Gisteren spoorde ik naar Antwerpen voor een date met mijn lieve vriendin die haar tijd verdeelt tussen Roeselare en Antwerpen. Een tijdje geleden ontving ik immers een uitnodiging voor de boekvoorstelling van De Boerentoren, het favoriete vastgoedproject van een ander Antwerps icoon. Aangezien deze persoon weet hoe een feestje te bouwen, leek me dit wel iets om samen met mijn vriendin naartoe te gaan.
En jawel, bij het binnentreden van de Handelsbeurs kregen we meteen een glas champagne in onze handen gestopt, dat vervolgens gul werd bijgeschonken. En ja, natuurlijk waren de hapjes bij het champagne-aperitief voortreffelijk. Na de speeches volgde de officiële overhandiging van het boek aan de opdrachtgever en werden we uitgenodigd om te genieten een fenomenaal lekker walking dinner. Alleen jammer dat het wringen was om een plek aan een statafel te versieren. Altijd een uitdaging bij walking dinners. En ja, de wijn was even lekker als de champagne bij het aperitief.
En toen moest het hoogtepunt van de avond nog komen. Alle aanwezigen werden getrakteerd op een heus concert van Helmut Lotti. En je kan veel van de mens zeggen, maar zingen kan hij. En persoonlijk denk ik dat het een goede keuze was om dat haarstukje terug op zijn hoofd te zetten. Helmut heeft trouwens nog verrassend soepele heupen voor iemand van zijn leeftijd.
Midden in het optreden vond echter hét cringe moment van de avond plaats. Dat de organisator van dit event er niet altijd even politiek correcte meningen op nahoudt, mag niemand meer verbazen. Maar de vrouwonvriendelijkheid van zijn uitspraken stootte mijn vriendin en mezelf zodanig tegen de borst dat we even buiten moesten gaan bekomen. Mijn conclusie is dat je veel vergeven wordt als je maar genoeg geld hebt. En die Romeinse optocht was er werkelijk ver over. Die arme Helmut wist niet goed waar kijken.
