Zaterdagnamiddag geland in Brussel, zondag alweer op stap! Ditmaal niet met het vliegtuig, maar met de trein. Eerlijk waar, de trein is mijn absoluut favoriete vervoersmiddel (op voorwaarde dat de NMBS een beetje haar best doet om de treinen op tijd te laten rijden). Zo jammer dat er in Europa geen goed functionerend hogesnelheidsnetwerk is en dat reizen met de trein zo verschrikkelijk duur is, waardoor voor vele bestemmingen de trein gewoon geen volwaardig alternatief is. Sad, very sad.

Dus zat ik zondagochtend, nog moe van vijf dagen Barcelona, op de trein van 8.33u naar Oostende. Altijd leuk om naar de zee te trekken, maar na de zachte temperaturen in Barcelona was ik niet voorbereid op de ijskoude wind die me opwachtte vanaf het moment dat ik in Oostende uit de trein stapte. Amai, blij dat ik ‘s ochtends voor mijn vertrek besloten had voor de zekerheid toch maar mijn dikke winterjas en sjaal aan te trekken. Ik was anders zeker in een ijspegel veranderd. Zelfs het stralende zonnetje kon me niet opwarmen.

Ik stapte dus stevig door naar De Grote Post om het Debat van De Ensors bij te wonen. Lang geleden dat ik nog eens naar een werkgerelateerde activiteit kon gaan en het deed deugd om ter plekke wat andere collega’s tegen het lijf te lopen. Het debat zelf was heel boeiend en gaf een goed beeld van de uitdagingen waarvoor de Vlaamse audiovisuele sector staat. Benieuwd wat de toekomst op dat vlak zal brengen!

Het debat werd gevolgd door de prijsuitreiking van de Ensor voor de Belofte van het Jaar. Welverdiend gewonnen door filmcomponist Ruben De Gheselle.

En de prijsuitreiking van de Lifetime Achievement Award. Toegekend aan de fantastische Sien Eggers.

Na de zeer lekkere broodjeslunch nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik naar het strand. Aja, want je kan toch niet naar Oostende gaan zonder de zee gezien te hebben, nietwaar?

Op het strand waren er allerlei werken aan de hand en was het zo mogelijk nóg kouder.

Om te voorkomen dat mijn neus er zou afvriezen, besloot ik nog een dessertje te gaan eten op de dijk, achter het glas van Bottarga: onvervalste Oostendse garnaalkroketten, door de VLAM erkend als streekproduct en meteen goed voor een ganse controverse. Ze smaakten alleszins!

Daarna wandelde ik op mijn gemak terug naar het station van Oostende om van daaruit de trein naar Gent te nemen voor mijn volgende werkgerelateerde afspraak: de Finissage van het de Design Museum Gent, dat de deuren sluit voor de bouw van een extra vleugel. Aangezien de Finissage pas om 18u begon, had ik nog wat tijd te doden. Die bracht ik door met mijn laptop in de Starbucks van het station van Gent-Sint-Pieters, kwestie van mijn werkmailachterstand al wat weg te werken. Ik mag dan wel geen fan zijn van dit Amerikaans bedrijf, Starbucks bieddt wel gratis stroom en wifi (al was de kwaliteit van die wifi zo slecht, dat ik al snel op 5G overschakelde) en je kan er zo lang blijven zitten als je wilt.

Rond half zes vervoegde mijn vriend mij in Gent-Sint-Pieters en fietsten we samen op onze blue-bikes naar het Design Museum. Een niet zo aangename fietstocht, moet ik bekennen. Ik ben het fietsen tussen tramsporen niet gewoon en ken als fietser mijn weg niet goed in Gent. Googlemaps leidde ons ook niet altijd langs de meest fietsvriendelijke route. Enfin, we geraakten gelukkig zonder ongelukken ter plekke.

De finissage was bijzonder charmant. Duidelijk in mekaar gebokst door het personeel zelf met de hulp van vrijwilligers. Er waren heerlijke momo’s (geserveerd als finger food), schuimwijn en veeeel wijn. Mijn vriend en ik maakten van de gelegenheid gebruik om het museum wat te verkennen. Voor ons allebei het eerste bezoek. Ik ben alleszins erg benieuwd naar de metamorfose die deze bijzondere plek te wachten staat!

De terugrit op de trein waren we omsingeld door studentjes die op zondagavond naar Leuven spoorden , maar gelukkig vonden we een plek waar we allebei comfortabel konden zitten. Een fijne dag!