– Australia voelt net als de rest van de wereld de gevolgen van de crisis op de financiële markten. Toch blijft de schade momenteel beperkt doordat ze heel veel grondstoffen uitvoeren naar China. Dit wil zeggen dat de Australische economie erg afhankelijk is van de Chinese.
– Het is lang geleden dat de Australische dollar nog zo laag gestaan heeft.
– De werkloosheid in Australia is nog nooit zo laag geweest.
– De Blue Mountains danken hun naam aan de blauwe waas die boven de bergen hangt. Deze waas wordt veroorzaakt door de weerkaatsing van het zonlicht op oliedruppeltjes uit de eucalyptusbomen.
– Kangaroo betekent in de taal van de Aboriginals: ik begrijp het niet, ik snap niet wat je bedoelt. De eerste settlers probeerden de naam van het exotische beest te achterhalen dat ze in Australië zagen rondhuppelen. Ze wezen naar het dier en vroegen wat de naam was. De aboriginals begrepen dit echter niet en zeiden: ik snap het niet. En zo kwam de kangoeroe aan zijn naam.
– Australia beleeft momenteel een periode van erge droogte. De huidige regelgeving bepaalt dat nieuwe woningen uitgerust moeten worden met een regenwatertank. Dat deze regelgeving geen dode letter blijft, hebben we met eigen ogen kunnen vaststellen op weg naar de Blue Mountains. De ene vrachtwagen na de andere, volgeladen met watertanks, kruisten ons terwijl ze onderweg waren naar Sydney. Het regenwater kan dan gebruikt worden om bvb toiletten door te spoelen of gazons te sproeien.
– Vuur is een essentieel onderdeel van de levenscyclus van planten in het Australische bushland. Veel planten openen hun zaaddozen pas op het moment dat ze in aanraking komen met vuur of rook. De zaden vallen dan op de grond en zorgen ervoor dat na de bosbrand er meteen nieuw leven ontstaat. Zonder vuur geen leven, met andere woorden. Australiërs hebben dan ook niet de ambitie om bosbranden te bestrijden, ze willen ze eerder “managen”. Er zijn strenge reglementen van kracht die het bouwen in gebieden gevoelig voor bosbranden aan banden leggen. Helaas zijn veel bestaande huizen gebouwd voordat deze reglementen van kracht werden. Deze huizen lopen dan ook continu gevaar in het droge seizoen. Een zwembad is in zo’n gebied geen luxe, maar wel een noodzakelijk waterreservoir om eventuele branden te bedwingen.
op reis
28 oktober: Blue Mountains
Eerlijk: Ik had me meer voorgesteld van dit uitstapje. Het hele gedoe was me veel te toeristisch. Wat natuurlijk belachelijk is om te zeggen, want mijn vriend en ik zijn ook toeristen en Australiërs zijn nu eenmaal zeer bedreven in het uitspelen van hun toeristische troeven. Het uitstapje bezorgde me helemaal een schoolreis gevoel. Het vroege opstaan, het wachten op de bus, de gids die via een microfoontje uitleg gaf over dingen die aan ons busraampje voorbijzoefden, het afspreken op bepaalde plaatsen, het stipt op tijd terug moeten zijn voor de bus,… Ik denk dat jullie je er wel iets bij kunnen voorstellen.
Ons uitstapje begon met een bezoek aan Featherdale zoo. We kregen exact anderhalf uur om het dierenpark te verkennen. Hoogtepunten waren het voeden en strelen van de kangoeroes en de foto-opportunity met de koala. Al had ik een dubbel gevoel bij dit bezoek. De dieren en vooral dan de vogels zaten duidelijk in veel te kleine kooien. En misschien vindt zo’n koala het helemaal niet leuk om aangeraakt te worden door mensen. De kangoeroes leken me wel in hun sas te zijn. Ze waren met velen en ze rukten het eten bijna uit onze handen. “Jij geeft mij eten? Ok, dan mag je mij aanraken.” Enfin, Gaia zou alleszins een serieuze kluif aan deze dierentuin hebben.
Toegegeven de Blue Mountains zijn werkelijk prachtig en het bloemendorpje Katoomba was schitterend in al zijn kleurenpracht. Het uitzicht vanaf Echo Point was indrukwekkend en the Three Sisters staan er nog steeds te wachten tot iemand hen weer hun menselijke gedaante teruggeeft. Dat uitzicht was meteen ook het hoogtepunt. Daarna gingen het de hypertoeristische route op. Een kabelbaan over de vallei, nog een tweede kabelbaan naar een ander punt in de vallei, een oerwoudwandeling op een plankenvloer met overal waarschuwingsborden opdat er toch maar niemand een voet verkeerd zou zetten. Het echte oerwoudgevoel was bij mij ver te zoeken. Maar kom, mijn vriend heeft een grappige foto van mij op een bronzen pony genomen, aandenken aan de mijnwerkers die vroeger steenkool uit deze heuvels haalden. Ter afsluiting van ons tripje mochten we plaatsnemen in een treintje dat langs een supersteile helling omhooggetrokken werd. Leuk, maar meer iets voor een pretpark.
Op de terugweg ruilden we de bus in voor de veerboot. Een veel aangenamere manier van reizen, want die luxueuze coaches die de brochure ons beloofde, bleken toch erg krap uitgevallen en onze gids is helemaal vergeten om ons de edele kunst van het boomerangwerpen aan te leren. Op de veerboot sloeg het weer plotseling helemaal om. Weg schitterende zon, welkom duistere wolken. De fleeces werden bovengehaald, want met de wolken stak er ook een venijnige wind op.
De veerboot legde aan op Circular Quay en wij begonnen aan onze traditionele avondlijke zoektocht naar een restaurant. We hadden ‘s ochtends al afgesproken dat we naar Darling Harbour zouden gaan, omdat er daar een zeer hoge concentraties aan restaurants vlak aan het water ligt. Ons oog viel op een restaurant waar ze een fijnproeversmenu serveerden. Waarschijnlijk duur naar Australische normen, maar ik denk dat je voor een gelijkaardig menu in België snel het dubbel betaalt. Even twijfelden we. Het was toch wel een beetje decadent. Maar hey, als eens mens nog niet eens decadent mag doen op vakantie, waar dan wel?
In sneltempo (dat schijnt standaard te zijn in Australische restaurants, nog nooit zo snel bediend geweest en de borden verdwijnen voor je neus nadat je de laatste hap genomen hebt) kregen we twee hapjes (oesters met viseieren en champagnesorbet en sint-jacobsvrucht), twee voorgerechtjes en twee hoofdgerechten geserveerd. Het was werkelijk subliem. Ik kan helemaal gelukkig worden van een lekkere maaltijd en een goed gas wijn. Het ascetisme is aan mij niet besteed.
Na het eten speelde zich het alomgekende scenario af: pijpen die uit waren en een snelle tocht naar het hotelbed.
27 oktober: Walvisspotten
Weer wakker gelegen tussen half vier en vijf. Gelukkig leek de ergste vermoeidheid weggewerkt en voelde ik me een pak beter dan gisteren. We trokken voor ons ontbijt weer naar de Food Court. Mijn vriend liet zich verleiden door sushirolletjes en ik at een wrap. Na het eten bestelden we een large smoothie, die groot genoeg bleek om dorst de wereld uit te helpen. Jullie mogen het opschrijven: ik ben een fan van food courts, vooral dan van degene die vlakbij ons hotel liggen.
Eerste stop van de dag: het Sydney Aquarium. Over het aquarium valt niet zo heel veel te vertellen. We zagen mensenetende, giftige, onschuldige, platte, ronde, langwerpige, gecamoufleerde, gestreepte en fluorescerenede visjes in alle maten. We leerden ook het verschil kennen tussen een freshie en een saltie (krokodil). Heel leuk en boeiend allemaal.
Daarna was het tijd voor de Whale cruise. E, T en M waren tot onze verbazing mooi op tijd op de afspraak. We waren toen ze aankwamen nog bezig aan ons broodje met gegrilde kip. Uit voorzorg voor de boottocht hadden mijn vriend en ik touristil ingenomen. Iets waar we achteraf gezien, beslist geen spijt van hadden.
De boot bracht ons buiten de baai van Sydney naar de open zee. Een zeer woelige open zee. Enfin, ik moet er geen tekeningetje bij maken: de kotszakjes werden bovengehaald. Mama T, zwanger van haar tweede kindje en dus touristilloos, was bij de slachtoffers. En uit solidariteit deed kleine M dan maar mee. Gelukkig bleef het bij M bij één kleine overgeefbeurt en viel ze daarna in slaap.
Boven op het dek zochten mijn vriend en ik naarstig naar walvissen. En ja, al gauw zagen we de eerste waterstraal naar boven schieten, gevolgd door een stukje rug en een staart. Walvissen zijn indrukwekkende beesten, maar helaas zeer moeilijk te fotograferen. Ik denk dat ik meer foto’s van de zee heb dan van stukjes walvis.
De terugreis naar de haven verliep nog woeliger. Er stond een stevige wind en de golven waren hoog. Ons bootje werd heen en weer geslingerd. Ik voelde de misselijkheid opgekomen, maar gelukkig bleef het daarbij. Geen kotszakje nodig gehad. Danku touristil. Al moet ik zeggen dat ik behoorlijk opgelucht was de vuurtoren die de ingang van de haven van Sydney markeert, op te merken. Oef, kalmer water. Respect voor alle mensen die hun boterham op zee verdienen.
Toen we weer vaste grond onder onze voeten hadden, ging de tocht via de speeltuin (na aandringen van kleine M) naar China Town. E en T kenden er een goeie Chinees en dat bleek niet gelogen te zijn. Zeer lekker eten voor een fijne prijs. Al kregen we allemaal andere schotels dan we besteld hadden, lekker was het wel. En dan maar gokken wat de ingrediënten van een bepaalde schotel zouden zijn. Nog nooit zo’n malse eend gegeten.
Na het eten spraken we af voor woensdag. Want morgen moeten we supervroeg opstaan voor een dagje Blue Mountains. Ik heb er zin in!
26 oktober: Verjaardag in Sydney
Een onbepaald aantal jaar geleden werd ik geboren. Dit was de allereerste keer dat ik mijn verjaardag in het buitenland vierde. Het tijdsverschil met België speelde ons nog steeds parten. Zo rond een uur of vier was ik klaar wakker om dan een uur of meer wanhopig te proberen de slaap te vatten. De ochtendstond voelde aan alsof ze lood in de mond had. Zelfs een frisse douche kon niet de nodige verlichting brengen.
Moe of niet moe, we stonden vroeg op om op tijd te zijn voor onze coffee cruise in Sydney Harbour. Op zoek naar een ontbijt (in Australië betaal je enkel voor overnachting, niet voor ontbijt), kwamen we een Food Court tegen. Een leuk concept dat ik in België enkel nog maar in de City 2 in Brussel gezien heb. Met dit verschil dat je in Australië erg goedkoop kan eten in zo’n Food Court. Wij bestelden een smoothie en een broodje voor onderweg aan één van de vele standjes.
De cruise zat in de prijs van het hotel inbegrepen, dus we stelden er ons niet al te veel van voor. De cruise bleek echter een aangename verrassing. We voeren heel de baai rond, kregen professionele uitleg van een gids en werden onthaald op niet alleen thee en koffie, maar ook een overdaad aan gebak (tot grote vreugde van alle bomma’s aan boord, die bijna wild werden). Twee muffins later zat ik tevreden te zuchten op mijn bankje. Rondvaren in de baai van Sydney blijkt de ideale manier om de stad te bekijken. We zagen de flat van Russel Crowe, enkele peperdure huizen, een (zoals de gids zei) “ouderwetse” ophaalbrug, een nudistenstrand, een schattig vuurtorentje en de alomtegenwoordig Opera House en Harbour Brigde.
Na de cruise richtten we onze schreden naar de Botanic Garden. Grote botanische tuinen waar je gemakkelijk een namiddag kan ronddwalen. We keken naar de exotische plantencollectie, genoten van een fruitsla die we, net als de inboorlingen van Sydney, op het gras van het park opaten, zagen mooie orchideeën, lazen wat over de eerste kolonisten en roken aan de rozen in de rozentuin. Ik was erg onder de indruk van de gigantische kolonie vleermuizen die in de botanische tuin huizen. De takken van de bomen puilden uit van de vleermuizen. En niet van die kleine gevalletjes als bij ons in België. Neen, serieus uit de kluiten gewassen exemplaren. Een mooi schouwspel.
‘s Avonds ontmoetten we E, T en kleine M aan Circular Quay. We zouden samen dineren ter ere van mijn verjaardag. Ze waren zelfs zo attent om een klein cadeautje mee te brengen. In onze reisgids stond dat The Rocks een veelvoud aan eetgelegenheden zou bevatten, maar dat viel in de praktijk zwaar tegen. Veel restaurants waren er niet en de enige die open waren, schenen Italianen te zijn. En daar had ik voor mijn verjaardag geen zin in. Enfin, bij gebrek aan alternatieven en door onze hongerige magen belandden we toch bij een Italiaan. Het eten was ok, maar ik was toch een beetje teleurgesteld.
Na het eten en anderhalf glas wijn was mijn pijp volledig uit. Ik moest enorm veel moeite doen om de gesprekken te volgen. Wijselijk besloten we naar het hotel terug te keren. We waren zo moe dat we al om half tien in bed lagen. Ik denk dat ik op mijn verjaardag nog nooit zo vroeg in bed gelegen heb.
25 oktober: Eerste dag in Sydney
Een prachtige dag vandaag. Vrienden E en T vertelden ons dat het de laatste dagen niet zo’n goed weer was. Daar viel vandaag niet veel van te merken. Een stralend zonnetje en een prachtige blauwe hemel begeleidden ons naar het treinstation. Hurstville was onze bestemming, waar we afgesproken hadden met E, T en een met hen bevriend koppel. We ontbeten samen in een Chinese bakery. Je kon er allerlei gebak en broodjes krijgen. En iced chocolate. Zeer lekker, al vond moeilijke eter M er niets naar haar zin. Zo jong en al zo kieskeurig, dat belooft. 😉
Na het ontbijt gingen we het nieuwe appartement van E en T bewonderen. Ze zijn deze week pas verhuisd, dus het was er nog wat chaotisch, maar het zag er erg gezellig uit. Ze hadden maar liefst drie luxueuze instapdouches in huis. Daarna trokken we met wat vertraging naar Sydney Harbour. We aten iets kleins op een terrasje en smeerden ons als gek in met zonnecrème. Mijn witte velletje is al die zon niet meer gewoon. We maakten een mooie wandeling langs het water, bewonderden het beroemde Opera House en trokken dan in de richting van The Rocks en Harbour Bridge, hét symbool van Sydney. We wilden geen geld geven aan de bridge climb, maar klommen in plaats daarvan naar de top van één van de pilonen. Ook leuk en daar mocht je wél foto’s nemen.
Na nog wat rondgeslenterd te hebben in de leuke straatjes van The Rocks, vonden we een gezellig café waar ik me aan mijn eerste glaasje schuimwijn van de reis waagde. We maakten afspraken voor de volgende dagen en namen afscheid van onze vrienden. De vermoeidheid begon toe te slaan, al was het nog maar zeven uur plaatselijke tijd. Ons avondmaal nuttigden we in een plaatselijke sushibar. Een mooie afsluiter van de dag, ware het niet dat we het plotseling toch wel heel erg vroeg vonden om al te gaan slapen. In de buurt van ons hotel was een lounge bar en voor cocktails zijn we altijd wel te vinden. Ik dronk een apple martini (volgens de drankenkaart de favoriete cocktail van Nicole Kidman) en mijn vriend een margarita. Terwijl we aan onze rietjes slurpten, vroegen we ons af hoe een zaak kon blijven draaien met zo weinig klanten. Het was half tien op een zaterdagavond en op een gegeven moment waren mijn vriend en ik de enige klanten. Jammer, want de cocktails waren heel lekker.
Oja, het uitzicht vanaf het dak van ons hotel is werkelijk adembenemend.
23-24 oktober: lange uren op het vliegtuig
De vliegtuigreis was, zoals men dat zegt, uneventful. Ik heb op de vierentwintig uur durende reis, maximum drie uur geslapen, de andere uren brachten we door met eten, lezen en halve filmpjes kijken. Halve filmpjes omdat het “entertainmentsysteem” aan boord het om de haverklap liet afweten, waarop het systeem herstart moest worden. Blijkbaar raakte het spul zo oververhit dat het soms een uur of meer uitlag. Enfin, ik heb Peter Pan uitgelezen en het boek dat ik van mijn tante kreeg, is over de helft. Verder zag ik in stukken en brokken: Baby mama met de geweldige Tina Fey, Iron Man en Hulk (het einde van deze film heb ik niet meer gezien, maar ik ben er vrij zeker van dat de Hulk het heroïsche gevecht wint).
Het spannendste moment van de vlucht was de dertig minuten durende pitstop in Singapore en de gigantische wachtrijen aan het toilet aldaar. Verder ergerde ik me aan de te krappe beenruimte en de slechte geluidskwaliteit van de films en aan het feit dat ik altijd zo veel naar het toilet moet en noodgedwongen ons sympathieke Australische buurmeisje daardoor moest wakkermaken.
Gelukkig waren we al deze ongemakken snel vergeten, toen onze vrienden E, T en kleine M ons met een grote glimlach kwamen ophalen aan het vliegveld. We zijn zelfs nog gezellig samen iets gaan eten en dat terwijl we propvol vliegtuigeten zaten (vooral ik, want ik heb al de ijsjes van mijn geen-ijsjes-lustend-vriendje opgegeten).
Rond twaalf uur Australische tijd lagen we in bed. Doodop.
Is je valies al gemaakt?
Ik ben onderhand de tel kwijtgeraakt hoeveel mensen me die vraag de voorbije week gesteld hebben. Mijn antwoord luidde steevast: “Neen.” Waarop de meeste vragenstellers mij met verdwaasde blik aankeken, alsof het zo vreemd is je valies pas te pakken de avond voor het afreizen. Op maximaal twee uren waren onze valiezen gepakt. Meer dan wat kleren, ondergoed, lenzen, bril, zonnebril, lenzenproducten, zonnecrème, je tickets, identiteitsbewijzen en wat leesvoer heeft een mens toch niet nodig, zeker? En oja, speciale tandpasta voor het dochtertje van onze vrienden in Sydney.
En wat we hier vergeten, zullen we wel in Australië kopen.
Wij vliegen met Qantas…
En nog een Qantastoestel dat in de problemen is gekomen. Een mirakel dat het allemaal zo goed is afgelopen.
Ik heb nood aan vakantie!
Nog vijf maanden en 23 dagen geduld…
Afscheid van de Amerikagangers
De grote uittocht der yab-vrienden gaat gestaag verder. Gisteren namen we afscheid van vrienden K en L die samen met hun drie kindjes voor tweeënhalf jaar naar Amerika trekken (en dus niet voorgoed, oef). Amerika is natuurlijk niet zo ver als Australië, dus wie weet lukt het ons toch om de komende tweeënhalf jaar op bezoek te gaan. Ik hoop alleszins dat ze hun belofte zullen houden om hun blog frequent van updates en foto’s te voorzien. Ik zal de deugnietenstreken van de kindjes zeker missen. Vooral het oudste dochtertje (drie jaar) heeft zich als een echt fotomodel ontpopt, al blijft ze mijn naam hardnekkig fout uitspreken. 😉