Toen we ongeveer een half jaar geleden op bezoek waren bij vrienden L en D kwam op een gegeven moment een casino ter sprake. Toen mijn vriend en ik zeiden dat we in ons leven nog nooit een voet in zulk een etablissement gezet hadden, was het plan snel gesmeed om met z’n vieren naar het Casino van Knokke te gaan. Door conflicterende agenda’s heeft dit plan enige vertraging opgelopen, maar gisteren was het dan zover. ‘s Middags sprongen we gezwind in de auto op weg naar zee. De grootste drukte was al achter de rug, geen enkele file tegengekomen in dit toeristische topweekend.

Mijn vriend en ik vertrokken uit Leuven, L en D uit Antwerpen. We hadden afgesproken om elkaar ongeveer rond twee uur aan het Casino te treffen. Het toeval wil nu dat we op exact hetzelfde moment als L en D in Knokke waren en dat we twee auto’s verder dan de hunne een parkeerplaats vonden. Best wel een surrealistisch moment toen ik L twee auto’s verder zag uitstappen. Van een goeie timing gesproken. En dan te bedenken dat ik mij al voorbereid had op een rondje wachten en mekaar mislopen en zo.

Om het gokverlies te beperken, maakten we ‘s namiddags een verkwikkende wandeling langs de zeekant. Zalig op het gemak genieten van de aangename herfstzon, de geur van de zee en de halfblote jongelingen in ondergoed die uit het ijskoude water kwamen gerend. 😉 We hebben even onze voetjes in het water gestoken, maar D vond het een beetje frisjes aan haar teentjes. Jammer dat we niet vaker de tijd vinden voor een uitstapje naar de Belgische kust, want ik kan in elk seizoen genieten van de zee. De zee is voor mij een plek vol herinneringen. Vooral Knokke dan, waar ik vroeger, voor de geboorte van mijn broertje, altijd met mijn ouders op vakantie ging. Ik herinner me vooral het vele zand: zand in mijn ogen, zand in mijn haren, zand tussen mijn tenen. En de harde wind. Hoe harder, hoe liever ik het had.

Na een lekkere maaltijd (tomaat garnaal, aja, wat eet een mens anders aan zee?), togen we naar het Casino van Knokke, het hoofddoel van ons uitstapje. Ik was nog maar een paar meter binnen en ik had al boel met de dame aan de vestiaire, omdat ik mijn fototoestel niet wilde afgeven. Mijn fototoestel hing nog rond mijn hals en omdat het niet toegelaten is foto’s in het casino te nemen wilde die mevrouw mijn toestel in de vestiaire opbergen. Nu geef ik mijn fototoestel liever niet af aan een vestiaire. Je hebt geen garantie dat je eigendom daar honderd procent veilig is en ik ben persoonlijk nogal gehecht aan mijn fototoestel. Dus ik zeg: “Neen, danku, ik berg het toestel wel weg in mijn handtas.” Die opmerking schoot duidelijk in het verkeerde keelgat bij de vestiairemevrouw. Ze begon mij ei zo na uit te kafferen dat ik in haar een dievegge zag. Ik heb echter voet bij stuk gehouden en mijn fototoestel fijn in mijn tas opgeborgen. Ik laat mij niet intimideren door zure vestiairedametjes.

Na dit akkefietje werden we door de zeer vriendelijke liftmeneer naar boven gebracht. Het casino zelf ademde een sfeertje van vergane glorie uit. Er was weinig volk en het weinige volk dat er was, schatte ik zeker ouder dan vijftig jaar. Mijn vriend en ik voelden ons niet echt op onze plaats. We kochten voor vijftig euro jetons en die hebben we gebruikt om te spelen aan de blackjacktafel. Het spelen zelf viel nogal tegen. Ik had gedacht dat ik meer in het spel zou opgaan, maar dat was niet het geval. Misschien omdat ik voor het eerst om echt geld speelde? Zelfs toen ik aan het winnen was en op een bepaald moment de vijftig euro verdubbeld had, zei het me niet zoveel. Helaas was het snel gedaan met winnen en zijn we geëindigd op een verlies van vijf euro. Natuurlijk is vijf euro bijzonder weinig geld voor een avondje plezier, maar het stak toch wel een beetje dat vrienden L en D erin geslaagd waren 300 euro winst te maken. Geluk in ‘t spel. ‘t Is niet aan mijn besteed.