Lausanne – 7 mei 2016

Gezellig ontbijten in het zonnetje in de tuin van onze vrienden, er zijn ergere manieren om de dag te starten. Vandaag gingen we op stap zonder onze vriendin, want ze moest haar business trip naar San Francisco van de dag nadien voorbereiden. We deden het met z’n allen rustig aan, want echt grootse plannen hadden we niet, buiten de zoon van onze vrienden op tijd op de voetbaltraining krijgen. Die voetbaltraining bleek echter onverwacht (nu ja, het was wel een verlengd weekend, wellicht was onze vriend dat gewoon uit het oog verloren) afgelast en zo kwam er tijd vrij om een spelletje UNO te spelen met de drie kinderen. Ik blijf UNO een fijn spel vinden: eenvoudig genoeg zodat iedereen die cijfers kan lezen een kans heeft om te winnen en altijd spannend en afwisselend.

Rond elf uur vertrokken we met onze vriend en de drie kinderen naar Lausanne, zodat hun mama rustig haar koffer kon maken. We parkeerden de auto in de Flon buurt en wandelden naar de kathedraal. Ondanks het feit dat onze vrienden op een dikke twintig minuten rijden van de kathedraal van Lausanne wonen, hadden ze deze nog nooit beklommen. Hoog tijd om dat recht te zetten. De kinderen beklommen zonder zeuren de trappen om vervolgens boven getrakteerd te worden op een letterlijk oorverdovend concert van de klokken. Hopelijk is er geen permanente schade aangericht aan die kleine oortjes. Ik heb nochtans mijn best gedaan om de oren van ons petekindje dicht te houden.

Na genoten te hebben van het spectaculaire uitzicht (wat een verschil met de vorige keer, toen we Lausanne op een erg druilerige dag bezochten), trokken we terug naar beneden. Ergens onderweg slaagden we erin de zoon van onze vriend uit het oog te verliezen. Er zat niets anders op dan ons op te splitsen. Onze vriend ging terug naar boven om te kijken of zijn zoon ergens op één van de uitkijkplatforms was blijven hangen en mijn vriend liep zo snel mogelijk naar beneden om te zien of de jongen misschien al vooruit gegaan was, terwijl ik op de twee overblijvende kinderen lette. Tot onze grote opluchting vonden we hem snel terug. Da’s nu al de tweede keer dat ik bijna een kind kwijt speel dat niet van mij is!

Ons middagmaal aten we in P’tit bar, een biologisch café met voor het merendeel vegetarisch aanbod. Mijn salade met tomaten, olijven en appel was lekker, maar wel een beetje aan de kleine kant. Nu, een ietwat meer bescheiden middagmaal kon zeker geen kwaad na al die kaas die we de laatste dagen binnen gespeeld hadden.

Na de inwendige mens versterkt te hebben, wandelden we terug richting Flon, een prachtig gerenoveerde buurt met autovrije straten, moderne gebouwen en street art. Ideaal om in te kuieren en ‘s avonds ongetwijfeld een fantastische plek om iets te drinken op een dakterras. Helaas bleken de dakterrassen overdag gesloten, dus moesten wij het stellen met een terras op straatniveau. Ook gezellig! En de Exotic Groove cocktail die ik er dronk, smaakte mij geweldig. De temperatuur op het terras begon al snel op te lopen (vermoedelijk doordat de ganse Flon buurt in een vallei ligt en de warmte er dus moeilijk weg kan) en ik was eerlijk waar opgelucht dat de ober de parasol kwam openen. Mijn velletje is zoveel zon niet meer gewoon!

Bij het vertrekken vergaten we bijna de sjaal van de jongste, maar gelukkig wees de oplettende ober ons op deze vergetelheid. We namen de metro naar Ouchy, gelegen langs het meer van Lausanne, alwaar het meteen een paar graden kouder was. We genoten van de zon, de prachtige uitzichten en de waterpartij waar de kinderen in konden spelen. Er waren allerlei feestelijkheden aan de gang en we lieten ons zelfs verleiden tot deelname aan een groepsdans. Enfin ja, dat is te zeggen, onze vriend, zijn zoon en ikzelf. De meisjes en mijn eigen vriend speelden toeschouwer. Blijkbaar was het tegelijkertijd kermis in Lausanne. Ideaal om de kinderen te trakteren op een ritje met de Water Splash (een attractie vergelijkbaar met de boomstammetjes in Bobbejaanland) en zelf opnieuw het kind in ons boven te halen. Ons petekindje vond het heel erg eng, te oordelen aan de traantjes die op haar wangen bengelden na de rit. Maar ze bleef stoer en zei dat het geweldig leuk was en dat ze zeker nog eens wou gaan. Dat voorstel lieten we maar voor wat het was: er waren immers plastieken zwanen (een upgrade voor de eendjes) waarop gevist moest worden. Helaas kozen de kinderen de meest genderstereotype cadeaus uit die je je maar kan voorstellen: roze glitterspullen voor de meisjes en een stoer geweer voor de jongen. En dat ondanks mijn dappere pogingen om die stereotypen te doorbreken. Er is nog werk aan de winkel!

Na de zwaantjes vonden we het welletjes en liepen we terug naar de waterpartij, alweer we elkaar gratis ende voor niks konden nat spetteren. We sloten ons bezoek aan Lausanne af met een fijne wandeling langs het meer en beloofden de volgende keer dat we er op bezoek zouden zijn, zeker een waterfiets (of twee) te huren. De dag was werkelijk omgevlogen.

Gelukkig verliep de rit van Lausanne naar Aubonne probleemloos. Onze vriendin was ondertussen nog steeds niet gepakt voor haar trip naar San Francisco. Terwijl wij haar tips gaven voor geschikte kledij voor tussenseizoen weer (laagjes, veel laagjes), speelden mijn vriend en ik speelden UNO met de kinderen en bereidde onze vriend het avondmaal: pasta met inktvisringen in een tomatensausje. Simpel, maar lekker! ‘t Zat onze vriendin niet echt mee, want vervolgens lukte de online check-in niet. Na wat geknoei, kwam het uiteindelijk allemaal in orde.

We kropen allemaal vroeg in bed, want onze vriendin moest de volgende dag al rond vier uur opstaan om op tijd op de luchthaven te zijn om de vroege vlucht naar San Fran te halen. Een lange nacht, daar zouden we zelf ook deugd van hebben!

Landenlijstje

Omdat bloggen nog altijd leuker is dan blokken, een overzichtje van het aantal landen dat ik reeds bezocht, geordend per continent.

Europa:

Noord-Amerika:

Canada
USA

Afrika:

Egypte
Tunesië

Azië:

Oceanië:

Australië

33 landen van de 195. Er is nog werk aan de winkel. 😉

Annecy – 6 mei 2016

Met de ganse bende samen ontbijten en genieten van heerlijke Franse en Zwitserse kazen, I can get used to that! Aan de andere kant heeft zo’n gezin wel vijf keer zoveel tijd nodig om klaar te geraken voor een uitstapje. 😉

Onze bestemming van de dag: Annecy! Een prachtig middeleeuws Frans stadje gelegen aan het Lac d’Annecy en gerenommeerd om wille van de twee kanalen en de rivier Thiou die het oude stadscentrum zijn charme geven. Het leek me verstandig om voor de autorit van een uur van plaats te ruilen met het zoontje van onze vrienden zodat ik niet meer tegen de rijrichting in moest zitten. And guess what: it worked!

Onze eerste indruk van Annecy viel eerlijk gezegd dik tegen. Het was een hel om een parkeerplaats te vinden. Het parkeergeleidingssysteem werkte niet, waardoor we totaal niet wisten op welke parking er nog een parkeerplaatsvrij was. Spoiler: er was nergens nog een parkeerplaats vrij. Na op een drietal parkings tevergeefs rondjes gereden te hebben, stelde onze vriend voor dat we met z’n allen zouden uitstappen. Hij zou dan een stuk van het centrum wegrijden in de hoop daar een parkeerplek te vinden.

Een goed idee, want de kinderen (inclusief mezelf) begonnen het zo langzamerhand beu te worden. Net zoals gisteren was de zon van de partij en van zodra ze uit de auto waren, wandelden we meteen naar de oever van het meer om een boottochtje te regelen. We kochten tickets voor de boottocht van 13u. Omdat het ondertussen al half twaalf was, gingen we op zoek naar een plek om te lunchen. Veel tijd op overschot hadden we niet, maar de zoektocht naar een restaurant bracht ons wel langs een prachtig kanaal.

Ons oog viel op het gigantische terras van Brasserie des Européens. Het terras was voor het grootste deel leeg. We vonden een schitterend plekje in de zon en wachtten tot onze vriend ons zou vervoegen. Niet veel later schoof hij bij aan tafel. Hij had nog een flink eind moeten stappen om terug in het historische centrum te geraken. Het werd ons al snel duidelijk waarom het terras zo leeg was. Blijkbaar begon de service pas om 12u. We werden een beetje zenuwachtig, omdat we vreesden ons boottochtje te zullen missen. Toen we dan eindelijk konden bestellen, stelde de ober ons gerust: hij zou aan de keuken vragen er vaart achter te zetten. We zorgden ervoor dat de bestelling niet al te ingewikkeld was: een kindermenu voor de kinderen en een Thaise viscurry voor de volwassenen. De gerechten kwamen snel en water lekker. Omdat we heel erg beschut zaten, werd het zelfs een beetje té warm op het terras. De pannenkoeken die de kinderen als dessert kregen, moesten ze helaas half laten liggen om de boot niet te missen.

Stipt om 13u stonden we aan de aanmeerplaats van onze boot. Op het nippertje, maar we hadden het gehaald. De boottocht op het Lac d’Annecy was werkelijk prachtig. Majesteuze bergen, mooie kastelen, zeilboten op het meer, honderden parapentes in de lucht, ik schoot aan een hoog tempo foto’s. Pluim voor de erg vriendelijke bestuurder van de boot, die alle kindjes aan boord de gelegenheid gaf om even aan het stuur te zitten. Mét bijpassende kapiteinspet op hun hoofd. Echt superleuke foto’s kunnen maken van glunderende gezichtjes.

Na de boottocht konden de kinderen zich uitleven in de speeltuin en mochten ze een ritje maken op als paarden vermomde go-carts. Het besturen van deze neppaarden bleek niet zo evident, want er deden zich verschillende botsingen voor.

Na de overtollige energie verbruikt te hebben, trokken we richten het oude centrum. We genoten van de fijne wandeling langs de met bloemen versierde straten en de mooie kanalen. Op zo’n schitterende zomerdag mocht een ijsje natuurlijk niet ontbreken. We vonden een mooi terras en plaatsten onze bestelling. Ik ging voor een kolonel: een citroensorbet met wodka. Vlakbij ons terras stond een dame volledig uitgedost in Delfts blauw standbeeld te spelen. We maakten een leuke foto van de drie kindjes met het standbeeld en lieten een centje achter in het potje van Delfts blauw porselein. In ruil kregen de kinderen en snoepje.

We waren net op het gemak van ons ijsje aan het genieten toen we geroep en commotie hoorden in de buurt van de Delftse dame. Blijkbaar had een minderjarig boefje het potje met muntstukken mee gegrist en had hij het op een lopen gezet. De standbeelddame zelf kon onmogelijk in haar ongetwijfeld zware outfit de achtervolging inzetten. Gelukkig waren er behulpzame burgers in de buurt die achter de dief aangingen. Ze slaagden er blijkbaar ook in hem te pakken te krijgen, want het porseleinen potje werd na enkele minuten terug voor de voeten van de dame geplaatst (die nog steeds roerloos stond, bewondering voor haar toewijding). Of er munten uit het potje verdwenen waren, was mij niet duidelijk, maar voor de zekerheid liet ik de kinderen nog wat extra muntstukken in het potje gooien.

Terwijl wij getuigen waren van dit drama, was onze vriendin druk bezig met kleren passen. De prijzen in Frankrijk zijn een pak schappelijker dan in Zwitserland, dus ze wilde graag van de gelegenheid gebruik maken om haar kleerkast wat aan te vullen. Ik kon haar uiteraard geen ongelijk geven. 😉 Het passen duurde echter langer dan verwacht en ze voelde zich genoodzaakt de assistentie van haar man in te roepen. Terwijl zich in het pashok ongetwijfeld zware onderhandelingen afspeelden, trokken wij met de drie kinderen naar de speeltuin. Het was echter veel te heet in de speeltuin (wellicht te wijten aan een combinatie van het gebruikte kunstgras en de ligging van de speeltuin ingesloten tussen de gebouwen). Bovendien was er te veel volk voor te weinig speeltuigen. De kinderen waren het dan ook snel beu en schakelden over in zaag-modus.

Nadat onze vriendin (eindelijk) een paar outfits naar haar smaak gevonden had, wandelden we naar het kasteel van Annecy. Helaas waren we te laat voor een bezoekje en konden we het kasteel enkel nog van de buitenkant bewonderen. Gelukkig was het uitzicht over de daken van Annecy dat we vanaf de heuvel waarop het kasteel gebouwd stond, erg de moeite.

We wandelden door de gezellige straatjes van Annecy naar beneden en kochten onderweg twee flessen champagne. We hadden namelijk iets te vieren: mijn vriend en ik waren op deze dag exact 17 jaar samen. Ja, ik kan het zelf amper geloven. We wilden graag op dit heuglijke feit klinken samen met onze vrienden.

Terwijl onze vriend vertrok om de auto te gaan halen, dronken we nog een glaasje rosé op een terrasje. Ik kocht voor de drie kinderen nog een yoghurtijsje in zo’n zelf opschep winkeltje, maar het was daar zo’n verschrikkelijke chaos, dat mijn eigen zin in een ijsje snel over was.

We kregen bericht van onze vriend dat hij onderweg was en liepen naar het stadhuis van Annecy waar we door hem opgepikt werden. De avond sloten we af in de tuin van onze vrienden, genietend van een assortiment heerlijke kazen, vergezeld van de fles champagne die we in Annecy gekocht hadden. Alweer een fantastische avond.

Lac de Joux – 5 mei 2016

De afspraak was dat we onze eerste dag in Aubonne lekker zouden uitslapen. We konden het allemaal gebruiken. Vooral onze gastvrouw was erg moe van het harde werken. Onze vriendin heeft dan ook een veeleisende fulltime job (waarbij 14 uren per dag werken zeker geen uitzondering is) die ze combineert met haar gezin met drie kinderen.

We ontbeten gezellig samen en overliepen de plannen voor de komende dag. Met z’n zevenen in de wagen van onze vrienden (gelukkig hebben ze zo’n busje waar zeven personen in passen), trokken we richting Lac de Joux, een dik half uur rijden van Aubonne.

Eerste stop van de dag: Espace Horloger in Vallée de Joux. Na ons bezoek aan het Patek Philippe Museum een paar jaar geleden, was ik erg benieuwd naar de collectie van dit museum. Espace Horloger had een paar mooie stukken, maar die verdwenen (uiteraard) in het niets bij de pracht en praal die we bij Patek Philippe hadden mogen aanschouwen. De focus lag in Espace Horloger meer op het ambacht van de horlogemaker. Het museum had kosten nog moeite gespaard om te investeren in nieuwe technologieën: 3D-filmpjes, fancy touch screens en andere. Toch bleef ik een beetje op mijn honger zitten. De kinderen waren niet echt geboeid en waren het al snel beu en misschien was er gewoon té veel informatie om het allemaal goed op te nemen.

Het museum was ook niet bepaald druk bezocht, want ons groepje van zeven was er helemaal alleen. De drie kinderen in ons gezelschap werkten duidelijk danig op de zenuwen van de dame die het museum beheerde, want om de haverklap kwam ze inspecteren om er zeker van te zijn dat ze niks kapot maakten. Terwijl ze zich wel verveelden, maar eigenlijk wel braaf waren.

Na het bezoek besloten we iets te gaan eten aan de oever van het mooie Lac de Joux. Veel eetgelegenheden waren er niet en de helft bleek dan nog eens gesloten te zijn. Gelukkig vonden we een plekje op het zonnige terras van Restaurant du Lac. Ondertussen was het al 14u gepasseerd, dus vreesden we dat de keuken gesloten zou zijn. Gelukkig bleek dat niet het geval, al was de filet de perche waarop we ons oog hadden laten vallen wel uitverkocht. Dus stelden we ons tevreden met de filet de féra, ‘s ochtends gevangen in het meer. Zeker niet slecht. Al waren het vooral de haarfijn gesneden frietjes die bij de kinderen in de smaak vielen.

Vervolgens reden we naar de Dent de Vaulion om het allerlaatste stukje naar de top te voet te beklimmen. Boven hadden we een fenomenaal uitzicht op het Lac de Joux en het Lac Brenet aan de ene kant en het Lac Léman met de besneeuwde bergtoppen aan de andere kant. Prachtig. We maakten wat groepsselfies, genoten van het zonnetje en speelden met de kinderen.

Op de terugweg naar huis gebruikten de kinderen mijn vriend als canvas om vol te hangen met allerlei stickertjes die ze ergens uit een toeristisch boekje plukten. Ik maakte bijzonder enthousiast foto’s van het spektakel. Iets té enthousiast, zo bleek. Het voortdurend door de zoeker kijken in combinatie met de bochtige wegen en het feit dat ik tegen de rijrichting in zat, had als resultaat dat ik kotsmisselijk werd. De kleine stop onderweg om fonduekaas uit een kaasautomaat (I kid you not) te draaien, kon niet veel helpen. Even vreesde ik dat ik onderweg zou moeten stoppen om mijn maag te ledigen. Gelukkig kwamen we net op tijd aan bij het huis van onze vrienden en kon ik wat bekomen van de rit.

Mijn misselijkheid trok gelukkig snel genoeg weg om te kunnen genieten van de heerlijke Zwitserse kaasfondue. We hadden de tuintafel van onze vrienden zo gepositioneerd dat we optimaal konden genieten van de avondzon. Het uitzicht op het Lac Léman en de bloeiende kastanjeboom waren de kirsch in de kaasfondue. 😉 Wat een prachtige plek om te wonen! Onze vrienden hebben het toch maar getroffen. Hieronder enkele foto’s van het uitzicht vanaf hun terras:

Nadat we de kinderen hun verhaaltje hadden voorgelezen en de rust in huis wederkeerde, brachten we de rest van de avond door met een glaasje wijn op de bank. Gewoon gezellig bijpraten. Het deed deugd!

Van Leuven naar Aubonne – 4 mei 2016

Omwille van de onrustwekkende berichten over uren aanschuiven bij de pre-screening in de luchthaven van Zaventem en gemiste vluchten, besloten mijn vriend en ik het zekere voor het onzekere te nemen en een extra halve dag verlof te nemen voor onze trip naar Genève. Oorspronkelijk waren we van plan om ‘s avonds rechtstreeks na het werk de trein naar Zaventem te nemen. Onze vlucht van Brussel naar Genève (die we maanden gelegen geboekt hadden, lang vóór de aanslagen) vertrok immers pas om 19.20u. Tijd zat in normale tijden. Helaas het leven onder terreurdreigingsniveau drie heeft vele nadelen, lange wachtrijen veroorzaakt door extra veiligheidsmaatregelen zijn er daar eentje van.

Dus hielden we het na een halve dag werken voor bekeken en spoorden we van Brussel terug naar Leuven om onze valiezen op te halen. We lunchten supersnel in restaurant Hollyworld (ik beken: grote fan van dit concept), gooiden de laatste benodigdheden in onze valies van namen de trein van 15.09 naar Brussels Airport. De trein naar de luchthaven stopte in het oude station dat tijdelijk heropend is. Goed dat deze mogelijkheid er is, maar bereid je voor op trappen omhoog lopen met valiezen en best wel een lange wandeling (een kwartier) langs de parkeergarage naar de pre-screening.

Over de pre-screening gesproken, dankzij de zeer goede profiling van het personeel (blond zijn, heeft zo zijn voordelen) mochten wij deze gewoon overslaan. Of zouden al de hartjes die ik de laatste tijd via twitter naar de Brussels Airport account gestuurd had, er voor iets tussen zitten? Feit is dat onze valiezen om 15.51u al ingecheckt waren en we er van de vriendelijke Brussels Airlines crew nog een hartje van Neuhaus bovenop kregen. Nog drieëneenhalf uur wachten tot onze vlucht zou vertrekken! Enfin ja, niet dat mijn vriend en ik ons snel vervelen. Wij zijn altijd goed voorzien van de nodige elektronica en we hadden ons op voorhand voorgenomen de geteisterde handelaars van de luchthaven wat te steunen. Al snel bleek het zoeken naar een plek om iets te kunnen drinken, blijkbaar waren er veel mensen net als wij goed op voorhand naar de luchthaven gekomen.

Uiteindelijk vonden we een plekje aan een toog waar het personeel duidelijk niet kon volgen met afruimen en ik verschillende keren zelf de self service dienbladen over de toog gehesen heb. Ik dronk een glaasje cava en mijn vriend een Leffe. Heel comfortabel zaten we er niet, dus verplaatsten we ons dan maar naar de gate alwaar er voldoende stopcontacten waren om al onze elektronica van energie te voorzien.

En jawel, ook dit keer liep ik weer een bekende tegen het lijf op de luchthaven. Het wordt zo langzamerhand traditie. Terwijl ik stond aan te schuiven voor een smoothie bij Helixir stond zij in de rij bij de Exki om af te rekenen. We deden even een babbeltje en wensten elkaar vervolgens een goeie vlucht toe.

De vlucht naar Genève was voorbij in een zucht. Van mijn plannen om wat Spaans te studeren kwam niet veel in huis, want vlak na het opstijgen voelde ik mijn oogleden zwaar worden en ik deed mijn ogen pas weer open toen we de landing naar Genève inzetten. Mooi, zo omringd door al die bergen.

Onze vriend kwam ons samen met de drie kinderen (9, 7 en 5 jaar oud) ophalen aan de luchthaven. Wat een luxe! Na aankomst in hun huis in Aubonne hadden we net de tijd om onze valiezen in de logeerkamer neer te ploffen, want de kinderen zaten op hete kolen om hun cadeautjes open te maken.

De legodozen vielen alvast in de smaak. (Al een geluk, want een herhaling van het ‘een boek is geen cadeau’-incident zag ik niet zitten.) Het open doen van de bouwdozen werd echter uitgesteld tot de volgende dag, want ondertussen was het al ver na bedtijd. Maar hey, als de meter en de peter van de jongste dochter op bezoek zijn, mag er al eens gek gedaan worden.

Nadat de kinderen in bed lagen, deden onze vrienden een flesje champagne open en klonken we op het weerzien. We waren nog lang niet bijgepraat toen we naar bed gingen, maar de komende dagen zouden we nog tijd genoeg hebben om onze schade in te halen.

11 reisvragen

Schaamteloos gepikt bij Wacca.be! Omdat ik nooit genoeg kan krijgen van reislijstjes.

1. Het leukste land

Goh, meteen al een moeilijke vraag. Er zijn veel landen die een bijzondere plek in mijn hart veroverd hebben, maar als ik dan toch één favoriet moet kiezen, dan ga ik voor het land van de rijzende zon, Japan. Japan heeft het allemaal: een unieke en eeuwenoude cultuur, een ongelooflijk gevarieerde natuur, het beste eten van de hele wereld, heerlijke onsen om in te weken en een bevolking die dol is op blonde haren. 😉 Twee keer bezochten mijn vriend en ik dit bijzondere land al en omdat drie keer scheepsrecht is, mag een derde keer beslist niet uitblijven.

Eindigde tweede voor deze vraag (en daar was een fotofinish voor nodig): Australië.

2. De leukste stad

Singapore (ok, strikt genomen is Singapore een stadstaat, maar da’s ook een stad, he). Architectuur waarvan je mond open valt en zowat het best geörganiseerde land dat ik ooit bezocht heb (dat dezelfde partij, die er enerzijds niet altijd even democratische principes op nahoudt, al sinds het ontstaan van het land aan de macht is, heeft er anderzijds wel voor gezorgd dat dit land een ongekende groei heeft doorgemaakt). En op elke straathoek kan je genieten van de heerlijkste culinaire lekkernijen uit alle uithoeken van Azië.

Goede tweede: Barcelona! Super-toeristisch, maar de stempel die Gaudí op deze stad gedrukt heeft alleen al, maakt dat iedereen deze stad minstens één keer in zijn of haar leven bezocht moet hebben.

3. De mooiste natuur

Australië. Qua fauna én flora moeilijk te overtreffen. Woestijnen, bergen, tropische regenwouden, stranden en natuurlijk: het Great Barrier Reef (die helaas aan een snel tempo aan het verbleken is). Fenomenaal.

Goede tweede: Canada. (Minpunten omdat we geen beren gezien hebben.)

4. Meest verrassende plek dicht bij huis

Tijd om een beetje chauvinistisch te zijn. Qua religieus erfgoed blijft de site van de Abdij van ‘t Park ongeëvenaard volgens mij. En ik hoef maar op de fiets te springen om er te geraken.

5. Leukste winterbestemming

Mja, de laatste keer dat mijn vriend en ik nog echt op winterreis met sneeuw en zo trokken, is van 2003 geleden. En na het fiasco dit jaar weet ik niet of we nog snel opnieuw een poging zullen ondernemen. Laat ik dan maar voor Polen gaan, louter en alleen omdat ik daar in februari 2002 één van de meest memorabele weken in mijn leven heb doorgebracht samen met mijn studiegenootjes.

6. Beste restaurant waar ik op vakantie at

Culinaire ontdekkingen zijn voor mij onlosmakelijk met het reizen verbonden. Eten is zo’n belangrijk onderdeel van een cultuur dat ik mensen die elke reis wanhopig op zoek gaan naar een McDonalds gewoonweg niet kan begrijpen. Voor deze vraag ga ik het mezelf een beetje gemakkelijk maken en teruggrijpen naar een ervaring die nog vers in het geheugen ligt: onze laatste maaltijd in Brno bij Koishi. Al de restaurants die we bezochten in Brno waren de moeite, maar Koishi was toch wel het allerbeste.

7. Mijn favoriete manier van reizen

Goh, lastig, lastig, want de manier van reizen is natuurlijk heel erg afhankelijk van de bestemming die je kiest. Als je naar IJsland reist, kom je uiteraard niet ver met het openbaar vervoer. Mocht het mogelijk zijn om zo de hele wereld rond te reizen, dan zou ik, denk ik, voor de boot kiezen. Onze cruise op de Nijl vind ik nog altijd één van de meest aangename manieren om ons te verplaatsen: ‘s nachts varen terwijl wij in dromenland waren en overdag langs de Nijl uitstapjes maken.

Goeie tweede: de Japanse shinkansen.

8. Beste overnachting

Zonder twijfel: Otterburn B&B. De gastvrijheid die mijn vriend en ik in deze B&B mochten ervaren, daar kan geen vijf-sterrenhotel tegenop!

9. Het mooiste hotel

Marina Bay Sands. Dat zwembad alleen al…

DCIM100GOPRO

10. De meest verrassende stad

Poznán! Niet veel van verwacht, een bijzonder aangename kennismaking met één van de kleurrijke oud-hoofdsteden van Polen.

11. Nog op mijn lijstje

Euh wel, mijn lijstje met interessante bestemmingen is bijzonder lang. Dus laat ik mij beperken tot twee bestemmingen per continent.

Europa: Kroatië en Portugal (al in Lissabon geweest, maar zou graag meer van het land ontdekken)
Rusland: krijgt een apart puntje omdat deze mastodont zowel in Europa als in Azië ligt
Azië: Zuid-Korea en Indonesië
Noord-Amerika: De natuurparken van de West Coast en Florida
Zuid-Amerika: Costa Rica en Argentinië
Afrika: Zuid-Afrika en Kaapverdië
Oceanië: Nieuw-Zeeland en Fiji
Antarctica: hoef ik niet per sé te bezoeken wegens veel te koud

5 jaar geleden

Verwoestte de tsunami grote delen van Japan. De heropbouw is nog steeds bezig, maar duizenden mensen zullen nooit meer naar hun woonplaats kunnen terugkeren.

Vijf jaar geleden keken we vol ongeloof naar de beelden van dood en vernietiging en twijfelden we eraan of we onze reis naar het land van de rijzende zon al dan niet zouden annuleren. Ik ben nog elke dag blij dat we dit niet gedaan hebben, want het werd één van de meest bijzondere reiservaringen in ons leven.

Love you, Japan! Hope to visit you again in the near future.

Van Brno naar Leuven – 8 februari 2016

Laatste nacht in Hotel Avanti en laatste keer genieten van het uitgebreide ontbijtbuffet. Valies gemaakt, afgerekend en bij de receptie een taxi besteld naar de luchthaven. Het toeval wil dat net op het moment dat wij naar buiten stapten voor onze taxi, de taxi van een andere gast van het hotel arriveerde. Deze gast moest ook naar de luchthaven dus het leek economischer (en ecologischer) om een taxi te delen.

Bleek dat deze gast dezelfde conferentie had bijgewoond als mijn vriend. Niet zo bijzonder natuurlijk, wetende dat het hotel werd aangeraden door de organisatoren van de conferentie.

We waren mooi op tijd in de luchthaven van Brno en na een vrij grondige security check voor zo’n kleine luchthaven, zochten we een plekje om te wachten op ons vliegtuig. Ik kocht wat Tsjechische chocolade om mijn collega’s te trakteren in de enige winkel van de ganse luchthaven.

Na een probleemloze vlucht op een verrassend vol vliegtuig kwamen we aan in München. We hadden meer dan tijd genoeg om te lunchen tijdens onze overstap en belandden in het niet onaardige restaurant SeafoodSylt. Mijn phở was lekker en de curry met eend van mijn vriend was zelfs heel lekker. Beter dan we van airportfood gewoon zijn.

IMG_20160208_134849

IMG_20160208_134933

De tweede vlucht verliep ook vlotjes. Heel grappig dat we op de luchthaven weer iemand tegen het lijf liepen die we kenden: dit keer de mama van ons petekindje die in Aubonne woont. Onze vriendin was net terug van een businesstrip in België en Nederland en was op de terugweg naar Genève. Ze zag er behoorlijk moe uit, maar het was alleszins een kort, maar fijn weerzien.

Zelfs de NMBS was ons voor één keer goed gezind en bracht ons zonder vertragingen naar Leuven. En daarmee zat ons kort tripje naar Oost-Europa er alweer op. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft.

Brno – 7 februari 2016

Na de nachtelijke drink in de bowlingbar zag ik het niet zitten om vroeg op te staan om samen met mijn vriend te ontbijten. Een beetje uitslapen zou mij deugd doen en mijn vriend kan heus ook wel zonder mij ontbijten.

Ik zette mijn wekker zodat ik net tien minuten voor sluitingstijd aan het ontbijt zat. Na dit supersnelle ontbijt bestelde ik aan de receptie een taxi om mij naar het Joods kerkhof te brengen. Ik moest even een klein misverstandje overwinnenmet de taxichauffeur die geen woord Engels sprak, maar geraakte dan toch ter plekke.

Kerkhoven in het algemeen vind ik interessante plekken om te bezoeken in het buitenland. Ik herinnerde me nog dat ik enorm onder de indruk was van het bezoek aan het joods kerkhof in Kraków in 2001. Joodse kerkhoven zijn meestal oases van groen en rust. Dit kerkhof was daarop geen uitzondering. Magnifieke en fotografisch zeer interessante plek. Ik slenterde op mijn gemak tussen de graven en genoot van de serene sfeer.

Het joods kerkhof lag ver buiten het stadscentrum en ik twijfelde over de plek waar ik zou lunchen. Op een blog over Brno had ik gelezen dat er niet al te ver stappen van het joods kerkhof een Vietnamees restaurant was met als specialiteit noedelsoep. Ik had genoten van het buiten zijn en besloot de wandeling van zo’n twintig minuten aan te vangen. Niet bepaald een mooie wandeling, maar mijn gps bracht me wel langs een hoger gedeelte van waaruit ik een prachtig uitzicht op Brno had én een heerlijke kom noedelsoep is de beste motivatie.

Restaurant Thuan Lien lag op een lelijk bedrijventerrein. Niet bepaald een toeristische trekpleister. Ik bleek echter niet de enige persoon in Brno die zin had in een noedelsoepje. Ik moest zelfs aanschuiven om een plekje te kunnen bemachtigen. Het interieur van het restaurant stelde niet veel voor, maar de noedelsoep was fenomenaal.

Vanaf de buitenwijken waarin ik mij bevond was het zo’n 45 minuten wandelen naar het centrum. Een beetje lichaamsbeweging kon ik wel gebruiken na al die copieuze maaltijden en de zon was nog steeds van de partij. Geen excuus dus om een taxi te nemen.

Na een fijne wandeling stapte ik het Museum voor toegepaste kunst binnen. De gewone collectie was gratis te bezoeken, maar er was ook een tentoonstelling gewijd aan het werk van Jan Svoboda met de intrigerende titel ‘I am not a photographer’. Als amateurfotograaf was ik meteen geïntrigeerd. Het minimalisme is zijn werk sprak me ergens wel aan, maar echt beklijven deed het niet. De permanente collectie was meer mijn ding: met mooie meubels en heel veel prachtig servieswerk. (I love pottekes!)

Toevallig was er die avond een optreden van een aantal koren in het Museum voor toegepaste kunst. De koren zelf waren al druk aan het soundchecken en zo werd ik dus gratis en voor niets op een fijn meerstemmig concert getrakteerd. Shout out naar OctOpus Vocalis en SYxtet Svitavy, ik heb oprecht genoten van jullie muziek.

Na het museumbezoek was het alweer tijd voor het avondmaal. Ik trof mijn vriend in de buurt van het museum. Restte ons de moeilijke beslissing in welk restaurant we ons laatste avondmaal in Brno zouden consumeren. We haalden het lijstje met de tien beste restaurants van Brno erbij en de keuze leek evident: ons laatste avondmaal konden we niet anders dan Japans gaan eten.

Koishi stelde absoluut niet teleur. Ongelooflijk lekker eten. Jammer dat we er net de dag hadden uitgekozen dat hun sushichef vrijaf had, maar goed, dan hebben we een excuus om nog eens terug te gaan. De vis die we voorgeschoteld kregen, mocht er alleszins zijn. Dikke aanrader!

Dit aten wij:

Beef fillet tartar & smoked eel, beetroot, raspberry ponzu gel, shallot, crispy bulgur
Scallops, butternut, ginger yuzu foam, citrus gruits, hijiki seaweed, brick chips
White sea bass & vegetable stuffed calamari, beluga, lentils purée, tomatoes, saffron fish foam, Kalamata olives, basil, baby spinach
Monkfish & crispy pork belly, hoisin sauce, pak choi, watermelon, cashew nuts, peanuts, dumpling, herbs
Matcha pie & mango, pecans, white chocolate mousse, jasmine tea ice cream

hapje

Scallops, butternut, ginger yuzu foam, citrus fruits, hijiki seaweed, brick chips

Beef fillet tartar & smoked eel, beetroot, raspberry ponzu gel, shallot, crispy bulgur

white sea bass & vegetable stuffed calamari

monkfish & crispy pork belly

matcha pie & mango

Na onze laatste culinaire uitspatting in Brno namen we de tram terug naar het hotel. Wat een absolute top-vijfdaagse. Nooit gedacht dat deze voor mij totaal onbekende stad mij zo zou charmeren. Ik zal het maar steken op mijn voorliefde voor Oost-Europese steden, zeker? 😉

Brno – 6 februari 2016

Vroeg opgestaan om samen met mijn vriend te ontbijten. Na het ontbijt namen we afscheid: hij ging opnieuw naar de conferentie en ikzelf maakte van de gelegenheid gebruik om op mijn gemak uitgebreid te douchen. Thuis heb ik nooit de tijd om langer dan tien minuten onder de douche te staan.

Ondanks het feit dat ik op voorhand geen tickets geboekt had voor een bezoek, wilde ik toch graag naar Villa Tugendhat wandelen. Ik zou de villa zelf niet kunnen bezoeken, maar de buitenkant leek me, afgaande op de foto’s, ook de moeite zijn.

Villa Tugendhat werd in 1930 gebouwd in opdracht van Fritz en Greta Tugendhat en is een klassiek voorbeeld van functionalisme. De villa van de hand van de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe wordt beschouwd als een meesterwerk van modernistische architectuur. In 1992 was de villa de plaats voor de onderhandelingen die leidden naar de opsplitsing van Tsjecho-Slowakije in Tsjechië en Slowakije. Sowieso een interessante historische plek om te bezoeken.

De villa bleek op zo’n twintig minuten wandelen van ons hotel te liggen. Het was een prachtige, zonnige dag en het leek me een fijn idee om deze afstand te voet te overbruggen om zo eens een ander stuk van Brno te zien dan enkel het historische centrum.

De wandeling bracht me langs een andere merkwaardige plek: Stadion Za Lužánkami, een verlaten voetbalstadium dat langzaam staat te vervallen. Altijd goed voor wat bijzondere foto’s.

Villa Tugendhat zelf bleek een tegenvaller. Vanaf de straatkant kon je bijzonder weinig van de architectuur zien. De villa is op een helling gebouwd en weg van de straatkant georiënteerd om optimaal te kunnen genieten van het uitzicht op historisch Brno. Ik deed een poging om een paar foto’s te nemen door op het muurtje rondom te villa te klimmen, maar deze deden de villa geen recht aan. Jammer dat je maanden op voorhand moet reserveren voor een rondleiding.

De wandeling naar Villa Tugendhat had me alleszins deugd gedaan en ik besloot verder te stappen richting het historische centrum. In het centrum aangekomen zag ik een pasgehuwd koppel uit een kerk komen en stralend de felicitaties van familie en vrienden in ontvangst nemen. Nog geen twee minuten later passeerde ik een kerk waaruit net een doodskist naar buiten gedragen werd, gevolgd door een rouwstoet. Leven en dood, geluk en verdriet, ze liggen vaak dichter bij mekaar dan we beseffen.

Het was ondertussen tijd voor het middagmaal. Ik herinnerde me dat we de voorbije dagen langs een kaiten sushi gepasseerd waren. Een ideale plek om een snel middagmaal te nuttigen. Sushi gaat er altijd wel in! Wang running sushi bleek echter een teleurstelling. De kwaliteit van de sushi was matig en er passeerden veel te veel gefrituurde gerechten op de conveyor belt. Te vermijden.

Tijdens de lunch zocht ik een leuke plek om ’s avonds te gaan dineren. Simplé kreeg goeie kritieken op tripadvisor, dus boekte ik een tafeltje voor twee personen.

Toen ik na de lunch buiten kwam, hoorde ik in de verte allerlei lawaai afkomstig uit de richting van het Náměstí Svobody. Ik besloot op verkenning te gaan en kwam midden in een anti-migranten en anti-vluchtelingen betoging terecht. Een politicus stond de hele tijd met luide stem te fulmineren in zijn micro terwijl het (o ironie) Freedom Square vol met gelijkgezinden stond. Ik verstond niets van de toespraak, maar de spandoeken en borden die de menigte meedroeg, spraken voor zich.

Ik liet het Freedom Square achter mij en besloot een nieuwe poging te doen om het Labyrinth onder Brno te bezoeken. Ik kwam om 14.45u ter plekke aan en kreeg te horen dat de eerstvolgende rondleiding om 15.30u was. Ditmaal besloot ik door te zetten en een kleine wandeling in de omgeving te maken, alvorens terug te keren. Ik liep in de richting van de terrassen rond de kathedraal en was zo aan het genieten van het uitzicht en het prachtige weer dat ik de tijd wat uit het oog verloren was en het opeens al 15.25u was. In zeven haasten repte ik mij terug naar het Labyrinth alwaar ik van een ander meisje dan dat mij eerder op de dag te woord gestaan had, te horen kreeg dat de volgende rondleiding om 16.30u was.

Het was net 15.32u geworden! Zo makkelijk liet ik mij niet afschepen! De rondleiding van 15.30u kon nog maar net vertrokken zijn. Ik drong aan en zei dat ik drie kwartier geleden ook al hier geweest was en vroeg of ik toch niet nog kon aansluiten bij de net vertrokken rondleiding. Gelukkig kwam het meisje dan mij oorspronkelijk geholpen had eraan en was die iets klantvriendelijker ingesteld dan haar collega. Ik kreeg een ticket en een audioguide en werd naar de gids en de bijhorende groep gebracht. Mission accomplished!

De groep was eigenlijk te groot voor de kleine ondergrondse gewelven en de uitleg van de gids was enkel in het Slovaaks. Ik was dus erg blij met mijn Engelstalige audioguide. Wel jammer dat de groep zo groot was, wat maakte dat ik minder kon genieten van deze bijzondere rondleiding.

Na de rondleiding laste ik een pauze in bij Soul bistro, een zeer aangename plek vlakbij de Sint-Jacobskerk. Het was een stralende maar koude dag en ik kon een opwarmertje wel gebruiken. De warme mangosap met chilipeper en vanillesiroop was net wat ik nodig had. Heel sympathiek van de ober om aan te bieden er een scheut rum door te doen. 😉

Ik liet aan mijn vriend weten in welk etablissement hij me kon vinden en een tijdje later schoof hij bij aan tafel voor een koffie. Mijn vriend was heel tevreden over de tweede conferentiedag. Boeiende talks en interessante mensen. We hadden het erg gezellig in Soul Bistro. Zo gezellig dat ik er een beetje tegenop zag om naar een andere plek te gaan voor het diner.

Gelukkig bleek Simplé een supertof restaurantje te zijn, ingericht in felle, vrolijke kleuren en met als plafondversiering een uitvergroting van een mooi bord met heerlijke ingrediënten. Natuurlijk konden we de lokroep van het degustatiemenu opnieuw niet weerstaan. Al de gerechten waren lekker, maar minder mijn smaak dan bij Restaurant Pavillon en Borgo Agnese. Wel tof dat Simplé er specifiek voor koos om klassieke gerechten uit de Tsjechische keuken te herwerken.

Dit aten wij:

Wild Boar Terrine, Onion, Vinegar
Pike Perch, Pumpkin, Clementine, Broad Beans
Pork Sweetbread, Barley, Wine, Truffles
Micro Beef Stew, Cheek, Heart, Cranberries, Dumpling
Black Tea, Lemon, Sugar, Božkov

bread and dips

Amuse Bouche

Wild Boar Terrine, Onion, Vinegar

Pike Perch, Pumpkin, Clementine, Broad Beans

Pork Sweetbread, Barley, Wine, Truffles

Micro Beef Stew, Cheek, Heart, Cranberries, Dumpling

Black Tea, Lemon, Sugar, Božkov

De ober vertelde ons dat in het dessert Božkov rum verwerkt zat. Wij waren erg nieuwsgierig naar deze lokale rum en kregen zomaar een glaasje aangeboden. Kijk, dit soort klantvriendelijkheid weet mij altijd te bekoren.

Na de maaltijd bestelden we een taxi om ons terug naar het hotel te brengen. In het hotel aangekomen kwamen we toevallig wat mede-conferentiegangers van mijn vriend tegen. Die stelden voor iets te gaan drinken in de bowlingbal in de kelder. Jawel, je kan bowlen in de kelder van hotel Avanti. Wij hielden het bij een glaasje wijn of een pintje. Gezellige manier om de avond af te sluiten. Wel jammer dat de bar niet rookvrij was. Het verbaast me altijd weer hoe snel ik gewend ben geraakt aan een rookvrije omgeving om te eten en te drinken.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis