Een collega op het werk heeft zo’n nieuw hip, asymmetrisch kapsel. Het soort kapsel dat eruit ziet alsof een kleuter zich met een keukenschaar een kwartiertje heeft mogen amuseren. Maar als je dit door een kapper laat doen, ben je meteen een hoop euro’s armer. En alle dames hier op werk maar complimentjes geven dat de snit zo “gewaagd” was en het nieuwe kleurtje (worteloranje, huiver) zo “fris”. Ik heb beleefd gezwegen. 😉
PS: Breng ntone zijn natuurlijk haarkleur terug!
Vandaag
Moh, ik heb daarnet na mijn voorlaatste les zowaar applaus gekregen. ‘k Ben er een beetje door ontroerd. 😉
Gisteren wilde er iemand mijn leslokaal afpakken (gelukkig niet gelukt). Deze ochtend was de sleutel van het computerlokaal verdwenen, terwijl mijn collega honderd procent zeker was dat hij die gisteren heeft afgegeven aan het onthaal. En gisteren heeft iemand van de cursisten de linker- en rechtermuisknop omgewisseld. Eer ik dat doorhad… Te veel snot in mijn hoofd, waarschijnlijk.
Als afsluiter van de werkdag had ik een gesprek met twee jonge kerels die nog niet zo lang geleden een startup uit de grond gestampt hadden. Ze waren zo enthousiast dat hun woorden over mekaar buitelend naar buiten kwamen. Haasje over met elkaar spelend, lukte het hen niet hun zinnen af te maken. Noch mij, noch elkaar lieten ze uitspreken. Ze hadden heel wat te zeggen en ze konden gewoon niet wachten tot de ene zin voltooid was om met de andere te beginnen.
Ik wou dat de vlam van de passie in mij ook zo woest woedde.
Ik klink als een verkouden zeehond en na drieënhalf uur lesgeven voelde mijn keel aan als een vochtige rasp, maar verder ben ik erg tevreden over het tweede lesavontuur deze week. Nog vier lessen te gaan en ik mag juffrouw yab weer opbergen voor een tijdje. Ik zal haar zowaar missen.
Ja, deze slagzin van de NBMS wordt te pas en te onpas gebruikt en misbruikt, maar gisteren belandde ik in een situatie die perfect omgeschreven wordt door deze gevleugelde woorden.
Gisterennamiddag werden ik en mijn collega’s verwacht op de personeelsvergadering. Omdat onze talrijke aantallen het niet toelieten een vergaderzaal in ons eigen gebouw te gebruiken, moesten we uitwijken naar een locatie in de buurt van het station Brussel-Noord.
Blijgezind trok ik met een zestal collega’s naar het station van Brussel-Centraal (aja, want na de vergadering zouden we voor onze aanwezigheid beloond worden met een happy hour). De trein die we wilden nemen op spoor 5 en die ons in vijf minuutjes naar Brussel-Noord zou brengen, stond echter aangekondigd met een flinke vertraging. Geen nood, op hetzelfde spoor stopte enkele minuten later de Amsterdammer.
Mensen die mij kennen, weten dat ik gezegend ben met bijzonder slechte ogen (een nieuw bezoek aan de oogarts dringt zich op, maar ik blijf het uitstellen). Dus omdat ik de borden met de stopplaatsen niet goed kon lezen, vroeg ik aan mijn medereizigers of ze wel zeker waren dat deze trein in Brussel-Noord stopte. Jaja, absoluut zeker. Ok, ik heb het volste vertrouwen in mijn collega’s, dus ik stap op de trein.
Enfin, jullie voelen het ongetwijfeld al aankomen. In Brussel-Noord stopt de trein, maar de deuren naar het perron blijven potdicht. Eerste reactie: de deuren van ditcompartiment zullen kapot zijn. Volgende compartiment: van ‘t zelfde. Langzaam begon het ons te dagen dat deze trein inderdaad niet stopte in Brussel-Noord. Een mooi staaltje van groepsgedrag. Iemand zegt met overtuiging: jaja, die stopt daar en niemand neemt meer de moeite om effectief na te gaan of deze bewering wel klopt. Als ik alleen had gereisd was mij dit beslist niet overkomen.
Verzachtende omstandigheden: blijkbaar is de halte Brussel-Noord pas afgeschaft sinds de nieuwe dienstregeling in december. Achteraf heb ik van een kennis bij de NMBS gehoord dat hier heel wat politiek getouwtrek aan te pas is gekomen, want wie schaft er nu een halte in een groot station als Brussel-Noord af. Dus ja, daar zaten wij op de Amsterdammer, op weg naar Mechelen. Al een geluk dat de halte in Mechelen níet afgeschaft was, want anders waren we mooi op weg naar Antwerpen geweest.
Enfin ja, in Mechelen hebben we dan braaf de trein terug naar Brussel-Noord genomen en we waren nog net op tijd om de afsluitende woorden van de laatste spreker op te vangen. En toen was het tijd voor het Happy Hour!
Na twee vergaderingen en een workshop in Gent, een avondje Russische les in Leuven, een veel te korte nacht gevolgd door een conferentie en ‘s avonds een rondleiding in de Gentse boekentoren, zullen jullie mij het ongetwijfeld niet kwalijk nemen dat ik vanavond niet veel productiefs meer doe.
Ik las bij Chelone en Aïda twee interessante stukjes over werkloosheid en loon naar werken. Nu moet ik toegeven dat ik op werkvlak niet te klagen heb. Ik had mijn eerste contract op zak voordat ik afgestudeerd was en heb sindsdien nog geen dag zonder job gezeten. Ik werk in een erg jobzekere sector, dus de huidige crisis doet me weinig.
Ik heb altijd gezegd dat als ik ooit werkloos zou worden en niet dadelijk een geschikte job zou vinden, ik interimarbeid zou doen. Maar tegen welke prijs? Een shopmanager die 1700 euro bruto verdient? Moeilijk om te geloven. Dertig euro meer verdienen om van een halftime job naar een fulltime te gaan? Neen, dat gaat mij toch ook net iets te ver. Dat iedereen gezien de huidige economische omstandigheden wat moet inleveren, daar kan ik inkomen, maar men moet wel redelijk blijven…
Vanochtend kwam ik een oude bekende tegen in het station van Leuven. Bleek dat hij net als ik richting Gent spoorde. Normaal ben ik niet zo gesteld op gezelschap op de trein, vooral niet omdat ik het uurtje sporen tussen Leuven en Gent gereserveerd had om de vergadering (die ik moest voorzitten) te begeleiden. Maar de oude bekende is een boeiend man. Eentje met een paar eigen bedrijfjes en een zeer interessante visie op het bedrijfsleven en dan meer specifiek de IT-wereld. Bleek dat hij gedeeltelijk met dezelfde problematiek als ik bezig was. We hadden dus zeer interessante informatie uit te wisselen.
En de vergadering is ook goed gegaan. Al dat voorbereiden, nergens voor nodig. 😉