Gewoon gezellig

Gisteren zaten mijn vriend en ik met onze vrienden C en H Onder den Toren. We aten, praatten en dronken een fles cava om de aankoop van hun nieuwe huis te vieren. We dronken een beetje te veel en lachten een beetje te luid. Vandaag had ik in de voormiddag een vergadering in Gent, vlakbij de werkplek van Peter en ik dacht, hey ja, waarom niet voorstellen om samen te lunchen om wat bij te praten. Een sms’je later was alles in kannen en kruiken. We aten pasta in een klein restaurantje en wandelden na de lunch in de lentezon  naar het station.

Toen ik op de trein terug naar Brussel zat, besefte ik hoe erg ik van deze twee momenten genoten had. Gewoon eten en drinken in gezelschap van vrienden. Soms heb je niet meer nodig om je humeur een flinke opkikker te geven.

Boos

Ik ben de laatste dagen vaak boos. Boos omdat ik een klein stofdeeltje ben in een onmetelijk universum en omdat ik, hoe graag ik het ook zou willen, geen enkele invloed kan uitoefenen op al die andere stofdeeltjes. Boos omdat ik mij machteloos voel. Boos om mijn eigen nietigheid en onbeduidendheid. Boos omdat het leven niet eerlijk is. Boos omdat ik mij daar, tegen beter weten in, nog altijd niet bij heb leren neerleggen.

Boos omdat ik God niet ben.

Telefoneren

Ik weet niet of jullie het weten, maar ik heb een hekel aan telefoneren. Ik telefoneer zelden. Als ik me dan toch over mijn telefoonaversie kan zetten, is het om te melden dat mijn trein vertraging heeft of dat ik te laat op een afspraak ben. Ik denk dat de telefoon voor mij een te vluchtig medium is. Ik orden graag mijn gedachten in een geschreven tekst. Email is helemaal mijn ding, terwijl ik goed genoeg weet dat je sommige mensen best telefonisch contacteert om dingen gedaan te krijgen. Wat ik dan ook doe, maar met tegenzin en nooit zonder eerst een mailtje gestuurd te hebben.

In privécontext bel ik zelden en ik word (tot mijn opluchting) ook niet veel opgebeld. Dit weekend kreeg ik echter verschillende telefoontjes. Telkens ik het geluid (getril is correcter) van de gsm hoorde, sloeg mijn hart een slag over. Het verwachte slechte nieuws bleef echter uit, in de plaats daarvan kreeg ik een toezegging voor deelname aan ons feest en een uitnodiging voor een ander feest te horen.

Ik geloof dat mijn gsm zelf moet wennen aan al dat belverkeer, want ik had telkens moeite de heren aan de andere kant van de lijn te verstaan. Email, zoveel handiger. En je kan dat twee keer lezen om te zien of je alles wel goed begrepen hebt.

Love was in the air

Gisterenavond hadden we twee koppels met hun kindje op bezoek. Het was een beetje een gok, want we wisten natuurlijk niet of peuters O (18 maanden) en L (11 maanden) het met mekaar zouden kunnen vinden. Een vorig experiment in die zin was niet zo goed uitgedraaid. Hun ouders kenden elkaar via mijn vriend en ikzelf, maar de kindjes zouden elkaar voor het eerst zien. Gelukkig draaide het zeer goed uit. Bij het afscheid nemen drukte peuter O zowaar haar lippen op die van een helemaal niet tegensputterende L. Jaja, prille liefde, dat zag je zo. 😉

PS: We hielden het menu-gewijs simpel. Een gevulde sint-jacobsschelp vanuit de Delhaize om in de oven te zetten, spaghetti met scampi in currysaus en als dessert ijs en pralines. ‘t Is het gezelschap dat telt, he?

Slumdog Millionaire

Om de één of andere reden had ik me in het hoofd gehaald dat Slumdog Millionaire een feel good movie was. Boy, was I wrong. Het begon al goed met een geweldadige martelscène en het verbeterde er daarna niet echt op. Slumdog Millionaire brengt het verhaal van een weesjongen uit de sloppenwijken, terwijl het een goed beeld schetst van India: de miserie in de sloppenwijken, de maffia, de godsdiensttwisten, de opkomst als economische grootmacht, de fascinatie voor cricket, het contrast tussen de rijken en de armen, de georganiseerde bedelarij, het gebrek aan respect voor de mensenrechten,… Deze film laat het ons allemaal zien, samengebald in het levensverhaal van één hopeloze romanticus, die tegen beter weten in blijft zoeken naar de liefde van zijn leven.

De film is ronduit fantastisch in beeld gebracht. De scène waarin de jongens door de sloppenwijken hollen, vibreert van levenslust. Visueel is deze film een genot voor het oog. Al moet je er wel de nodige gewelddadige scènes bij nemen. De film gaf mij dan ook een dubbel gevoel. Hij eindigt met een happy end, maar zou de romanticus ooit zo ver geraakt zijn zonder de misdaden van zijn oudere broer? Een oudere broer die hem vaak erg gemeen behandeld, maar op kantelmomenten steeds voor hem opkomt? Waarschijnlijk niet. Zonder het offer van de oudere broer, geen happy end. En dat gaf de film voor mij een wrange nasmaak.

Begrijp me niet verkeerd. Slumdog Millionaire is een geweldige film en ik zal hem beslist aanraden, maar door hem te bekijken ben ik er alleen maar meer van overtuigd geraakt dat India geen land voor mij is. Het idee alleen al continu verminkte kindbedelaars van je te moeten afschudden, ik krijg er kippenvel van.

Curry van struisvogel met groene appel

Ingrediënten voor 4 personen:

  • 600 g struisvogelfilet
  • 1 eetlepel currypoeder en 1 eetlepel rode currypasta (wij doen er 3 eetlepels in)
  • 2 uien
  • 2 eetlepels olie (het recept zegt arachideolie, wij gebruiken gewone olijfolie) en 40 g boter (wij vervangen de boter door olijfolie, even lekker en minder vettig)
  • 2 groene granny smith appelen en 1 banaan (wij doen er dubbel zoveel fruit in, fruit is gezond!)
  • het sap van 1 limoen
  • 1 teentje look
  • 10 cl tomatenpuree en 15 cl kokosmelk
  • 2 eetlepels gehakte verse koriander
  • 2 eetlepels gedroogde kokosnoot
  • zout, zwarte peper

Pel de uien en rasp ze fijn. Fruit ze 5 minuten op een matig vuur in een stoofpan in de hete olie en boter. Spoel de appels af, haal het klokhuis eruit en snij ze, evenals de gepelde banaan, in blokjes. Besprenkel ze met limoensap om te vermijden dat ze bruin worden. Snij de struisvogelfilets in blokjes, doe ze in de stoofpan en laat ze 2 minuten bakken op een hevig vuur, onder voortdurend roeren. Voeg er het currypoeder, de blokjes appel en banaan, de geperste look en de tomatenpuree aan toe en bak ze nog 5 minuten verder gaar op een matig vuur. Overgiet het geheel met de kokosmelk, opgeklopt met de currypasta, roer om en zet nog 5 minuten op een zacht vuur. Dien het gerecht heet op, versierd met koriander en kokosnoot.

Serveertip: Heerlijk met basmatirijst natuur, bestrooid met een beetje curry en met granaatbessen (aangezien wij de afwerking altijd overslaan, zijn we nog nooit aan de granaatbessen toegekomen).

Dit is een recept van de Delhaize, al de ingrediënten die je nodig hebt, vind je daar dan ook. Handig.

Ziekenhuisgeur

Vaak zijn ziekenhuizen lelijke gebouwen met een onduidelijke structuur. Je loopt zo verloren in de wirwar van gangen en bijgebouwen. De liften zijn groot genoeg om een ziekenbed in te laten passen en het lelijke plastic schoeisel van het verplegend personeel dicteert het modebeeld. Je ziet mensen in liften stappen met cadeaus: pralines, een bloemetje, een ballon,… Je hoopt dat ze bij iemand op bezoek gaan die aan de beterhand is. Of misschien bij een kersverse mama.

Ziekenhuizen zijn plekken waar leven en dood mekaar kruisen. Op hetzelfde moment dat een baby zijn eerste kreet slaakt,  blaast er iemand zijn laatste adem uit. Apparaten volgen hartritmes op, infusen druppelen leeg in lichamen. Mensen worden verdoofd, opengesneden en weer dichtgenaaid. Een routine-operatie. Het leven van patiënten wordt samengevat in dossiers met droge getallen. Een specialist werpt een blik op de getallen en velt een oordeel. Hopelijk het juiste.

Menselijke lichaamssappen worden gespreksonderwerpen. “Hebt u vandaag al kunnen wateren, meneer?” Bloed, pis, kak, etter, speeksel, kots. Menselijk en toch onmenselijk.

Ziekenhuizen, brrr.