Mijn broertje, de motard

Mijn broertje heeft een moto gekocht. Zo’n sportief geval dat eruit ziet als een racemachine (vraag me niet naar het merk, ik ben slecht in het onthouden van merken van gemotoriseerde voertuigen). In één moeite heeft hij zich ook een motorpak op maat laten maken om zijn ranke, slanke lijf (mijn broertje lijkt totaal niet op mij) te beschermen tegen eventuele valpartijen. Hij mist alleen nog een paar motorboots, wat met zijn schoenmaat niet zo evident zal zijn om te vinden.

‘t Is toch even wennen, mijn broertje op de moto. Diep in mijn gedachten zie ik hem immers nog steeds als die schattige peuter met de mooie blonde krulletjes. De krulletjes zijn gebleven, de kleur is drastisch veranderd. En schattig is hij al lang niet meer. 😉 Ik hou mijn hart vast als hij zijn eerste ritjes op de moto zal maken. ‘t Blijft toch mijn kleine broertje, he, zelfs al steekt hij ondertussen met kop en schouders boven mij uit.

The green room

Ondanks het feit dat ik érg, érg, érg blij ben dat de schilderwerken achter de rug zijn, ben ik iets minder blij met de kleur van onze logeerkamer: lichtgroen. Absoluut een foute keuze. Mijn vriend en ik hadden ook nooit groen in gedachten voor de slaapkamers. ‘t Is de schuld van de mevrouw in de verfwinkel die ons dat lichtgroen heeft aangesmeerd. Gelukkig zijn we begonnen met het schilderen van de logeerkamer, waarna we al snel onze foute keuze merkten en er wijselijk voor kozen om onze eigen slaapkamer in dezelfde kleur als de leefruimte te schilderen. (We zijn daarvoor wel nog wat extra potten verf moeten gaan halen.)

Dus u bent gewaarschuwd: als u bij ons komt logeren, moet u in een lelijk groene kamer slapen. Achja, tijdens het slapen merk je daar toch niet veel van. 😉

Klaar!

Finito! No more paint! Althans toch voor een paar jaar. 😉 Ik ben superblij dat het achter de rug is. Gelukkig zorgde het zonnetje dat in ons appartementje binnenscheen voor een vrolijk sfeertje tijdens het schilderen. Al bij al waren we redelijk snel klaar (al om zes uur deze avond). Het opruimen is nog niet volledig gedaan. Maar da’s een detail.

We hebben meteen een flesje Toscaanse wijn (een verjaardagscadeautje dat lange tijd in de kast is blijven staan) gekraakt om het einde van de schilderwerken te vieren.

De schoonheid van de ellende

Prachtige zwartwitfoto’s genomen tijdens een bezoek van Angelina Jolie aan het vluchtelingenkamp Oure Cassoni in Tsjaad. Ik vind het bewonderingswaardig dat mensen zoals Angelina Jolie hun bekendheid gebruiken om de aandacht te vestigen op de tragedie die aan de gang is in Darfur. Na Rwanda zwoer de internationale gemeenschap dat ze nooit meer de ogen zou sluiten voor genocide. Helaas.

Het Europees Hof van Justitie

Ik heb nog niks verteld over mijn uitstapje van woensdag naar het Europees Hof van Justitie.

In een notendop:
– te vroeg moeten opstaan (gelukkig stond mijn vriendje mee op, gedeelde smart is halve smart),
– nog een oogje dichtgedaan op de bus (ik had een plek voor twee personen ingenomen en mijn meest ontoegankelijke gezicht opgezet zodat er zeker niemand naast mij zou gaan zitten),
– bij het uitstappen gemerkt dat vriendin D op de tweede bus zat, heel leuk om nog eens te kunnen bijbabbelen met haar, want het was maanden geleden dat we elkaar nog gezien hadden,
– een zaak bijgewoond over intellectuele eigendom en gerechtelijke samenwerking binnen de EU (saai, saai, saai, al een geluk dat er voor een deel in het Italiaans gepleit werd, kon ik mijn taalvaardigheid nog wat oefenen),
– op de terugweg gestopt in een wegrestaurant om de hongerige magen van twee bussen studentjes te vullen,
– hard meegeleefd met D die problemen heeft met de geschifte ex van haar vriend,
– blij geweest dat ik na een te lange busrit weer in Leuven was.

Enfin, ik stel het nu wel een beetje karikaturaal voor. Ik vond het best wel interessant om het Europees Hof van Justitie in het echt te zien. Maar ik had een iets imposanter gebouw verwacht en de pleidooien in de zaak bleven maar duren en ik had gewoon heel veel honger en iedereen weet dat ik niet te genieten ben als ik honger heb. Gelukkig had ik een stuk chocolade mee naar binnen gesmokkeld (het was uitdrukkelijk verboden te eten in de rechtszaal) en daar heb ik mijn suikerniveau een beetje mee op peil kunnen houden. En dat vroege opstaan en die lange busrit, dat was er toch echt te veel aan.

Alarm

Deze nacht om kwart na twee in het kantoorgebouw recht tegenover ons. Man, man, ik dacht dat de wereld ging vergaan, zo’n lawaai. Mijn vriendje en ik zijn alletwee opgestaan om te zien wat er aan de hand was, maar er viel niks te zien: geen politiewagens, geen wagens van de beveiligingsfirma, geen brandweer, noppes.

Dan was ik voor de verandering eens op tijd in bed gekropen. Uitgeslapen opstaan ‘s ochtends, het is mij echt niet gegund.