Musée des Confluences in Lyon – 8 september 2019

Uitgeslapen tot negen uur en vervolgens op het gemak genieten van een hotelontbijt, er zijn ergere manieren om aan de zondag te beginnen. Na een laatste vrijpartij op Franse bodem, pakken we onze spullen bijeen, checken we uit en laten we onze koffers achter bij het onthaal.

Ik had voor dit weekendje Lyon één must do op mijn lijstje staan: een bezoek aan het Musée des Confluences, enkel en alleen om wille van de fantastische architectuur. Toen we de dag voordien de afstand van ons hotel tot aan dit museum opzochten, bleek echter dat we te voet te veel tijd zouden verliezen om daar te geraken en blijkbaar was het openbaar vervoer geen optie. Gelukkig heeft Lyon een aantal deelfietssystemen. Wij installeren snel de app van INDIGO Weel en gaan op zoek naar twee paarswitte fietsen op de fietsenparking voor het station van Lyon-Part-Dieu. INDIGO Weel heeft het voordeel dat je de fietsen eender waar kan achter laten, maar als nadeel dat je natuurlijk soms wat moet zoeken tot je een fiets gevonden hebt. Mijn vriend en ik slagen erin twee fietsen te bemachtigen en fietsen in de richting van Musée des Confluences.

De lucht ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar voorlopig houden we het droog. Oef, want fietsen in de regen is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Om het museum te bereiken moeten we een tijdje de oever van de Rhône volgen. Wanneer we het mooie, brede fietspad oprijden, komen we terecht in een lange stroom fietsers. Blijkbaar is er één of andere georganiseerde fietstocht aan de gang in Lyon. Dat maakt dat het veel drukker is dan we verwacht hadden op een zondagochtend. We peddelen mee met de massa fietsers tot we in de verte het museum zien opduiken. Zoals de naam doet vermoeden, bevindt het museum zich op de plek waar de Rhône en de Saône samen vloeien. De indrukwekkende architectuur zal ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak vallen, maar ik kan het bombastische gebouw wel appreciëren.

We wijken af van het uitgestippelde fietsparcours en fietsen over de duidelijk gloednieuwe Pont Raymond Barre, met een splinternieuwe tramhalte (die om de één of andere reden volgens googlemaps niet bereikbaar was vanaf Lyon-Part-Dieu. Ik stop in het midden van de brug om wat fotootjes te nemen. Zelfs al is het museum zelf een tegenvaller, ik heb alvast genoten van deze leuke fietstocht.

Na onze fietsen in de fietsenparking geparkeerd te hebben, nemen we de tijd om het bijzondere gebouw vanaf verschillende hoeken in beeld te brengen. We lopen helemaal tot aan het uiterste puntje van het langgerekte stuk grond waarop het museum staat. Een bevreemdende plek met restanten van wat een spoorweg lijkt te zijn.

Tijd om het museum ook van binnen te bezoeken. Het is ondertussen al bijna één uur ‘s middags en helemaal niet zo druk. We laten onze jassen achter in de vestiaire op het kelderverdiep (alwaar we vaststellen dat de nooduitgang heel onorthodox geblokkeerd is) en beginnen aan ons bezoek.

De eerste zaal die we bekijken, valt tegen. De opstelling is eerder gericht op kinderen en wil de wondere wereld van insecten tot leven brengen, maar heus, gigantische uitvergrotingen van luizen en ander ongedierte, daar krijg ik letterlijk de kriebels van.

De volgende zalen gaat het echter in stijgende lijn: de verzameling (uiteraard dode) kevers vind ik erg mooi en ook de hoofddeksels uit alle hoeken van de wereld spreken mij aan. Het hoofddeksel dat het meest indruk maakt, is een gigantische constructie gemaakt van het haar van Chinese vrouwen uit dezelfde familie. Heel bijzonder, maar ik zou het toch maar vreemd vinden om met het haar van mijn overleden oma op mijn hoofd rond te lopen.

De zaal die op mij het meest indruk maakte, toonde de wondere wereld van de Kalash, een volk dat in het uiterste noorden van Pakistan woont en zijn bijzondere polytheïstische cultuur wist te behouden, ondanks het feit dat ze omringd zijn door moslims die hen vaak vijandig gezind zijn. Hun aantallen nemen de laatste decennia echter sterk af, waardoor de kans reëel is dat deze unieke cultuur ten dode is opgeschreven. De schitterende foto’s van de Kalash tonen de bijzondere band van dit volk met het prachtige Himalaya gebergte rondom hen en de kleurrijke feestelijkheden die als een rode draad door hun bestaan lopen.

Ik moet toegeven dat het verhaal dat het museum met de permanente collectie wilde vertellen voor mij niet zo duidelijk is. Dan maar gewoon genieten van de zeer mooie presentatie. Erg sfeervol.

Rond drie uur in de namiddag beginnen we toch een klein hongertje te krijgen en gaan we iets eten in het café op het hoogste verdiep van het museum. Het mooie uitzicht (mét zon en spectaculaire wolkformaties) krijgen we er gratis bij. In de verte zien we de kathedraal pronken op haar heuveltop.

De lunch stelt niet veel voor (een quiche opgewarmd in een microgolfoven), maar ik maak van de gelegenheid gebruik om even op te zoeken hoeveel dit gigantische museum gekost heeft. Omdat ik het zo fantastisch geformuleerd vind, wil ik graag dit citaat met jullie delen:

“Le montant total de l’ouvrage s’élève à plus de 306 millions d’euros. Un “coût pharaonique” dénoncé par l’association Canol. Plus de quatre fois le prix initial. Quinze ans après le début des travaux, la métropole a enfin révélé à ses administrés le coût définitif de la construction du musée des Confluences.”

Yep, dat lezen jullie goed, dit museum kostte vier keer meer dan oorspronkelijk gepland…

Het museum is veel groter dan we verwacht hadden en we ronden ons bezoek pas af rond 16u. Ik moet zeggen dat ik de manier van presenteren zeer mooie en vernieuwend vond, maar voor mij was de logica van de opbouw van de zalen niet altijd duidelijk. Maar toch: aanrader!

Onze INDIGO Weels bevinden zich op de plek waar we ze hebben achter gelaten. We fietsen terug langs de Rhône tot aan het oude centrum, alwaar we onze fietsen parkeren. Ons oorspronkelijke plan is nog iets te gaan drinken, maar halverwege, besluiten we toch maar geen risico te nemen. We hebben gewoon te weinig tijd en snel snel een drankje naar binnen kappen, is niet echt leuk te noemen.

We doen een poging om twee INDIGO Weels los te maken uit een rijtje op een ingewikkelde manier aan elkaar vastgemaakte fietsen die op de stoep liggen, maar we moeten onze poging onverrichter zaken staken. Toch niet altijd zo’n geweldig systeem, die deelfietsen. Gelukkig vinden we een beetje verderop twee fietsen die we wel kunnen losmaken.

Bij de terugtocht naar ons hotel voelen we druppels. En jawel, we hebben nét onze fietsen vastgemaakt op het plein voor het station, wanneer de regenbui losbarst. We haasten ons naar het station om bij de Exki mijn avondmaal voor op de trein te kopen. Het kleine stukje dat we vervolgens van het station naar ons hotel moeten overbruggen, is voldoende om ons flink nat te maken. Gelukkig hebben we een regenjas aangetrokken.

We halen onze valiezen op bij de Ibis Styles en verkassen naar het Mercure hotel, een blok verder, omdat de bar gesloten is. Bij de Mercure hangen we onze jassen te drogen en bestel ik een glaasje versgeperst fruitsap om het weekend in schoonheid te eindigen. Rond 19u neem ik afscheid van mijn vriend, wiens trein naar Genève een uur later vertrekt, mooi op tijd om mijn trein van 19.17u te halen.

Helaas, helaas, bij aankomst in het station blikt dat de tgv naar Brussel-Zuid 50 minuten vertraging heeft. Omdat ik geen zin heb om in het ongezellige station van Lyon-Part-Dieu rond te hangen, keer ik terug naar hotel Mercure, waar mijn vriend zich ondertussen aan een tafeltje in het restaurant gezet heeft. Hij heeft net zijn avondeten besteld, wanneer ik opnieuw binnen kom. Dus drink ik noodgedwongen een glaasje champagne terwijl ik hem gezelschap hou. 😉

Na voor een tweede keer afscheid genomen te hebben van mijn vriend, keer ik terug naar het station. Gelukkig blijft het bij 50 minuten vertraging, waardoor ik toch nog vóór middernacht in Brussel-Zuid zal geraken. Even ontstaat er wat verwarring op het perron, want deze trein blijkt een samenstelling te zijn van mijn trein en de trein van nog een uur vroeger (die dus met 1 uur en 50 minuten vertraging rijdt). Van één van mijn medereizigers verneem ik dat de vertraging te wijten is aan een bommelding in Marseille. Daar kan de SNCF uiteraard niets aan doen, maar het blijft een feit dat hun communicatie gewoonweg op niks trekt.

Gelukkig verloopt de rest van de reis vlot en geraak ik zonder problemen in Brussel-Zuid. Dolblij dat ik zo vooruitziend was om mij een hotel vlakbij Brussel-Centraal te boeken, omdat ik maandagochtend al om 8.15u op het werk moet zijn. Zo lig ik toch nog min of meer op tijd in bed. Moe, maar blij met alweer een geslaagd weekend in Lyon.

Jardin Botanique en Le Passe Temps – 7 september 2019

Beetje te vroeg wakker op deze mooie zaterdagochtend. Het ontbijt is niet echt bijzonder te noemen, maar ze hebben verse minichocoladebroodjes, heerlijke lokale kazen en actimel. Meer is er niet nodig om mij ‘s ochtends gelukkig te maken. Al moet ik toegeven dat deze Ibis Styles toch wel minder is van niveau dan de Mercure waar we de vorige keer overnacht hebben. Maar hey, door hier te logeren, sparen we geld uit om chic te gaan dineren!

De zon schijnt volop, ideaal weertje voor een bezoek aan de Botanische Tuin van Lyon. Het is een stevig stuk wandelen van ons hotel, maar de verplaatsing meer dan de moeite waard. Wat een aangename verrassing! De Botanische Tuin van 8 hectare heeft een collectie van zo’n 15.000 verschillende plantsoorten en zou daarmee de grootste botanische tuin van Frankrijk zijn. We wandelen door prachtige serres, rozentuinen, rotstuinen, cactustuinen,… en ontdekken zowaar en samenscholing van giraffen! En van schildpadden! We weten echt niet waar eerst kijken.

We gaan zo op in het natuurschoon rondom ons dat we pas rond 13u aan de lunch denken. Helaas: de tuin heeft wel veel mooie bloemen en planten, het eetaanbod is iets minder. We laten ons oog vallen op een crêperie, een lekker pannenkoekje gaat er altijd wel in. Spijtig genoeg serveert deze crêperie (serieus, het stond in koeien van letters op hun gevel!) vandaag geen crêpes. Dikke teleurstelling. Mijn vriend heeft net een slaatje gekocht, wanneer ik hem totaal ontgoocheld kom meedelen dat er geen pannenkoeken zijn.

Omdat ik zo boos ben omwille van de false advertising, besluit ik deze zaak niet het genot te gunnen iets anders bij hen te consumeren. Ik houd het dus bij een vers geperst fruitsapje. Gelukkig heb ik ‘s ochtends veel kaas gegeten, waardoor ik niet zoveel honger heb.

Na deze lunch in mineur wandelen we verder langs een prachtige vijver. De botanische tuin is zo groot en mooi dat je er makkelijk een ganse dag kan spenderen. En ik denk dat we slechts een fractie van de plantencollectie gezien hebben, maar geen erg, dan hebben we een goede reden om nog eens terug te komen.

Na ons bezoek aan de de botanische tuin, lopen we langs de oevers van de Rhône verder naar Vieux Lyon. We komen langs een prachtige kleurrijke trap (waar uiteraard elke instagrammer ter wereld een selfie wil maken), ontdekken een aantal verborgen traboules en genieten van de street art die je hier werkelijk overal vindt. Aangezien mijn middagmaal uit enkel een glaasje fruitsap bestond, begint mijn maag nu stilletjes aan te knorren. Dus laat ik googlemaps ons de weg wijzen naar de artisanale gelatozaak Único. Lekker, maar niet zo goed als de gelato van Decadenza in Leuven.

Een korte, maar stevige klim brengt ons naar een mooi uitkijkpunt bij Maison Villemanzy, één van de vele in Lyon. Het voordeel van een stad met veel niveauverschillen. We zetten onze wandeling verder, steken de Saône over, wandelen een stuk langs de oevers en keren dan terug over de Passerelle du Palais de Justice. Het is nog te vroeg om naar ons hotel terug te keren, maar te laat om nog iets te bezoeken. Tijd om te aperitieven dus!

We belanden in Muraato, een mooie en gezellige wijnzaak, waar je gewoon zegt welk soort wijn jouw voorkeur wegdraagt en de dienster haalt een flesje wijn boven dat helemaal jouw ding is. Mijn witte wijn is echt een schot in de roos. Het bordje met mini-tapas biedt net voldoende tegengewicht om de wijn op mijn bijna lege maag niet meteen naar mijn hoofd te laten stijgen. Het is zo gezellig dat we nog voor een tweede glas opteren, wellicht niet zo verstandig aangezien we vanavond nog een uitgebreid diner op het programma hebben staan. Maar dat zijn zorgen voor later. Per slot van rekening leeft een mens maar één keer!

Lichtelijk aangeschoten keren we terug naar het hotel om ons op te frissen (amai, mijn voeten zijn vuil) en om te kleden voor een avondje culinair genieten in sterrenrestaurant Le Passe Temps. We vrezen even dat we tijdens de wandeling naar het restaurant door regen zullen overvallen worden, maar gelukkig komen we droog ter plekke aan.

Wij zijn de allereerste gasten in Le Passe Temps, dat ik uitkoos omdat het restaurant een Koreaanse chefkok heeft. We krijgen de beste tafel in de ganse zaak aangeboden met zicht op de indrukwekkende wijnkast, het enige accent in het sobere interieur. We zijn vertrokken voor een avond vol tongstrelende verrassingen. Onze smaakpapillen worden verwend met rundstartaar, tonijntartaar, kreeft met truffel en parmaham (ongelooflijk heerlijk!), lotte met courgette en zalig mals rundsvlees als hoofdgerecht. Elk gerecht is samengesteld uit zorgvuldig uitgekozen streekproducten. Na al dat heerlijks volgt nog een selectie van regionale kazen, een yuzu dessert met meringue (ik had op voorhand voorspeld dat we een dessert met yuzu zouden krijgen) en een chocoladedessert om in schoonheid te eindigen.

Terwijl wij zitten te genieten, breekt boven Lyon de lang verwachte regenbui los. Gelukkig is de bui over gewaaid tegen dat wij onze terugtocht naar het hotel aanvangen (toch een klein half uur stappen). Als slaapmutsje drinken we nog een glas van mijn eigen persoonlijk whisky op de kamer en kruipen vervolgens in bed. Helemaal voldaan!

Van Brussel naar Lyon – 6 september 2019

Omdat ons vorig uitstapje naar Lyon zo goed was meegevallen en mijn vriend en ik allebei het gevoel hadden dat er nog veel te ontdekken viel in deze stad, boekte ik een tijdje geleden opnieuw een ritje met de tgv naar Lyon.

De trein vertrok vrijdagavond mooi op tijd in het station van Brussel-Zuid, ik vond vlotjes mijn toegewezen zetel (helaas deze keer niet in eerste klas) en na een klein akkefietje met iemand die beweerde hetzelfde stoelnummer te hebben als ik (spoiler: ze had zich vergist), liep alles vlotjes.

Helaas, rond Lille was het uit met de pret. Vlak voor het station van Lille stopte de tgv. Een hoop passagiers stonden al klaar aan de deuren om uit te stappen, dus het leek een korte stop alvorens het station binnen te rijden. Helaas, na een tiental minuten wachten, kwam de boodschap dat er problemen waren met de elektriciteit en dat de treinbestuurden onderzocht wat het probleem was. Ik vloekte inwendig en zag al allerlei doemscenario’s aan mijn geestesoog voorbij glijden, waarbij geëvacueerd worden uit een in panne gevallen tgv het ergste was.

Nog een beetje later kwam de boodschap dat de trein niet reed om dat er in Lille een persoon in nood was. Ik fronste even mijn wenkbrauwen, niet helemaal zeker of ik het correct verstaan had (de communicatie gebeurde enkel in het Frans en de kwaliteit van die intercoms aan boord van treinen is niet zo geweldig). Nog wat later kwam de boodschap dat er personen op het spoor liepen en dat al het treinverkeer rond Lille was stilgelegd. Diepe zucht, maar aan de andere kant een geruststelling: aan onze trein mankeerde niks. Het was gewoon wachten tot het probleem in het station van Lille was opgelost.

Uiteindelijk liepen we meer dan een uur vertraging op. Ik had medelijden met al die mensen die al meer dan een uur op hun tgv stonden te wachten in één of andere Frans station. Ik had tenminste een comfortabele zitplaats en een laptop om de tijd te verdrijven. Vertragingen horen bij het reizen, zullen we maar denken. Uiteindelijk was ik pas om twintig voor één ‘s nachts in het Ibis Styles hotel dat ik gereserveerd had. Kapot van vermoeidheid na die veel te lange treinrit. Niet echt een romantisch weerzien met mijn vriend, dus. Maar het deed deugd om mijn hoofd (eindelijk!) op een kussen te kunnen neervlijen.

Afscheid van Lyon – 17 maart 2019

De weersvoorspellingen voor vandaag zien er eerder twijfelachtig uit. Toch schijnt de zon als we ‘s ochtends opstaan. Na het ontbijt besluiten we een vervolg te breien aan onze culinaire ontdekkingsreis door Lyon, capitale de la gastronomie. We wandelen op ons gemak naar Les Halles de Lyon – Paul Bocuse, genoemd naar de fameuze chefkok.

We kijken onze ogen uit. Wat een overvloed aan heerlijkheden liggen hier tentoongespreid! We wandelen van het ene kraampje naar het andere. Vis, vlees, zeevruchten, zoetigheden, kazen, charcuterie (waaronder de befaamde Jezus worst van Lyon), bereide gerechten, olijven, confituren, wijn, sterke drank,… Alle kraampjes zijn een lust voor het oog en het is behoorlijk druk, deze zondagochtend. Veel kraampjes hebben tafeltjes waar mensen zitten te eten. Vooral de zeevruchten zijn populair. Ik heb al bijna spijt dat wij een tafeltje gereserveerd hebben bij AOC Les Halles.

Rond het middaguur begeven we ons naar AOC Les Halles, een restaurant dat zich midden in de Halles de Lyon bevindt. Al een geluk dat we een tafel gereserveerd hebben, want het zit er werkelijk stampvol. Ik bestel de vis van de dag en uiteraard drinken we als aperitief een glaasje champagne. When in France… De vis is simpel bereid, een beetje botersaus en wat gestoomde groentjes. Niets spectaculair, maar gewoon heel lekker.

Als dessert kopen we nog een paar macarons in de meest uiteenlopende smaakjes. Het weer is jammer genoeg omgeslagen: daar is de voorspelde regen. We halen onze regenjassen boven, want het is meteen een pak frisser nu de zon nergens meer te bekennen is. Wat doet een mens als het regent: een museum bezoeken, natuurlijk! Tripadvisor raadt me het Musée Cinéma et Miniature aan. Laten we dat dan maar doen.

Tijdens de wandeling naar het museum merk ik dat mijn blaas spoedig geledigd moet worden. We lassen een tussenpauze in en stappen het Grand Café des Négociants binnen, een prachtige zaak die uit een ander tijdperk afkomstig lijkt te zijn. Het is er heel erg druk, deze zondagnamiddag, maar we slagen erin een plaatsje aan de bar te bemachtigen. Ik haast mij naar het toilet dat zowaar over een heuse vestiaire inclusief bewaakster beschikt. We drinken nog een glaasje lekkere Franse wijn aan de toog en wandelen vervolgens verder naar het Musée Cinéma et Miniature gelegen in Vieux Lyon.

Heel eerlijk: ik wist niet zeker of dit museum iets voor mij zou zijn, maar de recensies op tripadvisor waren unaniem lovend, dus waagden we het erop. Het eerste gedeelte van het museum is gewijd aan de special effects die in films gebruikt worden. Van de vroegere ingenieuze handgemaakte truukjes tot de huidige geraffineerde computertechnologie. Best wel boeiend, al zijn het natuurlijk de vele kostuums (Spiderman, Mystique,…) en rekwisieten uit o.a. Gremlins, Back to the Future en Alien die met de aandacht gaan lopen. Ook de filmsets van ‘Parfum’ (naar het boek van Süskind) spreken tot de verbeelding.

Het naar mijn mening meest boeiende gedeelte van dit museum vinden we op de hoogste verdieping: de fabuleuze collectie miniaturen van Dan Ohlmann. Schitterend gewoon. Het oog voor detail van de kunstenaar die dit alles gemaakt heeft, is fenomenaal. Jammer dat we de tijd in het oog moeten houden, want ik had graag nog wat langer van deze miniatuurkunst genoten. Ik wil echter niet het risico lopen mijn Thalys naar Brussel-Zuid te missen. Het is dus een beetje op een drafje dat we dit laatste stuk bekijken.

In marstempo keren we terug naar ons hotel om mijn valies op te halen, om in het treinstation Lyon Part Dieu vast te stellen dat mijn Thalys aangekondigd is met een uur vertraging. Ik vloek binnensmonds. Als ik dat eerder had geweten, hadden we nog wat langer in het Musée Cinéma et Miniature kunnen doorbrengen. Niets aan te doen uiteraard. Dus drinken we nog iets in het hotel terwijl we ondertussen op onze respectieve laptops werken.

Mijn vriend vergezelt me naar het station om me uit te wuiven (zijn trein naar Genève vertrekt iets later). Bij het instappen meldt de conducteur echter dat alle reizigers naar Brussel-Zuid moeten overstappen in Charles de Gaulle Airport. Geen fijne boodschap om te horen, maar niet veel aan te doen, uiteraard. Wel spijtig dat ik niet onbezorgd kan wegzakken in mijn zetel in eerste klasse.

Vlak voordat we in Charles de Gaulle stoppen, komt de melding opnieuw door de intercom: alle reizigers naar Brussel uitstappen, een andere trein zal ons opwachten op het tegenoverliggende spoor aan hetzelfde perron. Er stappen verrassend veel mensen uit (duidelijk veel groepen die naar Disneyland in Parijs geweest zijn, te oordelen aan de muisachtige hoofddeksels) en jawel er staat een trein klaar op het andere spoor. Jarenlange ervaring met de NMBS heeft mij echter geleerd altijd op mijn hoed te zijn. De lichtkrant op de zijkant van de trein vermeldt nergens Brussel als bestemming en het lijkt ook niet het juiste type trein te zijn. Uiteraard valt er niemand te bekennen om bevestiging te vragen, alleen andere gestrande passagiers die even hard in de war zijn als ikzelf.

Enfin ja, uiteindelijk vinden we een SNCF medewerker die ons bevestigt dat we nog even geduld moeten uitoefenen tot de juiste trein op het perron zal aankomen. Het is ijskoud op het perron en ik sta ei zo na te klappertanden. Gelukkig komt onze vervangtrein na een kwartier wachten opdagen en meldt de conducteur ons dat deze trein rechtstreeks naar Brussel zal rijden. Iedereen stapt zomaar een willekeurig rijtuig in, wat duidelijk niet naar de zin is van de conducteur die via de intercom meedeelt dat iedereen op de plaats die op zijn of haar ticket staat moet gaan zitten. Ik kan mijn medereizigers alleen maar gelijk geven dat ze met hun ticket tweede klas gewoon in eerste klas blijven zitten. Ik zit zelf ook niet op mijn plaats.

Het is in de wagon bijna even koud als op het perron en ik zie zwaar af. De conducteur komt langs en jaagt alle tweedeklassepassagiers naar een andere wagon. Tegen mij is hij wel heel vriendelijk en hij zegt me dat in de andere wagon de verwarming wel werkt. Allez, dan toch maar verhuisd naar de zetel met het nummer dat op mijn ticket staat. Als ik het koud heb, smelt mijn opstandigheid als sneeuw voor de zon.

Uiteindelijk kom ik pas om middernacht in Brussel-Zuid aan. Alwaar ik nog een twintigtal minuten moet wachten op de laatste trein naar Leuven. En jawel, het is ook ijskoud in Brussel-Zuid, het meest rottige treinstation van gans België.

Ik ben alleszins dolblij mijn Leuvens bedje weer te zien na een lange en vermoeiende dag. Benieuwd hoe fris ik morgen op het werk zal zitten!

Lyon – 16 maart 2019

De dag begonnen met een lekker ontbijtje met lokale kazen, roerei en pannenkoekjes in ons hotel. Goed begonnen is half gewonnen! Het is een prachtige dag in Lyon. De zon schittert aan een stralend blauwe hemel. Wat een contrast met het grauwe België.

Mijn vriend en ik wandelen van ons hotel naar het oude stadscentrum van Lyon. Een wandeling van zo’n veertigtal minuten, maar wie maalt daarom als je verwarmd wordt door een zalig lentezonnetje? We moeten twee rivieren (de Rhône en de Saône) en evenveel bruggen oversteken om onze bestemming te bereiken. Vanuit Vieux Lyon klimmen we naar de top van de Fourvière heuvel. Boven aangekomen genieten we eerst en vooral van het prachtige uitzicht op Lyon aan onze voeten, alvorens de Basiliek Notre-Dame de Fourvière te bezoeken.

De Basiliek Notre-Dame de Fourvière is werkelijk een pareltje. Zowel van binnen als van buiten. Het bouwwerk combineert romaneske en byzantijnse stijlen in een bijzonder eclectisch geheel. En wat nog meer indruk maakt: deze kerk gewijd aan de Maagd Maria is volledig met privégeld gefinancierd. Het interieur is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de gevel. De prachtige glasramen en mozaïeken zijn betoverend mooi onder de steeds veranderende lichtinval. Er is gewoon zoveel te zien in deze basiliek dat we er veel meer tijd in doorbrengen dan gepland. Ik wist trouwens niet dat de Notre-Dame de Fourvière een stop was op de route naar Santiago de Compostela.

Na het uitgebreide bezoek aan de basiliek (al een eerste letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van onze trip) drinken we iets op een terrasje in de zon bij een ijsjeszaak in de straten van Vieux Lyon. Mijn vriend bestelt een milkshake met rhum raisin en ik ga voor een drankje met citroensorbet en citroenlimonade. Lekker verfrissend.

Na deze korte tussenstop haasten we ons naar het vertrekpunt van de Lyon Food tour. Al een geluk dat deze pas om 3 uur in de namiddag van start gaat. Plaats van afspraak: bij de afbeelding van Paul Bocuse op de Fresque des Lyonnais, een muurschildering van 800 vierkante meter waarop 30 bekende inwoners van Lyon figureren. Heel toepasselijk, want Paul Bocuse is de enige chef ooit die gedurende 53 opeenvolgende jaren drie sterren toegekend kreeg door de Michelin Gids. En dat de inwoners trots op hun beroemde chef-kok zijn, moge duidelijk zijn. Lyon noemt zich immers niet voor niet Capitale de la Gastronomie.

We maken kennis met onze sympathieke gids en de rest van de deelnemers aan de Food Tour. De andere deelnemers blijken drie Amerikaanse koppels met hun kinderen te zijn die de tour liever in het Engels zouden volgen. Volkomen begrijpelijk, maar het plaatst onze gids wel voor een moeilijk dilemma: wij hebben immers de tour in het Frans gereserveerd (ik wilde graag mijn Frans wat oefenen). Onze gids Mégane put zich uit in duizend verontschuldigingen, terwijl wij blijven herhalen dat het voor ons niet uitmaakt en dat wij in feite veel makkelijker Engels begrijpen dan Frans. In het begin doet ze zelfs moeite om elke uitleg zowel in het Frans als in het Engels te geven, maar na nog een paar keer benadrukt te hebben dat ze gerust Engels mag spreken, geeft ze dat gelukkig op.

Onze culinaire ontdekkingsreis start bij Boulangerie Saint Vincent, een biologische bakkerij alwaar we het meest bekende gebak van Lyon proeven: brioches aux pralines roses. Een zoet brood met geplette roze pralines dat me qua smaak niet geheel weet te overtuigen. Ik ben ook bijzonder verward door de term praline, waarbij ik spontaan aan onze heerlijk Belgische chocoladekunstwerkjes denk. In Frankrijk blijkt een praline echter een amandel te zijn met een suikerlaagje errond. De pralines van Lyon onderscheiden zich van alle andere gelijkaardige zoetigheden door hun roze kleur.

De gids slaagt er meteen in de Amerikaanse kinderen te laten griezelen door hen te vragen of ze weten hoe de praline aan hun roze kleur komen. Dat weten ze uiteraard niet, waarop de gids hen een afbeelding van een aantal kevers toont, die geplet worden om dit mooie roze kleurtje te verkrijgen. Afschuw alom. 😉 De kinderen in het gezelschap zijn trouwens niet op hun mondje gevallen en delen de gids mee dat ze het gebak toch niet zo lekker vinden.

Als volgende halte bezoeken de Halles de la Martinière, een food hall waar je duurzame voedingswaren kan kopen. De gids legt uit dat deze plek die focust op biologische producten vrij uniek is voor Lyon, waar het veganisme en aanverwanten nog als een rare afwijking worden gezien. Op gebied van voedsel zijn de Lyonnais nogal behoudsgezind. Hun maaltijden zijn meestal nogal stevig en rijk aan vlees. Charcuterie en kazen hebben een ereplaats in de keuken van Lyon. Daarnaast zijn de Lyonnais enorm trots op hun streekproducten. Doorheen gans de stad kan je de plaatselijke specialiteiten proeven.

We wandelen verder doorheen de wijk Terreaux terwijl de gids ons vertelt over de geschiedenis van Lyon. Ze toont ons een paar van de steegjes en doorgangen, traboules, waar Lyon zo om bekend is. De traboules lopen dwars door huizenblokken zodat je via binnenkoeren en steegjes naar de andere kant kan. Ze toont ons ook een miraboule: een binnenplaats die doodloopt, maar wel vrij te bezoeken is.

Mijn vriend en ik maken nader kennis met de Amerikaanse koppels, die supervriendelijk zijn en zich ondertussen al ettelijke keren verontschuldigd hebben omdat wij, ocharme, door hun schuld de rondleiding in het Engels moeten volgen. Eén van de drie koppels blijkt in Frankrijk te wonen en aardig goed Frans te spreken. De drie koppels zijn oorspronkelijk afkomstig van Libanon, terwijl de kinderen duidelijk geboren zijn in de Verenigde Staten, want die spreken enkel Engels. Onder mekaar spreken de volwassenen een taal die ik niet kan thuisbrengen, maar aan hun uiterlijk te oordelen vermoed ik dat het Armeniërs zijn. Het zijn duidelijk geen moslims, want ze eten worst met varkensvlees en drinken wijn. Ik durf niet goed doorvragen naar de reden van hun verhuis naar de Verenigde Staten, uit schrik misschien een gevoelige snaar te geraken.

Onze gids leidt ons langs een plek waar vroeger Kapucijner monniken verbleven en legt zo de link naar onze volgende culinaire stop: Tom & Co: Brasseurs de Lyon, een micobrouwerij! Wie dacht dat ze in Frankrijk alleen wijn dronken heeft het jammerlijk mis. Er zijn zo’n 400 microbrouwerijen in Lyon. Bier is de laatste jaren duidelijk aan populariteit aan het winnen. Tom & Co wordt uitgebaat door een sympathiek koppel dat bestaat uit een Lyonnaise en een rasechte Schot met vuurrood haar. Ik laat de bierproevertjes aan mij voorbij gaan, maar smikkel graag van de bijpassende chocolade.

We wandelen verder en onze gids vertelt dat Lyon niet alleen de capitale de la gastronomie is, maar ook de capitale de la résistance. Tijdens de Tweede Oorlog vormde Lyon namelijk het bolwerk van het verzet. De vele steegjes (traboules) maakten het voor de verzetstrijders makkelijk om aan de Duitse vijand en de collaborerende Fransen van het Vichy regime te ontsnappen. Een stukje Franse geschiedenis die mij niet bekend was.

Volgende stop: Les Fromagivores, een supergezellig én mooie kaaswinkel. We krijgen een prachtige kaasplank met proevertjes geserveerd. We proeven geitenkaas, Tomme en een blauwe kaas. Heerlijk! De kinderen zijn enthousiast. Eén van de jongens roept zelfs uit: “This is the best cheese I have ever eaten!” En ja, het is écht heerlijk.

De gids brengt ons vervolgens naar een plek waar zijde geverfd wordt. We lopen het atelier binnen en bewonderen de techniek van de ambachtslieden. Lyon is erg gekend om zijn zijde. En er is zelfs snoepgoed in de vorm van de cocon van een zijderups. Vroeger stonden de zijdewevers op bij het krieken van de dag en nuttigden ze in de ochtend een zware maaltijd (mâchon) in een typische bouchon, een volks restaurant dat stevig eten serveert voor een lage prijs.

Wij werpen een blik op de etalage van de befaamde chocolatier Voisin aan de Place des Terreaux, bekend om de coussins de Lyon, chocolade ganache omhuld met een laagje groene gesuikerde amandelpasta. Onze gids vertelt ons over die keer dat de voetbalclub Olympique Lyon het Franse kampioenschap won en en de voetballers op het balkon van het stadhuis verscheen. De uitzinnige massa op de Place des Terreaux sprong zo hard op en neer dat ze de fonteinen (ontworpen door van Christian Drevet en Daniel Buren) op het plein kapot sprongen. Het plein ligt momenteel open om deze fonteinen te herstellen.

Onze rondleiding eindigt in een authentieke bouchon met roodwit geblokte tafelkleedjes op de tafel. Café des Fédérations ademt een gemoedelijke en volkse sfeer uit. Wij nemen met ons gezelschap plaats aan de tafel die voor ons is gedekt en maken kennis met allerlei specialiteiten uit Lyon: cervelle de canut (romige geitenkaas met kruiden en heel veel look), grattons (gefrituurd varkensvet), charcuterie en linzensalade (om toch een beetje gezond te doen). We wensen mekaar ‘bon appetit et large soif’ en klinken met een glaasje wijn met siroop van blauwe bessen. Deze maaltijd is niet helemaal mijn ding, moet ik ootmoedig toegeven. Maar wel fijn om hetzelfde eten te kunnen proeven als de zijdewerkers een paar eeuwen geleden.

Daarmee zit onze tour erop. Mijn vriend en ik nemen afscheid van de Amerikanen (die zich nogmaals excuseren voor het feit dat de tour in het Engels was) en we lopen terug naar chocolatier Voisin om wat typische zoetigheden te kopen om onze collega’s te trakteren.

We keren terug naar Vieux Lyon op zoek naar een leuke bar om iets te drinken. L’Illustre is een gezellige, niet al te grote bar alwaar we een glaasje champagne (of twee) drinken om te toasten op een geslaagde kennismaking met de culinaire bijzonderheden van Lyon. Veel honger hebben we niet meer, maar voor de goesting bestellen we bij een volgende glaasje wijn een bordje huisgerookte zalm en een bordje eendenborst. Toch iets meer mijn smaak dan het eten dat we in Café des Fédérations voorgeschoteld kregen. 😉

Rond een uur of negen ronden we af en wandelen we door de nachtelijke straten op ons gemak terug naar het hotel.

Van Brussel naar Lyon – 15 maart 2019

Na alweer een dag ontwikkelen (deze keer gelukkig in Brussel), nam ik de trein van Brussel-Noord naar Brussel-Zuid. Wat achteraf bezien niet zo’n goed idee was, want Brussel-Zuid is echt een triestig station waar de reiziger heel weinig comfort wordt aangeboden. Ik moest dus noodgedwongen bijna twee uur doorbrengen op oncomfortabele ijzeren stoeltjes. Ik was misschien beter in de buurt op zoek gegaan naar een gezellige plek om iets te drinken, maar enfin, zo kreeg ik nog wat werk gedaan.

Ik kon trouwens zonder enige controle (zelfs niet van mijn treinticket) op de trein stappen. Veiligheidscontrole: nul. Iedereen kon zomaar de trein in, zonder dat iemand je ook maar een strobreed in de weg legde. Niet dat ik voorstander ben van al die overdreven controles, maar gewoon iemand aan de ingang van elke wagon zetten om de tickets te controleren, lijkt me toch wel aangewezen. Ik werd pas ver in Frankrijk voor het eerst door een controleur benaderd.

Enfin ja, de rit (in eerste klas! ik moet al genoeg rechtstaan tijdens mijn dagdagelijkse pendeltocht naar Brussel) verliep vlekkeloos. De wagon zat allesbehalve vol en de wifi werkte redelijk. Eén ding is zeker: reizen met de trein is echt veel comfortabeler dan reizen met het vliegtuig. Jammer dat het hogesnelheidsnetwerk in Europe zo beperkt is.

Rond twintig minuten voor middernacht kwam ik aan in Lyon Part-Dieu. Gelukkig was mijn vriend vanuit Genève eerder dan ik aangekomen en had hij al de sleutel van onze kamer weten te bemachtigen, zodat ik linea recta tussen de vers gewassen dekens kon kruipen. Zalig!

Yet Another Blog

Life on my side

lyon