Wereld Aids Dag 2006

Je kon er deze ochtend in het centraal station moeilijk naast kijken. Een grote tank diende als canvas om de aandacht te vestigen op het wereldwijde probleem dat AIDS vormt. In het station werden briefkaarten uitgedeeld om de actie te ondersteunen.

Alhoewel ik de link die in de campagne gemaakt wordt (een tank om een virus te bestrijden? tanks doden ook mensen) een beetje vreemd vind, kan het geen kwaad om de AIDS-problematiek in de schijnwerpers te plaatsen. AIDS is verre van overwonnen. Dagelijks komen er nieuwe besmette personen bij. Alhoewel het virus met medicijncocktails onder controle kan gehouden worden, is genezing nog steeds onmogelijk. Bovendien bestaat er een stigma dat AIDS-patiënten isoleert in onze samenleving. AIDS is ook het gezicht van zwart Afrika, waar in sommige steden één derde van de volwassen bevolking besmet is. Dramatisch.

Dus mensen, vrij alstublieft veilig. In het heetst van de strijd een condoom opdoen, is niet leuk, maar dit kortstondig plezier weegt niet op tegen een leven met een seksueel overdraagbare ziekte, want niet alleen AIDS wordt door seks overgedragen.

‘k Ga eens moeten zoeken waar ik dat rode lintje ook alweer gelaten heb.

http://www.worldaidsday.org
http://www.casarosa.be/wereldaidsdag
http://www.sensoa.be/3_5_1.php

N-VA snijdt in eigen vel

CD&V blaast kartel op. En dat was toch wel een beetje te verwachten, beste Bart en beste Geert.

Alhoewel ik nooit gestemd heb op de N-VA, heb ik altijd respect gehad voor dit kleine partijtje dat er ondanks alles in geloofde en er zelfs in geslaagd is een minister in de Vlaamse regering te krijgen. Dit respect is ferm afgenomen nu ze ruziestoker Dedecker in huis hebben gehaald. Ik ben er helemaal niet van overtuigd dat de visie van Dedecker en die van de N-VA naadloos bij elkaar aansluiten. Het binnenhalen van Dedecker ruikt mij te veel naar een snelle manier om stemmen te winnen. En tactisch gezien lijkt de ondergang van het kartel met de CD&V mij de N-VA niet bepaald vooruit te helpen.

Awoert N-VA.

Ongekende talenten

Gisteren zijn we gaan dineren bij bevriend koppel U en S. U is een ex-studiegenootje van mij, een vlotte prater die altijd zegt wat hij denkt. Recht voor de raap, dat kan ik wel waarderen. Daarom wist ik in het begin ook niet goed wat ik moest denken van zijn vriendin. Zo’n stil en bedeesd meisje, helemaal het tegenovergestelde van U. Gelukkig is S met de jaren (en ook met het afstuderen vermoed ik, ze had nogal wat last van studeerstress) helemaal opengebloeid.

Zo gebeurde het dat we op een trouwfeest aan de praat raakten over het lange-haren-fetisjisme van mijn vriendje. 😉 S heeft namelijk superlange haren, zo lang dat het eigenlijk niet meer praktisch is. Vandaar dat ze haar lange haren altijd opsteekt. Nu wilde mijn vriendje (en ik eigenlijk ook wel) dolgraag zien hoe lang de haren van S precies waren. En al snel werd er afgesproken dat we eens bij U en S zouden gaan eten. U zou koken en S zou showen met haar haren.

Zo gezegd, zo gedaan. En gisteren was het dus zover. U had zichzelf overtroffen op kookgebied. Hij had me al gezegd dat hij zijn best ging doen en ik geloofde hem wel, maar ik was toch zeer aangenaam verrast. Op ons bord kregen we varkenshaasje in portosaus met drie verschillende soorten puree (aardappel-, wortel- en peterselie) en daarbij koude groenten met een mosterddressing. Het smaakte niet alleen verduiveld lekker, U en S hadden ook nog eens werk gemaakt van een mooie bordschikking. En laat bordschikking nu net iets zijn waar mijn vriendje en ik niet veel kaas van gegeten hebben.

We deelden de maaltijd met nog twee flatgenoten van U en S. Twee die-hard workaholics. Eentje kwam pas thuis rond half negen en ging alweer slapen om tien uur. Jawadde, dat zou ik toch niet kunnen opbrengen. Werk is één ding, maar ik heb ook nog een heel leven daarbuiten dat ik moeilijk zou kunnen opgeven. Tragisch was dan nog eens dat hij helemaal geen waardering kreeg voor al dat harde werk en die vele overuren. Man, ik zou snel mijn boeltje pakken en elders gaan solliciteren.

Na de maaltijd zijn we gaan kijken naar de treincollectie van U. In zijn vrije tijd knutselt hij met modeltreintjes en hij heeft allerlei grootse plannen om een heel parcours uit te werken en programma’s te schrijven om zijn treintjes aan te sturen via de pc. Een hele leuke hobby, maar wel nogal kostelijk. Zo’n treintje kost gauw al meer dan honderd euro.

En de haren van S? Wel, dat was een spektakel op zich. Als ze haar haren los laat hangen komen ze verder dan haar zitvlak. Nu snap ik waarom ze haar haren altijd opsteekt. Stel je voor dat je haren tussen je fietsketting raken als je je slot probeert los te maken. Mijn vriendje was alleszins zwaar onder de indruk. ‘k Zal mijn plannen om nog eens naar de kapper te gaan, maar even uitstellen. 😉

The Illusionist

De gratis film gisteren was een groot succes. Als restaurantje kozen we voor Hémisphères, een gezellig restaurant waar de menukaart samengesteld is uit gerechten uit alle uithoeken van de wereld. De inrichting is overheersend rood en doet Arabisch aan. Mijn vriend was vooral gefascineerd door het grote tableau dat een tafereel uit een harem voorstelde. Ik vermoed dat die blote borsten en billen daar voor iets tussen zaten. 😉

Het eten was heel lekker. Ik had pasta met scampi uit Guadeloupe gekozen en mijn vriend een currie van rundsvlees. Mijn pasta smaakte zoet en toch wat pikant. Heel bijzonder. Minpuntje: mijn vriend was niet te spreken over de toestand van het sanitair. En aangezien ik een klein beetje last heb van smetvrees, was ik dus verplicht mijn dringende kleine boodschap op te sparen tot in het cinemacomplex.

Daar aangekomen stond er al een lange rij aan te schuiven. Blijkbaar komen er wel meer mensen uit hun kot voor een gratis film. 😉 De filmzaal was gigantisch groot en deed door het stukwerk en het aanwezige balkon ietwat ouderwets aan. Heel anders dan die high tech zalen van de Kinepolis. De charmante zaal kon echter niet verdoezelen dat de beeldkwaliteit niet zo goed was. Het beeld trilde lichtjes. Iets wat vooral opviel als de camera stil stond. Vervelend.

The illusionist is trouwens een echte aanrader. De film speelt zich af in één van mijn favoriete steden, het magnifieke Wenen. Alles draait om een goochelaar die de grenzen tussen werkelijkheid en fictie doet vervagen. En natuurlijk komt er ook een liefdesgeschiedenis aan te pas. Meer ga ik niet vertellen, want het zou zonde zijn de clou van het verhaal te verklappen. Ik heb the illusionist gezien zonder voorkennis en ik denk dat je zo het beste kan genieten van de magie van de film.

En de cocktails na de film? Wel, die bleken zich vermomd te hebben als glazen wijn en schuimwijn. Maar wij klagen niet. De wijn was heel lekker en de bediening droeg om de haverklap nieuwe hapjes aan. Honger had ik na de mijn pasta met scampi nog niet echt, maar tegen sushi en loempiaatjes kan ik toch geen neen zeggen, nietwaar?

Meer van dat!