We nemen na een stevig ontbijt met scrambled eggs en salmon (ja, weeral) afscheid van het prachtige uitzicht van onze B&B. We pakken ons boeltje bijeen en vertrekken naar de Oban distillery. Spijtig genoeg is het tijdens de rondleiding van één uur strikt verboden foto’s te nemen. Iets met de alcoholdeeltjes in de lucht en brandgevaar. Nuja, ik wil geen ontploffing op mijn geweten hebben, dus we gehoorzamen braaf.

De rondleiding is erg interessant en de gids doet zijn best om interactie met de groep op te bouwen, maar door het grote aantal anderstaligen worden er quasi geen vragen gesteld. Ik vermoed dat meer dan de helft van de deelnemers slechts hier en daar flarden van de uitleg begrijpt. Whisky stoken is dan ook een heel complex proces. Je vraagt je af hoe iemand er ooit op gekomen is om op die manier een drankje te fabriceren. Gelukkig is er één whiskyliefhebster in de groep die al meerdere stokerijen heeft bezocht en die als sparring partner voor onze gids kan dienen.

Op het einde van de rondleiding krijgen we uiteraard een proevertje van de 14 jaar oude Oban whisky voorgeschoteld waarin we de vier hoofdsmaken (zout, honing, rook, sinaasappelschil) proberen te onderscheiden. Om elf uur ’s ochtends whisky proeven, ik heb het nog niet zo vaak gedaan, maar het smaakt zeker! We weerstaan de verleiding om een flesje te kopen, maar vullen wel onze gegevens in om een whiskypaspoort te krijgen. Al zit het er niet in dat we tijdens deze reis al de vermelde stokerijen zullen aandoen.

Wat de Oban distillery extra bijzonder maakt is de ligging: midden in het centrum van Oban. De stad is gegroeid rond de whiskystokerij en de oprichters hebben ook echt geïnvesteerd in Oban. Deze ligging betekent wel dat de stokerij niet kan uitbreiden. Daar is immers geen plaats voor, omdat de stokerij langs beide zijkanten ingesloten is door woningen en langs achter door een rotswand. Dat maakt dat er een limiet is op het aantal geproduceerde flessen, wat de whisky natuurlijk iets exclusiefs geeft.

Om drie minuten voor elf zijn we in het bezit van ons whiskypaspoort en zetten we het op een lopen naar de kade waar een bootje aanmeert dat ons naar de eilandjes waar zeehonden vertoeven, kan brengen. We kopen snel een kaartje en springen aan boot. Just in time, heet dat dan. Al een geluk dat tijdens de rondleiding niet te veel vragen werden gesteld. 😉

Onder een stralend blauwe hemel varen we de baai van Oban uit. We zien jonge zeehonden zonnebaden en varen voorbij een zalmkwekerij. Eén drijvend bassin bevat maar liefst 30.000 zalmen en wij tellen twaalf zulke bassins. Het tochtje is voorbij in een zucht. Met dank aan de schoonbroer van mijn vriend voor de tip.

Voor het middagmaal houden we het simpel: op een leuk terrasje tegenover de Oban Distellery eten we een gevulde aardappel (ik met garnaal, hij met tonijn).

En dan is het tijd om de ferry naar Mull te nemen. Drie kwartier later zetten we voet aan land op het Isle of Mull. Of beter gezegd, autoband aan land. We besluiten meteen door de rijden naar de haven Fionnphort.

Onderweg passeren we de prachtigste landschappen. We zien Schotse hooglandrunderen op hun gemak grazen en schapen, veel schapen, heel veel schapen.

Rijden op Mull blijkt echter niet zo voor de hand te liggen. De meeste wegen zijn single track roads, met hier en daar passing places. Dat wil zeggen dat wanneer je een tegenligger ontmoet, één van beide moet uitwijken en soms zelfs achteruit moet rijden tot aan een passing place. De bewoners van Mull zijn dit systeem duidelijk gewoon en rijden goed door, voor mijn vriend is het echter serieus wennen. Achter elke heuvel of elke bocht kan opeens een tegenligger op ramkoers opduiken. En als het geen tegenligger is, dan wel een schaap dat in het midden van de weg staat en verontwaardigd kijkt als je aandringt om aan de kant te gaan.

Ergens in het midden van onze tocht houden we halt voor een vieruurtje op een plaats waar ze met free wifi adverteren. We stappen een huiskamer binnen waar een vriendelijke oude dame ons welkom heet en ons twee overheerlijk uitziende taarten toont. Uiteraard kiezen we voor de chocoladetaart. We mailen nog wat met onze advocaat (niet plezierig, wel noodzakelijk).

De dame is duidelijk blij met het gezelschap, want al snel komt ze ons een nieuwe crème tonen die ze via Amazon (want die leveren gratis!) gekocht heeft. De crème belooft rimpels te verminderen en de teint te verbleken. Voor mij lijkt de crème verdacht veel op van die Aziatische whitening creams en de uitleg in het Taiwanees lijkt mijn vermoeden te bevestigen.

Twee minuten later komt de dame in de huiskamer binnen met een witte laag crème op haar gezicht, die duidelijk niet wil intrekken. Bij het aandachtiger bekijken van de instructies blijkt dat de crème eerder als een soort zeep gebruikt dient te worden. Wij proberen serieus te blijven, terwijl de dame haar gezicht gaat afwassen. Over een surreële belevenis gesproken…

We rijden verder naar Fionnphort, maar vorderen veel trager dan verwacht. Op het eerste gezicht lijkt Mull een klein eiland, maar door de single track roads zien we onze geschatte aankomsttijd minuut per minuut aantikken. We zijn dan ook pas om twintig voor vijf effectief in Fionnphort. We nemen de ferry naar Iona, de plek waar de Ierse missionaris Columba zijn zending begon. Tijdens onze rit met de ferry reserveer ik een boottocht naar het eiland Staffa voor de volgende ochtend. Het weer zit nog altijd mee, daar moeten we van profiteren.

Veel tijd hebben we niet op Iona, want de laatste ferry naar Fionnphort vaart om 18.30, maar we proberen het maximum uit onze tijd te halen. We bezoeken eerst de ruïnes van een klooster om vervolgens de prachtig gerestaureerde abdij van Iona te bewonderen. Ook vandaag nog doet deze plek dienst als christelijk bezinningsoord. De abdijkerk en bijhorend klooster zijn echt prachtig en door de ligging kan je je zo voorstellen dat dit een geschikte plek is voor bezinning en gebed.

Wanneer we de ferry terugnemen zijn we het met elkaar eens, Iona is een prachtige en inspirerende plek, ook voor niet-gelovigen.

We hebben nog een serieuze rit naar Arle Lodge voor de boeg, wetende dat we in de verste verte niet de gemiddelde rijtijden van onze gps halen. We zijn alvast blij dat we een stevig stuk taart gegeten hebben als vieruurtje, want het ziet ernaar uit dat ons avondmaal weer op een laat tijdstip zal vallen.

We laten het echter niet aan ons hart komen en genieten van de prachtige scenic route die ons naar Aros, vlakbij Tobermory voert. Mijn vriend rijdt ondertussen op de single track road als een local: altijd vriendelijk dankjewel zeggen door je hand op te steken (zonder deze van het stuur te nemen) naar de passerende wagen. Best wel hoffelijke mensen, die Schotten. Dat geldt niet voor de Schotse schapen, die zijn alles behalve hoffelijk! Elke keer als ik een schaap vriendelijk gedag zeg, draait het schaap in kwestie mij de rug toe.

We komen pas rond half negen aan in Arle Lodge. De receptie is ondertussen al gesloten, dus bellen we maar één van de eigenaars uit de hot tub. Al druipend geeft hij ons onze sleutel. De kamer is erg basic en zonder toilet of douche op de kamer. Veel tijd om de kamer uitgebreid te bestuderen hebben we niet, de lege maag roept. We rijden in een tiental minuten naar Tobermory, de grootste stad op het eiland Mull. Toch onze grote verbazing is dit stadje ei zo na uitgestorven en dat op een vrijdagavond!

We komen terecht in een Chinees/Thais restaurant met de originele naam Golden Dragon, omdat we eens iets anders willen dan de nogal vettige Schotse kost. Buiten ons zijn er nog drie andere klanten. Het eten is echter fantastisch en de gastvrijheid fenomenaal. De Thaise mosseltjes die ik als voorgerecht nam zijn zalig en de Chinese zeevruchtenschotel is eveneens om duimen en vingers af te likken. En dan krijgen we nog een gratis whisky van het huis aangeboden. Een aanrader, echt waar!

Terug in Arle Lodge bekijk ik de boekinggegevens, want ik kan me niet herinneren een kamer geboekt te hebben zonder douche en toilet. Maar blijkbaar heb ik mij toch vergist. Nu geen probleem, het gezamenlijke sanitair ziet er erg proper uit, maar voor iemand als mezelf die elke nacht minstens één keer naar het toilet moet, is het wel handig om ’s nachts niet te ver naar het toilet te moeten strompelen.

Om uit te sluiten dat ik nog andere fouten gemaakt heb bij het boeken, overloop ik even snel alle B&B’s voor de komende weken. En dan valt mijn oog opeens op een adres in Ierland. In Ierland?! Wellicht leed ik aan tijdelijke verstandsverbijstering toen ik dit boekte? Gelukkig ben ik nog net op tijd om de reservatie kostenloos te kunnen cancellen. Oef! We reserveren meteen een andere B&B voor Skye. Danku Tripadvisor voor al die nuttige info. En we halen opgelucht adem dat ik deze fout bijtijds gezien heb, stel je voor dat we een adres in Ierland ingegeven hadden op onze gps. 😉

Scrambled eggs with salmon als ontbijt, een goeie start van de dag, noem ik dat. We nemen afscheid van onze mooie B&B in Helensburgh en rijden meteen verder naar Oban. Het is er niet van gekomen om een boottochtje te maken op Loch Lomond of Loch Katrine, maar echt jammer vind ik dat niet. We hebben al wandelend en rijdend grote stukken van beide meren gezien en er komen nog gelegenheden genoeg om boottochtjes te maken.

We nemen onze tijd voor de rit naar Oban en stoppen onderweg verschillende keren om foto’s te maken van de natuurwonderen die Schotland ons te bieden heeft. De eerste bergtoppen waarop nog sneeuw zichtbaar is komen in zicht. We zien zelfs een nest met eieren van een watervogel die zo slim was om haar eieren vlakbij een parking te leggen. Ondanks al het stoppen onderweg zijn we vroeger in Oban dan gepland. We bellen om te informeren of we al op onze kamer kunnen, maar deze blijkt nog niet klaar.

Geen nood, vlakbij Oban bevindt zich Dunstaffnage Castle en het eerste kasteel dat ik niet wil bezoeken, dat moet nog gebouwd worden! Dunstaffnage Castle is schitterend gelegen op een landtong en heeft een rijke geschiedenis (nuja, welk kasteel in Schotland heeft dat niet). Het verhaal gaat dat de Stone of Destiny een tijdlang hier bewaard werd, maar het valt te betwijfelen of dit echt zo was. We laten ons inspireren door de fotogenieke ruïnes en de stralende zon. Zo’n ruïne heeft trouwens onverwacht veel verborgen hoekjes en kantjes waar je niet gestoord wordt door andere bezoekers. 😉

Uiteindelijk komen we zo rond kwart voor twee in Dunheanish Guest House aan, een kwartiertje te vroeg. Gelukkig vormt dat geen probleem voor onze gastheer, die echt een zalig Brits gevoel voor humor heeft. Zijn vrouw noemt hem al gekscherend Basil Fawlty, maar ik moet zeggen dat de service in Dunheanisch Guest House toch net iets beter is dan die in Fawlty Towers.

Dunheanish Guest House heeft een fabuleus uitzicht op de baai van Oban. Echt magnifiek om op zo’n plek de nacht te kunnen doorbrengen. Enige nadeel: het is een flinke klim vanaf zeeniveau naar onze B&B. Maar goed, we moeten die stevige ontbijten toch op de één of andere manier verbrand krijgen.

Nadat we de koffers de trappen hebben opgesleurd, dalen we af naar Oban om iets te eten. Het is ondertussen al na twee uur en onze magen rammelen. Op aanraden van onze gastheer slagen we erin een tafeltje in de zon te bemachtigen bij microbrewery Cuan Mor. We bestellen twee simpele gerechten aan de bar. Mijn Thaise salade met kip en chilisaus bestaat jammer genoeg voornamelijk uit een groot stuk kip en enkele blaadjes sla en pindanoten. Britten en lekker eten, het blijft toch een beetje een uitdaging of misschien ben ik in Leuven gewoon te veel verwend.

Na ons laat middagmaal springen we binnen in de Oban Distillery om een rondleiding voor morgen te reserveren. Er staan limieten op het aantal deelnemers per rondleiding en deze whiskystokerij is erg populair bij de toeristen. Daarna besluiten we op basis van een tip die we via Facebook kregen (dankjewel!) naar het eilandje Kerrera te gaan.

Kerrera is een klein eilandje voor de kust van Oban waar slechts een handvol mensen wonen en dat enkel via een veerboot te bereiken is. We zijn nét enkele minuten vóór vier uur bij de oversteekplaats. Net op tijd om de ferry te halen die om het half uur vaart, denken we dan. Een plaatselijke boer die met zijn inkopen voor een paar weken én een sofa op de ferry zit te wachten, verzekert me dat de ferry “any minute now” kan arriveren.

De ferry vaart enkel als het bord aan de overkant van het water op “zwart” staat, een eenvoudig systeem om nutteloze vaarten te vermijden. Spijtig genoeg heeft de veerman blijkbaar besloten om een beurt over te slaan, want ondanks het feit dat het bord op “zwart” staat, valt er geen veerboot te bespeuren om vier uur. We besluiten dan maar even geduld te oefenen (niet mijn sterkste punt).

Om half vijf bemerken we dan toch beweging aan de overkant. Daar komt de veerboot! De veerman helpt de plaatselijke boer zijn sofa op het veer te dragen en we vertrekken naar de overkant. Vijf minuten later staan we op Kerrera, een eiland met een beperkt aantal inwoners en veel wildlife. Ik zag op facebook foto’s van wilde paardjes en die wil ik dolgraag ontmoeten. Spijtig genoeg vaart de laatste ferry naar het vastenland om vijf voor zes. Veel te weinig tijd dus om het eiland grondig te verkennen.

We beginnen aan een wandeling naar het hoogste punt van het eiland, maar ik heb het gevoel dat ik niet genoeg lucht krijg en de longen uit mijn lijf moet hoesten. Nochtans valt de klim amper zwaar te noemen, maar de reisvermoeidheid in combinatie met mijn ziekte zullen hun tol eisen. Backtracken dan maar en een eenvoudigere route kiezen, parallel met de kustlijn. Erg ver kunnen we helaas niet stappen, want de klok tikt. Doodjammer dat er geen ferry wat later uitvaart, per slot van rekening gaat de zon hier pas onder rond een uur of half elf. Tijd zat om ’s avonds nog mooie wandelingen te doen.

Een beetje teleurgesteld (geen paardjes gezien, alleen maar geiten, konijnen en schapen) keren we naar Oban terug. Volgende keer beter timen! We rijden met de wagen terug naar Oban en parkeren deze in de straat van onze B&B. Vanaf onze B&B is het maar een klein eindje klimmen naar de 19de eeuwse McCaig’s Tower, vanwaar je een schitterend uitzicht op de baai hebt.

McCaig’s Tower is een folietje van de rijke bankier John Stuart McCaig. Hij financierde vanaf 1897 tot 1902 de bouw van deze toren. Idee was de plaatselijke metselaars ook tijdens de wintermaanden werk te bezorgen. De constructie stopte toen McCaig stierf. Resultaat is een onvoltooid gebouw dat op het Colosseum lijkt en boven de stad Oban uittorent. Een romantisch plekje om in het avondlicht van de zonsondergang te genieten.

Na het uitzicht fotografisch vastgelegd te hebben, dalen we af naar zeeniveau op zoek naar een plek om te eten. Alweer bereikt ons een tip via facebook: het EE-USK seafood restaurant zou de moeite zijn. We besluiten het erop te wagen. Dat het restaurant populair is, blijkt uit het feit dat er geen enkel tafeltje voor twee personen beschikbaar is. Gelukkig komt er over een half uurtje een tafeltje vrij en schrijft de maître onze namen op.

We slenteren langs het water en genieten van de zon op ons gezicht. Ik heb wellicht iets té veel genoten van al die zon, want mijn hoofdhuid is alweer verbrand op de plek waar mijn haarscheiding valt. Niet zo erg als vorig jaar in Japan, maar ik voel het toch. Insmeren dan maar. Al is het nog zo’n belachelijk gezicht om je hoofdhuid in te smeren, ik heb nu eenmaal geen hoedenhoofd.

Na een half uurtje zijn we terug bij EE-USK en bestellen we allebei de seafood platter. Ditmaal geen gefrituurde brol, maar échte verse zeevruchten: mosselen, sint-jacobsvrucht, gamba’s, gerookte zalm en krab. Zalig!

Voldaan klimmen we terug naar onze B&B om nog een beetje te surfen en foto’s op te laden. Memorabel feit: dit is de eerste B&B waar we logeren waar de wifi fatsoenlijk werkt!

De verhoopte goede nachtrust werd gesaboteerd door een gigantische hoestbui in het midden van de nacht. Het lijkt erop dat de slijmen aan het loskomen zijn. Ik klink als een verkouden zeehond. Erg sexy! Nog twee à drie slechte nachten en ik hoop ervan af te zijn. Tot zover mijn dagelijkse gezondheidsbulletin.

We eten een echt traditioneel Schots ontbijt met alles erop en eraan: spek, eieren, bonen in tomatensaus, warme tomaat, champignons, worstjes, black pudding en uiteraard haggis! Mijn eerst kennismaking met haggis valt zeer goed mee. De smaak heeft wat van bloedworst, vind ik. Ik slaag er niet in mijn bord leeg te eten, maar hiermee komen we zeker een paar uur toe.

Na een lang gesprek over de politieke en economische situatie in Groot-Brittannië (alle politici zijn prutsers en de modale Brit is voorstander van de euro, volgens onze gastheer), nemen we afscheid en vertrekken we naar Abbotsford House, het huis waar de schrijver Walter Scott de laatste twintig jaar van zijn leven woonde. Volgens mijn gids zijn er weinig huizen die zo duidelijk de stempel van hun eigenaar dragen en is er een bibliotheek met 9000 zeldzame boeken. Wij zijn alvast benieuwd!

We staan zo te trappelen voor dit bezoek dat we maar liefst een half uur te vroeg ter plaatste zijn. Gelukkig wijst een vriendelijke dame ons de weg naar de rivieroever voor een korte wandeling. Die rivieroever blijkt een populaire plek te zijn om de hond uit te laten. Opvallend: de meeste hondeneigenaars hebben meer dan één exemplaar aan de lijn.

We komen onderweg ook drie paarden tegen die zomaar wat in de wei rondom Abbotsford House rondlopen. Eén paard laat zich zelfs gewillig aanhalen. Als de andere paarden echter ook een poging doen om wat affectie van ons te krijgen, jaagt het grootste paard hen weg. Hier wordt niet gedeeld!

Ondertussen zijn mijn voeten (gehuld in flipflops) helemaal nat en modderig van de dauw op het gras. Geen erg, niets wat een paar papieren zakdoekjes niet kunnen verhelpen. Moraal van het verhaal: een mens kan nooit genoeg papieren zakdoekjes mee op reis nemen.

Spijtig genoeg blijkt Abbotsford House net gerenoveerd te worden en pas te heropenen begin juli. Verdorie toch. Gelukkig is het wel mogelijk om in de tuinen rond het huis te lopen en een kleine tentoonstelling mee te pikken over het leven van de schrijver, die de laatste jaren van zijn leven zo diep in de schulden zat, dat hij aan de lopende band boeken moest schrijven om zijn schuldeisers af te betalen. Blijkbaar deed deze benarde situatie echter niets af aan de kwaliteit van zijn werken, want na zijn dood werden de openstaande schulden zonder veel moeite afbetaald met de verkoop van de rechten op zijn boeken.

In de tuinen zelf wordt duidelijk hard gewerkt om alles klaar te krijgen tegen de heropening in juli. Uiteraard wordt er ook weer vol enthousiasme gras afgereden. We besluiten even een pauze in te lassen en iets te drinken in het gezellige, gloednieuwe restaurant bij Abbotsford House. Natuurlijk laat ik me verleiden door het lokaal gemaakt ijs op de kaart. Chocolade-ijs en citroensorbet, een geweldige combinatie!

We genieten zo van ons zonnig plekje op het prachtige terras met uitzicht op Abbotsford House én free wifi (slecht functionerend free wifi dat wel, we worden om de haverklap van het netwerk gegooid) dat we ons laten verleiden tot een tweede drankje. Zo kunnen we nog wat over een weer mailen met onze advocaat.

Na deze welverdiende pauze rijden we verder naar Traquair House, het oudste huis in Schotland dat tot op heden altijd bewoond is gebleven. We eten er iets op het terras van de Cottage tearoom gelegen aan de ommuurde tuin. En wat eet een mens op zo’n zonnige dag? Een slaatje met garnaal en advocado, natuurlijk. Veel stelt het slaatje niet voor, maar het is ten minste gezond.

Traquair House zelf is echt de moeite van een bezoek waard. Je krijgt er uitleg over de ontstaansgeschiedenis van het huis en de verschillende bouwfases. Het huis speelt al 900 jaar een rol in de Schotse religieuze en politieke geschiedenis. 500 jaar lang was het een bolwerk van de katholieke Stuarts. Mary Stuart en haar baby (de latere koning Jacobus I van Engeland) verbleven in het huis. Het huis toont de restanten van de woelige godsdiensttwisten op het eiland en de jacobitische opstand. Zo is er een kamer hoog in het oudste deel waar in het geheim een priester de katholieke mis opdroeg. Via een verbogen trap kon de priester ontsnappen van zodra er gevaar op ontdekking dreigde.

In één van de kamers krijgen we van een gids op leeftijd een bijzonder gedetailleerde uitleg over het huis. Dit met een zwaar Schots accent wat niet altijd even makkelijk te volgen is. Na ons verdiept te hebben in de Schotse geschiedenis (die mij, ik geef het toe, vrijwel onbekend is) lopen we het doolhof achter het huis in. Om er bijna niet meer uit te komen! 😉

We lopen vervolgens het (versgemaaide!) grasveld voor het huis af helemaal tot aan de Berenpoort. De poort, geflankeerd door twee beren werd na het bezoek van Bonnie Prince Charlie (leider van de jacobieten) in 1745 gesloten. De toenmalige graaf zwoer een dure eed dat de poort niet meer geopend zou worden alvorens een Stuart de troon zou bestijgen. De poort is nog steeds gesloten… De huidige bewoners van het huis hopen trouwens nog steeds dat de kroon ooit opnieuw op het hoofd van een Stuart geplaatst zal worden.

Na ons bezoek aan Traquair House rijden we naar onze eindbestemming van de dag: No.20 Boutique Bed and Breakfast in Helensburgh, niet ver van Loch Lomond. We arriveren iets na zeven uur en worden bijzonder vriendelijk welkom geheten. Ook deze B&B blijkt een schot in de roos. Schitterende kamer, zalig zacht bed (wel even wennen) en een vriendelijke en behulpzame gastheer en gastvrouw. Bovendien heeft onze kamer een prachtig uitzicht op de Firth of Clyde.

We hebben ondertussen honger gekregen en vragen of onze gastvrouw geen suggesties heeft. Ze raadt ons La Barca aan, een Spaans tapas restaurant. Normaalgezien eten mijn vriend en ik op reis zoveel mogelijk lokaal voedsel, maar we nemen de suggestie mee. Het centrum van Helensburgh blijkt op zo’n flinke twintig minuten stappen van onze B&B te liggen. Tegen dat we er zijn rammelen onze magen.

Jammer genoeg valt het centrum, ondanks de schitterende ligging aan de Clyde niet echt sfeervol te noemen. Er is veel leegstand bij de winkels en restaurants aan de waterkant, toch net de plek waar je het meeste bezoekers zou verwachten. Wellicht zit de economische crisis hier voor iets tussen. Persoonlijk vind ik dat de mogelijkheden van de nabijheid van de rivier ook niet optimaal benut worden. Een mooie boulevard langs de waterkant, zoals in Cairns, zou de sfeer al helemaal veranderen. Nu ligt het er een beetje troosteloos bij.

De meeste horecazaken blijken enkel fish and chips in de aanbieding te hebben en daar passen we liever voor. We twijfelen nog even bij restaurant de Upper Crust, maar besluiten dan toch de suggestie van onze gastvrouw te volgen: het worden Spaanse tapas. En wat drinken we bij tapas? Sangria natuurlijk! Al blijkt bij het opdienen dat ik de menukaart toch beter wat aandachtiger had gelezen. De sangria die we voorgeschoteld krijgen, bestaat uit rode wijn, fruitsap, limonade en grand manier. Hoewel ik niets tegen grand manier heb, vind ik dat fruitsap en limonade niet thuis horen in sangria. De smaak valt dan ook dik tegen.

Ook de tapas zelf vallen tegen. Ik zal niet zeggen dat het slecht was, want dat was het niet, maar de paëlla die we geserveerd kregen was gewoon gewokte rijst die in de verste verte niets te maken had met de echte authentieke paëlla. De aubergines met kaas, de champignons en de pikante scampi waren wel ok.

Al bij al toch een tegenvaller voor een vrij dure maaltijd. En dan te bedenken dat op tripadvisor dit restaurant op nummer één staat voor Helensburgh. Geeft je te denken over de kwaliteit van de andere restaurants…

Na de maaltijd wandelen we, genietend van de prachtig gekleurde avondlucht terug naar onze B&B. Op tijd in bed, we zijn er hier grote voorstanders van!

De kriebel in de keel heeft zich ontwikkeld tot een ferme keelpijn, gecombineerd met hoofdpijn. Wellicht was de stress van de vorige week er toch wat teveel aan en krijg ik daarvan nu de weerbots. Typisch. Enfin, dafalgan en keelpastilles zitten in onze bagage dat moet voldoende zijn om de symptomen te onderdrukken.

Zaterdagochtend pakken we onze laatste spullen bijeen en ruimen we ons appartement op. Ik doe zelfs de moeite om onze terrasstoelen af te wassen, zodat de persoon die op ons appartement past onbezorgd van een eventueel zonnetje kan genieten. En ik neem afscheid van mijn prachtig bloeiende orchideeën die over drie weken wellicht al hun bloemen kwijt zullen zijn. Voor die ene keer dat ik er eens in slaag een orchidee opnieuw bloemen te laten krijgen…

We vertrekken rond een uur of twee, ruimschoots op tijd om onze boot in Zeebrugge te halen. Onderweg passeren we echter enkele wegenwerken die onze GPS plots een uur bij onze reistijd doen optellen, waardoor we akelig dicht bij het laatste inschepingsmoment komen. Gelukkig blijkt onze GPS een pessimist en valt de opgelopen vertraging nog mee. We zijn mooi op tijd voor de check-in.

De boot ziet er helemaal uit zoals in mijn herinneringen aan de Schotlandreis toen ik in het vierde middelbaar zat. ’t Zou zelfs gewoon dezelfde boot kunnen zijn, want ze is in gebruik genomen in 1985. En het lijkt inderdaad of de tijd hier is stil blijven staan, met ouderwetse gokmachines, een casinotafel en de disco, die er identiek uitziet als degene waarin ik jaren geleden overmand door vermoeidheid in slaap ben gevallen, de luide muziek negerend.

We dineren op de boot: typisch vettige Engelse kost. Ik beperk mij tot een beetje kalkoen en veel groenten en een ijsje van Häagen-Dazs om mijn keel wat te verdoven. Na het eten gaan we nog iets drinken in de bar (een watertje voor mij, snif) en besluiten we al om negen uur onder zeil te gaan. Ik probeer van de gelegenheid gebruik te maken om zoveel mogelijk te slapen, kwestie van zo snel mogelijk te genezen.