Twee dagen

Zolang heeft onze nieuwe medewerker het al uitgehouden bij ons. Stiekem moet ik toegeven dat ik een beetje opgelucht was dat hij deze ochtend opnieuw achter zijn bureau zat. Wie weet hadden we hem op zijn eerste dag zo hard afgeschrikt dat hij niet meer durfde terugkomen. 😉

Modellen met kippenvel

Vandaag heb ik voor de eerste keer deelgenomen aan een strobistworkshop georganiseerd door Koen Hillewaert. Ik ben in het bezit van twee externe flitsen voor mijn Canon 450D, maar ik fotografeer meestal met de flits op mijn toestel. Ik heb namelijk niet de juiste uitrusting om echt volop te experimenteren met allerlei flitstechnieken en bij reportagefotografie (wat ik het meeste doe) is het niet echt praktisch om met een hoop flitsen, statieven en paraplu’s rond te zeulen. En ‘t is niet dat we op ons appartement zoveel plaats hebben om nog wat extra paraplu’s en softboxen te stockeren, al moet ik toegeven dat al die dingen verrassend opvouwbaar zijn.

Gisteren heb ik mijn eindwerk voor de CVO-cursus digi1 ingediend (ik hoop dat ik erdoor ben, want ik ben al ingeschreven voor de vervolgcursus), dus deze workshop viel op een perfect moment. Koen had hopen materiaal mee om mee te spelen, en, de belangrijkste reden om me in te schrijven, professionele modellen om op te experimenteren. En hoedje af voor die meisjes. In dunne zomerkleedjes en galajurken in de sneeuw poseren, aan mij zou het alvast niet besteed zijn. En maar dapper volhouden dat ze het niet koud hadden, terwijl op mijn foto’s het kippenvel duidelijk zichtbaar is. Gelukkig kon ik ons model bij de laatste shoot (het was ondertussen al donker) ervan overtuigen dat foto’s met een lange broek en een jas aan ook heel sexy kunnen zijn. 😉

MIA’s

Niet dat ik zo geweldig op de hoogte ben wat er tegenwoordig hip is in het muziekwereldje, maar hey, een invitatie voor een gratis feestje sla ik nooit af. En zo kwam het dat ik mij gisterenavond, samen met mijn vriend en wat collega’s op de prijsuitreiking van de MIA’s bevond. In de VIP-ruimte, wel te verstaan, alwaar we de prijsuitreiking via grote schermen konden volgen. De meeste aanwezigen (waaronder mezelf, ik geef het toe) wiepen echter slechts sporadisch een blik op het scherm. Te druk bezig met netwerken, u kent dat wel. Het was heel leuk, al had ik toch iets meer gratis drank verwacht op een VIP-feestje. We waren verrassend snel door onze voorraad bonnetjes en ik kon echt niet weerstaan aan de verleiding van nog een glaasje Jacob’s Creek. En oja, Daan en Absynthe Minded waren de grote winnaars van de avond, maar dat wisten jullie allemaal al.

Een nieuwe mediaster is geboren

Alsof hij nooit iets anders gedaan heeft, zo staat de directeur van de school waar de verdachte van de moord op het jonge koppel in Loksbergen les gaf, de pers te woord. Het doet een beetje vreemd om hem na al die jaren terug te zien. Toen hij als piepjonge directeur aan het hoofd van zijn eerste school kwam, zat ik op de banken van diezelfde school mijn broek te verslijten en koesterde ik nog de onrealistische droom dat ik de wereld zou veranderen. Ondertussen staat hij aan het hoofd van een heuse scholengemeenschap, maar voor de rest is hij nog niets veranderd, alleen wat grijzer geworden. Voor sommige mensen is de tijd blijkbaar mild.

PS: Wat betreft de mediaverslaggeving over deze zaak, wil ik de aandacht van de dames en heren journalisten graag opnieuw vestigen op dit essay van Geert Buellens.

TV

Ongelooflijk wat een impact zo’n tv-spelletje heeft. Als je geen tv hebt, valt dat echt moeilijk te begrijpen. Zeker als je al die heisa in de pers ziet (wel gemakkelijk, de krant is tegenwoordig veel sneller uitgelezen) en de gekte op Facebook. Ik had het lef om in mijn statusboodschap mee te geven dat het hele gedoe mij ijskoud liet en bam: meteen een hoop commentaren die mij het afbreken verweten van het beste tv-programma aller tijden. Man, ben ik blij dat ik daar geen energie hoef in te steken. Ik denk dat ik nog wat Russische woordjes ga bekijken.

Afgewezen

Vandaag zou er een nieuwe collega in mijn team starten. Een collega met wie ik voor de eerste keer zelf de sollicitatiegesprekken gevoerd had. De jury bestond uit vier personen en unaniem hadden we haar als beste gerangschikt. Groot was dan ook mijn ontgoocheling toen ik deze ochtend op kantoor kwam en de personeelsdienst mij meedeelde dat de nieuwe collega gisterenavond had laten weten niet te komen. Ze had een andere jobaanbieding gekregen en die aangenomen. En even voelde ik me persoonlijk afgewezen. Alsof mijn team niet tof genoeg zou zijn en ons werk niet boeiend genoeg was. Natuurlijk weet ik rationeel gezien dat er nog heel veel andere factoren meespelen bij de keuze van een job, maar toch, ik had echt het gevoel dat het klikte en ze een geweldige meerwaarde voor ons team zou betekenen. Ik heb vannacht zelfs slecht geslapen omdat ik scenario’s aan het overlopen was, hoe ik haar zou voorstellen aan de collega’s, wat ik haar het eerst te lezen zou geven, welke kleine taken ze al kon doen om zich in te werken,… Slaap gelaten voor niks.

Gelukkig hadden we nog een kandidaat achter de hand. En jongeman deze keer. Hij begint komende maandag. Hopelijk laat hij ons niet in de steek.