Na alweer een drukke werkdag trok ik deze avond samen met de grote baas en een collega richting Gaasbeek. Onze baas had opnieuw een jobstudent ingehuurd als chauffeur voor ons gezelschap. Echt wel een goed systeem. Zo heeft mijn baas de gelegenheid om te werken tijdens zijn verplaatsingen en bij events kan hij zonder problemen een glaasje drinken.

Wij waren met ons drieën uitgenodigd op een VIP-event in de Oude Melkerij in Gaasbeek. Robbrecht en Daem architecten transformeerden de voormalige melkerij tot een concertruimte en verblijfsgebouw. Zeer smaakvol gedaan met respect voor de originele constructie.

Wij maakten kennis met het werk van David Claerbout die momenteel volop werkt aan een nieuwe tentoonstelling in het Kasteel van Gaasbeek. De in de Oude Melkerij tentoongestelde werken deden me alvast reikhalzend uitkijkend naar de opening van de tentoonstelling in het kasteel.

Na de speeches werden we getrakteerd op een uitbreid kaas- en charcuteriebuffet. Wat een overdaad! Alleen jammer dat er op voorhand niet goed nagedacht was over de praktische organisatie van het buffet, waardoor er een onnodig lange wachtrij ontstond en de rij wachtenden in de veel te smalle gang bovendien gehinderd werd door de personen die terug kwamen van het buffet. Toen het buffet op zijn einde liep, had eindelijk iemand het verstand om beide mensenstromen van elkaar te scheiden door een deur te openen aan de andere kant van het buffet.

Enfin, niet dat ik klaag, want het buffet was werkelijk om duimen en vingers af te likken!

En ik liep ter plekke zelfs een oud studiegenoot tegen het lijf die ik niet meer gezien had sinds ons afstuderen. Hij was nog even sympathiek als ik mij herinnerde, maar de jaren hadden duidelijk hun tol geëist. Best wel confronterend, want ongetwijfeld maakte hij zich dezelfde bedenking over mij. Het was alleszins een aangenaam gesprek.

Er stond ook nog een concert op het programma, maar omdat de timing van het event helemaal in het honderd was gelopen door de lange wachtrij bij het buffet, beslisten mijn collega en ik dat te skippen, want we wilden niet té laat thuis zijn. De jobstudent van onze baas bracht ons braaf met de bedrijfswagen naar Brussel-Zuid. Alwaar ik een lichte déjà vu had toen ik samen mijn collega door het lelijkste station van België wandelde, in afwachting van de aankomst van onze trein.

Ik nam in het station afscheid van mijn collega die naar Gent spoorde, terwijl ikzelf naar Leuven trok. Nagenietend van de fijne avond.