Squash!

Na bijna vier maanden inactiviteit, ben ik deze avond eindelijk nog eens aan squashen toegekomen. ‘t Moet gezegd, d’r is wat roest op mijn spel gekomen, maar vanaf nu ga ik mijn best doen om mij aan die wekelijkse squashafspraak te houden. Kwestie van dat laagje roest er zo snel mogelijk af te krabben.

De kloof

Ik kan het niet langer ontkennen, de kloof tussen mij en mijn vrienden die mama of papa zijn geworden, wordt langzaamaan breder. Vorige zaterdag werd ik nog maar eens met de neus op de feite gedrukt. We zijn toen met twee bevriende koppels en drie kindjes naar de speeltuin geweest. ‘t Is vaak moeilijk om een gemeenschappelijke grond voor een gesprek te vinden. “Hoe is’t op het werk?” “En met de verbouwingen?” En dan zijn we uitgepraat. Zij willen natuurlijk dolgraag praten over hun kindjes en de vorderingen die ze maken. En voor een deel kan ik daar wel in meegaan. Ik speel met de kindjes, feliciteer ze als ze iets goed doen en lach met hun gekke bekken.

Maar de kloof blijft groeien. En die kloof wordt alleen maar groter met dat de kindjes ouder worden en een eigen willetje krijgen. Mijn leefwereld en de leefwereld van mijn vrienden-ouders is zó verschillend. De dingen die mij boeien en passioneren, zijn voor hen vaak niet te vatten. Vreemd is dat. Ze gaan ook niet meer op stap of een avondje naar de film. Ze nemen geen uitgebreid diner in een goed restaurant. Ze gaan niet op city trip. De wondere wegen van het internet, mijn tweede thuis, verkennen ze niet. Dat gaat niet, daar is geen tijd voor als je kinderen hebt. Studentenverenigingen zijn ze al lang ontgroeid.

Misschien ligt het voor een deel ook aan mezelf. Ik blijf me maar student voelen en geen werkmens. Ik geraak niet gewend aan de routine van een “volwassen” bestaan. Ik heb voorlopig geen behoefte om mezelf voort te planten. Mijn vriend en ik vormen een fijne twee-eenheid en dat mag, wat mij betreft, zo blijven.

Misschien wordt het beter als hun kinderen wat ouder en zelfstandiger zijn.

Sport

Het voordeel aan zo’n abonnement bij de Sportoase is dat je veel verschillende sporten kan uitproberen. Zo ben ik deze week al twee keer naar de Club Swing geweest. (Ja, ik weet het, niet bepaald de meest hippe naam.) Tijdens de les krijgen we verschillende choreografieën aangeleerd. Een manier om op artistiek verantwoorde wijze wat aan je conditie te werken.

Probleem is dat ik pas in de derde les ingevallen ben, met als gevolg dat ik de helft van de tijd naar links draaide als de rest naar rechts draaide enzovoort. :-) Maar! Ik vond het heel erg leuk (leuker dan nordic walking, alleszins) en ben van plan de komende maanden twee keer per week naar de les te gaan zodat ik mijn achterstand kan wegwerken en de les wat intensiever wordt, want nu sta ik te vaak te koekeloeren omdat ik de pasjes niet goed ken.

Je zal mij binnenkort nogal zien swingen op de dansvloer. 😉 I’m a maniac, maniac on the floor!

Het leven van een buschauffeur

Respect. Deze ochtend was het weer van dat. Stampvolle bus, fietsende studenten die plots voor, achter en naast de bus opduiken, vrachtwagens die de weg blokkeren, omgevallen fietsen die half op straat liggen, voetgangers die zonder omkijken de straat oversteken, wegenwerken, strakke tijdschema’s,… Ik stond vanochtend helemaal vooraan in de bus en ik kan u zeggen, ik schrik mij elke keer een hoedje als er opeens een fietser uit het niets verschijnt. Ja, echt, respect.

Deze ochtend bij de Panos Rail

Nog half slapend sta ik aan te schuiven voor een dubbele chocoladekoek (jaja, ik weet het, niet bepaald een gezond ontbijt). D’r waren een stuk of zeven wachtenden voor mij, maar ik had de tijd en een Metrokrantje om die tijd te doden. En wie zie ik daar plots opduiken vanuit mijn ooghoek? Jawel, Patricia Ceysens. Zonder scooter deze keer, maar mét stoere helm. Ze wisselt een blik van herkenning met iemand twee plaatsen voor mij in de rij en begint een praatje. En terwijl ik naar de overdreven mimiek op haar gezicht kijk, kan ik met moeite een glimlach onderdrukken.

Al goed dat ze deze blog niet leest. 😉

Gisterenavond in Leuven

Rond een uur of zeven in de Naamsestraat, zoefde ze voorbij, gezeten op een scooter met daarachter een gigantisch plakkaat met haar beeltenis en de slogan: “Verliefd op Leuven“. Jawel, ons aller Patricia Ceysens. Het contrast tussen de stralende tandpastaglimlach op het plakkaat en het zure gezicht van mevrouw Ceysens zelf kon echter niet groter zijn. Zou dit iets te maken hebben met haar slechte humeur?

PS: Nog geen twee minuten later zoefde in de andere richting een SP.a‘er op een bakfiets voorbij. Mijn vriend en ik lagen plat van het lachen.

0110

Neen, de eerste oktober van het gezegende jaar tweeduizend en zes was ik niet op de 0110-concerten (tja, what can I say, ik ben nu eenmaal onverdraagzaam 😉 ). Misschien heeft u even naar mij gezocht op de Open Bedrijvendag, maar ook hier was ik niet te vinden. Neen, een kleinschaliger “event” mocht op mijn belangsteling rekenen: het Burchten- & Fortenweekend van het Davidsfonds. Omdat ik nu eenmaal dol ben op hopen stenen met een historisch verhaal erachter.

We waren de dag begonnen met een initiatie nordic walking, die niet echt een onverdeeld succes was. Lees: we voelden ons nogal belachelijk met die stomme stokjes en mijn vriend was de enige deelnemer van het mannelijk geslacht. Dat laatste lijkt natuurlijk een pluspunt voor hem, maar jammer genoeg was de opkomst van fraaie vrouwelijke exemplaren niet echt massaal te noemen. 😉

Daarna een klein spurtje getrokken naar de auto (om toch nog wat aan sport te doen) en vertrokken naar de Citadel van Diest. Een schitterende citadel, gebouwd om België te verdedigen tegen een mogelijke inval van de Hollanders. Gelukkig heeft Willem I die oorlogsplannen na 1831 opgeborgen, met als gevolg dat de citadel nooit zijn deugdelijkheid heeft moeten bewijzen. De snelle evolutie van de toenmalige oorlogstechnieken maakte trouwens dat het hele bouwwerk al achterhaald was op het moment van voltooiing.

Momenteel zijn er in de citadel van Diest para’s gelegerd, die op de terreinen rondom oefeningen houden. Het leukste aan ons bezoekje vond ik de tocht door de kazematten: hier een daar een straaltje licht dat door de schietgaten naar binnen drong, maar voor de rest was het er aardedonker. Mijn vriend had zelfs last van ongewenste intimiteiten: een bezoeker die in het donker de weg kwijtraakte, zocht steun bij hem. 😉

De rest van de dag stond in het teken van ons beider families. De familiebanden wat nauwer aanhalen bij een stukje taart en een kopje koffie (niet voor mij, neen, danku bomma, neen, echt niet) en een avondmaaltijd met te veel kip in. Gezellig.