Een uitgeregende dubbele inhuldiging

Deze namiddag namen mijn collega en ik samen de metro naar metrohalte Erasmus, alwaar een andere collega zo vriendelijk was om ons te komen ophalen. Want Destelheide mag dan in vogelvlucht wel niet zo ver van het centrum van Brussel liggen, met het openbaar vervoer is deze plek zeer moeilijk bereikbaar. Maar dankzij onze lieve collega geraakten we het vlotjes.

Helaas de weergoden hadden duidelijk geen zin in een feestje. De regen viel letterlijk met bakken uit de hemel. Gelukkig had het team in Destelheide paraplu’s voorzien voor alle aanwezigen. Jammer, want dit domein, alhoewel nu ook indrukwekkend, komt nog veel meer tot zijn recht als de zon schijnt. We bezochten eerst een paar nieuwe zitbanken gemaakt door kunstenaar Cisco Schepens, die zich liet inspireren door de poten en het lichaam van de beschermde groene zandbij, die zich goed thuis voelt in Destelheide. En voor wie zich afvraagt waarom zitbanken geïnspireerd op een groene zandbij in godsnaam oranje zijn: er is blijkbaar één kleur die zowel mensen als bijen ongeveer op dezelfde manier ‘zien’ en dat is fel oranje.

Standbeeld van Jan Van Oost:

Vervolgens bezochten we het gloednieuwe paviljoen dat schitterend omringd werd door het pas ingezaaide gras. Wat een geweldige plek om te brainstormen met zicht op de groene omgeving.

Keramische tegel geïntegreerd in het wandelpad:

Na het bezoek aan het nieuwe paviljoen kregen we een drankje en wat hapjes aangeboden, alvorens de pendelbus naar het nabijgelegen Hanenbos te nemen. Daar werd de nieuwe buitenaanleg feestelijk geopend door een bende enthousiaste kinderen die mochten touwtrekken om de gedenkplaat te onthullen. Heel leuk gevonden.

Terwijl de belangrijke mensen speechten, aten wij een frietje. Nu ben ik niet zo’n grote frietjesliefhebber, maar deze frietjes smaakten me wel.

En het was er misschien het weer niet voor, maar tegen een lekker ijsje zeg ik nooit neen. En daarmee nam ik afscheid van deze bijzondere plek en keerden we terug naar Brussel.

Off-site day

Vandaag bracht ik samen met mijn collega’s van het management door op de prachtige site van Destelheide. Onder begeleiding van een (uitstekende! als het goed is, mag het ook gezegd worden!) consultant brachten we de grootste uitdagingen voor de komende jaren in kaart en probeerden we een voorzichtige aanzet voor oplossingen te formuleren. Niet evident, maar de sfeer zat goed en het werd een productieve dag. Tijdens de lunch stond er een Vlaamse klassieker op het menu: stoofvlees. Na een korte rondleiding op het domein, vlogen we er opnieuw in. Dat de zon zich van haar beste kant liet zien, was een bijkomend pluspunt!

Opening nieuwe slaapblok in Destelheide

Deze avond was ik samen met de grote baas en twee andere collega’s te gast op de feestelijke opening van de nieuwe slaapblok in Destelheide. Het was fantastisch mooi weer en het was duidelijk dat de aanwezigen zin hadden in een feestje. Gelukkig waren er broodjes voorzien, want ik was samen met mijn collega’s rechtstreeks van het werk naar Destelheide gekomen. Na de obligate speeches volgde de rondleiding in de slaapblok. Echt, een prachtig stukje architectuur, waar hopelijk veel jongeren nog jaren lang van zullen kunnen genieten. Net zoals ik genoot van mijn ijsje en de huisgemaakte dessertjes achteraf. 😉

Fijne avond! Met dank aan de grote baas die na het feestje zo vriendelijk was om mij en mijn collega af te zetten bij Brussel-Zuid, waar ik vrijwel meteen op een trein naar Leuven kon springen.

Tweedaagse in Destelheide

Maandag en dinsdag trokken we met alle leidinggevenden van mijn werk (19 personen in totaal) naar Destelheide voor een tweedaags managementseminarie. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er op voorhand niet superveel zin in had. Ik wordt nu eenmaal niet bepaald warm van activiteiten die starten om 8.30u (serieus!) op een maandagochtend. En het vooruitzicht om na twee dagen zonder laptop met een gigantische mailachterstand geconfronteerd te worden, schrok mij ook wat af. Aan de andere kant was het belang van deze bijeenkomst duidelijk. In de waan van alle dag is het immers moeilijk om momenten vrij te maken om grondig te werken aan de organisatie zelf en te reflecteren over fundamentele keuzes voor de toekomst. En met de coronacrisis die langzaamaan in de achteruitkijkspiegel verdwijnt, is het nodig om opnieuw te focussen op de samenhang van onze organisatie, die door het vele thuiswerken wat zoek is geraakt.

Het werd alleszins een memorabele tweedaagse. Het moet geleden zijn van de tijd dat ik met de middelbare school op bezinning geweest ben dat ik nog eens op een slaapzaal met stapelbedden geleden heb en van gemeenschappelijk sanitair op de gang gebruik moest maken. (Fun fact, iedere deelnemer aan ons seminarie had een aparte kamer.) (Of neen, toen ik nog aan de unief studeerde, ben ik een keertje een kameraad op Erasmus in Parijs gaan bezoeken en toen heb ik ook een nacht in een jeugdherberg op een slaapzaal doorgebracht.) Toch speciaal.

Mijn oorspronkelijke scepsis over de tweedaagse smolt al snel weg, want het bedrijf dat ons begeleidde, had alles erg grondig voorbereid en het programma rond de juiste onderwerpen opgebouwd. Ik moet zeggen dat het een behoorlijk intensieve dag was. Na al dat harde werk werden we ‘s avonds beloond met een heerlijk grootkeuken diner. 😉 Just kidding, het eten viel best wel mee!

En dan was het tijd voor het hoogtepunt van de tweedaagse: een heus bosspel met geblinddoekte (!) dropping. Believe you me, daar had ik nu eens helemaal geen zin in. Ik wilde veel liever met mijn collega’s, die ik al zo lang niet meer gezien had, aan de bar hangen. Ik was ook erg moe aan de tweedaagse begonnen, dus veel fut om in het donker in de bossen rond te hossen had ik niet. Maar goed, teamspeler die ik ben, deed ik dan toch maar mee, zij het iet of wat sputterend. Aangezien het bedrijf dat ons begeleidde erop aandrong niets publiek te maken over het spel zelf, zal ik die wens hier respecteren. Samenvattend kan ik zeggen dat we opgedeeld werden in verschillende groepjes, op verschillende plaatsen in het bos gedropt werden, voorzien van walkietalkies en een gsm uit de jaren stillekes en moesten proberen met alle groepen samen naar één doel toe te werken, zonder dat we van onszelf en elkaar wisten waar we ons bevonden. Uiteraard bakten we er totaal niks van, maar onderweg zag ik wel talloze voorjaarsbloeiers en een stuk of zes padden. Dat alleen al maakte mijn avond goed, al had ik liever gewoon wat in het bos rondgewandeld, dan me met dat spel bezig te moeten houden. Gelukkig zat de sfeer goed in ons groepje!

Enfin ja, uiteindelijk belandden we rond een uur of elf ‘s nachts toch allemaal in de bar waar we menig flesje kraakten om het verdriet van ons falen te verdrinken. 😉 Het was zo plezant dat ik uiteindelijk pas rond half drie in bed lag. Wat ik de volgende dag natuurlijk dubbel en dik betaalde. Maar niemand zal mij kunnen verwijten dat ik niet aan teambuilding gedaan heb, daar in de bar!

De dinsdagochtend kregen we feedback over de dropping van de avond voordien. Mijn voornaamste feedback was dat ik meer mijn persoonlijke ambities had mogen formuleren. Met andere woorden, ik had moeten zeggen dat het hele spel me niet zoveel kon schelen en dat ik liever gewoon een boswandeling wilde maken. Die feedback is natuurlijk terecht, maar als ik heel eerlijk moet zijn, in andere omstandigheden had ik mij zeker ten volle op het spel zelf gegooid, dus dan had ik wellicht een ander soort feedback gekregen. Maar goed, ik was wel blij met de feedback dat ik erin slaagde de sfeer erin te houden en mij altijd constructief opstelde.

In de namiddag kreeg ik het wel wat lastig, de vermoeidheid en dat tikkeltje te veel alcohol begon zwaar op mij te wegen en ik was blij toen we rond 16.30u afrondden. Ik liet mijn vriend weten wanneer ik ongeveer thuis zou zijn (toch handig die location sharing), bedankte mijn chauffeur om me af te zetten aan het station en ging samen met mijn vriend iets lekkers eten bij L’Etoile d’Or, gewoon omdat ik zin had in kroketten. En een lekkere dame blanche was de perfecte afsluiter van de maaltijd.

Ik kijk alleszins met een positief gevoel terug op deze tweedaagse, denk dat we met alle leidinggevenden een belangrijke stap in de goede richting gezet hebben.

50 jaar Destelheide

Doordat de collega die mij en een andere collega met de wagen zou ophalen aan het station van Halle noodgedwongen moest afhaken wegens ziekte, moesten we onze plannen last minute wijzigen. Gelukkig vond mijn collega iemand anders bereid om ons op te halen aan het station van Buizingen, anders waren we wellicht nooit in Destelheide geraakt voor het verjaardagsfeestje ter ere van hun vijftigjarig bestaan. Mooie plek, Destelheide, maar berucht om wille van de moeilijke bereikbaarheid met het openbaar vervoer.

Dat Destelheide veel vrienden heeft, moge duidelijk zijn. Er was massaal veel bekend volk op deze druilerige oktoberavond afgezakt naar het pittoreske Dworp voor dit feest, dat helaas met meer dan een half uur vertraging startte wegens de laattijdige aankomst van één van de eregasten.

Wat volgde was een cultureel hoogstaande avond met goeie (en korte) speeches, een filmpje over de bijzondere architectuur, een gedicht opgedragen aan Destelheide, twee toffe presentatoren en fenomenale muzikale intermezzo’s van Astrid Stockman en Philip Catherine (een werkelijk fantastische jazzmuzikant die mij tot op heden onbekend was, wegens niet echt een jazzliefhebber). Ik laat jullie graag meegenieten van al dat moois dat ik vanop een ereplaats op de eerste rij kon meevolgen.

Het programma was geweldig, maar een beetje aan de lange kant (natuurlijk was de avond ook te laat gestart). De receptie begon hierdoor pas om 22u en zowel mijn collega als ikzelf hadden nog geen avondmaal gehad. Jullie kunnen je voorstellen dat die hapjes en dat stuk verjaardagstaart alvast erg naar waarde gesmaakt werden! Er is zelfs geen beeldmateriaal om dit te illustreren. 😉 Uiteindelijk namen we na veel fijne babbels de laatste trein om 23.13u vanuit Buizingen terug naar Leuven.

Van harte gefeliciteerd, Destelheide! Op naar de volgende vijftig jaar!

Verzuurd

Maandagavond trok ik samen met een collega naar Destelheide. Een ietwat hachelijke onderneming, want we hadden voor de tocht van het centrum van Brussel naar Dworp een cambio gehuurd. De cambio bleek een hippe Fiat 500 te zijn met op het eerste gezicht een automatische versnellingsbak. Noch mijn collega-chauffeur, noch ikzelf raakten echter goed wijs uit de aanduidingen op de versnellingsbak. De vertrouwde ‘D’ van Drive viel nergens te bespeuren en we vielen ei zo na in het midden van de weg stil toen we een U-turn maakten bij het vertrekken.

Mijn collega is een Turkse en heeft gelukkig een man die lang in een autogarage gewerkt heeft. Terwijl ik zat te googlen naar de handleiding van onze wagen, hing mijn collega al aan de lijn met haar man. Via videochat wist hij ons te vertellen dat de wagen een halfautomatische versnellingsbak had. We hoorden het allebei in Keulen donderen, maar na een korte uitleg van haar man was mijn collega ermee weg. Toegegeven, een iets snellere oplossing dan op zoek gaan naar een youtube filmpje. 😉

Onderweg naar Destelheide vertelde mijn collega me hoe ze haar man had leren kennen. Ze waren aan elkaar voorgesteld door vrienden en toen het serieus begon te worden, had mijn collega tegen haar toekomstige echtgenoot gezegd dat als hij het echt meende, hij maar om haar hand moest gaan vragen bij haar moeder. Mijn collega was al een paar keer teleurgesteld geweest in de liefde en ze ging er half vanuit dat hij dat toch niet zou doen. Maar jawel, hij had het zwaar te pakken en hij voegde de daad bij het woord. En nu zijn ze gelukkig getrouwd. 😉

Enfin ja, de hoofdreden van dit uitstapje was uiteraard niet het liefdesleven van mijn collega, maar wel degelijk de infoavond over het masterplan Destelheide. Ik ben al wel vaker naar infoavonden over stedelijke vernieuwing geweest, maar deze info-avond liet me toch met een wrang gevoeld achter. Terwijl ik vol bewondering luisterde naar de plannen die zo goed mogelijk de verschillende belangen probeerden te verzoeken (van buurtbewoners, groene zandbijen en gebruikers van de site), waren de reacties uit de zaal voor het merendeel negatief. En dat terwijl er toch duidelijk inspanningen gedaan werden om de buurtbewoners ter wille te zijn. Maar ‘t is nooit goed genoeg, zeker, want terwijl de ene fanatiekeling ervan overtuigd was dat de groene zandbij zeker de biezen zou pakken door de aanpassingen (nochtans voorgesteld door een gespecialiseerde bioloog), klaagde de andere over het kappen van de bomen, terwijl een derde vond dat de bomen moesten blijven staan en een vierde meende dat de parking niet groot genoeg was (en dat in tijden van klimaatbetogingen!). Enfin ja, de positieve commentaren waren ver te zoeken en ik voelde me omringd door een stelletje verzuurde mensen. Achter mij hoorde ik zelfs iemand fluisteren dat als het zo zat, ze zeker zouden verhuizen. Good riddance, dacht ik meteen.

Zeer, zeer jammer. Gelukkig werd er achteraf een glaasje schuimwijn geschonken om de bittere smaak in mijn mond door te spoelen.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Destelheide en Hanenbos! Voor een zeer interessante rondleiding op de eerste bewolkte dag in weken. Een rondleiding die afgesloten werd met stoofvlees met frietjes in de cafetaria van Destelheide!