appartement

Om jullie jaloers te maken

Gisteren hadden we bezoek van E, T en hun elfactig dochtertje M. Reden genoeg om de kookboeken nog eens boven te halen en een fijne menu in mekaar te flansen. Ondertussen zijn we al zeer goed geworden in het kiezen van gerechten die niet al te veel inspanning vragen, maar toch zeer lekker zijn.

Als voorgerecht serveerden we geplette kerstomaatjes met groene olijven, rucola en een paar blaadjes basilicum. Een recept van Jamie Oliver dat uitblinkt in eenvoud en al meermaals zijn deugdelijkheid heeft bewezen.

Als hoofdgerecht kozen we een gerecht dat we nog nooit gemaakt hadden: een eenvoudige wokschotel met rundsvlees, peultjes, taugé, minimaïs, sabal, gember, knoflook en rode pepertjes. Een tikkeltje pikant, maar niet té. De hoeveelheid die we gemaakt hadden, was net voldoende voor ons vieren. (Elfachtige dochters eten nu eenmaal niet zo veel.) Als we dit nog eens maken en we écht grote eters over de vloer krijgen, zullen we de ingrediënten maal anderhalf moeten doen, om zeker te zijn dat we genoeg hebben.

Het dessert ten slotte bestond uit aardbeien gemarineerd in balsamico en suiker geserveerd met een flinke kwak mascarpone. Het was de allereerste keer dat ik de combinatie aardbeien en balsamico uitprobeerde en ik kan jullie verzekeren dat dit een aanrader is. Zeer, zeer lekker. Gelukkig was er wat overschot zodat ik er vandaag ook nog van kon genieten. 😉

Onze gasten vonden het alleszins zeer lekker. Zelfs T, die toch een beetje een moeilijke eter is, heeft al haar bordjes mooi leeggegeten. Een geslaagde avond.

Eindbalans van een namiddagje winkelen

– Twee muismatjes met een gelkussen om de pols te ondersteunen (onder het motto: beter voorkomen dan genezen);
– Twee boekjes om al die visitekaartjes in bij te houden die nu op willekeurige plaatsen in ons appartement liggen rond te slingeren;
– Magneetjes;
– Een tweede ijzeren draad om kaartjes aan te hangen;
– Schoenen voor mijn vriendje;
– Acht nieuwe grote borden, kwestie van eens werk te maken van een mooie bordschikking;
– Een groot zwart blad papier van 100x70cm;
– Twee identieke lampen voor in de slaapkamers:
– Een lamp voor in de badkamer;
– Een lamp voor in het toilet.

Ik moet er wel aan toevoegen dat ik de moed in mijn schoenen voelde zakken toen we de Massive binnenstapten. Zóveel lampen, argl. Gelukkig konden we meteen het ganse bovenverdiep elimineren. De schitterende collectie lusters met bergkristal en aanverwante versierselen zou niet echt in ons interieur gepast hebben. 😉 We hebben zowat de simpelste en eenvoudigste modellen gekozen die ze hadden. Blijkt dat noch mijn vriend, noch ik een uitgesproken smaak hebben op het gebied van verlichting. Zolang we maar zien waar we lopen. 😉

Na al ons gewinkel hebben we even de tijd genomen om te bekomen. Overheerlijke zwaardvis gegeten in de Earth Shake en wat bijgebabbeld met T en haar vriend die ook toevallig in de Earth Shake zaten. Daarna zijn we nog even naar de kermis geweest. Natuurlijk kon ik het niet laten op die machientjes met vallende centjes te spelen. Een jeugdzonde. In vroeger tijden kon je mij uren in lunaparken terugvinden en maar zagen bij de ouders of ik niet nog één bakje centjes mocht kopen, want ja, die centjes gingen echt echt echt wel bijna vallen en kijk daar lagen punten bijna voor het grijpen. Jammer genoeg ging het ons vandaag niet zo goed af. Er vielen niet veel centjes en nog minder punten. De buit was erg mager: één Bumbasleutelhanger. Nuja, we zullen daar binnenkort wel een kindje gelukkig mee kunnen maken.

En nu gaan we straks gezellig met z’n tweetjes in bad. Wat kaarsjes, glaasje wijn erbij, megaveel schuim. Relaxen!

Miskoop

‘t Gebeurt mij zelden, maar vandaag heb ik een miskoop gedaan. Ik was op zoek naar iets om de vakantiekaartjes die we regelmatig uit onze brievenbus vissen, op te hangen. Kwestie van mijn neus er nog eens extra op te drukken dat vakantie er momenteel niet in zit. 😉 Nu stonden al die kaartjes heel erg rommelig te wezen in onze boekenkast. Het leek me leuk om ze een eigen plekje aan de muur te geven en zo het wit wat op te fleuren. Op naar het Pakjeshuis, want voor prulletjes klein en fijn, moet je bij het Pakjeshuis zijn.

Het eerste wat ik vond was zo’n doorschijnend plastieken geval waar je kaartjes in kan steken. Lelijk en alle kaartjes moeten dan hetzelfde formaat hebben om het iet of wat toonbaar te maken. Ik informeer dus of er nog andere systemen bestaan, want ik had bij een vriendin ooit eens een draad met magneetjes gezien waaraan zij haar kaartjes bevestigde. En hoera, dat was er. Ik had de keuze uit superflashy bloemetjesmagneetjes, nog meer superflashy bloemetjesmagneetjes, superflashy hondjesmagneetjes of superflashy katjesmagneetjes. Goed, niet helemaal wat ik in gedachten had. Ik had liever iets neutraals gehad. Maar kom, nepkatjes zijn leuk.

Dus ik bij het thuiskomen direct aan de slag met mijn magneetjes. Blijkt dat er gewoon veel te weinig magneetjes in zo’n pakje zitten! Mijn draad hangt net voor de helft vol! En d’r staan nog steeds kaartjes in mijn boekenkast. :-( Ik zou andere magneetjes kunnen gebruiken, maar dat staat zo slordig. Ik zou ook terug kunnen gaan naar het Pakjeshuis en een tweede pakje kopen, maar ja, dan zit ik met een ijzeren draad op overschot. Iemand een paar flashy katjesmagneetjes te veel?

De eerste schooldag

Ik heb nog geen berichtje aan de eerste schooldag gewijd, omdat de derde september voor mij business as usual was. Geen spannend uitkijken naar nieuwe vriendjes, geen zorgvuldig ingepakte boekentas met nieuwe pennen en nieuwe schriften, geen bang afwachten of de klastitularis wel zou meevallen, geen bergen boeken om te kaften. Nope, niks bijzonders te melden. Toch was de derde september voor een paar mensen in mijn omgeving wel een speciale dag. De vriendin van mijn broertje is officieel aan haar stage in Utrecht begonnen en de zus van mijn vriendje is sinds maandag aan haar eerste job als lerares in het middelbaar onderwijs begonnen. Spannende momenten. Nieuwe ervaringen en indrukken in ‘t vooruitzicht.

En dat mis ik: het gevoel aan iets nieuws te beginnen. De spanning van een nieuw schooljaar, een nieuwe job, een nieuw begin. Mijn leven is na de verhuis naar ons appartement in een soort van definitieve plooi gevallen en soms ben ik niet zeker of ik dat wel wil. Waar is de spanning? Waar is het avontuur? Het leven wordt zo voorspelbaar. Je hebt bepaalde keuzes gemaakt die het pad dat je volgt, uitgestippeld hebben en van dat pad afwijken wordt moeilijker en moeilijker. Of misschien heb ik er gewoon het lef niet voor. Want zeg nu zelf, het vergt niet veel moed je te settelen in een bepaald patroon. Eruit breken, dat is een ander paar mouwen. Versta me niet verkeerd, het is niet dat ik ontevreden ben of zo. Maar wat is er aan de andere kant van de heuvel? Wie weet is het gras daar wel groener?

Voorlopig blijft het voor mij echter business as usual. Zelfs de studie die ik dit jaar had moeten afsluiten, zal ik volgend jaar in de vorm van een drietal vakken met mij mee blijven sleuren. En mijn agenda, tja, ik weet al tot eind november hoe ik mijn weekends zal doorbrengen. Avontuur, ‘t zal voor een andere keer zijn.

Buren

Berichtje in de inkomhal van ons appartementsgebouw:

‘k Hoef er zeker niet bij te zeggen dat er nu op regelmatige basis volk voor de deur staat met de vraag of wij de garagepoort aub kunnen open maken want hun auto staat binnen en ze hebben geen sleutel. Helaas heb ik ze telkens moeten teleurstellen want wij hebben ook nog geen sleutel gekregen van de bouwfirma, ondanks eerder gedane beloftes. De fuckers. Gelukkig staat onze auto gewoon op straat.

Food and shopping

Deze middag heb ik het allerlekkerste slaatje met geitenkaas ooit gegeten. Op het terras van de La Royale. Echt zalig. Met gebakken appeltjes en honing en heel veel groentjes. ‘t Was eigenlijk een beetje te veel voor mij, maar omdat het zo lekker was heb ik toch alles opgegeten. Liefhebbers van geitenkaas weten waarheen.

Na het eten zijn we nog even de stad in gegaan. ‘t Was braderie in de Diestestraat. Best wel gezellig met al die kleine kraampjes. Zelfs het zonnetje was, zij het aarzelend, van de partij. Onze belangrijkste stop was de Casa, waar we tot grote vreugde van mijn vriendje een schoenenkast op de kop getikt hebben. En ook nog wat fotokaders en een fleece dekentje.

Nu nog werk maken van de verlichting in ons appartement en dan is het inrichtingswerk zowat achter de rug.

Graffiti

Op de voordeur van ons appartementsgebouw. :-( I am not amused. Al een geluk dat de algemene delen nog altijd niet opgeleverd zijn en de verwijdering dus in principe op kosten van de bouwfirma moet gebeuren. Let op de “in principe” in de vorige zin, want ik vrees dat als we moeten wachten op de bouwfirma, dat we dan nog lang naar dit “kunstwerkje” zullen mogen kijken.

Iemand met connecties in het graffiti-wereldje die weet wat deze “tag” wil zeggen?

Update 28/08: Ondertussen heeft een goeie ziel de graffiti verwijderd. Er is gelukkig niks meer van te zien. Geen idee wie van onze medebewoners deze nobele daad begaan heeft, maar alleszins een dikke dankjewel hiervoor!

Geluidsoverlast

Maandagavond hoorden we het voor de eerste keer. ‘s Nachts rond een uur of twee. Een monotone vrouwenstem die klonk alsof ze het nieuws aan het voorlezen was. Maar dan een heel lang en heel saai nieuwsbericht. Een redelijk vervelend geluid, maar goed, om twee uur ‘s nachts trekt een mens niet meer op onderzoek uit. Je trekt het donsdeken over je oren en hoopt dat het snel ophoudt.

De volgende nacht weer van hetzelfde. Rond een uur of één (ik was nog aan het werken) stond mijn vriend terug in de leefruimte. Wakker geworden van een monotone vrouwenstem die ik weet niet wat aan het vertellen was. Mijn vriend was lichtelijk geïrriteerd dat zijn slaap twee nachten op rij onderbroken werd. Dus besloot hij op onderzoek te gaan. Het geluid was alleen maar duidelijk waarneembaar in onze slaapkamer en het leek van boven ons te komen. Na een luistertest in de trappenhal bleek echter dat de schuldige de huurder onder ons was.

En toen viel onze frank (euro). Het monotone geluid dat we eerst voor een depressieve nieuwslezeres hadden aanzien (aanhoord?) was een screenreader. Blijkbaar had onze onderbuur, die blind is en we nog van vroeger kennen, de gewoonte om ‘s nachts in zijn bed nog wat te lezen of beter gezegd om zich te laten voorlezen. Een klein mailtje met een vriendelijke vraag om ‘s nachts niet vlak onder onze slaapkamer die screenreader te gebruiker en de volgende nacht was het probleem van de baan.

En daarmee is dat mysterie ook alweer opgelost.