Redelijk belabberd geslapen in de twijfelaar met de slechte matras op onze kamer. Slechte matras als in: elk beweging die je slaappartner maakt, laat gans het bed golven. Eens je een ruim bed met een goede matras gewoon bent, wordt het steeds moeilijker je aan te passen aan minder comfortabele slaapomstandigheden.
De dames waren zo vriendelijk om mij tot half acht te laten ‘uitslapen’. Terwijl ik de dames entertainde met wat spelletjes ging mijn vriend naar de bakker. Op zijn lijstje: 20 sandwiches, 10 pistolets, 5 croissants, 10 chocoladebroodjes en 2 gewone broden. Veel te veel voor negen personen volgens mij, maar mijn vriend is opgevoed met het motto: beter te veel dan te weinig. In het appartement van onze vrienden was het muisstil, daar sliep iedereen duidelijk nog.
Rond kwart voor tien zat iedereen rond de gemeenschappelijke ontbijttafel en vlogen we in de spek met eieren, met dank aan onze kameraad, chef-kok van dienst. Amai, dat smaakte. En ja, er was uiteraard veel te veel brood, maar geen erg, we namen wat koffiekoeken en sandwiches mee als proviand voor onderweg en de rest zouden we de dag nadien wel opeten.
Iets na elf zaten we allemaal in de wagen en rond iets na half twaalf waren we aan het beginpunt van de wandeling door het Hertogenwald: de parking bij Haus Ternell.
En waw, wat een geweldige wandeling was me dat! Het eerst gedeelte van de wandeling volgden we de loop van de Hill en het tweede gedeelte de loop van de Getzbach. De zon brak door en de herfstkleuren waren werkelijk op hun best. De kinderen apprecieerden al het klauterwerk over stenen in de rivierbedding en over wortels van bomen enorm. Op verschillende plaatsen tijdens de wandeling zagen we ontwortelde bomen en afgerukte takken: de sporen van de watersnood in de zomer. Het was vrij drassig, dus we moesten verschillende keren van het pad afwijken om te vermijden dat we tot onze enkels diep in de modder zouden wegzakken. Mijn zomerwandelschoenen waren duidelijk niet ideaal voor dit terrein, maar ik slaagde erin ze min of meer droog te houden. Het laatste stuk van de wandeling had nog een stevige klim voor ons in petto.Het venijn zit in de staart, zoals ze zeggen. 😉 Maar: geen enkel kind heeft gezeurd tijdens gans de meer dan drie uur durende wandeling. Dat noem ik een groot succes!
