Als kind denk je dat je de wereld gaat veranderen, want jij, ja, jij bent uniek. Er is niemand zo bijzonder als jij, je ouders zeggen het elke dag. Maar met het ouder worden, komt langzaamaan het besef dat je ouders niet enkel over Sinterklaas gelogen hebben. Je bent helemaal niet zo bijzonder. You’re just another brick in the wall.
En dat is moeilijk om te verteren.
Wat wij zaterdag deden:
Gisteren hebben we de spits afgebeten met de eerste fotovoorstelling van onze Amerikareis bij L en J. Onze samenkomst was spontaan tot stand gekomen. L was erin geslaagd de dag vóór ons feest (dat btw géén trouwfeest was) zijn enkel te breken en zijn ligamenten te scheuren tijdens een partijtje paintball. Ipv gezellig mee te komen vieren, lag hij te kermen ergens in een ziekenhuis terwijl zijn voet hing te bungelen aan zijn been. Dat komt ervan de stoere te willen uithangen. 😉
Na onze thuiskomst stuurde ik een mailtje naar L om te vragen of we op ziekenbezoek konden komen en of hij eventueel geïnteresseerd was om wat foto’s te zien van Amerika. Dat was hij. De verdere afspraken waren snel gemaakt. Mijn vriend en ik haalden gisterenavond Thais voor vier personen en we aten dat gezellig bij L en J thuis op. Ik had snel, snel nog een flesje wijn meegegrist om bij het eten te drinken en dat bleek een echte meevaller te zijn. Het was een fles wijn waarvan mijn vriend ooit eens een kistje cadeau gekregen had van een collega. Toen we de eerste flessen daarvan dronken, vonden we ze wat tegenvallen. Maar nu bleek dat we gewoon te snel van de flessen gedronken hadden. Ze hadden gewoon wat tijd nodig om te rijpen. Stom, stom.
Tijdens de fotovoorstelling verveelde ik onze gastheer en gastvrouw met veel te lange uitweidingen over architectuur een geschiedenis, terwijl mijn vriend mij de hele tijd zat aan te manen om toch maar sneller door de foto’s te gaan. En dan zaten ze mij ook nog uit te lachen met mijn geklungel met de muis. Tss! Toen onze gastvrouw bijna in slaap viel (ik moet nog wat aan mijn vertelkunsten schaven, vrees ik) en mijn vriend een beetje té goedgezind werd van al die wodka, trokken we naar huis.
Op naar de volgende fotovoorstelling.
Reizen is leuk, maar een mens wordt daar zo moe van… Ik zal alleszins blij zijn om vanavond te kunnen crashen in mijn eigen bedje. Hotelbedden en ik, het gaat vaak niet goed samen.
Hebben jullie nog te goed: de laatste reisverslagen van New York en wat foto’s en dan zal het reisstof hier weer gaan liggen.
Deze ochtend stond ik op en ik merkte het meteen: stress. Veel stress. Al bij al ben ik er nog redelijk lang van gespaard gebleven. Doordat het zo druk was op het werk en daarbuiten had ik niet veel tijd om op voorhand te stressen.
Begrijp me niet verkeerd, ik kijk erg uit naar het feest van morgen, maar tegelijkertijd is er die een beetje irrationele angst dat er vanalles misloopt. Achja, het zal wel loslopen. Twee keer knipperen met de ogen en die dertiende juni zal alweer tot het verleden behoren. En dan: vakantie!
Her en der pik ik berichten op van studenten die aan de examens bezig zijn. En hoewel examens voor mij meestal een stressy periode van zelfbeklag waren (waarom ben ik toch niet eerder begonnen? waarom heb ik niet meer gedaan in de loop van het jaar? ik kan het niet! hulp!), mis ik het wel een beetje.
Het had wel iets: samen in een grote aula zitten zweten op een paar blaadjes papier. Klamme handjes bij de mondelinge examens. Het solidariteitsgevoel van “allemaal in hetzelfde schuitje zitten”. De ontlading na een goed examen. De zwoele avonden op kot (in mijn herinnering vallen examens altijd samen met een hittegolf) die doorgebracht werden met alles behalve blokken. Ganse avonden op een terrasje zitten, terwijl je nog zo gezworen had maar één glas te drinken. Blokken op een handdoek in het park (dodelijk voor de productiviteit, geloof me).
Dit jaar is mijn eerste examenvrije jaar sinds mensenheugenis (de clt-examens reken ik even niet mee). Het is slecht weer en ik verdrink in het werk. En dan heb ik even heimwee naar mijn studentenbestaan. Meer bepaald naar de tijd dat ik full time student was. De examenperiodes die ik doorsparteld heb terwijl ik al werkte, waren een pak minder leuk.
Aan alle studenten: veel succes gewenst! ‘t Is ideaal blokweer. 😉
Iedereen mag dus stoppen met bellen, mailen, sms’en, facebooken en what not. Veranderen van gedacht is officieel niet meer toegelaten. We klokken definitief af op 191 volwassenen en 48 kinderen. Dat wordt een drukke dag, komende zaterdag.
Het zit erop! En ik ben verdorie blij dat het erop zit. Van zeven uur ‘s ochtends tot zes uur ‘s avonds in de weer zijn voor de luttele som van 23,40 euro, dat put een mens uit. Alles ging vlot. De bijzitters waren heel sympathieke mensen (al zijn er twee bijzitters gewoon niet komen opdagen, foei!) en de taakverdeling verliep vlotjes. Alleen de administratieve formaliteiten bij het afsluiten van het bureau zorgden voor wat stress. Eén kiezer hebben we terug naar huis moeten sturen omdat die op het allerlaatste nippertje kwam stemmen, zonder identiteitsbewijs.
Het minst leuke van heel het verhaal, vond ik het lange wachten op de rechtbank. Van kwart na vier tot zes uur hebben we daar gezeten terwijl de voorzitters en de secretarissen telkens een stoel opgeschoven, dichter naar de computers die onze stemmen zouden registreren. Dat stuk was er voor mij echt te veel aan.
En nu ga ik iets doen aan mijn hevig rommelende maag.
Veel meer krijg je niet uit mij op zo’n vroege zondagochtend. En nu maar duimen dat mijn stembureau van technische problemen gespaard blijft, zodat we vanavond op een deftig uur thuis zijn.