What I did yesterday

Dus ja, gisteren ben ik naar de 4de Dag van de Cultuurcommunicatie geweest. Een dag die als ondertitel het ietwat zweverige “c’est arrivé près de chez vous” had. Hoe ik juist op die dag terecht gekomen ben, is mezelf ook een beetje een raadsel, maar hey, een free lunch en een fijne mogelijkheid om wat te netwerken, sla ik nooit af. 😉

Enkele impressies van de dag:

– Netwerken wordt moeilijker naarmate je meer mensen kent. Die mensen hebben dan de neiging om bij jou te komen staan en zo leer je moeilijker nieuwe mensen kennen. Het magere resultaat van een dagje netwerken: één nieuwe kennis. :-( Maar wel fijn gebabbeld met oude kennissen. :-)

– Engelstaligen zijn gewoonweg geboren om presentaties te geven. Geen enkele Nederlandstalige presentatie gezien die ook maar in de buurt van de vlotheid en welbespraaktheid van de Engelsen kwam.

– De boodschap die de mannen van de Mortierbrigade daar kwamen verkondigen, ontging mij volkomen. Bovendien nog nooit iemand zoveel euh’s in één zin horen gebruiken. Nog pijnlijker: hun presentatie was doorspekt met filmpjes, maar omdat die niet over het netwerk konden afgespeeld worden, hebben ze daar niks van kunnen laten zien. Tof hoor, zo’n presentatie waarin gezegd wordt: “En nu zou ik u een tof filmpje willen laten zien, maar ‘t gaat niet.” Wat een flater! Waarom hadden ze die filmpjes niet op voorhand gedownload naar hun harde schijf? Dat is toch het minste wat je kan doen als je een presentatie voor 700 man moet geven. Afgang.

– Verder moet ik bekennen dat ik ‘s namiddags stiekem een andere sessie ben gaan volgen dan die waarvoor ik ingeschreven was. Het grote mediadebat leek me net iets interessanter dan nog maar eens een uiteenzetting over de digitale stad. Het grote mediadebat was volledig volzet toen ik mij inschreef, maar gelukkig vond ik nog een plekje. Met dank aan de persoon die niet is komen opdagen. Een goeie keuze bleek al snel. Het debat, gemodereerd door Chantal Pattyn, leverde een interessante uitwisseling van gedachten op tussen Peter Vandermeersch, Karl van den Broeck en Yves Desmet.

– De speech van Bert Anciaux was saai, duurde veel te lang en ik vermoed dat Bertje hem op voorhand niet gelezen had, want hij struikelde regelmatig over zijn woorden. De speech was ook te veel in schrijftaal opgesteld. Zinsconstructies met veel bijzinnen bekken nu eenmaal niet zo vlot.

– En het eten? Wel, dat was voortreffelijk. Subliem gewoon. Voor al uw feestjes en recepties, één adres: Vive la nourriture. Tijdens de lunch twee grote borden naar binnen gespeeld. En op de receptie ‘s avonds mij opnieuw laten verleiden door de verrukkelijke hapjes (en de goeie wijn) en dat terwijl ik uitgenodigd was voor een diner bij bevriend koppel N en U. Al een geluk dat N en U nog niet klaar waren met het bereiden van het eten toen ik bij hen aankwam. Ik was verdorie blij dat ik al die wijn en hapjes nog even kon laten verteren voordat ik aan het driegangenmenu begon. 😉

Kortfilmfestival

Gisteren zijn we dus samen met mijn broertje, zijn vriendin en twee vrolijke vrijgezellen naar het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven geweest. Omdat film kijken met een lege maag nu eenmaal not done is, zijn we daarvoor met de twee koppeltjes iets gaan eten in de Blauwe Maan in de Mechelsestraat. Het eten was verrukkelijk, het gezelschap ook.

DATE:LOVE:SEX was de voorstelling die we gekozen hadden (ok, ik zal het maar meteen opbiechten: de voorstelling die ik gekozen had). Niet alle filmpjes waren spek naar mijn bek, maar ik heb meermaals luidop moeten lachen. (Kan wel zijn dat de wijn bij het diner hier iets mee te maken had.)

Mijn persoonlijk favoriete filmpje was “Consent” van Jason Reitman. Twee lovers die zich opmaken voor het liefdespel maar de grenzen eerst door hun advocaten op papier laten zetten. Hilarisch. Mijn collega’s niet-juristen-in-spé waren ook bijzonder gecharmeerd door dit filmpje.

“Incomplete” van Yann Demange krijgt van mij de absurditeitsprijs. Penissen die praten en de wijde wereld intrekken zonder hun baasje. Vagina’s die sigaretten roken. En een einde dat zo onaf was, dat we ons afvroegen of het budget op was. (Misschien kostten de special effects voor de pratende vagina te veel.)

“Oedipus” van RONG was een goeie nummer twee, na “Consent”. Een filmpje in sappig rijmend british english, waarin een moderne versie van het Oedipus-drama nagespeeld werd. En dat is grappiger dan het klinkt. Gelukkig waren er voor dit filmpje ondertitels voorzien, want anders had ik de verzen beslist niet kunnen volgen.

“Dan Clark’s Guide to dating” van Dan Clark & Gary Reich was ook hilarisch. Deze filmpjes vormden de rode draad tussen de andere kortfilms. De twee laatste “ten things not to do” vond ik wel het zwakste van de reeks. Misschien was het concept tegen dan al een beetje afgezaagd.

Na de kortfilms zijn we, hoe kan het ook anders, nog wat cocktails gaan drinken. Eerst in de Rodins, daarna in d’Entreprise. Alwaar ik mijn metgezellen wat verveeld heb met een uitgebreide lofzang op Oorlog en Vrede van Tolstoj. :-) Ach, er was genoeg drank om de pijn te verzachten.

Party!

Ik ben er _eindelijk_ in geslaagd al de foto’s van ons tripje naar Polen te bewerken en van commentaar te voorzien. Aangezien het hier om meer dan 1000 foto’s ging, kunnen jullie je wel voorstellen dat dat een heel karwei was. Komt daar nog eens bij dat ze in Polen een hoop van die rare letters (Ą ą Ć ć Ę ę Ł ł Ń ń Ó ó Ś ś Ź ź Ż ż) gebruiken en klinkers voor watjes vinden. Mijn vingers kregen er kramp van.

Wat fotootjes om te vieren dat dit werkje achter de rug is:















Woepsie

Daarnet per ongeluk het toilet binnengestormd terwijl mijn vriend zijn neefje (zoon van nonkel K) erop zat. Tja, dat komt ervan als je nergens sleutels op de deuren hebt steken…

Maar toch: woepsie.

Wereld Aids Dag 2006

Je kon er deze ochtend in het centraal station moeilijk naast kijken. Een grote tank diende als canvas om de aandacht te vestigen op het wereldwijde probleem dat AIDS vormt. In het station werden briefkaarten uitgedeeld om de actie te ondersteunen.

Alhoewel ik de link die in de campagne gemaakt wordt (een tank om een virus te bestrijden? tanks doden ook mensen) een beetje vreemd vind, kan het geen kwaad om de AIDS-problematiek in de schijnwerpers te plaatsen. AIDS is verre van overwonnen. Dagelijks komen er nieuwe besmette personen bij. Alhoewel het virus met medicijncocktails onder controle kan gehouden worden, is genezing nog steeds onmogelijk. Bovendien bestaat er een stigma dat AIDS-patiënten isoleert in onze samenleving. AIDS is ook het gezicht van zwart Afrika, waar in sommige steden één derde van de volwassen bevolking besmet is. Dramatisch.

Dus mensen, vrij alstublieft veilig. In het heetst van de strijd een condoom opdoen, is niet leuk, maar dit kortstondig plezier weegt niet op tegen een leven met een seksueel overdraagbare ziekte, want niet alleen AIDS wordt door seks overgedragen.

‘k Ga eens moeten zoeken waar ik dat rode lintje ook alweer gelaten heb.

http://www.worldaidsday.org
http://www.casarosa.be/wereldaidsdag
http://www.sensoa.be/3_5_1.php

N-VA snijdt in eigen vel

CD&V blaast kartel op. En dat was toch wel een beetje te verwachten, beste Bart en beste Geert.

Alhoewel ik nooit gestemd heb op de N-VA, heb ik altijd respect gehad voor dit kleine partijtje dat er ondanks alles in geloofde en er zelfs in geslaagd is een minister in de Vlaamse regering te krijgen. Dit respect is ferm afgenomen nu ze ruziestoker Dedecker in huis hebben gehaald. Ik ben er helemaal niet van overtuigd dat de visie van Dedecker en die van de N-VA naadloos bij elkaar aansluiten. Het binnenhalen van Dedecker ruikt mij te veel naar een snelle manier om stemmen te winnen. En tactisch gezien lijkt de ondergang van het kartel met de CD&V mij de N-VA niet bepaald vooruit te helpen.

Awoert N-VA.