student

Grommel, grommel

De cursus landschapsfotografie waarvoor ik me een ganse tijd geleden op de wachtlijst had laten zetten, bleek niet meer ingericht te worden. Daar kwam ik achter toen ik zelf informeerde bij het secretariaat hoe het zat met de inschrijvingen voor die cursus. Niemand had het blijkbaar nodig gevonden de mensen op de wachtlijst daarvan op de hoogte te brengen. Maar er bleek een alternatief te zijn waarvoor ik, dankzij mijn half jaartje photoshop, in aanmerking kwam. En bijgevolg ging ik me vandaag inschrijven voor de cursus fotografie 1 (een splinternieuwe cursus die de belofte van een echt diploma inhoudt).

Vlak nadat ik van mijn werk thuiskwam, sprong ik op mijn fiets om als een wervelwind me op de allereerste dag van de inschrijvingen naar het CVO-secretariaat te begeven. Maar uiteraard, ik had het moeten weten: de twee enige avonden waarop de cursus fotografie 1 wordt gegeven waren al helemaal volzet. Volzet! Zware teleurstelling, want ik had echt mijn zinnen op een vervolgcursus gezet. En zodoende sta ik nu op een wachtlijst voor een eventuele cursus fotografie 1 die misschien, wie weet, op vrijdagavond georganiseerd zal worden.

Grommel, grommel.

Photoshop-spielerei

Het einde van het schooljaar nadert. Dit wil zeggen dat we op dit moment volop woordjes en grammatica in ons hoofd aan het stampen zijn en dat de opdrachten voor de cursus photoshop bijna moeten ingeleverd worden. Voor die laatste cursus heb ik snel een paar dingen ineen geflanst. Ik ben er zelf niet echt tevreden over, maar door tijdsgebrek zal dit moeten volstaan, vrees ik.

Een fijn weerzien

Vrijdagavond bracht ik door in het gezelschap van één jongedame en zestien charmante heren. De Ming was het decor voor de jaarlijkse reünie van leden van mijn oud-studentenvereniging, die voor de allereerste keer sinds 2001 (man wat vliegt de tijd) niet door mij georganiseerd werd. Mijn vriend moest spijtig genoeg afhaken wegens ziekte. En dat was zonde, want de avond vloog voorbij. Fijn om al die oude bekenden nog eens terug te zien en herinneringen aan vroeger op te halen. Per slot van rekening ben ik toch een groot deel van mijn eerste en tweede universitaire studie lid geweest van deze vereniging. Het verbaasde me echter hoe snel de herinneringen beginnen te vervagen. Gelukkig kan ik bij het herinneringen ophalen rekenen op al die andere hersenen én is er fotografisch bewijsmateriaal.

Ik kijk al uit naar volgende jaar.

Сероглазый король

Слава тебе, безысходная боль!
Умер вчера сероглазый король.
Вечер осенний был душен и ал,
Муж мой, вернувшись, спокойно сказал:
“Знаешь, с охоты его принесли,
Тело у старого дуба нашли.
Жаль королеву. Такой молодой!…
За ночь одну она стала седой”.

Трубку свою на камине нашел
И на работу ночную ушел.
Дочку мою я сейчас разбужу,
В серые глазки ее погляжу.
А за окном шелестят тополя:
“Нет на земле твоего короля…”

Dit is het Russische gedicht van Ахматова Анна Андреевна dat ik zal voordragen tijdens de gedichtenweek in het CLT. Uiteraard was ik de enige vrijwilliger in de klas die bereid was om op een podium te gaan staan met een microfoon. Het is grappig hoe de aanpak van de juffrouw Russisch hemelsbreed verschilt van die van de juffrouw Spaans (niet toevallig één van de initiatiefnemers). In de Spaanse les hebben we al twee keer vijftig minuten aan de vier gedichten besteed die we in groep zullen brengen. De juffrouw Spaans heeft me zelfs zo enthousiast gekregen dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering een kartonnen zwaard en toren gefabriceerd heb. En vandaag heb ik daar nog een nep witte roos aan toegevoegd. Spijtig dat er geen prijzen te winnen zijn voor de beste act. 😉

De juffrouw Russisch is daarentegen maar een matig minnaar van de gedichtenweek. We hebben het gedicht dat ik moet brengen nog geen enkele keer gelezen in de les en ze heeft de andere leerlingen helemaal niet aangemoedigd om deel te nemen. Ik zal dus in mijn uppie in het Russisch moeten declameren. Al een geluk dat ik een goed verstaanbare, zij het gezongen, youtube-versie van het gedicht gevonden heb. Aan de andere kant, wie zal het weten als ik al die vreemde woorden verkeerd uitspreek? Buiten mijn klasgenootjes en de weinig studenten Russisch van de hogere jaren. Als ik de mist in ga, zal het tenminste met overtuiging zijn.

Photoshop

Het is niet dat ik niets bijleer in de cursus, want dat doe ik wel degelijk, maar het tempo ligt te laag voor mij. Zo laag dat ik het me kan permitteren om te multitasken (mijn aantal ongelezen mails kent op woensdagavond altijd een dipje). Multitasken is iets wat ik tijdens de lessen photoshop in de fotografiecursus nooit heb gedaan. Toegegeven, ik ben niet echt een photoshop-beginner en ik weet de meeste tools wel zitten, al gebruik ik ze zelden of nooit en het is handig dat iemand alles van naadje tot draadje uitlegt. Photoshop is zo’n ongelooflijk uitgebreid programma en ik denk dat ik meer uit mijn foto’s kan halen als ik de finesses daarvan beter onder de knie krijg. Al ben ik niet van plan ál mijn foto’s de full photoshop-treatment te geven. Mijn tijd is nu al zo schaars.

En ondertussen grinnik ik een beetje inwendig als één van mijn medecursisten alweer een tool of een foto of een hulplijn kwijt is. Alle begin is moeilijk. 😉

Ontmoetingen op de trein

De trein is altijd goed voor onverwachte ontmoetingen. Toevallig kwam ik deze week een oud-kotgenootje tegen. Ik had die dag wat later gewerkt dan normaal en zij was naar een nieuwjaarsreceptie geweest. Hadden we onze dagelijkse routine gevolgd, waren we elkaar nooit tegengekomen. Ze leek oprecht blij me te zien ofwel had ze gewoon zin in een babbel tijdens de treinrit naar huis, want echt close zijn we tijdens onze studententijd nooit geweest. En natuurlijk kwam het gesprek op haar gezin. Voor mij zat een trotse moeder van drie die me blinkend de foto’s van haar kroost liet zien en me vertelde over het mooie huis met tuin dat ze in de buurt van Landen gevonden hadden.

En hoewel ik oprecht blij voor haar was en ze zichtbaar erg gelukkig was, wist ik zeker dat dit niet het leven was dat ik wil leiden. Ik wil avontuur, spanning, verrassingen! Wel in theorie toch, want mijn dagelijkse leven ziet er verdacht routineus op en de laatste keer dat ik iets geks of onvoorspelbaars gedaan heb, kan ik me niet eens meer herinneren. En ok, ik zou het nu niet meer appreciëren als mensen om drie uur ‘s nachts aan mijn deur zouden komen aanbellen om te vragen of ik geen zin had om mee te gaan schaatsen op de dichtgevroren vijvers. Maar die spontaneïteit van mijn studententijd, dat mis ik enorm.

Cursusonderwerpen

  • vrouwelijke hormonen
  • het verschil tussen mannen en vrouwen
  • ongewenste zwangerschappen
  • voorbehoedsmiddelen
  • therapie met paarden
  • seksime
  • de digitale kloof
  • boekhoudingen in dollars die in euro’s moesten zijn
  • existentiële pijn in het magazijn
  • typfouten
  • Is het nu een Henk, een Gilbert, een Jos of toch een Kris?
  • Was het nu Vanessa of Valerie? Of toch Marleen, ach neen, Marjan. (die arme lesgever)
  • hoe men in een labo een kleur exact probeert te reproduceren
  • ferrari’s
  • MTV
  • vuilniszakken in ziekenhuizen
  • autisme

Jaja, zo’n cursus leiding geven kan behoorlijk veelzijdig zijn. (En op de lachspieren werken.)

Cursusweek

Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .

Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.