Alumnibijeenkomst

Donderdagavond brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van de nieuwe en oude medewerkers van onze studentenvereniging. Een jaarlijkse traditie door mezelf in gang gezet toen ik nog actief was binnen de vereniging en die nu wordt verdergezet door de nieuwe generatie.

We hadden afgesproken in The Lodge in Heverlee en waren met een stuk of zestien personen. Een mooie opkomst! Wat mij nog het meest tevreden stelde, was het feit dat er maar liefst vier vrouwen aan tafel zaten! Ikzelf, een andere alumnus (alumna?) en twee spiksplinternieuwe medewerksters. Het vermelden waard, vooral als je weet dat er sinds het ontstaan van onze vereniging in 1994, slechts drie  vrouwen medewerker geweest zijn. Maar nu staat de teller dus op vijf, bijna een verdubbeling!

Al was het ook confronterend te zien hoe jong die nieuwe medewerkers wel niet waren (of hoe oud dat wij ondertussen geworden zijn). We zaten aan tafel met mensen die nog nooit van Terbank of MUD’s gehoord hadden en voor wie het internet altijd aanwezig geweest is in hun leven. Maar de jonge mensen aan tafel zaten vol ambitie en wie weet, misschien gaan zij de wereld wél veranderen.

Prikkelbaar

Ik weet niet wat het is, het druilerige weer, het feit dat ik me fysiek niet honderd procent voel, slaapgebrek, de stress op het werk,… Feit is dat ik de laatste tijd nogal snel ontvlambaar ben en in een voortdurende toestand van slechtgezindheid rondloop. Dingen die ik anders gewoon naast me zou neerleggen, werken nu op mijn zenuwen. Kleine incidentjes zijn voldoende om me boos te maken.

Zo werd ik deze namiddag op een cursus voor leidinggevenden verwacht, speciaal georganiseerd voor mij en mijn collega’s middenkader leidinggevenden op het werk. Ik had daarvoor nog een andere vergadering gehad die bijzonder slecht was verlopen, dus mijn humeur was al niet optimaal. Bovendien had die vergadering langer geduurd dan verwacht waardoor ik uiteraard te laat was en iedereen al zat te wachten. Het ongetwijfeld goed bedoelde grapje van de lesgever toen ik binnenkwam, schoot bij mij dan ook in het verkeerde keelgat en ik ging meteen in de aanval.

Niet meteen een goede indruk gemaakt. De cursus bleek dan ook nog eens een zware tegenvaller: inhoudelijk meer van hetzelfde en de relevantie was soms ver te zoeken. Dus multitaskte ik tussendoor op mijn iphone en zorgde ik dat tijdens de pauze een dringend dossier afgerond werd door één van mijn medewerkers. En zo was ik natuurlijk maar half aanwezig in de cursus. Al een geluk dat het niet bijzonder boeiend was.

Dat dagje verlof morgen is alleszins welkom.

Klik

Vreemd toch, hoe het met sommige mensen vanaf het eerste moment klikt en met anderen, helemaal niet, hoewel je dat graag zou willen en je heel hard op zoek gaat naar gemeenschappelijke grond. Maar hoe meer het gesprek vordert, hoe meer je je realiseert dat het er alleen maar erger op wordt. Jammer, vooral omdat je weet dat de persoon in kwestie nog wel vaker in je leven zal opduiken.

Treinhilariteit

Dit incident speelde zich een tijdje geleden af, maar bleef in de drafts hangen. Het verhaal is echter grappig genoeg om met jullie te delen.

Een tijd geleden spoorde ik in het gezelschap van mijn vriend, een collega en een vriendin van die collega vanuit Brussel richting Gent. Terwijl we op het perron op de trein stonden de wachten realiseerde de collega zich plots dat ze vergeten was een treinticket te kopen.

Geen nood, stelde ik haar gerust, ik zou wel even snel een ticket voor haar kopen via mijn iphone. Dat “snel” bleek echter een misvatting te zijn. De mobiele applicatie van de NMBS eiste dat ik eerst een login aanmaakte alvorens ik een ticket kon kopen. Vervelend. Ondertussen was de trein al op het perron aangekomen en waren we ingestapt. Omdat het aankopen van het ticket via mijn iphone maar niet wilde vlotten, haalde mijn vriend zijn pc en 3G-stick boven.

En zo hielden we, tot jolijt van de halve wagon, een klein wedstrijdje om ter snelst een ticket kopen, met time-outs, gebrekkige connectiviteit en slechte applicaties worstelend, terwijl we de conducteur in de verte hoorden naderen. Totdat de vriendin van onze collega opeens gortdroog zei: “Zeg, zal ik je gewoon bij zetten op mijn railpass?”

Uit je fouten leren

Terwijl ik foto’s maakte van sympathieke modellen, trof mijn vriend op zijn eentje alle voorbereidingen voor het etentje. Hij koos het gerecht, zorgde voor de hapjes én het dessert (niemand die neen zegt tegen de gebakjes van Demeestere). Wijzer geworden na ons vorig fiasco, werd de kip een achttal minuten langer in de oven geschoven en met warme hertoginnekrokantjes geserveerd. Waar het vorige keer helemaal de mist in ging, verliep deze zaterdagavond alles vlekkeloos. En ik, ik hoefde enkel de flessen wijn te openen. Over een ideale taakverdeling gesproken. 😉

Strobist workshop

 

Ter nuancering van wat ik vrijdag zei: De workshops waren bijzonder goed georganiseerd. Toffe modellen, lekkere broodjes, genoeg aanwezig materiaal om mee te experimenteren. Alleen waren de temperaturen wat aan de frisse kant om lang buiten te staan klooien met flitsen, statieven, paraplu’s en triggers. Ons groepje had er een knap en geduldig model uitgepikt, dat vriendelijk bleef glimlachen, ondanks de vrieskou. Niet te geloven dat het de eerste keer was dat ze poseerde als model. Als het niet lukt als advocate, kan ze nog altijd een carrière als model beginnen. 😉

(En ja, de foto aan de piano is niet helemaal scherp, maar ik vond hem toch geslaagd genoeg om te behouden.)

Chaotisch

‘t Zijn sympathieke lesgevers, hoor, bij het CVO, goeie fotografen ook, maar organisatietalent, daar ontbreekt het hen soms een beetje aan. Deze week kreeg ik nogal last minute een telefoontje van de leerkracht dat er de komende zaterdag een ganse dag een workshop georganiseerd werd. Ik was vorige vrijdag wat te laat in de les en hij was het mij vergeten te zeggen. Al een geluk dat we deze zaterdag enkel ‘s avonds een diner date hebben, waardoor ik me overdag wel kon vrijmaken (en mijn vriend nu alleen de boodschappen voor het etentje moet doen).

En vanavond, één dag voor de workshop, komt een andere leerkracht mij vragen of ik geen modellen ken die willen poseren (de fotoshoot met de roofvogels indachtig). Nu heb ik er geen bezwaar tegen om eens rond te horen in mijn vrienden en kennissenkring, maar minder dan 24 uur voordat de fotoshoot plaatsvindt nog modellen vinden, dat is toch quasi onmogelijk. Als ze dat nu allemaal een beetje meer op voorhand zouden regelen, ‘t zou de dingen toch nét iets gemakkelijker maken.

Oja, ik heb me ingeschreven voor de strobist workshop. Ik ben benieuwd!

Verwend

De ene vlucht is nog niet geboekt, of daar valt de volgende trouwuitnodiging al in de brievenbus. Iets minder ver ditmaal: Uttenreuth is de plaats waar de ringen uitgewisseld zullen worden. Ik zal er meteen bijzeggen dat ik in heel mijn leven nog nooit van Uttenreuth gehoord had. Maar dat zal ons niet tegenhouden om Uttenreuth  en omgeving grondig te verkennen.;-)

De timing kon niet veel beter zijn: het feest vindt plaats de zaterdag na Onze-Lieve-Heer Hemelvaart. Kunnen we er meteen een verlengd weekendje annex roadtrip van maken, want Uttenreuth, dat ligt niet bepaald bij de deur.

Zo ziet onze voorlopige planning eruit. Die reisgids van Duitsland is weer goed van pas gekomen.