werk

Conferentieperikelen

Vandaag bevond ik mij op een conferentie met deelnemers uit gans Europa. Tijdens de conferentie zou een film getoond worden over de zin en onzin van auteursrecht. Je zou denken dat de organisatoren, gezien het hoge aantal deelnemers, op voorhand uitgetest zouden hebben of die film wel correct vertoond werd op hun systemen. Jaja, dat zou je denken. Allez, ik zou dat toch denken.

Enfin, niet dus. Een half uur lang hebben de deelnemers naar een film in horten en stoten mogen kijken. Alsof het ding gestreamd werd over een net te trage connectie. Behoorlijk irritant. Ook irritant: het onderbreken van ondertitels. Niet zo erg voor de Engelse stukken van de film. Het Russisch kon ik nog min of meer volgen (al denk ik dat ik veruit de enige in de zaal was). Het Zweeds bleef ook voor mij een mysterie.

Na een half uur (I kid you not) was dan toch iemand van de organisatie zo slim om de boel stil te leggen, zich te verontschuldigen en een vroeger dan geplande pauze in te lassen. Na de pauze was het probleem opgelost, met hulp van iemand uit de zaal, en kregen we het tweede deel van de film te zien. Ditmaal met ondertitels. Al een geluk, want mijn Portugees is ook niet zo geweldig.

Qua amateurisme kon het alleszins tellen. ‘t Was dan ook een gratis conferentie. 😉

Uitspraak van de dag

Ik, tijdens de lunch tegen een collega die zei dat ze erover aan het denken was een nieuwe wagen aan te schaffen: “Ja, ‘t is het goeie moment. Met al die kortingen die de autoverkopers geven.”

Vraagt de stagiaire die een paar maanden bij ons stage doet: “Zou dat door de crisis komen?”

Contrast

Gisterennamiddag ben ik samen met twee andere collega’s een zieke collega gaan bezoeken. Sinds januari zit hij op doktersbevel thuis: kanker. Hij zag er erg goed uit, maakte grapjes en leek me erg optimistisch. Op het uiterlijk afgaand, zou je niet zeggen dat hij ziek was. Zijn vriendin liet echter duidelijk doorschemeren dat er al veel moeilijke momenten geweest waren. Momenten waarin ze steun bij elkaar gevonden hadden.

Het kankergezwel was ondertussen verwijderd, maar de wonde was nog niet genezen. Vandaag was het een belangrijke dag. De dokters zouden de knoop doorhakken of hij al dan niet bestraald moest worden. Alles zou afhangen van de resultaten van de PSA-test. We beloofden voor hem te duimen. Toen we vertrokken, bedankte hij ons voor onze komst. Ik voelde me gelukkig omdat we even voor afleiding hadden kunnen zorgen.

‘s Avonds sprongen mijn vriend en ik binnen bij een hoogzwangere vriendin. De baby is uitgerekend voor vandaag, 16 april. Doel van ons bezoekje: cursussen terugbrengen die opgedoken waren tijdens de kortstondige lenteschoonmaak. Mijn vriendin zag er rond en gezond uit, maar vooral ongeduldig. Ongeduldig omdat die baby nu eindelijk wel eens mag komen. De kinderen van haar man waren er ook. Er zat duidelijk veel energie in hun lijfjes, want ze stopten niet met giechelen en heen en weer lopen. Mijn vriendin zuchtte eens en wreef over haar buik. We bleven niet te lang. Zwangere vrouwen die op bevallen staan, kunnen alle rust gebruiken.

Vandaag kreeg ik nieuws van mijn zieke collega. De PSA-test was niet goed geweest. Hij zal bestraling krijgen. Vreugde en verdriet, het ligt vaak dicht bij mekaar.

Pakkend verhaal

Vanmiddag vertelde een collega mij een verhaal dat me erg aangreep. Mijn collega moet zowat de mooiste zwangere vrouw geweest zijn die ik ooit zag. Ze paradeerde door de gangen met een prachtig buikje, gezond roze wangetjes en had helemaal geen last van zwangerschapskwaaltjes of overdreven gewichtstoename. Stralend zwanger, leek voor haar uitgevonden te zijn. Eens te meer werd ik eraan herinnerd dat je aan het uiterlijk niet kan aflezen wat er zich in een persoon afspeelt.

Ze vertelde me dat ze in de eerste weken van de zwangerschap te horen kreeg dat haar kindje een kans van 20% had om mentaal gehandicapt te zijn. Een verbinding tussen de twee hersenhelften ontbrak. Een vruchtwaterpunctie en verder onderzoek zouden nodig zijn om na te gaan of het kindje effectief gehandicapt was of niet. De resultaten van de vruchtwaterpunctie zouden pas beschikbaar zijn na drie weken. Ze had nog één week om te beslissen of ze de zwangerschap zou afbreken of niet.

Wat een afschuwelijk dilemma. Ik kreeg er kippenvel van. Mijn collega vertelde er heel rustig over, maar het moet een loodzware beslissing geweest zijn. Zij en haar echtgenoot besloten het kindje te houden. Het te nemen zoals het was.

Vandaag is ze de trotse moeder van een gezonde zoon van 13 maanden. Een happy end, het is niet iedereen gegeven.

Asymmetrisch

Een collega op het werk heeft zo’n nieuw hip, asymmetrisch kapsel. Het soort kapsel dat eruit ziet alsof een kleuter zich met een keukenschaar een kwartiertje heeft mogen amuseren. Maar als je dit door een kapper laat doen, ben je meteen een hoop euro’s armer. En alle dames hier op werk maar complimentjes geven dat de snit zo “gewaagd” was en het nieuwe kleurtje (worteloranje, huiver) zo “fris”. Ik heb beleefd gezwegen. 😉

PS: Breng ntone zijn natuurlijk haarkleur terug!

Ups and downs

Vandaag

  • Gaf ik opleiding aan twee dove dames en leerde ik zelf enkele woorden in gebarentaal.
  • Werd ik een tergend traag wegtikkend uur lang geconfronteerd met mijn ergste nachtmerrie. Machteloosheid, ik haat het.
  • Zat ik samen met mijn oma en een dementerend nonneke op de denkbeeldige trein naar Bilzen. Gelukkig was er niet veel volk op de trein en zaten de zetels comfortabel. Dementie heeft soms ook zijn charmante kanten.
  • Besefte ik toen we al bijna halverwege op onze weg naar huis waren dat ik mijn handtas in het verre Limburg had laten liggen en maakten we in de donkere nacht rechtsomkeer.

De valkuilen van het lesgeven

Gisteren wilde er iemand mijn leslokaal afpakken (gelukkig niet gelukt). Deze ochtend was de sleutel van het computerlokaal verdwenen, terwijl mijn collega honderd procent zeker was dat hij die gisteren heeft afgegeven aan het onthaal. En gisteren heeft iemand van de cursisten de linker- en rechtermuisknop omgewisseld. Eer ik dat doorhad… Te veel snot in mijn hoofd, waarschijnlijk.