Blogmeet 2008

Ik kan me alleen maar aansluiten bij de positieve commentaren die ik al her en der op ‘t internet gelezen heb. Het was een bijzonder geslaagde blogmeet. De regen bleef lang genoeg uit, waardoor we gezellig buiten konden eten. Het Alma-personeel was zeer vriendelijk en het eten was bijzonder mooi afgewerkt (al waren de vegiburgers een beetje taai naar mijn goesting). We kregen schuimwijn en aperitiefhapjes, een gigantische berg groenten, net genoeg vlees, begeleid door wijn, water en fruitsap à volonté om alles door te spoelen. Om de laatste gaatjes op te vullen, was er nog een riant aanbod aan desserts (chocomousse, tiramisu en kleine gebakjes). De Moete is een heel gezellige locatie voor een feestje, al hadden sommige bloggers wat moeite om de juiste weg te vinden. Gelukkig is iedereen er toch geraakt. 😉

De sfeer was fantastisch. Ik heb bijzonder leuke gesprekken gehad, gelachen, verloofden gefeliciteerd, camera’s ontweken, vastgesteld dat de wereld klein is, het mooie rode hemd van Ntone bewonderd, carrièreadvies gegeven, Engels gesproken tegen een Portugees, en nog veel meer. Ik heb kortom genoten van het eten én de mensen. Er heeft de ganse avond geen muziek gespeeld, maar dat was me zelfs niet opgevallen totdat iemand me erop wees. De gesprekken gingen zo vlotjes dat er geen stiltes waren om op te vullen. Alleen jammer dat we voor niks Sabam betaald hebben. Een bezoekje van zo’n inspecteur zou anders wel grappig geweest zijn. Betalen om geen muziek te draaien. Sabam verdient onze liefdadigheid niet.

Rond een uur of half één hebben we de tafels in de Moete op de juiste plaats teruggezet en zijn we huiswaarts gekeerd. Dankzij onze bob Jeronimo waren we een paar minuten alweer thuis en kon ik in mijn bed kruipen. Moe, maar voldaan.

Op naar de volgende editie!

Mijn vriendje is blij

En als mijn vriendje blij is, ben ik blij (allez, soms toch). Zijn nieuwe leasewagen is eindelijk aangekomen. Zijn we voorgoed verlost van de stinkmobiel. Blijkt dat leveringstermijnen in de automobielsector al bijna even onbetrouwbaar zijn als die in de bouw. De nieuwe wagen moest er eind maart/begin april zijn. ‘t Is uiteindelijk eind mei geworden.

Maar we klagen niet. Eindelijk weer een ingebouwde GPS om ons de weg te wijzen. Gemist dat we dat ding hebben, jullie hebben er geen gedacht van. De achterbank van de stinkmobiel was ondertussen helemaal ondergesneeuwd geraakt met afgeprinte googlemaps. Een GPS redt bomenlevens! (En je doet minder kilometers omdat je niet verloren rijdt.)

Nu alleen maar hopen dat de ‘nieuwe auto’-geur niet te erg is.

Gelnagels

Omdat er hier, buiten fysiek ongemak, niet veel te beleven valt, wil ik het even met jullie hebben over mijn afkeer van gelnagels.

Ik zal niet rond de pot draaien. Gelnagels doen mij denken aan Amerikaanse pornosterren (denk Jenna Jameson en zo). Zelfs de discretere gelnagels met french manicure vind ik maar niks en dan zwijg ik beleefd over de gelnagels met bloemetjes, pareltjes, vlindertjes, regenboogjes en whatever. Je ziet gewoon van mijlenver dat het nep is. Let op, ik ben een grote fan van mooi verzorgde nagels en ben zelf zeker niet vies van een laagje nagellak. Maar dan wel op échte nagels, niet op die lelijke nepdingen.

Voila, now you know.

O julissi!

Niet dus. Het viel te verwachten. Toch vind ik het jammer voor de groep Ishtar. Ze hadden ongetwijfeld gehoopt op een finaleplaats en stiekem heb ik een beetje meegehoopt. Als je zo lang naar iets toeleeft, moet de teleurstelling toch wel groot zijn. Achja, volgende keer beter en iedereen kent de naam Ishtar nu.

Ik ben (bij gebrek aan tv) alvast eens gaan rondsnuffelen op de site van Eurovision en van mij mogen ofwel Finland (metal! yeah!) ofwel Azerbeidzjan winnen. Met een lichte voorkeur voor het geweldig over the top nummer van Azerbeidzjan. Lang leve de eurokitch! :-)