18 – 19 maart 2015: Van Brussel naar Singapore

Nog een drukke dag op het werk. Ik moest nog een aantal zaken dringend afwerken voordat ik op verlof kon vertrekken, dus het was echt racen tegen de klok. En ik wilde absoluut iets vroeger dan vier uur vertrekken, kwestie van problemen met de aangekondigde staking van de NMBS tussen 13u en 16u te kunnen opvangen. Ons back-up plan was een taxi naar Zaventem nemen, maar het Brusselse verkeer durft al wel eens deftig in de knoop geraken, dus we voorzagen ruim genoeg tijd om op de luchthaven te geraken, waar we om 19u het vliegtuig zouden nemen.

Helaas besloten de piloten van Lufthansa op 18 en 19 maart het voorbeeld van het NMBS-personeel te volgen. Op 18 maart staakten de piloten op de korte vluchten en op 19 maart op de lange vluchten. Gans de dag hield ik sporadisch de Lufthansa site in het oog en duimde ik dat onze korte vlucht naar Frankfurt niet afgelast zou worden, want dan zouden we onze aansluiting naar Singapore missen en bijgevolg midden in de stakingsmiserie terecht komen.

Gelukkig werd ik door mijn fantastische collega’s uitmuntend begeleid naar de uitgang van ons gebouw. Eén van mijn collega’s zorgde dat al de veiligheidspoortjes in ons gebouw open stonden terwijl de andere mijn redelijk zware valies de trappen afsleurde. Teamwork heet zoiets dan! Half joggend haastte ik me met mijn nieuwe valies naar het station, alwaar ik nog net 30 seconden overschot had om de trein effectief te halen. De opluchting dat er effectief treinen reden was zichtbaar op het gezicht van mijn vriend, die altijd wat last van reisstress heeft.

We geraakten zonder problemen op de luchthaven en onze vlucht naar Frankfurt had nog steeds de status ‘scheduled’. Hoera! Terwijl we op de luchthaven Belgische chocolaatjes kochten voor onze vrienden in Singapore, kreeg ik telefoon van mijn baas die nog snel wou afstemmen over een netelige kwestie alvorens ik voor enkele uren de lucht in ging.

Mijn vriend en ik kochten een smoothie om te vieren dat de eerste horde op deze trip genomen was. Ik ging voor een smoothie met appel, perzik, aardbei, frozen yoghurt, acerola en eleutherococcus. Geen flauw idee wat die laatste twee ingrediënten zijn, maar lekker was het wel. Terwijl ik nog wat werkmails beantwoordde, tikte de tijd verder en werd het zo langzamerhand tijd voor het avondmaal.

We nestelden ons aan een tafeltje in het Black Pearls restaurant en bestelden allebei een visgerecht. Terwijl we aan tafel zaten, zag ik een facebook notification voorbij komen dat een kennis ons gespot had in het restaurant. Hij kwam even gedag zeggen. Na een korte babbel namen we afscheid, want hij moest zijn vlucht naar Barcelona halen. Grappig, het lijkt wel alsof we elke keer dat we op een luchthaven zijn bekenden tegen komen.

Even later was het onze beurt en gingen we aan boord van het vliegtuig naar Frankfurt. Op de rij voor ons zat een gezin met een supervrolijke baby, die met een brede glimlach kiekeboe met ons speelde. Zo heb ik mijn baby’s graag. 😉

De overstap in Frankfurt verliep vlekkeloos en we keken al uit naar het moment dat we voor de eerste keer in ons leven met een A380 zouden vliegen. Wat een indrukwekkend toestel!

Onze lange vlucht van Frankfurt naar Singapore verliep eveneens vlotjes. De heer die oorspronkelijk op de plek naast ons zat, kreeg een andere plek toegewezen omdat het vliegtuig niet volzet was. Dus hadden wij de rij van drie stoelen voor ons tweetjes alleen. Ideaal voor zo’n lange vlucht! Naar goede gewoonte keek ik afleveringen van een serie (The Good Wife) tijdens de vlucht. Net zolang tot de batterij van mijn macbook air er de brui aan gaf.

Omdat het niet echt lukte om te slapen, keek ik nog een film via het on board entertainment systeem. Ik koos voor Oscar-winnaar Birdman, maar moet eerlijk toegeven dat dit geen ideale film is om tijdens een vlucht te zien. De ongetwijfeld spectaculaire beeldvoering kwam helemaal niet tot zijn recht op dat klein flutschermpje en heel eerlijk, het verhaal kon me op geen enkele manier bekoren. Misschien had ik beter een hersenloze actiefilm gekeken.
Na een verder probleemloze vlucht landden we rond 17.30 uur op Changi airport, de beste luchthaven ter wereld! We besloten deze keer geen taxi te nemen, maar meteen een EZlink kaart te kopen en ons met de metro naar het hotel te begeven. Achteraf bezien niet zo’n goeie beslissing, want het was superdruk op de metro en we moesten verschillende keren overstappen. Niet bepaald aangenaam. Wel aangenaam: de tropische temperaturen toen we uit de metro stapten. Zalig!

Gelukkig lag ons hotel vlakbij een metrohalte en waren we op een paar tellen van de metro in de inkomhal. Bij het onthaal werden we meteen verlost van onze koffers, zodat we met de handen vrij konden inchecken. Omdat mijn vriend drie dagen een cursus in dit hotel zou volgen, hadden we de Club formule genomen. Niet veel duurder en elke dag een happy hour van 17 tot 20u!

We waren nog net op tijd in het hotel om het laatste uurtje in de Club mee te pikken. We deden ons tegoed aan de hapjes die voorzien waren en klonken met een glaasje wijn op het feit dat we aan de stakingsdreiging ontsnapt waren

De eerste avond in Singapore sloten we af in het zwembad van ons hotel. Na deze verfrissende duik kropen op tijd in bed in de hoop dat ons lichaam zo snel mogelijk aan de nieuwe tijdzone zou wennen.

Aftellen…

The anticipation is killing me!

Nog maar eens een reisstokje

Omdat reizen nu eenmaal mijn grote passie is. Gepikt bij Tita.

Ga je het liefst naar het buitenland of blijf je liever in ons belgenlandje om vakantie te houden?
Buitenland, al valt er in ons eigen land natuurlijk ook vanalles te beleven. Om er echt tussenuit te zijn, vind ik het toch belangrijk dat er wat afstand zit tussen mij en mijn thuisbasis.
Reis je het liefst met eigen wagen of liever met het vliegtuig?
Goh, maakt mij niet zoveel uit. Ook al veel reizen gedaan die een combinatie waren van vliegtuig en huurwagen. Mijn vriend en ik hebben daarnaast al superleuke roadtrips gedaan met onze eigen wagen, maar het vliegtuig is natuurlijk onontbeerlijk om verre en exotische bestemmingen te bereiken.
Hou je ook korte tussendoorvakanties buiten de grote verlofperiode?
Aangezien mijn vriend en ik geen kinderen hebben, zijn we ook niet gebonden aan de klassieke verlofperiodes. Wij gaan dus op reis wanneer en waar we dat willen. Naast één grote reis per jaar knijpen we er vaak doorheen het jaar even tussen uit voor een verlengd weekend.
Waar geef je het liefst geld aan uit: aan een mooie reis of een nieuw salon?
Geen salon te bekennen in ons appartement, dus het antwoord op deze vraag ligt voor de hand: aan een mooie reis, natuurlijk!
Stel: je wint een prijs en je mag je droombestemming kiezen. Waar trek je naartoe?
Australië en Nieuw-Zeeland.
All inn-vakanties of kamer met ontbijt?
Kamer met ontbijt! Ik ben een grote fan van ontbijten op vakantie, trouwens. Doorheen het jaar maak ik veel te weinig tijd om te ontbijten, dus als ik op vakantie ben, kan ik erg genieten van een uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan. Ben een grote fan van Scottish breakfast om die reden.
Al durf ik na een zware werkweek wel eens tegen mijn vriend zuchten dat we eens een week zouden moeten gaan luieren aan de rand van het zwembad in zo’n all inn-resort. Maar ik weet van mezelf dat ik dan toch allerlei uitstapjes zou plannen, omdat luieren nu eenmaal niet aan mij besteed is.
Hou je van sportieve vakanties of van luie vakanties?
Wel, zoals het antwoord op vorige vraag reeds aangeeft, heb ik een broertje dood aan luieren. Maar echt sportief zou ik mijn vakanties nu ook weer niet noemen. ‘t Is ondertussen alweer jaren geleden dat ik nog eens een keertje op de skilatten stond. Doe mij maar een mix van stevige wandelingen zoals in Schotland en prachtige fietstochten zoals in Japan, overgoten met een stevige geut cultuur.
Ga je ook plaatselijke dingen proeven op de plaatselijke markt?
Absoluut! Ik proef alles. Echt waar. Op voorwaarde dat de bereiding hygiënisch is. In sommige landen moet je bijvoorbeeld geen softijs eten, water van de kraan drinken of iets kopen dat klaargemaakt is aan een kraampje op straat. Niemand brengt graag de rest van zijn vakantie op het toilet door.
Verkies je eerder luxe of mag het een vakantie met de rugzak zijn in goedkope hostelletjes of jeugdhostels?
Tja, ik zal er maar eerlijk voor uit komen. Ik ben een luxebeest. Een goed hostel met douche en sanitair op de kamer daar heb ik an sich geen problemen mee, maar als ik kan kiezen, ga ik voor de chique kamer met het fantastische uitzicht, het geweldige ontbijt en de infinity pool.
Naar welk land zullen ze je met geen stok naartoe krijgen?
Oorlogslanden en landen waar dodelijke epidemieën heersen.
Als je niet op vakantie gaat, hoe breng je dan je verlof door?
Euh, is verlof niet synoniem met op vakantie gaan?
Ben je te vinden voor een kampeervakantie in een tent?
Neen. Ik heb een toilet op de kamer nodig voor mijn nachtelijke plasbeurt.
Wil je een mobilhome voor als je op pensioen bent en veel tijd hebt om rond te trekken?
Never!
Als je op reis bent, blijf je dan rond het hotel hangen of meng je je liever onder de plaatselijke bevolking?
Lijkt me een no-brainer. Als je in je hotel blijft rondhangen, had je even goed thuis kunnen blijven. Uiteraard wil ik erop uit trekken en zien hoe de plaatselijke bevolking leeft.
Voel je je altijd meer romantisch als je op reis bent?
Ik ben niet zo romantisch ingesteld, maar ik moet wel toegeven dat er meer tijd is om te sexen wanneer we op reis zijn. 😉
Geef de top 10 van waar je nog het liefste naartoe zou gaan?
10 landen die ik nog graag zou bezoeken en waar ik nog niet geweest ben, in willekeurige volgorde: Argentinië, Costa Rica, Cuba, Vietnam, Rusland, Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland, Zuid-Korea, Cambodja, Kroatië.
Welke waren je mooiste reizen tot nu toe?
Australië 2008, Europareis 2010, Japan 2012, Schotland 2013

Een vorig reisstokje en nog eentje.

Lausanne – 11 november 2014

Vandaag afscheid moeten nemen van onze vrienden en de kinderen. Zo’n bezoekje is altijd veel te kort om volledig bijgepraat te geraken. Er gebeurt dan ook ontzettend veel in het leven van onze vrienden (in tegenstelling tot in dat van ons, wij zijn een beetje saaie mensen). Ik ben alleszins ontzettend blij dat het zo goed klikte met de kinderen en met ons petekindje in het bijzonder. We zien hen door de afstand helaas niet vaak genoeg, maar ik hoop dat ons petekindje een keer bij ons kan komen logeren als ze wat groter is.

Onze vriend zette ons samen met onze valiezen af aan het treinstation van Aubonne waar we wachtten op de trein naar Lausanne. Tijdens de treinrit las ik nog wat verder in de roman die ik aan het begin van onze trip was beginnen lezen. Door al die treinritjes was ik al goed opgeschoten. In het station van Lausanne lieten we onze valiezen achter in de lockers en kochten we een treinticket voor de rit naar de luchthaven van Genève.

Mijn vriend had ons verzekerd dat we Lausanne een erg toffe stad zouden vinden, dus ik was benieuwd naar de stad waar we drie dagen geleden slechts een glimp van hadden opgevangen. De stralende zon van toen verstopte zich helaas achter een grijs en grauw wolkendek. Wat nog maar eens mijn stelling bevestigt: alles is mooier als de zon schijnt. Gelukkig regende het niet.

We startten onze verkenning van Lausanne met een ontbijt in Hôtel Alpha-Palmiers. Voor zo’n chique hotel vond ik het ontbijt eerlijk gezegd een beetje tegenvallen, maar kom, de scrambled eggs waren lekker.

Lausanne is een erg heuvelachtige stad, dus bereid je voor op veel trappen en steile straten. Ik hield van de kleurrijke huizen die hier en daar het straatbeeld opfleurden, maar als ik moet kiezen tussen Genève en Lausanne, dan gaat mijn voorkeur toch uit naar Genève. Veel boeiender, met CERN en al die internationale organisaties en dat mooie oude stadscentrum. Waarschijnlijk moeten we in de zomer eens terugkeren naar Lausanne en ‘s avonds op stap gaan om de charme van de stad volledig tot zijn recht te laten komen.

Onze eerste stop van de dag was de kathedraal. Bijzonder indrukwekkend bouwwerk! Vooral het geschilderde portaal en het mooi gerestaureerde houten koorgestoelte uit de dertiende eeuw vond ik prachtig. Natuurlijk beklommen we het belfort, maar door de laaghangende grijze wolken viel het uitzicht wat tegen. Op een zonnige dag moet dit fenomenaal zijn.

We wandelden verder langs mooie bouwwerken zoals het Château Saint-Maire en het Palais de Rumine waarin verschillende musea gevestigd zijn. We hadden echter geen zin in een museumbezoekje, dus liepen we gewoon even het gebouw binnen om van de prachtige trappenhal te genieten en even naar het toilet te gaan.

Ondertussen was het tijd voor het middagmaal. Mijn vriend kocht een warm broodje en ik een pannenkoek met appel. We hadden geen van beiden grote honger en aten ons middagmaal al lopend op.

Na deze snelle lunch namen we de metro naar de oever van het meer waar we in een kleine kiosk kaartjes kochten om naar het thuisfront te sturen. Het was nog een heel gedoe om postzegels te vinden, uiteindelijk kochten we onze postzegels een postverdeelpunt in een apotheker (I kid you not).

Mijn vriend en ik zijn beide niet zo’n sportliefhebbers, maar het Olympisch Museum stond hoog aangeschreven als toeristische attractie. We liepen langs de mooi aangelegde boulevard met de chique hotels richting het museum en bewonderden de beeldhouwwerken van verschillende kunstenaars in de Olympische tuin. Het ene werk sprak me al meer aan dan het andere.

Toen we de toegangsprijzen (18 Zwitserse frank) zagen, hadden we opeens niet meer zoveel zin om het museum te bezoeken. Pas op, voor een tentoonstelling of museum dat helemaal mijn ding is, zou ik dit bedrag graag neertellen. Maar ik volg de Olympische spelen niet eens. Enfin ja, we dronken iets in het Olympisch café met uitzicht op het meer en keerden dan op onze stappen terug. We maakten een mooie wandeling tot aan het metrostation en namen dan de metro die ons terug bracht naar het hoger gelegen gedeelte van Lausanne.

We wandelden nog wat rond, ontdekten een fijn parkje en sloten ons bezoek af met een glas heerlijke wijn in Yatus, Œnothèque & Winebar. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven, waar we nog snel een noedelsoepje en een wokgerecht aten alvorens het vliegtuig op te stappen.

Ons weekendje zat er weer op. But we’ll be back!

CERN, Atlas en babybezoek – 10 november 2014

Verschrikkelijk vroeg opgestaan (6.30u) om tijdig klaar te zijn om mee te rijden met onze gastheer naar CERN. Vandaag stond er een bezoek aan de kersverse dochter van onze vrienden in Meyrin (vlak bij CERN) op het programma. Na een rit van ongeveer een uur waren we in CERN. Onze vriend was zo vriendelijk om ons de weg naar de cafetaria te wijzen alwaar ik me helemaal liet gaan en mijn bord vol laadde met een gigantisch English Breakfast. Love me some English Breakfast!

We deden rustig aan met het ontbijt, want we werden pas om 11 uur bij onze vrienden verwacht. We maakten van de gelegenheid gebruik om voor de tweede keer de tentoonstelling Microcosm in CERN te bezoeken. CERN blijft toch een ongelooflijk fascinerende plek. Zelfs het ontbijten daar vond ik bijzonder, omringd door onderzoekers uit alle landen van de wereld. Je voelde gewoon de positieve energie. <3 CERN

We waren van plan om de bus te nemen, maar om de één of andere reden (we vonden de bushalte niet op de plek waar googlemaps zei dat er een bushalte moest zijn) mislukte dit. Ondertussen was het opnieuw beginnen miezeren. We besloten gewoon door te lopen, we waren immers al een flink stuk opgeschoten in de richting van waar onze vrienden woonden. De wandeling van CERN naar Meyrin viel eigenlijk ontzettend goed mee. Op een dikke twintig minuten waren we er. Niet de moeite om een bus voor te nemen.

We belden aan en werden supervriendelijk onthaald. Het was op een paar dagen na exact twee jaar geleden dat we onze vrienden IRL zagen. Sinds ons vorige bezoekje was hun gezinnetje een baby rijker en de baby die wij toen bezochten was ondertussen al een flinke peuter. Die peuter kochten we om met Duplo (duidelijk wél een cadeau). Meteen gescoord. 😉 Het klikte heel goed tussen de peuter en mijn vriend. Wat een verstandig kind ook. Net twee en daar kwamen al heelder volzinnen uit. Nu ja, kan ook moeilijk anders met twee zulke intelligente ouders.

Om het onze gastheer en gastvrouw niet te moeilijk te maken, bestelden we pizza bij een zaak vlakbij. De pizza was niet echt geweldig, maar goed, ik moet toegeven dat ik in mijn leven nog nooit geweldige pizza gegeten heb. Snap niet zo goed waarom mensen daar zo’n fan van zijn.

We praatten over de toekomstplannen van onze vrienden. Ze vertelden ons dat ze op termijn van plan waren om terug te keren naar België, omdat ze hun kinderen graag een roots wilden geven en ze vonden dat dit niet kon in Zwitserland, waar ze altijd als buitenlanders beschouwd zouden worden. Zelf kon ik die redenering niet helemaal volgen. Ik vind het fantastisch dat mijn petekindje Belgisch-Poolse ouders heeft, geboren is in Nederland, vloeiend Engels en binnenkort ook vloeiend Frans zal spreken en zal opgroeien in Zwitserland. Het is waar, hier liggen haar roots niet, maar ze is wel een echte wereldburger die zich wellicht overal zal thuis voelen.

We hadden jammer genoeg niet zo heel veel tijd om rustig bij te praten, want om 17u moesten we alweer in CERN zijn. Onze vriend had speciaal voor ons geregeld dat we last minute konden aansluiten bij een rondleiding in ATLAS, een van de zes deeltjesdetectorexperimenten die plaatsvinden in de Large Hadron Collider. We wandelden samen met onze vrienden terug naar CERN en namen afscheid van elkaar.

Onze vriend wachtte ons op in de receptie van CERN en zorgde ervoor dat we naadloos konden aansluiten bij de rondleiding. Wat een service! Ik vond het fenomenaal om 100 meter onder de grond te staan bij de detector die het Brout-Englert-Higgs-deeltje gedetecteerd heeft. Die wetenschappelijke verwezenlijking is fenomenaal en wat het helemaal bijzonder maakt is dat dit het resultaat is van een gezamenlijke inspanning van verschillende landen.

Na de rondleiding besloten we iets te gaan eten in het centrum van Genève. Tijdens de tramrit zocht ik op tripadvisor naar een geschikte plek. De pizza die we ‘s middags gegeten hadden, was nogal zwaar, dus onze voorkeur ging uit naar een lichte keuken. Japans of zo. 😉 De reviews voor Izumi waren erg goed en ik zag op hun website dat er nog net een tafeltje voor twee beschikbaar was om 19u. In lichte looppas haastten we ons naar het restaurant in kwestie.

Ter plekke aangekomen, bleek dit toch iets chiquer dan verwacht. Het restaurant bevond zich op een bovenverdieping van het Four Seasons hotel, met geüniformeerde bewakers aan de deur. We voelden ons een beetje misplaatst, maar zetten toch door. Iedereen was supervriendelijk en inderdaad er was nog net een tafeltje voor twee personen beschikbaar. Nog voor we de menukaart kregen, kwam de bediening al informeren of we een aperitief wilden. We bestelden twee champagnes, omdat ze zo mooi werden voorgesteld. Iets wat we ons achteraf dik beklaagden, want dit was de allereerste (en wellicht ook de laatste) keer in mijn leven dat ik 40 Zwitserse frank voor een glas champagne neertelde. Daar waren we toch even niet goed van.

Maar het eten zelf was ongelooflijk fabuleus. Nu we toch al goed begonnen waren, besloten we dan maar all the way te gaan en de menu te nemen (die in verhouding tot de champagne wel een koopje leek, voor 105 Zwitserse frank). Zonder overdrijven één van de beste maaltijden die ik in mijn leven gegeten heb, geïnspireerd op de Japanse keuken. Omdat we nogal geschrokken waren van de prijs van ons aperitief, beperkten we onze consumptie tot een karafje van 300 ml Urakasumi saké. Heel erg lekker, een perfecte aanvulling bij de maaltijd.

Aan het tafeltje naast ons zat een buitenlandse dame die alleen dineerde, toen ze aan het twijfelen was over welk dessert ze zou nemen, kon ik het niet laten om haar de mochi met ijs aan te raden. Mijn absoluut favoriete Japanse dessert. En ja, ze vond het lekker.

Wat wij aten:

Tuna Tartar With Gochujang Sauce On Crispy Rice
Seabass Sashimi, Yuzu Juice And Miso Crush
Yellowtail Sashimi With Chilipepper
Salmon Tataki, Spicy Musterd Miso Sauce
Lobster And Baby Spinach, Yuzu Truffle Dressing (voor mij)
Black Cod Miso Zuke (voor mijn vriend)
Ice cream mochi (geen foto van, wegens te blij dat er mochi op mijn bord lagen)

Bij een volgend bezoek komen we hier zeker terug, maar het aperitief slaan we dan toch maar over. 😉

Na deze iets chiquere maaltijd dan gepland namen we de trein terug naar Aubonne, alwaar onze vriend ons kwam ophalen in het station. Alweer een geslaagde dag achter de rug!

Aubonne – 9 november 2014

Langer dan verwacht uitgeslapen. Gelukkig waren de kaasfondue en de wijn van de dag voordien goed verteerd geraakt. Het ontbijt werd meteen een brunch waarna we in de auto stapten om een wandeling in het Arboretum van Aubonne te maken.

De zon liet het wat afweten. De lucht zag er grijs en dreigend uit en de meest bergtoppen hadden zich verstopt achter het dikke wolkendek. Gelukkig bleef het droog. De wandeling was echt prachtig. Het Arboretum bleek een groot en uitgestrekt park te zijn met mooie bomen in herfstkleuren en vijvers met dikke karpers in. We genoten met z’n allen van de gezonde buitenlucht. We wandelden langs de rivier de Aubonne en vroegen ons af waarom er zo weinig water in het stuwmeer zat.

Onderweg stopten we bij enkele menhirs die samen een stenen tafel vormden om de kinderen een broodje te laten eten. Ik probeerde een mooie foto van hen samen te maken, maar na een stuk of twintig foto’s waarop altijd wel iemand een gekke bek trok, heb ik het opgegeven.

Op de terugweg lieten mijn vriend en ik ons afzetten in het centrum van Aubonne. De kinderen hadden geen zin meer om nog verder te wandelen, maar onze benen waren nog niet moe. We wandelden langs de charmante volkstuintjes en door de leuke straatjes van Aubonne en kwamen zelfs Schotse hooglanders tegen. Jammer dat het zondag was, waardoor het dorp een beetje een verlaten indruk gaf.

Op ons gemak wandelden we terug naar het huis van onze vrienden. Onze gastheer had lekkere spaghetti gemaakt die er na al dat wandelen bijzonder vlotjes inging bij mij.

‘s Avonds moesten onze vrienden naar de dansles en kregen wij de Belangrijke Opdracht om de kinderen in bed te steken. Mijn vriend had er niet zoveel vertrouwen in, maar alles ging supervlotjes. Iedereen poetste braaf de tandjes en daarna kropen ze samen in het bed van de oudste voor een verhaaltje (waarnaar ze niet echt luisterden, maar kom). Na het verhaaltje verhuisden de jongste twee naar hun eigen kamer. Daarna geen gepiep meer gehoord. Waarschijnlijk ook moe van de wandeling.

Mijn vriend en ik maakten van de gelegenheid gebruik om ons lekker gezellig in de zetel te nestelen met een boek. Daar hebben we thuis nooit tijd voor! We waren alleszins ontspannen genoeg om na de thuiskomst van onze vrienden enkele van onze eigen salsamoves te demonstreren.

Erg genoten van deze relaxte dag. Het moet niet altijd van hot naar haar rennen zijn.

Lausanne, Evian en kaasfondue – 8 november 2014

Het huis van onze vrienden in Aubonne is werkelijk ideaal voor logeerpartijtjes. Hun huis beschikt in de kelder over een aparte logeerkamer en badkamer, met een aparte ingang om de familie boven niet te hoeven storen. In Zwitserland beschikken veel huizen over zo’n aparte kamer met ensuite voor de inwonende nanny. In Zwitserland is naschoolse opvang eerder uitzonderlijk en ook ‘s middag wordt er van de ouders verwacht dat ze hun kinderen van school halen om thuis te laten eten. Geen warme maaltijden op school, dus. Veel vrouwen in Zwitserland blijven dus thuis voor de kinderen en vrouwen die wel een carrière ambiëren, moeten de zorg voor hun kinderen gedeeltelijk uitbesteden aan een nanny.

Onze vrienden hebben momenteel geen nanny, maar ze werken wel allebei voltijds. Geen gemakkelijke combinatie. Om de overgang van Nederland naar Zwiterland voor de kinderen niet al te groot te maken, kozen onze vrienden ervoor hen voorlopig naar een International School te laten gaan. In Den Haag gingen ze naar een gelijkaardige school, waardoor ze ondertussen alledrie al bijna beter Engels spreken dan ikzelf. De International School voorziet in een lunch en naschoolse opvang, een groot gemak. Op termijn is het wel de bedoeling dat de kinderen naar een Zwitserse public school gaan en dan moeten onze vrienden wellicht een nanny in huis nemen.

Mijn vriend en ik sliepen zaterdagochtend een beetje uit. Of deden althans een poging tot, want die schelle kinderstemmetjes drongen door het plafond onze slaapkamer binnen. Omdat we de dag voordien vroeg opgestaan waren om bijtijds op de luchthaven te zijn, besloten we toch nog te blijven liggen tot iets voor tien uur.

Nu het licht was zagen we pas goed hoe prachtig onze vrienden wonen: vlak naast een mooie wijngaard en met uitzicht op het meer en de bergen. Fenomenaal om wakker te worden, je gordijnen open te trekken en zo’n uitzicht voorgeschoteld te krijgen. Daar wordt een mens meteen goedgezind van.

Onze vriendin was terwijl wij nog in de douche stonden met de kinderen naar de kapper vertrokken. Dus ontbeten we lekker rustig onder ons gedrieën met stokbrood en heerlijke Zwitserse kazen. Na het ontbijt reden we met onze vriend naar het containerpark om het glas en het karton weg te doen. Jaja, dat moet ook gebeuren. Het was schitterend weer, dus maakten we een kleine omweg door Aubonne. We bezochten het Château en genoten van het mooie uitzicht op de omgeving, alvorens huiswaarts te keren.

Onze vriendin was net iets eerder dan wij thuisgekomen. Tijd om ons klaar te maken voor een uitstapje. Met vier volwassenen en drie kinderen kwam daar heel wat voorbereidingswerk aan te pas. Maar uiteindelijk had iedereen jas en schoenen aan en vertrokken we met z’n allen naar Lausanne. Gelukkig hebben onze vrienden zo’n busje waar acht personen in passen. In de auto werd er afwisselend gezongen, geroepen en ruzie gemaakt. Ik ben altijd onder de indruk van de hoeveelheid decibels die kinderen kunnen produceren.

In Lausanne lieten we de wagen achter op de parking en wandelden we langs de oevers van het meer onder een stralende herfstzon richting de ferry. We kochten een kaartje om de overtocht naar Evian aan de Franse zijde van het meer te maken. We hadden nog ruimschoots de tijd voor een ritje op de paardenmolen en enkele leuke familiefoto’s.

De overtocht was een beetje winderig, maar door de zon was het warm genoeg om buiten op het dek te staan. Ik genoot van de wind door mijn haren en het prachtige uitzicht op Lausanne, de terrassen en de omringende bergen. Wel een beetje jammer dat we het zonnige Lausanne moesten inruilen voor Evian dat aan de overkant van het meer lag en dus in de schaduw van de bergen.

Evian is zo’n typisch oud thermenstadje ontstaan na de ontdekking van de natuurlijke bronnen. De meesten onder jullie kennen Evian natuurlijk van het mineraalwater met daarop de afbeelding van de beroemde bergtoppen.Wel, die bergen hebben wij dus in ‘t echt gezien.

Bij aankomst was het ondertussen al middag en om zeurderige kindjes te vermijden, besloten we zo snel mogelijk een plek te zoeken om te eten. Dat bleek een beetje tegen te vallen. Veel restaurants waren gesloten of met vakantie. We belandden in Brasserie Le Perroquet alwaar we zoete en hartige boekweitpannenkoeken verorberden. Mijn boekweitpannenkoek met geitenkaas was ok en daarmee is dan ook alles gezegd. Echt gezellig vond ik de brasserie ook al niet, maar goed, we hadden gegeten.

Om eerlijk te zijn, moet ik toegeven dat Evian mij wat tegenviel. Misschien waren we er niet op het juiste tijdstip en is het er in de zomer drukker, nu lagen de straten er maar verlaten bij en dat voor een zonnige zaterdag. Veel winkels en restaurants waren zelfs gesloten en het hele stadje ademde een sfeer van vergane glorie uit (al blijkt dat er al serieuze inspanningen gebeurd zijn op het vlak van stadsvernieuwing als ik mijn foto’s vergelijk met hoe het eruit ziet op Google Earth, dus wie weet vindt Evian wel een tweede adem).

We wandelden tot aan de Source Cachat waar we proefden van het water rechtstreeks uit de beroemde bron. Ik zocht op tripadvisor naar leuke dingen om samen te doen. Le Fabuleux Village des Flottins, een van de aanraders, bleek echter een soort kerstmarkt met grote houtsculpturen die pas in de wintermaanden plaatsvond en de funiculaire bleek enkel te rijden in de zomermaanden. Er viel teleurstellend weinig te doen, daar in Evian. Dus besloten we dan maar gezamenlijk chocoladetaartjes te gaan eten bij Patisserie Deflon tegen de verveling. 😉

De taartjes waren heerlijk, maar het werd al snel duidelijk dat het cliënteel de aanwezigheid van drie enthousiaste kinderen niet echt op prijs wist te stellen. We kregen menige boze blik toegeworpen. Dan maar snel afgerekend en langs de statige gebouwen aan het meer (waaronder het Casino) naar de ferry terug gewandeld.

Het was een beetje te fris geworden om buiten op het dek te gaan staan, dus we trokken ons terug achter glas om te genieten van het prachtige zicht op de bergen. De ondergaande zon zorgde voor prachtige foto’s. In de wagen op de terugweg naar Aubonne brainstormden we over het avondeten. De kinderen waren al redelijk moe, dus nog op restaurant gaan, leek niet zo’n goed idee. Vermoeide kinderen en stilzitten achter een bord met eten zijn geen ideale combinatie. Onze gastvrouw had de ideale suggestie: kaasfondue! Kwestie van hun inburgeringsproces te versnellen. 😉

Dus stopten we bij een gigantisch warenhuis, kochten daar een fonkelnieuw fonduestel in de kleuren van de Zwitserse vlag, gooiden we kaas, kirsch, ajuintjes en augurkjes in ons winkelwagentje, zochten een lekker bijpassende wijntje uit en verloren bijna een splinternieuwe diadeem in de lift van het warenhuis. Gelukkig is onze vriendin een supermama die de ontbrekende diadeem wist terug te vinden na een klein dramatisch moment in de ondergrondse parking.

Bij onze vrienden thuis maakten we alles in gereedheid voor het avondmaal. We dronken een apertiefje en speelden met de nieuwe cadeaus (minus het boek, natuurlijk) van de kinderen, terwijl onze gastheer de open haard aan de praat probeerde te krijgen. Het was de allereerste keer sinds onze vrienden hier woonden dat ze de open haard aanstaken. Ik ben helemaal voor open haarden en gezelligheid, maar ik kan me niet herinneren dat de open haard in mijn ouderlijk huis zo’n overweldigende rookgeur produceerde. Aan de schouw lag het niet, want die trok goed genoeg. Wellicht was het hout te vochtig of zo. Feit is dat de rookgeur algauw doordrong tot de kleinste hoekjes. Mijn haar en kleren roken echt alsof ik op de brandstapel gestaan had.

We slaagden er met de hulp van de kinderen in het speelgoedvliegtuig in mekaar te krijgen. Wat toch net een iets grotere uitdaging bleek dan verwacht en kleurden en plakten stickers dat het een lieve lust was. De kleurplaten van Djeco bleken heel erg mooi: je moest eerst een dier inkleuren en dan kon je het dier losmaken uit het blad, waardoor het niet uitmaakte dat je buiten de lijntjes had gekleurd. Wel een teleurstelling dat er maar zes kleurplaten in die hele grote doos zaten! Natuurlijk stond dit achter op de doos vermeld, maar daar had ik over gekeken. De platen waren dan ook snel vol gekleurd. Hopelijk gaan de stiften iets langer mee.

En toen was het tijd voor de kaasfondue! Man, dat smaakte! Ik genoot er echt van om samen met onze vrienden van dit traditionele Zwitserse gerecht te smullen.

Na de maaltijd stopten we de kinderen in bed (en mocht ik voorlezen uit het nieuwe boek, hoera!) en brachten we de rest van de avond al babbelend door onder het genot van een lekker glas wijn.

Genève – 7 november 2014

Ons Hollands petekindje verhuisde in mei van dit jaar met haar gezin naar Aubonne in Zwitserland. Hoog tijd om eens een bezoekje te brengen aan haar nieuwe thuis!

Voor mijn vriend en ik betekende dit novemberweekend een hernieuwde kennismaking met Genève. Onze eerste kennismaking vond bijna exact twee jaar geleden plaats toen we vrienden bezochten die pas een kindje hadden gekregen. Het toeval wil dat diezelfde vrienden die we twee jaar geleden bezochten, een maand geleden hun gezin hebben uitgebreid met een tweede dochter. Een dubbele reden om op het vliegtuig naar Zwitserland te stappen, dus.

Ook toevallig: twee jaar geleden werkten onze vrienden allebei voor CERN. Omdat de meeste contracten in CERN tijdelijk zijn, veranderden zij ondertussen allebei van job. Maar we kunnen nog steeds vol trots zeggen dat we iemand kennen die op CERN werkt, want de papa van ons petekindje houdt zich daar sinds enkele maanden bezig met patenten. En hij heeft een contract van onbepaalde duur.

We landden vrijdag 7 november rond een uur of 11 op de luchthaven van Genève. Onze vriend die op CERN werkt, was zo vriendelijk ons op de luchthaven te komen ophalen, zodat we de koffers bij hem in de auto konden laten en zonder zorgen een namiddag in Genève konden doorbrengen. Hij bracht ons naar CERN, wij bedankten hem voor de lift, wensten hem nog een goeie werkdag en namen zonder dralen de tram naar het centrum van Genève.

We stapten uit de tram en ik voelde me meteen thuis. Genève is echt een bijzonder aangename stad, mooi gelegen aan het fantastische meer en met een schitterend uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Alleen jammer dat het zo’n prijzige stad is.

Ondertussen was het al middag, dus onze eerste missie bestond erin voedsel te vinden. Op aanraden van onze vriend trokken we naar La Buvette des Bains des Pâquis voor een snelle lunch. Veel keuze was er niet, maar de plat du jour (met verse vis) zag er uitstekend uit. We waren dan ook niet de enigen die een plekje zochten op het zonnige terras met uitzicht op het meer. Ideale plek voor een snelle én goedkope lunch, zeker wanneer de zon schijnt.

Na het middagmaal namen we een mouette (een gele taxiboot) naar de overkant van het meer om te wandelen door het oude stadsgedeelte dat ik de vorige keer zo charmant gevonden had. Natuurlijk kon ik het niet laten om opnieuw de Cathédrale Saint-Pierre binnen te springen om me te laten overdonderen door de overweldigende schoonheid van de kapel van de Maccabeeën.

Jammer genoeg bleek tijdens ons bezoek aan de kathedraal het weer omgeslagen te zijn. De helder blauwe hemel had zich verstopt achter dikke, grijze wolken waaruit motregen op onze hoofden neder daalde. Tijd voor een vieruurtje dus. Patisserie Vivel werd aangeraden door tripadvisor en stelde inderdaad niet teleur. Heerlijk gebak in combinatie met uitstekende thee en chocomelk.

Na deze pauze bleek het weer nog niet echt verbeterd. We liepen wat rond door de van regen glimmende straatjes en besloten dan maar de handdoek in de ring te gooien en ergens een glas wijn te drinken. We belandden in La Cantinella en genoten op ons gemak van een lekker glas Italiaanse wijn vergezeld van warme broodjes met tomaat en kaas, ons aangeboden door het huis.

Na de wijn was het tijd om de tram naar CERN te nemen. We wachtten bij het onthaal op onze kameraad en reden samen van CERN naar zijn huis in Aubonne. Aubonne ligt op zo’n 55 km van Genève, maar door de drukke avondspits deden we er toch meer dan een uur over. Op zo’n momenten ben ik altijd blij dat ik bespaard blijf van dagelijks fileleed. Ik mag dan al eens grommelen over de NMBS vertragingen, met een leesboek en een iphone bij de hand heb je niet veel kans om je te vervelen, terwijl je achter het stuur van een wagen altijd oplettend moet zijn. Heel stresserend.

Na veel file kwamen we dan eindelijk aan bij de naschoolse opvang waar de drie kinderen van onze vrienden vol ongeduld op ons zaten te wachten. Ze waren helemaal uitgelaten en het weerzien verliep dan ook heel erg hartelijk met veel dikke knuffels en opgewonden kinderstemmetjes. Oef, want het was alweer een tijdje geleden dat de kinderen ons gezien hadden en ik ben altijd een beetje bang dat het niet zal klikken.

Onze vriend was bijzonder goedgezind, want net deze namiddag had hij het goeie nieuws gekregen dat hij na amper een half jaar werken bij CERN promotie zou krijgen. Woehoe! Schitterend nieuws dat natuurlijk met een flesje champagne moest gevierd worden. Maar alvorens de fles te ontkurken, deelden we onze cadeautjes uit aan de kinderen. Ik had mijn best gedaan om voor iedereen een passend cadeau te vinden. Voor ons driejarig petekindje had ik stickertjes en kleurplaten met stiften gekocht, voor haar vijfjarige broertje kocht ik een zelfbouwvliegtuig en voor de zevenjarige grote zus kocht in een boek van Annie M.G. Schmidt, omdat ik als kind zelf zo’n ontzettende fan van deze schrijfster was en er zo toch nog een beetje een link met Nederland was, waar alledrie de kindjes geboren werden.

Dat boek bleek de aanleiding voor heel wat traantjes te zijn, want, zo zei de grote zus: “Een boek is geen cadeau,” terwijl ze jaloers naar de cadeautjes van haar kleine broer en zus keek. Daar stond ik toch even met mijn mond vol tanden. Want als kind (en nu nog) was ik altijd ontzettend blij met een boek. Maar goed, mijn vriend heeft gelijk, ik moet mijn interesses als kind niet op andere kinderen projecteren, want blijkbaar was ik een kind met ontzettend saaie hobby’s. 😉

Enfin ja, het verdriet ging snel voorbij, maar ik noteer dus dat in Aubonne boeken niet als geschenken beschouwd worden. Al een geluk dat een kinderhart erg vergevingsgezind is. Die fles champagne werd alsnog ontkurkt en we genoten samen van een slaatje met vis dat onze gastheer snel in mekaar gebokst had als avondmaal, terwijl we praatten over het nieuwe leven van onze vrienden in Zwitserland.