Calvi – 6 juli 2016

Heerlijk geslapen, maar helaas nog steeds niet verlost van die vervelende verkoudheid. Het ontbijt was een teleurstelling. Het contrast met het overvloedige ontbijt van hotel La Lagune was groot. We kregen een mandje met brood en koffiekoeken aan tafel gebracht en als beleg konden we kiezen uit jams, jams en jams. Nu wil ben ik iemand die nogal van hartig beleg houd, dus met jams, zelfs al is Corsica beroemd voor zijn jams, kan je mij niet zoveel plezier doen.

Na een chocoladebroodje met jam van kastanjes en chocolade trokken we richting de 15de-eeuwse Genuese Citadel van Calvi. Een gedeelte van de citadel wordt nog altijd actief gebruikt door het vreemdelingenlegioen. We liepen een ruimte binnen die wat meer inzicht gaf in de verschillende eenheden van dit bijzondere leger, dat toch wel tot de verbeelding spreekt.

Artisanale ijsjes zijn duidelijk een gegeerd item in Corsica (hoe kan het ook anders met zo’n schitterend warme weer?) en ik kon het niet laten mij alweer een exemplaar te kopen. Veel lekkerder dan die jams bij het ontbijt! Zelfs mijn vriend, die erom bekend staat niet meteen een ijsliefhebber te zijn, liet zich verleiden tot de aanschaf van een citroensorbet. Nadat we ons ijsje opgesmikkeld hadden, liepen we de mooie historische St.-Jean-Baptiste kerk binnen. Corsica is een land doorspekt met prachtige kerken en kapellen die elk het middelpunt vormen van bijzondere tradities. Zo worden in de heilige week, net zoals in Spanje, in gans Corsica processies gehouden waarbij de eeuwenoude heiligenbeelden doorheen de stad gedragen worden en het lijden van Christus wordt uitgebeeld.

Na de kerk was onze godsvrucht nog niet voldaan en bezochten we het mooie Oratoire St.-Antoine. We bewonderden de muurschilderingen en het prachtige beeldhouwwerk. Daarmee vergeleken stelde het zogezegde geboortehuis van de Genuees Christoffel Columbus niet al te veel voor. Een ruïne is nog een te beleefd woord voor die ene stenen boog die duidelijk heropgebouwd was en dan nog is het verre van zeker dat Columbus überhaupt op Corsica geboren is. Oplichterij als je het mij vraagt.

Ondertussen leerden onze smartphones ondat dat het 12.09u was, de perfecte tijd voor een aperitief. We vonden een gezellig tafeltje in de schaduw en bestelden een glas witte wijn en een muscat. Het moet niet altijd Cap Corse zijn! Na deze verfrissende tussenstop, lieten we de citadel achter ons en daalden we af naar de haven om info te zoeken over de boottochten naar het natuurreservaat Scandola. In de haven vonden we zonder moeite een bedrijfje dat boottochten organiseerde. Alleen was de eerstvolgende boottocht volzet. We konden wel een plek reserveren voor de boottocht van 17u, maar voorlopig waren er nog geen andere klanten voor deze tocht ingeschreven. Het vriendelijke meisje noteerde ons gsm-nummer en beloofde ons te bellen om te laten weten of de boottocht al dan niet zou doorgaan.

Ondertussen was het etenstijd en bracht tripadvisor alweer soelaas. Op het terras van Cappucino at ik een portie piepkleine maar lekkere mosselen. We deden snel ons badpak aan op het toilet alhoewel de bediening daar precies niet mee opgezet was aan de verongelijkte blikken te oordelen. We hadden nochtans goed geconsumeerd in hun restaurant.

Om het strand van Calvi te bereiken, moesten we ditmaal geen heksentoeren uithalen, we liepen gewoon verder langs de havenkant en huurden bij de eerste de beste locatie die we tegen kwamen twee strandstoelen en bijhorende handdoeken. Willen jullie wel geloven dat dit voor mij en mijn vriend de allereerste keer in ons leven was dat we zo’n strandstoel huurden? Confortabel was het alleszins, al was het jammer dat ik mijn boek op de hotelkamer had laten liggen.

Fijn om te kunnen zwemmen en relaxen met uitzicht op de prachtige citadel. Onthaasten, wij doen dat gewoon veel te weinig! Rond 16.30u kregen we telefoon dat de boottocht naar Scandola helaas niet door ging wegens te weinig geïnteresseerden. Jammer, maar we lieten het niet aan ons hart komen. Dit bood ons de gelegenheid om nog wat langer op dit mooie zandstrand te blijven. We waren toch al van plan om zelf een boot te huren om de zee op te trekken, de knoop werd nu gewoon wat sneller doorgehakt.

Vlakbij de plek waar we gezwommen hadden vonden we het bedrijfje Tra Mare e Monti die zodiacs verhuurden. Mijn vriend haalde zijn algemeen stuurbrevet boven, zette zijn krabbel onder een contract et voilà de dag nadien zouden we vanuit Galéria met een moterbootje de zee op gaan. Beetje spannend toch wel! De allereerste keer dat mijn vriend en ik alleen met z’n tweetjes op een bootje zouden zitten.

We hadden door het wegvallen van de boottocht opeens een zee van tijd. Op ons gemak slenterden we door de straatjes van Calvi en kochten extra water en droge canistrelli koekjes voor op de boot. En niet te vergeten: een hoedje om mijn snel verbrandende hoofdhuid te beschermen tegen de felle zonnestralen. Ik heb geen hoofd voor een hoed, maar van alle hoofddeksels die ik paste, was de typisch Corsicaanse hoed (jawel mét in koeien van letters ‘Corsica’ erop gedrukt) die ik kocht nog het beste.

Volgens tripadvisor bevond één van de beste restaurants van Calvi zich op een honderd meter van ons hotel. Ideaal! We wandelden op ons gemak terug naar het hotel Saint Erasme dat zich ietwat buiten het historische centrum bevond, wasten het zweet van ons lijf en dirkten ons op voor een gezellig avondje op restaurant. En jawel, ook ditmaal stelde Tripadvisor ons niet teleur. U Fanale was een zeer aangename culinaire ontdekking. Vanaf de perfecte caipirinha als aperitief tot de uitstekende ijscoupe met walnotenijs en grappa als dessert, elk gerecht was een streling voor de smaakpapillen. Dat we vanaf ons tafeltje op het mooie terras konden genieten van een bijzonder spectaculaire zonsondergang boven de Golfe de la Revellata met uitzicht op de vuurtoren waaraan het restaurant zijn naam ontleende, maakte de ervaring compleet.

En dan te bedenken dat deze viergangenmenu ons slechts 28 euro kostte:

Vélouté Crémeux De Moules De L’étang De Diana Au Fenouil, Écume Au Doux Piment
Agneau Braisé Au Vin Blanc Et Aiguilles De Romarin Du Maquis, Pomme De Terre À La Persillade De Chez Nous
Fromage Corse Et Sa Confiture De Figues
La Coupe Glacée ‘U Fanale’

Lichtelijk beschonken keerden we terug naar ons hotel. Benieuwd wat de volgende dag voor ons in petto zou hebben!

Van Lucciana naar Calvi – 5 juli 2016

De dag begonnen met een laatste zwempartij in het fantastische zwembad van Hotel La Lagune. Omdat het ons laatste ontbijt was, permitteerden we ons een glaasje muscat. De verkoudheid die zich met keelpijn had aangekondigd, was nu getransformeerd naar een permanent lekkende neus. Niet plezant, maar met voldoende papieren zakdoekjes viel de situatie onder controle te houden. Aan het ontbijt planden we onze dagtrip met als eindbestemming Calvi. De grootste vraag was wat we onderweg met de laptops en de tablet zouden doen. In de wagen achterlaten of toch maar meenemen? We zorgden dat de tweede rugzak zo leeg mogelijk was, zodat we de laptops daarin konden meenemen. Dat betekende concreet dat we i.p.v. met één fototoestelrugzak met twéé rugzakken op stap zouden moeten. Gelukkig reizen we tegenwoordig met twee lichtgewicht laptops.

De rit van Lucciana naar Calvi zou in één trek 3 uur en 9 minuten duren. Met de geplande tussenstops erbij was het de bedoeling er een dagvullend programma van te maken. De dag voordien was het ons niet gelukt om alles te zien wat we wilden, vandaag kregen we een herkansing. Maar eerst reden we naar een plaatselijke winkel om een paar liter waterflesjes in te slaan. ‘t Was immers dorstig weer!

Onze eerste stop van de dag was de San Michele de Murato. Deze 13de-eeuwse kerk was volgens mijn gids één van de beste voorbeelden van Pisaans-romaanse arcvhitectuur op Corsica. Het afwisselend gebruik van wit kalksteen en groen serpentijn gaf de kerk een heel bijzondere uitstraling. Jammer de kerk enkel in de namiddag open was en we het interieur dus niet konden bezichtigen.

We zetten onze tocht verder naar het prachtige bergdorpje Oletta met huizen die wel tegen de helling geplakt leken. We bezochten er de mooie 18de-eeuwse parochiekerk van St.-André en bewonderden het uitzicht op de Golfe de St.-Florent en de wijn- en olijfgaarden van de regio Nebbio. Heel indrukwekkend was het Mausoleum van Graaf Rivarola, gouverneur van Malta, eenzaam op een heuvel gelegen. Wat een locatie voor een laatste rustplaats!

De rit bracht ons van het ene naar het andere fenomenale uitzicht. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer we onderweg gestopt zijn om van het uitzicht te genieten en foto’s te nemen. In Patrimonio lasten we een korte stop in om de kerk van St.-Martin (gebouwd in 1570) te bezoeken, die gelegen op een heuvel heel de omgeving domineerde. Spijtig genoeg was de kerk afgesloten en konden we het interieur niet bewonderen. Onderweg passeerden we veel wijndomeinen die de mogelijkheid boden om ter plekke wijn te proeven. We besloten de wijnproeverijen links te laten liggen. ‘t Was nog geen middag en de smalle wegen vergden toch een zeker concentratie van onze chauffeur. 😉

In het gezellige stadje Saint-Florent stopten we voor het middagmaal. Onze gids raadde ons Restaurant de l’Europe aan, zogezegd het béste restaurant van heel Saint-Florent. We haalden de twee rugzakken uit de wagen en vonden zonder problemen een leeg tafeltje op het terras van Restaurant de l’Europe. Tot nu toe viel het aantal toeristen dat we onderweg tegenkwamen heel goed mee en ook in de restaurants was het niet meteen vechten om een plaatsje.

We begonnen de maaltijd zoals het hoort: met een Cap Corse, waarna we de degustatiemenu met lokale specialiteiten bestelden. Lekker, maar veel te zwaar. Mijn vissoep werd geserveerd in een aparte terrine waar ik bijna drie soepborden uit kreeg en de cannelloni met brocciu (lokale geitenkaas) was zo zwaar dat het wringen werd om de kastanjetaart er nog bij te krijgen.

Na de maaltijd voelden we allebei de noodzaak aan een kleine wandeling om ons middagmaal te verteren. We liepen langs het haventje en observeerden er de bedrijvigheid alvorens naar het Genuese fort uit de 15de eeuw te trekken. Het fort is in twee fasen gebouwd waardoor de architectuur vrij bijzonder is. Momenteel wordt het fort gebruikt voor tentoonstellingen. We kochten een toegangsticket van 1,5 euro voornamelijk omdat we de architectuur van het fort van binnenuit wilden bekijken. Dat er prachtige luchtfoto’s tentoongesteld werden, was een prettige bijkomstigheid.

Op de terugweg naar de wagen stelde ik aan mijn vriend voor om snorkels te kopen in Saint-Florent. De prachtig blauwe zee en de vele stranden die we onderweg passeerden, nodigden echt uit om de onderwater fauna en flora te bewoneren. We vonden een winkel waar ze allerlei watersportgerief verkochten en lieten ons adviseren over de beste snorkels voor het gebruik dat wij ervan wilden maken. Met onze nieuwe aanwinst liepen we blijgezind terug naar de auto. Mijn vriend opende de koffer om de rugzak van het fototoestel erin te leggen toen bij mij de alarmbellen afgingen. We waren sinds ons bezoek aan Restaurant de L’Europe een rugzak armer. De rugzak met de twee laptops en de tablet, waarvoor we tijdens het ontbijt een hele strategie hadden uitgetekend. Geheel en al mijn fout, want dat was de rugzak die ik had meegenomen uit de wagen. Ik had mijn rugzak langs mijn stoel onder tafel gezet en was hem vervolgens helemaal vergeten.

In een drafje liepen we terug naar het restaurant. We waren één van de laatste klanten die er middagmaal hadden gegeten dus we hadden goede hoop dat het personeel de rugzak gevonden zou hebben. Het geluk was aan onze kant. De rugzak stond gewoon op exact dezelfde plek als waar ik hem had neergezet. Een zware last viel van mijn schouders. Misschien is het toch verstandiger om in het vervolg de laptops in de wagen achter te laten. De kans dat er iemand inbreekt in de wagen is wellicht kleiner dan de kans dat ik de rugzak ergens vergeet.

Opgelucht gooiden we de rugzak opnieuw in de wagen en reden we een paar honderd meter verder naar de Santa Maria Assunta, de oude kathedraal van de regio Nebbio. De prachtige kalkstenen romaanse kerk dateert uit 1140. Voor slechts anderhalve euro konden we het gemummificeerde lijk van de Romeinse soldaat Saint Flor bewonderen. Enigszins bevreemdend om geconfronteerd te worden met het lijk van iemand die al in de derde eeuw overleden was.

We zetten onze road trip verder doorheen de onherbergzame Désert des Agriates. Een prachtig, maar verlaten gebied van zo’n 160 vierkante kilometer waar bijna geen mensen wonen. De temperaturen stegen weer vlotjes boven de dertig graden, tijd voor een zwempartijtje in de Middellandse Zee. We parkeerden onze wagen langs de kant van de weg in een lange sliert van achter mekaar geparkeerde wagens. Een kleine verkleedpartij later (ik begon het omkleden in de wagen steeds beter onder de knie te krijgen) begonnen we aan de afdaling naar het strand van Ostriconi, zo’n dikke twintig minuten van de parkeerplaats. Vanaf de plek waar we onze auto geparkeerd hadden, zagen we het prachtige witte zandstrand liggen omgeven door zandduinen en een poel. De mooiste stranden in Corsica zijn niet altijd makkelijk te bereiken, maar het deed deugd om te kunnen zwemmen in het koele water van de Middellandse zee.

De zon was ondertussen al flink gezakt, maar een hongergevoel hadden we nog niet, na ons copieuze middagmaal. Volgende stop was L’Île Rousse dat in 1758 gesticht werd door Pascal Paoli, die van Corsica 14 jaar lang een constitutionele staat wist te maken, alvorens het onder Frans gezag kwam. L’Île Rousse was een fijn en levendig stadje waar we omwille van onze strakke timing helaas niet veel tijd konden doorbrengen. De zon kwam nog net boven de einder uit toen wij er onze wagen parkeerden. Na even door het centrum gelopen te hebben, besloten we het vlakbijgeleden Isola di La Pietra te bezoeken. Isola di La Pietra is met Corsica verbonden door een pier met een toren en vuurtoren. Het viersterrenhotel op het eiland had een tapasrestaurant, wat ons ideaal leek, aangezien we nog altijd geen honger voelden opkomen. De bediening van het restaurant was echter zo slecht dat we het hielden op een glaasje champagne en een biertje. Die tapas zouden we wel een keertje elders eten.

Natuurlijk waren we ondertussen alweer in tijdsnood gekomen, dus konden we het charante stadje Algajola enkel vanuit de wagen bekijken. Jammer, want het zag er daar zo vlak na zonsondergang erg gezellig uit. Alweer een bezienswaardigheid niet kunnen bezoeken! En dat terwijl de collega’s van mijn vriend niet begrepen hoe hij drie weken kon spenderen op zo’n klein eiland als Corsica. Die collega’s zijn duidelijk nog nooit met mij op reis geweest. 😉

Onderweg belden we naar hotel Saint Erasme in Calvi om te laten weten dat we eraan kwamen. Al een geluk, want de receptie sloot normaalgezien om 22u en wij waren daar pas om 22.09u. De nachtwaker had speciaal had op ons gewacht en het formulier dat we nog moesten invullen lag klaar voor ons. Heel vriendelijk.

We waren uitgeput na deze goed gevulde dag, namen snel en douche en kropen (o originaliteit) vroeg in bed.

Cap Corse – 4 juli 2016

Op vakantie heb ik er altijd veel minder moeite mee om vroeg op te staan dan op een doordeweekse werkdag. Ik wil optimaal van elke vakantiedag genieten en niet te veel tijd verspillen. Terwijl mijn vriend lag te slapen, trok ik al baantjes in het zwembad. Het minder goede nieuws was dat ik de keelpijn en wellicht ook de verkoudheid van mijn vriend overgekregen had. Geen fijn vooruitzicht om de komende dagen al snotterend te moeten doorbrengen.

Na alweer een uitstekend ontbijt begonnen we aan onze rondrit door het schiereiland Cap Corse. Onze eerste halte was het schattige dorpje Erbalunga. Het beperkte aantal vrije plekken op de enige parkeerplaats in gans het dorp deed ons vermoeden dat dit een populaire vakantieplek was. We bezochten eerst de Kerk van Saint Erasme, patroonheilige van de vissers om vervolgens richting de zee te wandelen waar een mooie Genuese toren stond. Het piepkleine haventje van Erbalunga bevond zich aan de voet van de toren. Natuurlijk kon ik het niet laten om mijn voeten in de zee te steken. Lang leve snel drogende havaianas.

Volgende halte op onze tocht: Pietracorbara, een dorpje landinwaarts waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Langs de weg zagen we verscheidene mooie grafkapellen. Deze grafkappellen werden gebouwd door rijke families die hun fortuin in het buitenland vergaard hadden en zijn typisch voor het noorden van Corsica. Je vindt deze monumenten niet alleen op de kerkhoven, maar ook daarbuiten. Vaak op erg mooie plekjes. We stopten even in Pietracorbara voor een blitzbezoek aan de kerk en het bijhorende kerkhof en zetten vervolgens onze tocht langs de kust verder naar het noorden van Cap Corse. Onderweg kwamen we langs de 16-de eeuwe Tour de l’Osse en stopten we meermaals om de prachtige baaien van Cap Corse te fotograferen.

We lunchten in Macinaggio, de grootste toeristenhaven van Cap Corse. Op het terras van U Scalu genoot ik van heerlijke gegrilde gamba’s, terwijl mijn vriend smikkelde van een op houtvuur gebakken pizza. Een simpele maaltijd in de buitenlucht waarvan we allebei genoten. Als aperitief dronken we een Cap Corse, het meest bekende Corsicaanse aperitief.

Opnieuw de hete auto in richting onze volgende bestemming: het strand van Tamarone. Hoog tijd om meer dan onze tenen in de Middellandse zee te steken. Een smalle, bochtige zandweg bracht ons naar het strand. Mijn vriend reed supervoorzichtig met onze vrij nieuwe gehuurde Renault Scenic. Dit in tegenstelling tot de lokale inwoners die met hun oude karretjes goed door vlamden op de toch wel lastige wegen. Er rijden in Corsica trouwens opvallend veel wagens rond die in België wellicht niet meer door de keuring zouden geraken. Nu, dan maakt een kras meer of minder natuurlijk niet veel uit.

Weggedoken achter de deuren van onze huurwagen trokken we snel onze badkledij aan. We vonden wat vriendelijke strandgangers die op onze spullen wilden passen en doken de zee in voor een stevig zwempartijtje. Geweldig! Prachtig strand ook, van waaruit je Italië kon zien liggen. De moeite van de expeditie waard.

Helemaal opgefrist reden we verder naar Barcaggio waar we foto’s maakten van de prachtig kristalheldere baai en het natuurlijk niet konden laten om even pootje te baden. Vanaf het kiezelstrand van Barcaggio hadden we een mooi uitzicht op het Île de la Giraglia. Dit eiland is het noordelijkste deel van Corsica en bevat enkel een 16de-eeuwse Genuese toren en een vuurtoren die tot de jaren 1994 bewoond werd.

Verder naar Tollare, een bijzonder fotogeniek dorp met, jawel, een fantastisch mooie Genuese toren. De avondzon zorgde voor een prachtig licht en ik schoot wel honderd foto’s. In Tollare liepen we een jongetje tegen het lijf dat ons vol trots zijn vangst kwam tonen. Hij was erin geslaagd met zo’n eenvoudig schepnetje een murene op te vissen. We feliciteerden hem met zijn behendigheid.

We zetten onze tocht verder naar Capo Grosso, waar zich volgens onze gids een uitkijkpunt moest bevinden, maar wij zagen ons de weg versperd door een goed beveiligde millitaire installatie. Het uitzicht op Île de la Giraglia was er wel mooi, maar zeker niet uitzonderlijk. De omweg op deze moeilijke wegen eigenlijk niet waard.

Naar Moulin Mattei dan maar, een prachtige oude molen die gerestaureerd werd door drankenproducent Mattei, vooral bekend van de vele likeuren, waaronder Cap Corse. De wandeling naar de molen bleek niet echt geschikt voor flipflops, maar we geraakten er. Het uitzicht was prachtig, de omgeving baadde in het zachte avondlicht en buiten heelder mierenkolonies en ontelbaar veel hagedissen, waren we er helemaal alleen. Als de gelegenheid voor openluchtseks zich voordoet, moet een mens daarvan profiteren, nietwaar?

We reden verder naar Centuri dat we aan onze voeten zagen liggen vanaf Moulin Mattei. Het schattige haventje van Centuri leek ons de perfecte plek om avondmaal te eten. Het aanbod aan restaurants was een beetje overweldigend. Helaas was de ontvangst er zo slecht dat de tripadvisor reviews amper binnen kwamen. Ons oog viel op restaurant Le Langoustier, voornamelijk vanwege het uitzicht. Gelukkig viel het eten ook mee. We aten een lekkere, maar niet uitzonderlijke, zeevruchtenschotel met fiadone (Corsicaanse kaastaart met brocciu) als dessert, terwijl we genoten van onze eerste zonsondergang boven zee in Corsica. Onze trip had ons vandaag van de oost- naar de westkust gebracht. Ik monteerde mijn pas gekochte grijsverloopfilter op mijn lens en trok naar het toilet op het eerste verdiep voor het beste uitzicht op de zonsondergang.

Ondertussen was het al 21.30u en stond er ons nog een rit van één uur en dertig minuten naar ons hotel te wachten. Door de duisternis op de onverlichte Corsicaanse wegen. Missie om gans Cap Corse te bezichtigen: failed.Wellicht was ons programma toch ietwat te vol ofwel stopten we te vaak onderweg.

Om terug te keren naar ons hotel aan de oostkust moesten we de bergketen over die het oostelijke van het westelijke deel scheidt. Smalle kronkelwegen leidden ons doorheen de bergen omhoog. Gelukkig waren er bijna geen andere auto’s op de weg. Onderweg stootten we onverwachts op twee vossen die in het midden van de weg roerloos bleven staan en recht in onze koplichten blikten. Bij de eerste ontmoeting was ik te verbouwereerd om foto’s te nemen, maar bij de tweede ontmoeting had ik mijn telelens binnen handbereik. De vos deed extra moeite om mooi te poseren. Waarvoor dank.

Rond 23.15u waren we pas terug in het hotel. Alweer geen tijd meer over voor een zwempartijtje! Snel het zweet en het zoute water van ons lijf gespoeld en in bed.

Een prachtige dag op Corsica.

Bastia – 3 juli 2016

Opgestaan om 7 uur voor een zwempartijtje in het prachtige zwembad van ons hotel. Op dit vroege uur had ik het zwembad helemaal voor mij alleen. Als ik de gelegenheid heb, probeer ik op vakantie altijd een ochtendlijke zwemsessie in te lassen. En dit fantastische zwembad is de ideale plek om wat baantjes te trekken.

Na een snelle douche ging het richting ontbijt. Het aanbod was redelijk indrukwekkend: Corsicaanse charcuterie (één van de vele specialiteiten van Corsica), Corsicaanse kazen (brocciu is een kaas die wat op mozarella lijkt), scrambled eggs, vers brood, vers fruit, vers fruitsap, yoghurt én crème brûlée! De eerste keer in mijn leven dat ik crème brûlée bij het ontbijt at, maar zo’n schattig klein potje kon ik toch niet aan mij laten voorbij gaan. Zalig trouwens om buiten te kunnen ontbijten. De dag kondigde zich heerlijk warm aan en we hadden er zin in!

Onze huurwagen was al goed opgewarmd. We zetten meteen de airco aan, die zouden we deze trip goed kunnen gebruiken. Ons hotel bevond zich in de omgeving van Étang de Biguglia, een echte lagune ietwat ten zuiden van Bastia. Voor onze eerste dag hadden we een uitstap naar Bastia gepland. We reden het stadscentrum in en parkeerden onze wagen op de Saint Nicolas parking in de volle zon.

We liepen richting het historische stadscentrum en kwamen op een marktje met artisanale producten terecht vlak voor het oude stadhuis. We kuierden op ons gemak rond en kregen al een goed idee van de culinaire lekkernijen die Corsica te bieden heeft. We liepen de St-Jean-Baptiste, de grootste kerk van Corsica, binnen waar de zondagsmis aan de gang was. Veel volk, de Corsicanen zijn blijkbaar goede katholieken. Na een daaropvolgend bezoek aan de Chapelle St-Roch, waar ook een mis aan de gang was, vonden we dat we ons godsvruchtig genoeg getoond hadden. We klommen naar de citadel die dateert uit de 15de eeuw!

De temperatuur had ondertussen vlot de dertig graden bereikt. Tijd om wat bij te taknen! We vonden een fijn terras binnen de citadel en dronken een glas wijn in de zon met uitzicht op de haven van Bastia. Geen betere manier om in vakantiestemming te geraken. We liepen nog wat rond door de smalle straatjes van de citadel en begonnen al uit te kijken naar een fijne plek om te lunchen. Le Perchoir had een mooi terras met uitzicht op de haven en de zee én er stonden mosselen op de menukaart. Helaas bleek bij navraag dat de mosselen op waren. Jammer, maar met calamares kan je mij ook altijd een plezier doen. Mijn vriend ging, surprise, surprise, voor een burger. We sloten de maaltijd af met een typisch Corsicaanse ‘liqueur de myrte’. Het lijkt me dat we op culinair vlak weinig te kort zullen komen, deze vakantie.

We zetten onze wandeling doorheen de smalle straten van de citadel verder. Spijtig genoeg waren de kathedraal en de kerk die we wilden bezoeken gesloten. Dus daalden we weer af via de Jardin Romieu naar de vuurtoren op de havendam met de mooie naam ‘Jetée du Dragon’. Vanaf de vuurtoren sprongen een paar jongens naar beneden het water in. Een niet risicoloze activiteit, want aan de voet van de vuurtoren lagen veel rotsen. Ze moesten zich dus goed afzetten om ver genoeg te springen om de rotsen niet te raken. Elke keer zo’n mager mannetje naar beneden sprong, hield ik mijn hart vast.

Om wat af te koelen, stak ik mijn voeten in het ongelooflijk heldere water van de baai van Bastia. De rotsachtige bodem lag bezaaid met miniscule heremietkreeftjes die het beslist niet konden appreciëren als je hun huisje uit het water tilde. Ik liet ze dan ook verder maar met rust.

Bastia is een leuk stadje, maar op iets meer dan een halve dag hadden we het zowat gezien. We liepen terug naar de wagen met de bedoeling wat rond te rijden in de omgeving. Onderweg naar de wagen kon ik het natuurlijk niet laten om een (artisanaal) ijsje te kopen bij Raugi. Ik bestelde een bolletje châtaigne (kastanjes zijn een veelgebruikt ingrediënt in Corsica) en een bolletje citroensorbet met basilicum. Zo, zo lekker! Mijn vriend, niet bepaald de grootste fan van ijs, kocht een milkshake. Ik heb het gevoel dat ik nog veel ijsjes ga eten, deze vakantie!

Een werkelijk prachtige autorit bracht ons naar Cardo en omgeving. Cardo ligt wat hoger op de bergflank dan Bastia en is ontstaan nog voordat de haven van Bastia gebouwd werd. Deze autorit was meteen een kennismaking met de échte Corsicaanse wegen: smal en heel veel bochten. Mijn vriend moest zijn aandacht echt goed bij de weg houden en bij elke bocht erg voorzichtig zijn om niet op eventuele tegenliggers te rijden. Het was wel degelijk de bedoeling dat ik deze vakantie zelf achter het stuur van de wagen zou plaatsnemen, maar gezien mijn gebrek aan rij-ervaring leek het ons allebei veiliger dat mijn vriend het rijden op zich zou nemen.

We stopten onderweg bij het charmante neoklassieke kerkje van Cardo. Op het pleintje bij de St.-Étienne kerk was een bronnetje waarlangs een kaart stond met uitleg over de wandeling ‘le chemin des Glacières’. We waren aan het overwegen om deze wandeling te doen, toen een vriendelijke oudere man naar ons toe kwam en in Frans met een zwaar accent zei dat het nu te warm was om aan die steile wandeling te beginnen. Hij raadde ons aan de wandeling ‘s ochtends vroeg te doen en heel veel water mee te nemen. We namen zijn advies ter harte en zagen af van de wandeling.

In de plaats daarvan deden we een mini-wandeling doorheen het Corsicaanse struikgewas om op een uitstekende rots te komen van waaraf je een prachtig zicht had op Bastia. De plek was bijzonder inspirerend en helemaal verlaten. Een perfecte plek voor openlucht seks. 😉

We daalden terug af naar Bastia voor het avondmaal. We hadden nog tijd over, dus dronken we iets bij Le Komptoir aan de Quai des Martyrs de la Libération. Mijn eerste kennismaking met muscat petillant, een zeer zoete parelende schuimwijn typisch voor Corsica. Een heerlijk zoet, maar verraderlijk drankje dat vlotjes binnen ging.

We hadden in de loop van de dag gebeld om te reserveren bij restaurant Chez Huguette dat werd aanbevolen door de Michelingids en de Gault Millau en ook in mijn eigen gids lovende kritieken kreeg. We hadden nog wat tijd te doden, dus besloten we onze stoffige voeten opnieuw in het heerlijk frisse water van de Middellandse Zee te steken.

Bij aankomst bij Chez Huguette bleek dat een reservatie niet nodig was geweest. Er was nog meer dan plek genoeg en het werd snel duidelijk dat ons tafeltje met uitzicht op de haven het enige gereserveerde was. Ik wilde ter afsluiting van onze eerst vakantiedag eens gek doen en bestelde als voorgerecht oesters en als hoofgerecht een langouste (kreeft). Dat ze de levende kreeft aan tafel kwamen tonen, verraste mij enigzins, maar zo wist ik natuurlijk wel dat mijn eten supervers was. Aanrader trouwens, dit restaurant. Heerlijk om de avond te zien vallen boven de oude haven van Bastia genietend van een uitstekend avondmaal.

Tijdens het avondmaal hoorden we rondom ons tweemaal een bescheiden gejuich opstijgen: het Franse team had gescoord tegen IJsland. Her en der hingen grote tv-schermen op de terrassen zodat er voor de Franse ploeg gesupperd kon worden. Verder viel er in Corsica niet veel te merken van het EK. Gekleurde spiegelhoesjes in de Franse driekleur of kleurrijk uitgedoste mensen met tricolore pruiken waren we nog niet tegen gekomen.

We rekenden af en liepen terug naar de wagen. Onderweg kocht ik me nog een bolletje citroensorbet bij mijn favoriete ijsjeszaak in Bastia. Tijdens onze wandeling slaagde de Franse ploeg erin nog twee goals te scoren. Al viel er van uitbundige feestvreugde om deze 4-0 niet veel te merken.

Bij aankomst in het hotel lieten we ons plan voor een nachtelijk zwempartijtje voor wat het was. We waren allebei te moe en verlangden naar ons bed. Na de douche om het zweet van de dag van ons lijf te spoelen was het immers al 23.30u. Doodop kropen we in bed. Benieuwd wat de volgende dag ons te bieden zou hebben.

Van Brussel naar Bastia – 2 juli 2016

Zoals altijd brak het moment om op vakantie te vertrekken, sneller aan dan verwacht. Doordat ik de dagen voordien op conferentie was en de vrijdagavond voor ons vertrek tegen een balletje sloeg, moesten we zaterdagvoormiddag onze valies nog maken. Gelukkig ben ik ondertussen een geroutineerde valies-pakker. Meer dan een uur tijd heb ik daar niet voor nodig. Een vakantie naar een warm oord maakt het pakken ook makkelijk: je smijt gewoon een hoop leuke kleedjes, wat ondergoed en een badpak in de valies et voilà.

Ons vliegtuig vertrok pas om 15.35 u, maar omdat we met onze tickets toegang tot de lounge konden verkrijgen, besloten we wat vroeger naar de luchthaven te trekken om in de lounge te lunchen. We namen op ons gemak de trein van 12.09 u die ons bijzonder vlotjes naar de luchthaven bracht. Gelukkig geen pre-check toestanden meer, dus we stonden op een wip en een zucht in de vertrekhal. We hadden echter uit het oog verloren dat dit het eerste weekend van de schoolvakantie was, met als gevolg ellenlange rijen bij de incheckbalies. Nog niet vaak meegemaakt dat we een uur moesten aanschuiven om gewoon de valiezen te kunnen inchecken.

We zagen de tijd die we konden doorbrengen in de lounge gestaag slinken, maar lieten het niet aan ons hart komen. Gelukkig verliep onze passage door security een pak vlotter dan het inchecken. In geen tijd waren we in de lounge. Heel aangename ervaring trouwens, die lounge. Lekker rustig, een ruim aanbod aan eten, drank à volonté én overal stopcontacten om de pc’s en de smartphones op te laden. Wat wil een mens nog meer? Hier gaan we in de toekomst zeker nog gebruik van maken.

De vlucht zelf verliep probleemloos: we hadden bijna even lang aangeschoven om onze valiezen ingecheckt te krijgen, dan de vlucht in zijn totaliteit duurde. Na de landing op de piepkleine luchthaven van Bastia was het en paar momenten bang afwachten of mijn valies van de band zou rollen. Meer dan een kwartier nadat mijn vriend zijn valies in ontvangst had genomen, kon ik eindelijk een zucht van verlichting slaken en kwam mijn valies als één van de allerlaatste de bagageband afgerold.

Na een kleine zoektocht op de parking om de Renault Scenic te vinden die we bij AVIS gehuurd hadden, vertrokken we richting Hotel La Lagune. Wat een bijzonder fijn hotel! Ruime kamer, schitterend zwembad, mooie, rustige omgeving vlak bij het strand. Een goeie start van deze vakantie. We dropten onze valiezen op de kamer en maakten onze eerste wandeling langs de zee. Ik stak meteen mijn tenen in het water van de Middellandse Zee. De avondlijke warmte deed deugd. Dat konden we wel gebruiken na dat bijzonder koude en slechte Belgische voorjaar.

Veel energie om nog ergens naartoe te rijden hadden we niet meer. We beperkten ons voor het avondmaal dus tot het aanbod in ons hotel. Geen uitgebreide menukaart, maar wel verse vis op het menu. De bediening was bijzonder vriendelijk, maar wat chaotisch. We lieten het niet aan ons hart komen en smulden van een lekker verse Saint Pierre om vervolgens mooi op tijd in bed te kruipen.

Yab slaat met een stok tegen een balletje

Onlangs viel er een uitnodiging in mijn mailbox om deel te nemen aan een initiatiesessie golf, gevolgd door een netwerkevent voor ondernemende vrouwen. Aangezien ik mezelf als ondernemend beschouw (misschien is dit zelfbegoocheling, but who cares?) en ik, buiten minigolf, geen enkele golfervaring heb, wilde ik graag op deze uitnodiging ingaan. Ik trommelde de mama van mijn petekindje op die vlakbij het golfterrein in Tielt-Winge woonde. Net zoals ik, had ze helemaal geen golfervaring.

Vrijdagavond haastte ik me om de laatste dringende zaken op het werk gedaan te krijgen, want de komende drie weken zouden mijn collega’s het zonder mij moeten rooien op de werkvloer. Het was nipt, maar dankzij de assistentie van mjn vriend, die mijn sportschoenen naar het station van Leuven bracht, kon ik nog tijdig de bus nemen naar Tielt-Winge. Stipt om 19 u was ik ter plaatse.

Mijn vriendin stond me al op te wachten en een paar minuten later mochten we ons eerste balletje slaan. Om ter verst. Mijn techniek staat nog niet geheel en al op punt, want ik heb ettelijke keren naast het balletje geslagen, maar goed, ik haalde bij deze eerste poging toch bijna de 50 meter. Het is trouwens een misverstand dat je hard tegen de bal moet slaan om hem ver te krijgen, bij golf draait alles om de techniek in combinatie met het gebruik van de juiste golfclub.

Na het ver slaan, mochten we oefenen op precisie. We kregen een andere golfclub en moesten proberen in zo min mogelijk slagen de ballen te putten. Het was duidelijk dat het ver slaan mij beter afging, want op den duur ben ik gewoon gestopt met tellen. Enfin ja, in het algemeen kan ik zeggen dat deze ervaring naar meer smaakte. Eén uur initiatie is natuurlijk bijlange na niet genoeg om de finesses van het golf spelen onder de knie te krijgen. Maar het idee om de wereld af te reizen om de mooiste golfterreinen ter wereld te bespelen zegt me wel iets.

Na de inspanning was het tijd voor ontspanning met een hapje en een drankje. De hapjes waren zeer lekker en verfijnd, maar het had voor mij gerust iets meer mogen zijn, want ik had nog geen avondmaal achter de kiezen. Ook fijn om deze actiiteit samen met de mama van mijn petekindje te doen. Dat we min of meer gedwongen werden te supporteren voor de Belgische voetbalploeg namen we er graag bij. We tooiden ons met de Belgische driekleur en juichten toen in herhaling het eerste doelpunt van de Belgen tegen Wales getoond werd (de live versie hadden we compleet gemist).

Daarna ging het bergaf met de prestaties van de Belgen, maar dat deerde niet, wij hadden er een fijne avond op zitten.

Heineken Experience

Tijdens zo’n conferentie worden er gewoonlijk ook avondactiviteiten georganiseerd. Meestal een leuke manier om iets bij te leren over de stad of het land waar de conferentie georganiseerd wordt. Al moet ik toegeven dat ik bij het bestuderen van het programma wel even de wenkbrauwen gefronst heb, want ik wist niet zo goed wat ik mij moest voorstellen bij de Heineken Experience. Ben niet bepaald een liefhebber van bier en tja, Heineken, als Belg kan je daar toch niet bepaald enthousiast over zijn, nietwaar?

De Heineken Experience bleek spijtig genoeg een beetje een tegenvaller. Veel te commercieel voor een conferentie waarbij alles rond cultuur draaide. We vermoedden zelfs een dikke sponsorcheque van Heineken, maar de organisatie ontkende dit met klem.

DCIM103GOPRO

Nu, ik kan me voorstellen dat de Heineken Experience een fijne ervaring is voor een niet zo goed op de hoogte zijnde buitenlander die voor het eerst in Amsterdam komt. En jawel, op zich zit de rondleiding best wel goed in mekaar, maar uitpakken met de titel ‘best beer in the world’, tja dat strijkt mij toch ietwat tegen de haren in. Het hoogtepunt van de rondleiding was de klassieke brouwzaal met de mooie koperen brouwketels, gevolgd door de paardenstallen. Ik maakte op goed geluk wat goprofoto’s, maar geen enkele echt geslaagde. De proeverij op het eind liet ik feestelijk aan mij voorbij gaan, maar ik maakte wel een filmpje zodat jullie kunnen meegenieten van de hopsmaak van Heineken. 😉

De receptie naderhand was wel dik in orde. Tot mijn grote opluchting schonken ze ook wijn en de hapjes waren uitstekend van kwaliteit. Extra punten voor de surf and turf!

Na misschien nét iets te veel glazen rode wijn, was ik blij dat er buiten een bus op ons stond te wachten die mij veilig naar mijn hotel terug bracht.

Conferentie in Amsterdam

De timing van deze conferentie viel om heel eerlijk te zijn nogal slecht, midden in mijn laatste werkweek voor het verlof. Een werkweek waarin van uitbollen helaas allerminst sprake was. Maar goed, ik was voorzien: ik had zowel mijn eigen laptop als die van het werk bij (van mijn werklaptop was ik helaas vergeten de voeding mee te nemen, voor niets met dat zware ding gesleurd, want zonder voeding gaat die laptop nog maar twee uur mee).

In nog geen twee uur bracht de Thalys mij van Brussel Zuid naar Amsterdam, alwaar het weer al even hard kwakkelde als in België. Ik voelde mij bij aankomst in hotel Ibis Amsterdam Centre te moe om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik beantwoordde nog wat mails en las voor het slapen gaan enkele bladzijden in Paper Towns van John Green. Eigenlijk is de doelgroep van dit boek pubers, maar dat wil niet zeggen dat ik er zelf niet mee van kan genieten.

Hotel Ibis Amsterdam Centre was een verschrikking. De ligging was nochtans ideaal, vlak naast het station, enfin ja, in feite boven het station. Want de twee delen van het hotel lagen aan verschillende zijden van het spoor. Helaas was men bij de bouw blijkbaar vergeten dat treinen nogal veel lawaai maken. De muren van Ibis Amsterdam Centre leken wel van karton. Verschrikkelijk slecht geslapen.

Gelukkig was de conferentie zelf wel een succes. Dit moet zowat de best georganiseerde conferentie zijn die ik ooit heb meegemaakt. Alle sessies begonnen stipt op tijd en geen enkele sessie liep uit. De dagvoorzitter deed uitstekend werk, de sprekers waren zeer goed en het eten was heel erg lekker. Vooral de eerste dag was de lunch om duimen er vingers af te likken. Er was zelfs wijn voorzien. De tweede dag was het iets minder: gewoon broodjes en een soepje, maar de gelegenheid om een echte Hollandse kroket te eten, kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan.

Ook inhoudelijk was de conferentie een hoogvlieger. Interessante mensen ontmoet en inspiratie opgedaan voor een conferentie die wij zelf gaan organiseren in het najaar. En oja, de aanwezigen konden een Rembrandt bewonderen door een computer geschilderd! Het computerprogramma maakte dit portret op basis van een analyse van al de portretten die Rembrandt in zijn leven geschilderd heeft. Fascinerend, nietwaar? En zo goed als echt!

En, en, en, het vervoer van en naar de conferentie gebeurde per boot. Per boot! Veel meer is er niet nodig om mij blij te maken!

Alleen het bezoek op donderdagnamiddag aan het EYE Filmmuseum viel mij wat tegen. Ik had heel erg uitgekeken naar het bezoek aan dit schitterend staaltje moderne architectuur, maar de presentatie die we er kregen was niet echt wervend en het getoonde filmpje ronduit saai (ok, een tweede nacht slecht geslapen, maakte dat ik sommige momenten amper mijn ogen kon open houden).

Ook het bezoek aan het nieuwe gebouw waarin het EYE archief gevestigd was, bracht niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ik had gehoopt een blik op de archieven zelf te kunnen werpen, maar daar mochten we niet binnen. We kregen wel de werkruimte te zien waar analoge films met heel veel geduld en liefde werden gerestaureerd en gedigitaliseerd. Boeiend!

Doordat de conferentie zo stipt gedaan was, was ik maar liefst een uur te vroeg om mijn Thalys te halen. Ik deed nog een poging om mijn ticket om te ruilen voor een vroegere trein, maar dat pakte niet. Gelukkig was er een Wagamama waar ik een groen drankje dronk en gyoza’s at. Lekker!

Yet Another Blog

Life on my side