Sinds vandaag (allez sinds gisteren om exact te zijn) wonen er mensen in het appartement naast ons. Ik was net helemaal gewend geraakt aan de luxe van een burenloos leven. Geen buren naast ons (behalve een luidruchtige graaf- of boormachine zo nu en dan), geen buren boven ons, geen buren onder ons. Zalig. De muziek keiluid zetten met de deuren naar het balkon wagenwijd open, luidruchtige feestjes tot in het kot van de nacht, het kon allemaal en zónder schuldgevoel. Voorbij zijn ook de tijden dat ik ongegeneerd in mijn négligé op het balkon kon gaan staan. Je weet nooit of die nieuwe buren niet net hetzelfde moment gaan uitkiezen om een luchtje te scheppen. Jammer. 
Liefde is…
Samen op een Vedett-flesje staan.
Dit is natuurlijk enkel en alleen een doorzichtige poging om bepaalde verborgen boodschappen te ontkrachten. 😉
Procrastineren
Het is een discipline die ik helaas maar al te goed beheers.
Het eerste slachtoffer
Van onze (niet meer zo) nieuwe wasmachine en droogkast is gevallen. Mijn mooie gehaakte cache-coeur is zo’n centimeter of twintig gekrompen in de lengte. Het ding lijkt nu eerder op een bolero. Blah.
Verzonken verleden
Een week geleden kreeg ik een mailtje van Schoolbord.be in mijn inbox. ‘k Was eerlijk gezegd al helemaal vergeten dat ik daar op een blauwe maandag een account aangemaakt had in de hoop wat oude schoolkameraadjes terug te vinden (quod non). Nadat ik via de link “paswoord vergeten” mijn paswoord gerecupereerd had, voelde ik mij opeens zomaar zonder reden aangesproken om mijn steentje bij te dragen in de vorm van een oude klasfoto.
Het toeval wil dat ik hier op ons appartement één fotoalbum van mijn kindertijd heb liggen (iets met een discussie over smurfin). Dus hup, na heel wat gepruts de klasfoto van het eerste leerjaar uit het album verwijderd gekregen, ingescand en geüpload naar Schoolbord.be. ‘k Werd bij het terugzien van die oude foto’s zowaar een beetje nostalgisch en ja, toen begon ik mij af te vragen wat er van mijn ex-klasgenootjes geworden zou zijn. Hoe zou het hen vergaan zijn in de grote boze wereld? Zou ik ze nog herkennen als ik ze op straat tegenkwam?
Bij zulke acute aanvallen van nieuwsgierigheid kan maar één medicijn helpen. Google to the rescue! Gelukkig heb ik een fenomenaal geheugen voor trivialiteiten. Ik kende nog van alle kindjes in mijn klasje de voor- en achternaam en dat terwijl ik de meesten sinds het zesde studiejaar nooit meer gezien heb. De Google-zoektocht leverde echter bijzonder bedroevende resultaten op: van slechts vijf van de éénentwintig vond ik een spoor terug (mezelf inbegrepen) en die sporen waren bijzonder magertjes. Al de rest is gewoon onbestaande in het online wereldje (of blogt anoniem, wie weet). Jammer, want nu is mijn nieuwsgierigheid nog steeds niet bevredigd.
Knock, knock
Who’s there? Iemand met een klopboor die op een ontieglijk vroeg uur op een paar meter van het hoofdeinde van ons bed nog wat overtollige stenen aan het loskloppen is van de scheidingsmuur. Not funny.
Bezoekje Fotomuseum
Komende zondag gaan we met vrienden naar het Fotomuseum in Antwerpen. Zijn er mensen die dit museum al bezocht hebben en mij kunnen vertellen hoeveel tijd we best uittrekken voor ons bezoek?
Een beetje verbrand
Deze middag met mijn cursus Italiaans even op het terras gezeten. Het zonnetje scheen feller dan verwacht, want nu begint mijn rechterarm verdacht rood uit te slaan. Alléén mijn rechterarm helaas, al de rest ziet nog spierwit. Ik heb er maar goed veel aftersun opgesmeerd, in de hoop dat het rood morgen wat weggetrokken is. Het is echt geen zicht zo.
SWAG
Vandaag was het weer zover: tijd voor ons jaarlijkse uitstapje naar de outsourcer. Het eten en de drank waren, naar goeie gewoonte, tot in de puntjes verzorgd en de sessies in de namiddag waren voor een keertje niet slaapverwekkend. En natuurlijk werden alle aanwezigen met een rugzakje vol cadeautjes naar huis gestuurd. Een overzichtje van de buit:
– een USB-key van 512 MB van Microsoft;
– een USB-key van 1 GB van HP (eat that, Microsoft);
– een blauw LED-zaklampje van EMC;
– een klokje (analoog, stel u voor) van Cognos;
– pennen van Xerox, CISCO, EDS en Telindus (dat kan beter, jongens en meisjes!);
– een mok van ESRI BeLux;
– een Microsoft Office Professional 2007 trial version (waar ik niks, nul de botten mee ben, maar kom);
– een draagbaar radiootje met oortje van EDS en Telindus.
Enfin, veel dingen waar ik niks mee kan doen, maar ongetwijfeld kan ik er nog andere mensen mee gelukkig maken.
Ik mis…
Mijn vorige bakker in de Parkstraat. Van Huyck-Vandenplas heeft volgens mij het beste brood van heel Leuven. Mijn favoriete brood daar, nog steeds ongeslagen op één: het Siroccobrood. Absoluut jummie. Zelfs nog lekker en zacht als het al twee dagen oud is. Een heel verschil met het brood van de bakker aan het station dat vaak al oudbakken is als je het ‘s avonds koopt. De winkel aan het station kan wat mij betreft ook een facelift gebruiken. De winkel heeft een afgeleefde uitstraling en nodigt niet bepaald uit tot het kopen van gebakjes en zoetigheden. Maar ja, door luiheid en gemakzucht gedwongen, halen we nu daar ons brood.
Ik moet mij dringend eens een fiets aanschaffen.