Dit weekend hebben mijn vriendje en ik voor een groot deel achter het fornuis doorgebracht. We hadden een paar weken niet meer gekookt voor vrienden. Hoog tijd voor een inhaalmanoeuvre.
Vrijdag kwamen ex-studiegenootje E en haar man H over de vloer. Door conflicterende drukke agenda’s was het al meer dan een jaar geleden dat ik hen gezien had. Een beetje schandalig toch wel. Maar goed, na zo’n lange periode van abstinentie (bijzonder flauw grapje), hadden we elkaar veel te vertellen. Het gesprek ging over hun bouwperikelen en onze ingestorte muur. Dat laatste onderwerp blijft nog wel een tijdje goed voor onthutste reacties. Je ziet de gasten in kwestie dan een beetje vertwijfeld rondkijken van: “ojee, hopelijk stort er niks in terwijl wij hier zitten”. 😉
Voor de annalen geef ik nog even mee wat we vrijdag kookten. Als aperitiefhapje serveerden we yakitori, helemaal zelf opgewarmd in de microgolfoven met een portootje en een glaasje witte wijn. 😉 Daarna spiesjes van fetakaas, kerstomaatjes en basilicum en als hoofdgerecht een ovenschotel met kabeljauwfilets, avocado, basilicum, room en kaas. Een supergemakkelijk gerecht dat ik met plezier overliet aan mijn vriend, die voor kok speelde terwijl ik bijbabbelde met E en schuddebuikte van het lachen door de spitsvondige uitspraken van H. Na al dat eten was er nog net genoeg plaats voor een bolletje cookies & cream van Häagen-Dasz. De kers op de taart, om het met een cliché te zeggen.
Zaterdag kregen we onze vriendjes L en U (ja, dezelfde L en U die donderdagnacht bleven slapen) en B en M over de vloer. Zo goed en vlotjes als het koken vrijdagavond verliep, zo hakkelend verliep het naar mijn gevoel zaterdagavond. Misschien lag het aan mijn iets te ambitieuze gerechtenkeuze en aan het feit dat voor zes personen koken nét iets ingewikkelder is dan voor vier. Tot en met de voorgerechtjes verliep alles goed. De gevulde champignons met geraspte parmigiano, gedroogde tomaatjes en pesto waren overheerlijk. De andere snel-opwarmhapjes uit de Delhaize heb ik niet geproefd, onze hongere gasten waren me voor.
Maar toen begon het. Mijn stressniveau stond de hele dag al hoger dan normaal. Ons wat moeten haasten tijdens het winkelen in de namiddag, niet direct de juiste ingrediënten vinden, wat moeten rondrijden in het verschrikkelijk drukke centrum van Leuven (Leuven op een winkelzaterdagnamiddag is echt een onaangenaam om met de wagen te doorkruisen), een onverwacht bezoekje van mijn broer en zijn vriendin dat, alhoewel ze zeer welkom waren, mijn normale voorbereidingsritueel wat door mekaar schudde. Enfin, een combinatie van factoren, waardoor het in- en uitscheppen van de groenten en de eend mij lastiger leek dan anders. Het gerecht was bovendien nét niet warm genoeg bij het opdienen, waardoor ik het eten van het eerste bord heb moeten opwarmen in de microgolfoven. Niks ergs, niet ernstigs. Alles nog onder controle.
Tot de bom barstte in de vorm van een dooier die zich mengde met mijn tot dan toe mooi van het eigeel gescheiden eiwit. ‘k Heb toen een paar krachttermen laten vallen die ik normaal spaar voor tegensputterende softwareprogramma’s en instortende muren. 😉 Waarop onze gasten direct in actie schoten en opeens met zijn vieren spontaan begonnen te helpen, waardoor ik nog meer stress kreeg, want al die bananensnijdende, afwassende en “waar liggen de keukenhanddoeken”-vragende mensen liepen geweldig hard in de weg. Met vereende krachten werd vervolgens een poging gedaan om het met eigeel bevuilde eiwit toch nog opgeklopt te krijgen. Ik denk dat er zondag een paar mensen spierpijn zullen gehad hebben, zo driftig werd de klopper door het eiwit gehaald (ja, wij zijn sukkelaars die geen mixer hebben).
Uiteindelijk bleek natuurlijk dat al die stress nergens voor nodig was. Het eiwit raakte opgeklopt. De bananenclafoutis was perfect, zelfs al was ik vergeten een scheutje rum aan de marinade voor de bananen toe te voegen. Eind goed, al goed.
