Onze laatste dag, snik. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat we de voorbije dagen niet al te best geslapen hebben, dus uitgerust zullen we niet echt terugkomen van dit verlengde weekend.

We staan ‘s ochtends op tijd om op afscheid te nemen van onze zevenjarige, die ietwat beteuterd vraagt of we er nog zullen zijn als hij terug komt van school. Helaas, we moeten hem teleurstellen.

Nadat onze vriendin haar oudste zoon naar school gebracht heeft en de baby van voedsel voorzien heeft, vertrekken we met de wagen naar Ispra. De Anello fornaci wandeling werd ons aangeraden door de man van onze vriendin. Haar man kan soms een beetje Italiaans opvliegend zijn, maar ik moet toegeven dat hij goeie ideeën heeft. De wandeling is werkelijk prachtig.

We komen langs oude ronde torens geleden aan de oevers van het Lago Maggiore die vroeger dienst gedaan hebben als steenbakkerijen. Door de ligging aan het water, was het makkelijk om de afgewerkte stenen later op hun bestemming te krijgen. De torens zijn echte kunstwerkjes. Heel bijzonder en iets wat ik nog nergens anders gezien heb. Het Lago Maggiore is op zichzelf natuurlijk ook een plaatje. De wandeling heeft ook enkele pittige beklimmingen voor ons in petto. Respect voor de persoon die al die trappen heeft aangelegd! Ik pufte al alleen bij het naar boven klimmen ervan.

Wanneer de wandeling erop zit, is het tijd voor de lunch. Onze vriendin stelde voor om in een authentieke Italiaanse trattoria te gaan lunchen, niet ver van haar woonst. Trattoria delle Zucche stelt geenszins teleur. Het is warm genoeg om buiten op het terras plaats te nemen en voor 10 euro voor een primo en secundo piatto, inclusief water en wijn, kan een mens niet sukkelen. Mijn risotto porcini is geweldig en ook de vis als hoofdgerecht mag er zijn. Ook de baby geniet van zijn middagmaal.

Hierbij moet ik nogmaals benadrukken wat een brave baby dat wel niet is. Heel de wandeling geen kik gegeven. ‘t Is duidelijk dat hij graag op stap gaat. 😉

Na het middagmaal rijden we naar Gallarate, alwaar we eerst een grootwarenhuis aandoen om wat proviand voor de lange treinrit in te slaan en in één moeite ook een aantal flessen prosecco. De prosecco is hier lekker en spotgoedkoop. Wat een contrast met de prijzen in Genève!

Ons laatste wapenfeit in Gallarate ligt voor de hand: smullen van een heerlijke gelato van Evì! Omdat het de laatste gelegenheid is om gelato te eten, permitteer ik mij drie bolletjes: malaga, citroen en sachertorte. Alle drie lekker, maar het is de sachertorte die met de hoofdprijs gaat lopen. Wat een heerlijkheid!

En daarmee is de tijd om afscheid te nemen aangebroken. We geven onze vriendin en de baby nog een dikke knuffel en stappen met onze valies vol prosecco op de trein naar Genève.

Omdat we te laat waren met boeken, was de snelste verbinding tussen Gallarate en Genève helaas niet meer beschikbaar. Dit betekent dat we noodgedwongen een extra overstap in Domodossola moeten inlassen. Omdat we zo’n drie kwartier moeten wachten op de volgende trein, trekken we nog even de stad in om iets te drinken. We komen terecht in Bar Moderno, een, in tegenstelling tot wat de naam deed vermoeden, alles behalve moderne bar. De prosecco is er spotgoedkoop, dus kunnen we het niet laten een glaasje te bestellen. Dat glaasje bleek serieus groter dan verwacht en dat slechts voor 3,5 euro! De verleiding om een tweede glas te bestellen kunnen we bijgevolg onmogelijk weerstaan. Dat we bij ons tweede glas ook nog eens wat hapjes krijgen, is een fijne verrassing. Helemaal niet erg, die extra tussenstop in Domodossola!

De verdere treinrit verloopt vlekkeloos. De overstap in Brig gaat vlotjes en we komen moe, maar tevreden aan in Genève.