wereldfeest

Wereldfeest

De donkere wolken van de ochtend maakten in de namiddag plaats voor een stralend zonnetje. En zo stond ik mijn ogen dicht te knijpen op de stoffige Bruul. Al een geluk dat we voor een prikje een zonnebril op de kop konden tikken aan één van de vele kraampjes. Het Wereldfeest is zo’n beetje een jaarlijkse afspraak voor mij en mijn vriend. In de namiddag stikt het er van de gezinnen met kinderen en hangt er een zalig ontspannen sfeertje. Ik hou er ook van te slenteren langs de kraampjes van allerlei organisaties die elk hun steentje willen bijdragen aan het verbeteren van de wereld. Het drukt me met de neus op het feit dat ik op dat vlak tekortschiet, zelfs al probeer ik mijn geweten te sussen met maandelijkse stortingen en hier en daar een handtekening onder een petitie.

We liepen op het wereldfeest T en haar oudste dochter tegen het lijf. We hadden beloofd deze zaterdag binnen te springen, want ze wonen niet ver van de Bruul. We spraken af om bij hen te gaan aperitieven zo rond een uur of vier. En zo zaten mijn vriend en ik in het charmante stadstuintje van E en T terwijl de stiefvader en de broer van T hard aan het werk waren om de houten poort die het tuintje moest afsluiten, te monteren. De zandbak werd gevuld met vers zand en een paar minuten later zaten mijn vriend en ik samen met twee kleine blonde meisjes met onze handen in het zand. Het kind in mij haalde haar hartje op.

We namen afscheid rond een uur of zes, want we hadden om half zeven afgesproken met Matthias (die trouwens opnieuw begonnen bloggen is, allen daarheen) om samen iets te gaan eten in Leuven. We belandden in Il Giardino d’Inverno, waar we na lang wachten en wat geknoei om de juiste bestelling op de juiste tafel te krijgen, uiteindelijk wel lekker aten.

Een goed gevulde dag.

Zon op zaterdag

Opgelucht stapten we het examenlokaal uit. Mijn vriend en ik hadden het schriftelijk examen overleefd en ‘t ging kanjigewijs zelfs beter dan verwacht. Opeens hoorden we een vertrouwde stem onze naam roepen. Vriendin L, die aan het wachten was op vriend C, die in hetzelfde lokaal als wij zijn schriftelijk examen Japans van het eerste jaar zat af te leggen. Wat een toeval. We babbelden over hun recente reis naar Japan en hun voornemen om in het najaar alweer terug te gaan.

C en L zijn werkelijk gebeten door de Japanse microbe. Ze spreken er zelfs over om te emigreren. Wat ik ongelooflijk cool vind, maar eerlijk gezegd zelf niet zou zien zitten. Ik denk niet dat ik in een maatschappij als Japan, met hun overdreven prestatiedrang en beleefdheidsregels mijn draai zou kunnen vinden. En ik twijfel eraan of je als buitenlander ooit echt aanvaard wordt in de Japanse samenleving. Maar ik  zal wel de eerste zijn om C en L ginder te gaan bezoeken. 😉 Onze eigen reisplannen naar Japan zijn voorlopig opgeschoven naar 2011, we willen eerst het derde jaar Japans achter de kiezen hebben voordat we naar ginder trekken.

Na deze onverwachte ontmoeting trokken mijn vriend en ik naar het wereldfeest. De zon scheen en we voelden ons beiden van een last bevrijd nu het examen achter de rug was. We genoten dan ook met volle teugen van de lekkere hapjes, de vreemde outfits, de zomerse muziek en de bonte kleurenmengeling van het wereldfeest. Mijn vriend liet zijn portret tekenen en ik liet mijn hand met henna beschilderen. We slenterden op ons gemak rond en liepen heel wat bekenden tegen het lijf. Ik was moe, maar voelde me helemaal ontspannen. Zalig.

Een rustige zaterdagnamiddag

Eerlijk: ik had geen tijd deze zaterdag. Er lagen (en liggen) nog bergen werk op mij te wachten. Maar na het examen Russisch in de voormiddag had ik er gewoon geen zin in. Dus gingen mijn vriend en ik een kijkje nemen op het wereldfeest.

Een goed idee, zo bleek. De Bruul liep vol met rare vogels die we al dan niet discreet konden nastaren. De eetstandjes brachten ons zwaar in verleiding, jammer dat we net uitgebreid gegeten hadden op een terrasje. We pikten een stukje taikoconcert mee, werden geconfronteerd met de obstakels die het leven van een rolstoelgebruiker of een blinde moeilijker maken en zagen hoge concentraties aan roze stoelen. We hoopten op een spectaculaire capoeiravoorstelling, al viel dit een beetje tegen. Ofwel hadden we gewoon niet genoeg geduld om te wachten tot de opwarming voorbij was. We genoten van de sfeer, het gekwetter van de spelende kinderen, de gemoedelijkheid van de mensen en de aangename temperatuur.

Alleen de cocktail met citroen, rietsuiker en gember viel wat tegen. Veel te veel gember, waardoor de smaakpapillen lichtelijk overdonderd werden.

Een ontspannende namiddag, al bleef ik natuurlijk last hebben van een knagend schuldgevoel. ‘k Heb gewoon even gedaan alsof ik niks merkte.