Ik kan me niet herinneren dat ik het ooit in mijn leven zo druk heb gehad, zelfs niet toen ik nog een fulltime studie met een fulltime job combineerde. De dagen vliegen voorbij, ik heb voortdurend tijd te kort en ik word geplaagd door het verschrikkelijk vervelende gevoel dat ik continu achter de feiten aanhol.

Toegegeven, mijn team heeft momenteel één persoon te weinig, maar ook in mijn privéleven geraak ik maar niet bijgebeend. Het is zo dat ik meer overuren maak sinds ik leidinggevende ben, maar ik probeer dit zoveel mogelijk te beperken door mijn middagpauzes zwaar in te krimpen. Ik beknibbel op mijn slaap, maar weet dat dit op de lange termijn niet houdbaar blijft. En af en toe moet ik mezelf eraan herinneren dat ik gewoon moet blijven ademen. Ademen en verder doen. Snel, snel.