Mijn oude, kapotgeklopte racket heeft een make-over gekregen in vrolijk geel. Ze ziet er meteen een pak hipper uit. 😉
squash
Squash
Toen ik daarstraks hijgend en puffend bij de squash aankwam (ik was de tijd wat uit het oog verloren omdat ik aan het kuisen was, we verwachten morgen namelijk hoog bezoek), bleek het veldje dat ik mooi op tijd telefonisch gereserveerd had, helemaal niet gereserveerd te zijn. Was ik helemaal voor niks door de regen gekomen. 
Gelukkig kwam er snel een veldje vrij en konden we toch nog twintig minuutjes spelen, op kosten van de zaak natuurlijk, want zij hadden een fout gemaakt. En na die twintig minuutjes kwam er een ander veldje vrij en zo hebben we in totaal toch mooi vijftig minuten volgemaakt voor de prijs van een half uur. ‘k Vond het helemaal niet zo erg dat ze ons vergeten waren op te schrijven. 😉
Blauw
Gisteren iets te enthousiast náást het squashballetje en óp mezelf gemept. Resultaat: een mooie blauwe plek. En nu was ik net een paar dagen blauweplekvrij.
Squash
Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het sinds gisteren meer dan drie maanden geleden was dat ik nog eens een squashracket ter hand genomen had. De zomermaanden zijn meestal geen drukke squashmaanden, maar om de één of andere reden lieten mijn squashpartners het deze zomer massaal afweten.
Gisteren heb ik echter de draad weer opgenomen. Ik had afgesproken om tien uur ‘s avonds afgesproken met N. Een beetje te laat op de avond naar mijn goesting, maar er was op geen enkel vroeger tijdstip nog een veldje vrij. Nu moeten jullie weten dan N erom bekend staat nooit, maar dan ook nooit op tijd te komen. Het is ook al meermaals gebeurd dat hij niet kwam opdagen op een squash- of andere afspraak. Dus ik had mij er zo wat half en half bij neergelegd dat ik waarschijnlijk een gans uur tegen de muur zou mogen spelen.
En ja, mijn voorgevoel leek bewaarheid te worden: de minuten tikten voorbij en nog steeds geen N te zien. Meestal erger ik mij dood aan zulke situaties. Ik ben iemand die nogal gesteld is op stiptheid en ik vind niets ergelijker dan mensen die beloven dat ze zullen komen, vervolgens niet komen opdagen en dan nog niet eens het fatsoen hebben om zich achteraf te excuseren. Maar gisteren was ik totaal zen. Behoorlijk atypisch voor de eerder heetgeblakerde yab. En toen N na een dik kwartier dan toch eindelijk kwam opdagen (hij was te laat vertrokken en vond vervolgens de squashzaal niet), heb ik zelfs geen enkele stekelige opmerking gemaakt!
En het squashen. Wel, d’r zat een beetje roest op, maar ‘k heb toch maar gewonnen en da’s het belangrijkste. 😉
Lang leve de squash aan de Vaart!
‘t Is er gezelliger, de veldjes zijn beter, het is er minder duur én het stinkt er niet. Hoera voor de Sportopolis!
Awoert University Squash
Gisterenavond heb ik mij héél, héél boos gemaakt. Naar goeie gewoonte gingen we op zondagavond een balletje slaan in de University Squash. Ik kom binnen en zie (en ruik) dat één van de klanten aan de toog zit te roken. Ik merk vriendelijk op dat het verboden is te roken in sportinfrastructuur en of hij alstublieft zijn sigaret zou willen doven.
“Stoort het u misschien dat ik rook?”
Ikke (inwendig denkend: onnozelaar): “Natuurlijk.”
“Maar juffrouw, ik kom hier al meer dan tien jaar en ik heb hier altijd gerookt.”
Ikke: “Dat kan goed zijn, maar de regelgeving is veranderd en vanaf één januari 2007 is roken niet meer toegelaten in sportinfrastructuur.”
Nog wat blabla, maar uiteindelijk is hij dan buiten zijn sigaret gaan oproken.
Ik schud het incident van mij af en begin te squashen. Een vijftal minuutjes later komt één van mijn squashparters zeggen dat de uitbater zelf ook staat te roken. Dat verklaart natuurlijk de asbak die open en bloot op de toog stond. Ik had het kunnen weten, want de uitbater is een onverbeterlijke verslaafde en dat voor een squashtrainer.
Dus ga ik naar de uitbater en zeg: “U weet toch dat het verboden is te roken in sportinfrastructuur?”
Wordt die vent lastig: “Dat is hier mijn zaak en ik doe hier wat ik wil. En honderd meter verder mogen ze wel roken. En dat is dikke discriminatie.”
Ik: “De regels zijn er om u aan te houden en ik squash liever in een gezonde omgeving.”
Enfin, natuurlijk praatte ik tegen een muur. We hebben ons squashpartijtje nog afgemaakt, maar ik heb niks meer geconsumeerd. En dat was meteen ook de laatste keer dat ik nog een voet in de University Squash gezet heb. Een squash club die een vieze en stinkende verslaving in stand houden, belangrijker vindt dan mijn recht om in een rookvrije omgeving te sporten, dat vraagt gewoon om een boycot.
Dikke awoert voor University Squash, stinkhol.
Squash
Vanavond ben ik met ons vaste groepje gaan squashen. Dat was er in 2007 nog niet van gekomen met al dat gefeest en die examens en zo. Het squashen verliep voor allevier wat stroef. Wat niet verwonderlijk is na zo lang stilgezeten te hebben.
We hadden trouwens een interessant gesprek in de squashpauze. Het ging over het studentenleven en dat je dat na verloop van tijd toch wel wat beu wordt. “Er is een tijd voor alles,” formuleerde vriendin M het. Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien heb ik het studentenleven nooit echt kunnen loslaten omdat ik na mijn eerste diploma op een flatje tussen de studenten ben blijven wonen en omdat ik, tja, nog steeds studeer. Het feit dat mijn vriend en ik geen plek voor onszelf hebben, zal daar ook wel wat mee te maken hebben.
Misschien heb ikzelf nog steeds heimwee naar het studentenleven omdat ik mijn draai in het werkleven niet goed gevonden heb en ik geen duidelijk toekomstperspectief voor mezelf heb uitgetekend. Ik wil alles en dan liefst nog tegelijk. Dat is niet mogelijk en het onmogelijke willen bereiken heeft nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Dus moet ik stoppen met achteruitkijken en mijn blik proberen te fixeren op één vast punt voor mij.
Eerste doel: dit jaar mijn tweede diploma behalen. Ik ben niet zo goed bezig, dat besef ik. Ik heb een beetje last om mezelf te motiveren voor het studeren. Tweede doel: na het behalen van dat diploma eens heel hard en heel diep nadenken over waar ik mijn prioriteiten wil leggen.
Rustig dagje
Na de kaas en wijn van gisterenavond en het vat van vrijdag, hebben mijn vriend en ik er vandaag een rustig dagje van gemaakt. Lekker uitgeslapen, fijn gesekst, nog wat in bed blijven liggen tot het bijna middag was en daarna uitgebreid gaan eten in de Voltaire. Een beetje een uitgesteld verjaardagsfeestje, want dat was er met de 24-urenloop en onze reis naar Warschau vlak daarna niet echt van gekomen.
Met een driegangenmenu achter de kiezen zijn we daarna de niet-vooruitgang van ons appartement gaan inspecteren. De plannen om in november te verhuizen kunnen we nu wel opbergen, denk ik zo. Gelukkig is nonkel K vandaag voor twee weken op vakantie vertrokken. Dat wil zeggen dat we het hele huis voor ons alleen hebben! Hoera! Kan ik eindelijk weer ongegeneerd in mijn blootje door het huis banjeren.
Verder heb ik vandaag nog wat geknabbeld aan mijn foto-achterstand. ‘k Moet nog een hele reeks van een trouw bewerken en de foto’s van Warschau moeten ook nog allemaal gesorteerd worden.
En vanavond heb ik dan mijn teveel aan energie kunnen uitwerken op een rubberen balletje. ‘t Deed goed om de squashdraad weer op te nemen.
Squash
Man, zo’n uurtje hard tegen een balletje meppen, kan toch deugd doen. Nu fijn het zweet van mij afspoelen onder een warme douche en we kunnen er weer voor een weekje tegen.
Squash!
Na bijna vier maanden inactiviteit, ben ik deze avond eindelijk nog eens aan squashen toegekomen. ‘t Moet gezegd, d’r is wat roest op mijn spel gekomen, maar vanaf nu ga ik mijn best doen om mij aan die wekelijkse squashafspraak te houden. Kwestie van dat laagje roest er zo snel mogelijk af te krabben.