deBuren

Mediacafé bij deBuren

Toegegeven, ik moest mezelf streng toespreken om niet gewoon de trein naar huis te nemen na een lange en vermoeiende werkdag met veel te veel vergaderingen. Zeker omdat het werkelijk rotweer was en ik een dikke twintig minuten door de regen moest wandelen van Brussel-Noord naar deBuren. Het is goed mogelijk dat zelfs die strenge toespraak niet had geholpen, ware het niet dat ik had afgesproken met een collega om samen naar het mediacafé te gaan en ik mijn collega niet in de steek wilde laten.

Vooraleer naar het mediacafé te gaan, dat ik bij Wolf een kom phở van Hanoi station. Om de één of andere reden smaakte de noedelsoep mij minder dan anders. Jammer. Volgende keer toch maar weer voor mijn favoriet My Tannour kiezen.

Het onderwerp het mediacafé was ‘De Belg’: hoever reikt de macht van Christian Van Thillo?. Onderzoeksjournalist Mark Koster, die recent een boek over Christian Van Thillo schreef, ging in discussie met Jan ’t Hart (adjunct-hoofdredacteur Holland Media Combinatie/Mediahuis) en prof. dr. Hanne Vandenberghe (Centre for Journalism Studies, UGent). De discussie werd gemodereerd door Piet Depuydt (journalist bij De Tijd).

En amai, wat een pittige discussie. De twee mannen duelleerden met woorden en waren het werkelijk op geen enkel vlak met elkaar eens. De vrouwelijke prof zorgde voor wat wetenschappelijk onderbouwd tegengewicht, maar haar expertise bleef voor mij onderbelicht in het ganse verhaal, omdat de twee mannelijke journalisten zo dominant waren in het gesprek. Alleszins hebben mijn collega en ik ons geen moment verveeld. Een debat waar de vonken van af vlogen!

Heel blij dat ik hiervoor de regen getrotseerd heb!

IMG_5365

Lunchen met Bruegel

Eindelijk nog eens tijd om een lunchactiviteit in deBuren bij te wonen. Vroeger was ik nochtans een trouwe klant, maar mijn overvolle agenda wilde de laatste maanden niet echt meewerken. Ik was dan ook dolblij dat er geen last minute afspraak mijn plannen dwarsboomde om naar de lunchlezing van Manfred Sellink over Bruegel te gaan.

Bruegel moet zowat één van onze meest gekende en bewonderde schilders zijn, dus het was heel boeiend om een expert ons te laten meenemen in de vernuftige details van het werk van Bruegel. Enorm veel bijgeleerd over de schildertechnieken uit de tijd van Bruegel en meer inzicht gekregen in het genie van de man.

IMG_1506

IMG_1507

Een inspirerende pauze.

Food Designer Katja Gruijters bij deBuren

Deze middag maakte ik bij deBuren kennis met wat ongetwijfeld mijn droomjob is: food designer! En als u zich nu afvraagt: wat is in godsnaam een food designer, dan bent u niet alleen, tot gisteren was ikzelf ook totaal onwetend dat er zo’n fantastische manier bestaat om je geld te verdienen. Een food designer is eigenlijk een kunstenaar met voedsel. Katja Gruijters toonde de resultaten van haar werk in een zeer boeiende presentatie. Wat haar job zo uniek maakt, is dat het niet enkel over een mooie presentatie gaat, maar dat haar werk ook tot nadenken stemt: veel van haar projecten tonen consument en producent waar het mis gaat in onze huidige voedselketen. Zo heeft ze enkele boeiende projecten gecreëerd om de aandacht te vestigen op al het perfect goede eten dat wij in onze Westerse samenleving dagelijks weggooien.

Een boeiende, oogstrelende lezing, vergezeld van het lekkerste eten dat ik ooit bij deBuren at.

Picnik catering zorgde voor de onderstaande heerlijkheden:

  • Quiche met geitenkaas, courgettes en lavendel
  • Quiche met gekonfijte tomaten, sumak en rozenblaadjes
  • Risottobolletjes met daslookpesto en pinksterbloemen
  • Frisse coulis van wortel en vlierbloesemsiroop
  • Venkelsalade met linzen, erwtjes en komkommerkruid
  • Lentesalade met paardenbloemblaadjes, madeliefjes, rucola, en balsamicodressing
  • En halfbevroren mascarponeroom met rode vruchten en rozenblaadjes als dessert

Om duimen en vingers af te likken!

IMG_3817

IMG_3818

IMG_3821

Motet voor de kardinaal bij deBuren

Mijn college en ik zakten op vrijdagmiddag samen af naar deBuren voor een cultureel verantwoorde middagpauze verzorgd door ClubMediéval en Vic De Wachter.

Vic De Wachter las stukken voor uit Motet voor de kardinaal, een roman van Theun de Vries. De beeldrijke tekst van deze roman voerde ons mee naar de vijftiende eeuw en bracht ons van de Nederlanden, over Milaan naar Rome en terug. Het hoofdpersonage in Motet voor de kardinaal is weesjongen Wolf die opgroeit als lijfeigene en opvalt door zijn prachtige stem. Hij slaat echter op de vlucht na een ongelukkig voorval met de dame die hij dient en belandt zo in Milaan, waar hij de grote componist Josquin des Prés (1445-1521), grondlegger van de vocale polyfonie, ontmoet. Deze neemt hem aan als leerling, en dat is meteen het begin van een langdurige vriendschap. Door de pest worden ze gedwongen Milaan te verlaten en ze belanden in Rome, waar ze als zangers en componisten verbonden geraken met het pauselijk Domkoor.

Vic De Wachter bracht tijdens onze lunchpauze de wereld van de polyfonisten tot leven, de reizen van de zangers uit de hofkapellen en de ervaringen in de pas opgerichte Sixtijnse Kapel in Rome. ClubMediéval (Thomas Baeté op de gamba en Guillermo Perez op de organetto) wijdden ons in in de wereld van de eenvoudigste polyfonie: die van de tweestemmige “bicinia“.

Alleen jammer dat de portie soep die we kregen echt wel onvoldoende was om de magen te vullen. En doordat het optreden langer duurde dan gepland, was er ook geen tijd meer om naderhand nog een extra portie te vragen. Spijtig.

Couscous bij deBuren

Yep, deze week bracht ik twee keer mijn lunchpauze door bij deBuren. De vertoning van een reportage over de geheimen van de authentieke Marokkaanse couscous in combinatie met een couscous buffet, verzorgd door tante Bahija, waren voldoende om mij over de streep te trekken. Mijn vriend is geen echte fan van couscous, daarom we trekken, tot mijn grote spijt, zelden naar restaurants waar ze dit gerecht serveren. Deze kans mocht ik dus niet laten schieten.

En jawel, ik werd niet teleurgesteld. De reportage van schrijver Abdelkader Benali en zijn vrouw Saida Nadi-Benali bood mij de gelegenheid om meer te leren over de tradities van de Marokkaanse keuken, een keuken waar ik minder goed bekend mee ben. Hét interessantste onderdeel van de reportage, was het bezoek aan een traditioneel Marokkaans gezin in de bergen (drie generaties onder één dak), waar de vrouwen van het huis toonden hoe de couscous bereid werd. Het werk dat kruipt in het met de hand malen van de tarwe en vervolgens het draaien van de couscousballetjes is behoorlijk indrukwekkend. Ik zou het geduld niet kunnen opbrengen om een dag lang bezig te zijn aan de bereiding van slechts één gerecht. Na de reportage volgde nog een interview met de makers en daarna liet mijn collega haar kookboek signeren door de auteurs. Ze straalde helemaal, want ze is een grote fan van het programma Chez Benali én de Marokkaanse keuken.

En oja, ik overat mij een beetje aan de heerlijke couscous! Hieronder een foto van mijn eerste bord (van de drie).

IMG_2788[1]

Valentijn bij deBuren

Deze middag liet ik op mijn werk even de boel de boel (het is momenteel ongelooflijk hectisch) om bij deBuren te genieten van een Valentijnslunch met poëzie afgewisseld met een streepje muziek. Wim Vanseveren, directeur van deBuren, droeg een selectie liefdesverzen voor van o.a. Elen Warmond, Like Marsman, Johan de Boose, Paul Snoek, Judith Herzberg, Hans Dorrestijn, Ester Naomi Perquin en nog vele anderen. Bart Voet en Esmé Bos zorgden voor de muzikale omkadering. Ik moet zeggen dat dit gestolen uurtje een perfectie antigif was voor de stress die momenteel heerst op het werk. De gedichten waren afwisselend grappig, beklijvend of gewoon romantisch. De prachtige stem van Esmé Bos begeleid door het precieze gitaarspel van Bart Voet riep een romantisch sfeertje op dat helemaal in het thema Valentijn paste. Ideaal om op weg te dromen.

Een inspirerende lunchpauze.

Mehmet Polat Trio bij deBuren

Een muzikale noot tijdens de middagpauze doet altijd deugd. Ditmaal konden mijn collega’s en ik tijdens deBuren hebben Oren genieten van het Mehmet Polat trio die hypnotiserende muziek brachten geïnspireerd op de Ottomaanse, Anatolische, West-Afrikaanse tradities én die van de Balkan. De drie heren bespeelden de ney (een blaasinstrument gemaakt uit een holle rietstengel), de kora (een soort harp bevestigt op een kalebas) en de ud (een voorloper van de luit). Instrumenten die eeuwen geleden op verschillende continenten al in deze vorm gebruikt werden en nu in Brussel harmonieus samen klonken. Fantastisch hoe muziek erin slaagt grenzen te overstijgen.

Mijn eigen opname is niet zo geweldig, maar het filmpje daaronder is ideaal om je gedachten vrij te laten meanderen.

Friet eten bij deBuren

De middaglunches bij deBuren rond een bepaald thema zijn ondertussen zowat een vaste afspraak geworden voor mij en mijn collega’s. De middaglunch met friet als thema stond oorspronkelijk niet in mijn agenda wegens een conflicterende afspraak. Door omstandigheden (kuch, terreurdreiging, kuch) werd de documentaire over friet verplaatst en kon ik er toch nog bij zijn.

Bij de documentaire kregen we een portie vegetarische stoverij met friet aangeboden. Na lang aanschuiven aan de meest inefficiënte frietkraam te wereld (op die manier wordt vegetarisch stoofvlees nooit een hit) hadden we dan eindelijk onze portie te pakken. Het vegetarisch stoofvlees van seitan was niet om over naar huis te schrijven, maar de frietjes zelf mochten er wel wezen. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik mij de laatste keer dat ik nog eens frieten van een frietkraam at zelfs niet meer kan herinneren, dus een echt referentiekader heb ik niet.

IMG_9041[1]

De documentaire zelf stelde teleur. Nochtans was de premisse erg interessant: Nederlanders die naar China trokken om de Chinezen te leren frieten bakken. Het is nu eenmaal makkelijker om aardappelen te verbouwen dan frieten. Als komisch element hadden de documentairemakers een Belg (Sven Speybrouck) uitgenodigd mee naar China te reizen om aldaar kennis te maken met de door Nederlanders gebouwde frietfabriek.  Want ja, toch wel opvallend dat de Chinezen geen Belg onder de arm namen voor zo’n ambitieus project.

Jammer genoeg liet de (veel te korte) documentaire heel veel vragen onbeantwoord. Graag had ik geweten of de Chinese communistische overheid er nu al dan niet in geslaagd was de rijst-etende Chinezen warm te maken voor de friet. En ik had graag willen zien in wat voor soort établissementen de Chinese frieten aan de man gebracht zouden worden. De stukken opgenomen in een oude frietkraam in Nederland hadden ze wat mij betreft integraal mogen vervangen door meer beeldmateriaal uit China.

Een beetje een gemiste kans, deze documentaire.

Revue Blanche

Mijn collega’s en ikzelf worden zo langzamerhand vaste klant bij deBuren, maar deze donderdagmiddag stond er een wel heel bijzondere editie van deBuren hebben Oren op het programma: de man van één van onze collega’s trad op met zijn ensemble Revue Blanche, een kamerensemble met een nogal ongebruikelijke bezetting: sopraan, fluit, altviool en harp.

Mijn collega had uiteraard veel reclame gemaakt voor het optreden, we waren bijgevolg met een delegatie van ongeveer tien collega’s naar deBuren afgezakt. En niemand die het zich beklaagde. Revue Blanche bracht prachtige interpretaties van werken van Claude Debussy en Benjamin Britten. Echt een fenomenaal optreden, eerlijk waar het beste wat ik tot nu toe in deBuren gehoord heb. En dat zeg ik heus niet om mijn collega een plezier te doen.

Dus als je de kans krijgt om naar een optreden van Revue Blanche te gaan, laat deze niet aan jou voorbij gaan.