Redelijk belabberd geslapen in de twijfelaar met de slechte matras op onze kamer. Slechte matras als in: elk beweging die je slaappartner maakt, laat gans het bed golven. Eens je een ruim bed met een goede matras gewoon bent, wordt het steeds moeilijker je aan te passen aan minder comfortabele slaapomstandigheden.

De dames waren zo vriendelijk om mij tot half acht te laten ‘uitslapen’. Terwijl ik de dames entertainde met wat spelletjes ging mijn vriend naar de bakker. Op zijn lijstje: 20 sandwiches, 10 pistolets, 5 croissants, 10 chocoladebroodjes en 2 gewone broden. Veel te veel voor negen personen volgens mij, maar mijn vriend is opgevoed met het motto: beter te veel dan te weinig. In het appartement van onze vrienden was het muisstil, daar sliep iedereen duidelijk nog.

Rond kwart voor tien zat iedereen rond de gemeenschappelijke ontbijttafel en vlogen we in de spek met eieren, met dank aan onze kameraad, chef-kok van dienst. Amai, dat smaakte. En ja, er was uiteraard veel te veel brood, maar geen erg, we namen wat koffiekoeken en sandwiches mee als proviand voor onderweg en de rest zouden we de dag nadien wel opeten.

Iets na elf zaten we allemaal in de wagen en rond iets na half twaalf waren we aan het beginpunt van de wandeling door het Hertogenwald: de parking bij Haus Ternell.

En waw, wat een geweldige wandeling was me dat! Het eerst gedeelte van de wandeling volgden we de loop van de Hill en het tweede gedeelte de loop van de Getzbach. De zon brak door en de herfstkleuren waren werkelijk op hun best. De kinderen apprecieerden al het klauterwerk over stenen in de rivierbedding en over wortels van bomen enorm. Op verschillende plaatsen tijdens de wandeling zagen we ontwortelde bomen en afgerukte takken: de sporen van de watersnood in de zomer. Het was vrij drassig, dus we moesten verschillende keren van het pad afwijken om te vermijden dat we tot onze enkels diep in de modder zouden wegzakken. Mijn zomerwandelschoenen waren duidelijk niet ideaal voor dit terrein, maar ik slaagde erin ze min of meer droog te houden. Het laatste stuk van de wandeling had nog een stevige klim voor ons in petto.Het venijn zit in de staart, zoals ze zeggen. 😉 Maar: geen enkel kind heeft gezeurd tijdens gans de meer dan drie uur durende wandeling. Dat noem ik een groot succes!

Dankzij de proviand onderweg was het ook voor niemand een probleem dat we pas rond half vier aan de lunch zaten in het restaurant van Haus Ternell. Ternell’s trekt resoluut de kaart het werken met regionale, biologische producten, keukenafval composteren en zoveel mogelijk afval vermijden. Een mooie missie, als je het mij vraagt. De flammkuchen zijn een dikke aanrader en mijn gevulde forel met crème van rode biet en citroenkruidensaus was een ongewone combinatie, maar best wel lekker. De jongedames mispakten zich echter aan de curryworst, die een witte pens bleek te zijn in een stevig pittige currysaus. Eerlijk: ik vond de pens erg lekker, maar voor de dames was het te pikant. De prijs van het minst geslaagde gerecht gaat naar de pasta met wortelsaus, daslook, groeten en kip. Qua eigenaardige combinatie kon dat zéker tellen. Maar hét dieptepunt van deze lunch was de veel te warme witte wijn, die écht niet lekker was. Oplossing van de serveerster: een glas met ijsblokjes op tafel zetten. Euh, jah…

Na het eten ging ik nog even de benen strekken met de jongste zoon van onze vrienden. De jongste zoon is een echte natuurliefhebber en terwijl we samen een paneel aan het bestuderen waren met meer uitleg over de diersoorten die in dit bos voorkwamen, kwam er opeens een schattig bosmuisje aan onze voeten scharrelen. Het kwam echt tot en op een tiental centimeter van onze voeten knabbelen. Geweldig!

Op de terugrit naar onze appartementjes stopten mijn vriend en ik nog even bij Bowling 67, want het oudste nichtje was het tasje kwijt waarin ze haar mondmaskers bewaart en dacht dat ze die in de bowling had laten liggen. Uiteraard had er daar niemand een tasje gevonden. Hopelijk duikt het later nog op.

Aangezien we zo laat gegeten hadden, beperkten we het avondmaal tot wat sandwiches voor de kinderen en tapas voor de ouders. We speelden exploding kittens (serieus, het beste spel ever!) en black stories en deden vervolgens ons best om de kinderen de finesses van chapeau bij te brengen. Ze waren duidelijk geïntrigeerd, maar het concept van onderbluffen, ging er nog niet zo goed in. Enkel de twee oudste kinderen, die al in het middelbaar zaten, hadden het op den duur een beetje door.

Een fijne avond! Hoe ouder de kinderen worden, hoe fijner de weekends. Zo blij dat ik geen poepen meer moet afvegen!