De opknapbeurt van ons appartement heeft een onschuldig slachtoffer geëist. Een minuut stilte voor het heengaan van de veel te lange en veel te dunne cactus die enkel overeind kon blijven door tegen de muur te rusten.

Vandaag startten de schilderwerken en omdat die gepaard zouden gaan met opschuren van de muren, liet ik de schilder rustig (of iets minder rustig) zijn gang gaan en trok ik de deur van ons appartement na het ontbijt achter me dicht. Deze schitterende zonnige dag bracht me achtereenvolgens naar het stadspark, de Exki (free, zij het traag, wifi), Le Graal (lekkere hartige pannenkoek) en een bankje op het Ladeuzeplein. Smikkelend van een ijsje van Decadenza sloeg ik de bedrijvigheid tijdens de opbouw van de Leuvense kermis gade. Terwijl ik in mijn boek zat te lezen, werd ik wat later gespot door een vriendin en haar twee dochters. Leuk om op het onverwacht nog wat te kunnen bijpraten.

Ik kwam dus ‘s avonds blij gezind thuis na een ontspannen dagje. De schilder had duidelijk al goede vorderingen gemaakt. Bij nadere inspectie merkte ik echter op dat de adoptiecactus die we geërfd hadden van onze vrienden die naar de US verhuisd zijn, verplaatst was naar het balkon. Dat kon niet veel goeds betekenen, want ik was vergeten de schilder attent te maken op de precaire staat van deze plant. En jawel, het bijna twee meter hoge ding was omgevallen, een wortelkluit onthullend van nog geen vuistdik. De plant redden leek uitgesloten, dus maakte ik van mijn hart een steen en zaagde (letterlijk) het lijk in stukken zodat het in de gft-zak paste.

Wij hebben elkaar niet lang gekend, lieve cactus, maar ik hoop dat jouw verblijf bij ons aangenaam was.