Oorspronkelijk had ik ergens begin april afgesproken met mademoiselle Julie om samen iets te gaan eten bij Wolf. Helaas, het Grote Boze Coronavirus stak een stokje tussen onze plannen. Maar hey, uitstel betekende in dit geval geen afstel en met een paar maanden vertraging kon onze date dan toch doorgaan. Niet in Brussel, maar wel in Leuven, op het hippe dakterras van De Hoorn.

Een eerste horde was alvast een reservatie te pakken weten te krijgen, want het systeem leek aan te geven dat bijna alle dagen al uitverkocht waren. Voor de data in de nabije toekomst leek me dit nog wel geloofwaardig, maar dat ook eind augustus alles al uitverkocht zou zijn, kon er bij mij niet in. Dus contacteerde ik het team van Club Royale om hen hierop attent te maken en jawel, al snel kreeg ik bericht dat er zich inderdaad een fout voordeed in hun systeem. Gelukkig was het mij ondertussen gelukt om een plekje voor het aperitief vrijdag te reserveren. Weet trouwens dat je bij reservatie op voorhand een vast bedrag moet betalen dat je bij je bezoek aan het dakterras kan omzetten in drank. Toch wel een beetje gecompliceerd en de kans dat je er een paar euro’s aan inschiet zijn ook niet ondenkbaar.

Om 18u haalde ik Julie af aan het station en wandelden we samen naar De Hoorn. Tegen mijn verwachtingen in was het heel zonnig, wel een beetje frisjes, maar daar kan je je tegen kleden. De ingang van het dakterras was duidelijk aangegeven, maar toen we boven aankwamen, stond er helemaal niemand aan de ontvangstbalie. We aarzelden een beetje, want ik verwachtte een controle op naam. Een foute veronderstelling, want toen er toch iemand kwam opdagen, mochten we gewoon zonder controle verder lopen. We werden naar ons tafeltje gebracht en kregen meteen allebei een gratis aperitief van het huis aangeboden: een Martini Fiero. Dat moet van mijn studententijd (toen was dit drankje razend populair) geleden zijn dat ik nog eens mijn lippen zette aan dit knalrode drankje. Niet slecht, maar ook niet echt memorabel.

Terwijl de dienster ons naar onze tafel bracht, zei ze dat we konden bestellen met de voucher die ik had ontvangen. Vreemd, want ik had wel een bevestiging van mijn reservatie gekregen, maar daar hing helemaal geen voucher aan. Ik dubbel checkte de mail in kwestie, maar neen, geen voucher of een code voor een voucher te vinden. Ik meldde dit meteen aan onze dienster en die beloofde na te gaan wat er mis was.

Terwijl Julie en ik van het mooie zonnige terras en de fijne DJ-set genoten, bleef echter een antwoord op mijn vraag over de ontbrekende voucher uit. Dit betekende dat we ook helemaal geen drankje of hapjes konden bestellen, want dat moest via een toepassing waarin je je tafelnummer en je vouchercode moest ingeven. Ik dus opnieuw naar binnen om onze dienster aan te klampen, die me met een paniekerige blik in haar ogen aankeek. Gelukkig was ze wel zo slim om iemand die duidelijk instond voor de coördinatie erbij te roepen. Gelukkig kon die persoon mij wel verder helpen. Want ja, bleek dat het systeem effectief een steekje had laten vallen door mij geen voucher op te sturen. Gelukkig wist de coördinator dat dit voor een aantal mensen het geval was. Hij had een lijstje van namen in zijn whatsapp zitten met e-mailadressen gekoppeld aan een vouchercode (hem wellicht bezorgd door de IT-medewerker). Ik nam een foto van zijn schermpje en daarmee beschikte ik over een code. Toch een beetje amateuristisch allemaal, moet ik zeggen.

Enfin ja, na deze valse start bestelden Julie en ik twee cosmopolitans en een aperitiefbordje. Dat aperitiefbordje kwam al snel, de cocktails volgden echter niet. We begonnen een beetje achterdochtig te worden toen onze dienster zich al een paar keer kwam verontschuldigen voor de vertraging. Na nog een tijd wachten, kwam de dienster dan schoorvoetend zeggen dat er iets misgegaan was met de levering van het veenbessensap. Euh, ja, dat had ze dan beter wat eerder komen zeggen, niet? Dan hadden we gewoon een andere cocktail besteld. Ik zei haar heel vriendelijk dat ik alle begrip had voor het feit dat niet alle ingrediënten aanwezig waren, maar dat ik dit graag eerder had vernomen. Ik had immers een reservatie om 19.30u in het restaurant van De Hoorn en ondertussen was het al 19u gepasseerd. Niet leuk om een cocktail naar binnen te moeten kappen… Ik heb deze week weinig geluk op cocktailvlak. Gelukkig waren de ingrediënten voor een Moscow Mule wel voorhanden.

Al bij al hadden Julie en ik een gezellige tijd op ‘t Dak. Ik ga ervan uit dat de moeilijkheden die wij vandaag ondervonden eenvoudig te remediëren kinderziektes zijn. Ik wil deze unieke locatie alleszins graag een tweede kans geven, het is er immers bijzonder gezellig zitten in de avondzon, al kon ik mijn jas goed verdragen.

Om 19.45u (toch maar gebruik gemaakt van het academisch kwartiertje) begaven Julie en ik ons naar het restaurant van De Hoorn. Ook hier moesten we bestellen via een app. Wel handig eigenlijk, je kan op je gemak de kaart bestuderen en bestelt wanneer je er zin in hebt. Nooit meer tevergeefs wuiven om de aandacht van een ober te trekken. Omdat onze aperitief al vrij stevig was, hielden we het bij een hoofdgerecht. De roodbaars met prei, citroengras, tuinbonen en risotto was alvast helemaal mijn ding. Jummie!

Dat Julie ook heel tevreden was met haar pasta, blijkt uit deze grote glimlach:

Na het avondmaal besloten we op het gemak terug te wandelen naar het station. De koude wind van eerder op de avond was ondertussen gaan liggen en het was best aangenaam buiten. We wandelden langs Bar Florida, waar veel volk aan het genieten was van een drankje. Echt een gezellig zuiders sfeertje daar. Een bar met potentieel!

Wat mij betreft, een avond die voor herhaling vatbaar is!