persoonlijk

Levenswil

Mijn vriend en ik zijn gisteren mijn bomma in het ziekenhuis gaan bezoeken. Ze ligt er al een tijdje en ze zal er waarschijnlijk nog een tijdje verblijven. Ze heeft een barstje in het heupgewricht in combinatie met botontkalking, enfin zoals gewoonlijk zijn de dokters weer redelijk vaag. Buiten het feit dat ze heel moeilijk kan stappen, is het allemaal niet zo ernstig. Ze heeft geen pijn, maar door haar hoge ouderdom is het een genezingsproces van lange adem.

Haar geestelijk achteruitgang is echter niet meer te stoppen. Ze herhaalt dingen die ze enkele minuten daarvoor al gezegd heeft, herkent ons totaal niet meer, heeft soms woedeaanvallen omdat ze naar huis wil en niet begrijpt waar ze is en sluit elk bezoek af met: “Jullie komen toch gauw terug?” En dat beloof ik dan maar, wetende dat ze ons bezoek tien minuten later toch vergeten is.

En dan denk ik: zo zou ik niet oud willen worden. Langzaam uitdoven tot er niks meer overblijft. Geef mij maar een bang en een boem. Paf, gedaan. En toch zie ik de wil om te leven in de ogen van mijn bomma, ze laat het leven niet los. Komt dit omdat ze de dood al in de ogen gekeken heeft (ze kreeg tientallen jaren geleden het Heilig Oliesel toegediend)? Of klopt het toch dat je met het ouder worden, je beperkte mogelijkheden leert aanvaarden, iets wat ik mij nu nog niet kan voorstellen.

Ik heb geen angst voor de dood, die elk mens vroeg of laat onherroepelijk treft, maar wel voor het proces dat leidt naar de dood. Een proces dat door de moderne geneeskunde, naar mijn mening, vaak te lang gerokken wordt. Ik had mijn bomma een aangenamere weg naar de dood gewenst dan dit totaal vervreemden van alles wat rond haar is.

Ik zou…

Nog zoveel dingen willen/moeten doen, maar ik ben te lui. Ik dacht altijd van mezelf dat ik ambitieus was, maar ik denk dat dit een verkeerde inschatting is. Ik blijf maar ter plaatse trappelen, geraak geen millimeter vooruit. Frustrerend, vooral omdat dit enkel en alleen aan mezelf te wijten is.

The day after

De keuken en de leefruimte zien eruit als rampgebied, ik heb met moeite vierenhalf uur geslapen en ik denk dat we met meer drank geëindigd zijn dan de hoeveelheid waarmee we begonnen zijn, maar het was de moeite. We kunnen concluderen dat ons appartementje zo’n 55 mensen kan slikken, zonder echt té vol aan te voelen.

Op naar het volgende!

Alweer eentje

In september vertrekken vrienden van ons naar Bratislava, definitief. Het is natuurlijk niet zo ver als Amerika of Australië of Singapore, maar bij de deur is het toch ook niet bepaald. En dan lijkt België opeens zo klein en saai en grijs. Een nieuwe uitdaging in een nieuw land? Misschien moet ik daar, nu mijn studies eindelijk afgerond zijn, eens over denken. Al vrees ik dat er te veel dingen zijn die ons hier binden.

Ontspannen in Vaals

Mijn vriend en ik hebben een fijn weekend achter de rug in de streek van het drielandenpunt Nederland, België, Duitsland. We hebben:

  • heerlijk gegeten voor weinig geld in restaurant Vijlerhof,
  • mooie lange wandelingen gemaakt,
  • ons midden in de bossen alleen op de wereld gevoeld en daar gretig misbruik van gemaakt,
  • op het hoogste punt van Nederland gestaan,
  • gegeten en gedronken in boscafé ‘t Hijgend Hert, de enige berghut van Nederland,
  • in de sauna gezeten tussen een bende naakte Hollandse golfers,
  • genoten van het voortreffelijke ontbijt-met-gewoon-te-veel-keuze aan de rand van de vijver,
  • de bedden van Kasteel Vaalsbroek aan een uitgebreide test onderworpen,
  • een waterijsje gegeten dat alleen uit kleur- en smaakstoffen bestond,
  • ons verbaasd over het aantal wielertoeristen in de streek,
  • geschuild voor de regen onder een parasol op een terrasje in Oud-Holset,
  • ons geërgerd aan de werkelijk abominabele bediening in ‘t Klükske.
  • een historische wandeling gemaakt in het mooie Vaals,
  • met één voet in Nederland en de andere in Duitsland gestaan,
  • een haarspeld gekocht om mijn haar uit mijn nek te houden, omdat het zo warm was,
  • kunst bewonderd in de prachtige tuin van kasteel Bloemendal,
  • een nep-grot van Lourdes en een obelisk gezien,
  • een blik in een vroeger tolhuisje geworpen,
  • boven alles genoten van elkaar.

En het heeft ontzettend deugd gedaan. Lang geleden dat ik mij nog zo ontspannen gevoeld heb.

Muggenbeten

De muggen hebben zich gisterenavond op het verrassingsfeestje van de zus van mijn vriend tegoed gedaan aan mijn bloed. Tuinfeesten zijn leuk, maar ik weet nu dat al de kaarsen die verkocht worden als muggenafwerend, helemaal geen effect hebben. Ik sta helemaal vol met muggenbeten. Ik wou dat ik de mug die zich midden in mijn decolleté geplaatst had om haar avondmaal te verorberen, eerder het hoekje omgeholpen had. Niet echt sexy, zo’n dikke rode bult tussen je borsten en dat net nu het weer eindelijk wat beter is…

Ik weet niet wat ik wil

En het ergste is dat ik het onderhand toch wel zou moeten weten, na twee studies en twee jobs. Wil ik mijn huidige job behouden? Wil ik iets totaal anders doen? Wil ik gaan voor een functie met meer verantwoordelijkheid? Wat zijn mijn doelen in het leven? Hoe kan ik iets bijdragen aan deze maatschappij? Wil ik misschien toch nog iets bij studeren? (Ja, graag.) Wat zijn mijn talenten? (Geen flauw idee.)

Ik krijg het op mijn heupen van mezelf.

Wedding bells

Jawadde, de zus van mijn vriend laat er geen gras over groeien. Na amper een maand samen met haar vriend, een huis gekocht. En nu, na bijna vier maanden samen, verloofd. De zus en haar vriend verloofde vertelden het grote nieuws het zondagmiddag toen we op bezoek waren bij de ouders van mijn vriend. Voor mij niet gelaten, echtscheidingsadvocaten moeten ook hun brood verdienen (just kidding, ik wens ze een lang en gelukkig leven samen). Maar ik vind het wel spijtig dat ze hun grote dag gepland hebben in de maand voor het feest dat wij wilden geven ter ere van ons tienjarig samenzijn. Het strafste van al is dat we ons feest al een tweetal jaar op voorhand aangekondigd hebben (ook de periode waarin we dit wilden organiseren) en nu  zitten we met twee feesten vlak na elkaar. Ze konden toch gerust nog wat wachten? Why the hurry?

Eigen schuld dikke bult, zeker? Ik heb niet echt werk gemaakt van het zoeken naar een geschikte feestplek en een datum voor ons feest ligt ook nog altijd niet vast. Ik zal een versnelling hoger moeten schakelen, ik voel de hete adem van noeste trouwers in mijn nek.