Jasper National Park – 29 juli 2015

Zoals te verwachten, geen al te goeie nacht gehad. Te warm, te veel lawaai. Ik ga toch eens moeten overwegen met oorstopjes te slapen. Mijn vriend doet dat al jaren, maar zegt wel dat het even wennen is. Dus wellicht is het geen strak plan om hiermee tijdens een vermoeiende vakantie te beginnen.

We ontbijten bij Papa George’s, het restaurant vlak naar ons hotel. Ik ga voor de eggs benedict met spinazie en tomaat. Love me some eggs benedict! Om het voedselprobleem van gisteren te vermijden, willen we wat koffiekoeken kopen bij de bakker vlakbij ons hotel. We zijn duidelijk niet de enigen met dit idee. Er staat een gigantisch lange rij wachtenden. Te lang voor ongeduldige zielen zoals wij. We lopen een beetje verder naar een kruidenierszaak in de hoop daar wat droge koeken en noten te kopen. Het blijkt echter een heuse zoektocht om iets min of meer gezond te vinden. De enige ongezouten noten die we vinden zijn een doosje amandelen. Dat nemen we dan maar mee, samen met wat multigranenrepen en twee tabletten chocolade.

Onze eerste stop is het Hanging Valley Viewpoint, waar tijdens de laatste ijstijd de Athabasca gletsjer en de Maligne gletsjer elkaar ontmoetten. We genieten van het mooie uitzicht op de omgeving en kunnen meteen vaststellen dat Jasper National Park een drukke toeristische plek is: er stoppen vlak na ons een paar toeristenbussen. Zijn we niet meer gewoon na ons verblijf bij Lac Le Jeune.

Volgende halte: Maligne Canyon. Fabuleuze plek! Het resultaat van eeuwen erosie. Echt schitterend. We maken een korte wandeling van iets meer dan een half uur door de canyon en doen ons best om dit natuurwonder zo goed mogelijk vast te leggen. Wat niet evident is in deze contrastrijke omgeving.

We rijden verder naar Medicine Lake. We zijn echter nog geen twee minuten uit de wagen of we worden overvallen door een dikke regenbui. We vluchten terug de wagen in en besluiten bij het terugkeren (er is maar één weg die naar Maligne Lake voert en die loopt daar dood) opnieuw onze kans te wagen.

Het grauwe grijze weer past anders perfect bij de omgeving waardoor we rijden. In de omgeving van Medicine Lake heeft onlangs een stevige bosbrand gewoed. De zwartgeblakerde boomstammen geven het landschap iets dreigends en de regen maakt dat de geur van verbrand hout heel goed waarneembaar is. Bijzonder.

De ganse rit naar Maligne Lake blijft het weer extreem wisselvallig. Langs de kant van de weg zien we regelmatig waarschuwingsborden voor overstekend wild, maar wij zien helemaal niets. Geen eland, geen hert, geen kariboe en al zeker geen beer. Awoert.

Aangekomen in Maligne Lake lijkt het erop dat de laatste druppel regen gevallen is, we zien schuchtere stukken blauw tussen al het grijs. We lunchen in Lake View Restaurant, een zelfbedieningsrestaurant met veel zitplekken en een prachtig uitzicht op het meer. Het aanbod stelt niet zo heel veel voor, maar wij hebben gelukkig ook niet zo heel veel honger. Mijn vriend eet een slaatje en ik een yoghurt met granola.

Na de maaltijd kopen we een ticketje voor de boottocht op het meer die ons naar Spirit Island moet brengen. De boottocht staat geafficheerd als ‘the best cruise in the world’. Hopelijk maken ze dat waar, want de prijs is navenant.

We moeten een half uurtje wachten voordat we aan boord kunnen gaan en brengen die tijd door op een bankje in de zon. Yep, de zon lijkt de regen definitief overwonnen te hebben. Aan boord van ons ‘cruise ship’ worden we vriendelijk welkom geheten door onze Australische gids. Zij vertelt dat er veel Australiërs in Canada werken. Interessant om weten.

De boottocht is echt een groot succes. Aan de dure kant, maar absoluut een aanrader. De kleur van het meer is een prachtig turquoise. Fenomenaal. De Australische slaagt erin om de uitleg kort en boeiend te houden. Hoogtepunt is natuurlijk het bezoek aan Spirit Island. Helaas blijkt dat we Spirit Island zelf niet mogen betreden wegens te fragiel. We voelen ons toch een klein beetje het slachtoffer van false advertising. We mogen wel aan de overzijde van dit schiereiland (yep, Spirit Island is niet eens een echt eiland) uit de boot stappen om te proberen die éne iconische foto te reconstrueren.

Tien minuutjes hebben we om het perfecte kiekje te maken. Net op het moment dat we terug aan boord van de boot gaan, begint het alweer te druppelen. Perfecte timing, alweer. Gelukkig laten we het regenweer achter ons en schijnt de zon wanneer we opnieuw aanmeren bij het Lake View Restaurant.

Aan boord had onze Australische gids gezegd dat de wandeling naar Moose Lake een goeie kans bood om elanden te zien. Onze wildlife count kan wel een boost gebruiken, dus beginnen we vol verwachting aan de wandeling. Helaas, de elanden hielden zich goed verstopt. Dit in tegenstelling tot de muggen, die talrijk aanwezig waren rond het meer. Ondanks die anti-insectenspray met 25% DEET werd ik verschillende keren gestoken met als resultaat een mooie collectie rode bulten.

Na deze ietwat teleurstellende wandeling reden we opnieuw richting Medicine Lake. Onderweg zagen we een hele hoop wagens kriskras langs de weg geparkeerd staan en een hoop volk met fototoestellen. Zou iemand wildlife gespot hebben? Kuddebeesten als we zijn, stoppen wij ook. Blijkbaar is er zonet een beer gespot. Helaas is het beest ondertussen alweer in het dichte struikgewas verdwenen. Onze eerste near bear miss.

We rijden verder en jawel, het begint opnieuw te regenen. Maar ditmaal hebben we geluk. Net wanneer we zijn Medicine Lake zijn, komt de zon erdoor en kunnen we enkele mooie foto’s maken. De geur van verbrande bossen krijgen we er gratis bij.

Alvorens op zoek te gaan naar een plek voor het avondmaal stoppen we nog even bij Pyramid lake waarin het schattige Pyramid Island ligt. We lopen het eilandje helemaal rond en spotten nog wat chipmunks en squirrels.

Bij het binnenrijden van Jasper zien we opnieuw een regenboog. Dat is het voordeel van zo’n wisselvallig weer, natuurlijk, veel regenbogen.

Via tripadvisor (what’s new?) belanden we voor het avondmaal in Fiddle River restaurant. Het restaurant is gelegen op de eerste verdieping van het gebouw en heeft een prachtig uitzicht op de bergketens die Jasper omringen. Helaas is er voor ons geen plekje meer vrij aan het raam. We krijgen een tafeltje toegewezen vlakbij een feestend bruidspaar en familie. Wel leuk om de dynamiek van dit gezelschap stiekem te bestuderen.

Ik bestel een red snapper en mijn vriend een bisonlasagne (een vegetarische lasagne met mozarella). Het glaasje witte wijn dat ik bij mijn maaltijd drink is te zoet naar mijn smaak, maar de vis is heerlijk. Via het wifi-netwerk van het restaurant kunnen we even online (internettoegang is over het algemeen heel beperkt hier) en zo verneem ik dat er op het Franse Réunion hoogstwaarschijnlijk een brokstuk van de MH370 gevonden is. Het mysterie van het verdwenen vliegtuig zal dan toch eindelijk opgelost geraken.

Het internet gaat hier behoorlijk vlotjes, dat zijn we niet meer gewoon, dus blijven we nog plakken voor een after dinner drankje en een dessert. Ik bestel een berrie crumble en een cosmopolitan. Mijn vriend probeert een whiskey maple sirup liquor. Zoet en straf, maar wel lekker

Op de terugweg naar ons hotel langs de hoofdstraat valt het ons op hoeveel souvenirwinkels Jasper wel niet telt. De ene na de andere en allemaal open tot ’s avonds laat (wij kwamen er rond 22u langs). Die kunnen toch niet allemaal winstgevend zijn?

Van Lac Le Jeune naar Jasper – 28 juli 2015

Vandaag nemen we afscheid van Lac Le Jeune Lodge, maar niet voordat we eerst van een stevig ontbijt genoten hebben met een berg scrambled eggs en fruit. Dit was tot nu toe onze beste accommodatie. Fantastische ligging, ruime kamers, geweldig uitzicht, heerlijk eten en supervriendelijke mensen. Aanrader.

We krijgen bij het uitchecken twee chocolate chip cookie cadeau. Een fijne geste. Die zullen we straks ongetwijfeld met smaak verorberen! We hebben een lange dag rijden in het vooruitzicht, richting Jasper met een kleine omweg langs Dawson Falls in Wells Gray Provincial Park. Een dikke zes uur rijden. De langste autorit van gans onze vakantie.

Het weer is nog altijd redelijk wisselvallig. Wij hopen tussen de wolken door een streepje zon op te vangen. Waar ik bij het plannen van deze trip geen rekening mee had gehouden, is dat de rijtijdinschattingen van Googlemaps te optimistisch zijn. Wij doen er stelselmatig langer over, wat maakt dat we altijd later arriveren dan gedacht. Zo zijn we pas rond 12.30u bij Dawson Falls, terwijl ik had gedacht er een uur eerder aan te komen.

Dawson Falls is een schitterende waterval die vanuit verschillende standpunten te fotograferen valt. De vergelijking met Niagara Falls vind ik er eerlijk gezegd wat over. Niagara Falls is een waterval buiten categorie waarmee slechts een paar andere watervallen ter wereld zich kunnen meten. Aangezien er in de verste verte geen eetgelegenheid te bespeuren valt, sneuvelen de chocolate chip cookies. Voldoende energie om van het plan af te wijken en nog een tweede waterval in Wells Gray Provincial Park te bezoeken, de Helmcken Falls.

Mijn reisgids vindt de Helmcken Falls geen vermelding waar, terwijl wij deze waterval indrukwekkender vinden dan de Dawson Falls. Wellicht werden de Dawson Falls enkel vermeld omdat ze als bijnaam ‘Little Niagara’ hebben. Tsss. De Helmcken Falls zijn de vierde hoogste waterval van Canada. Het water stort 137 meter naar beneden in een fantastische canyon waarin de verschillende lagen van het lavagesteente duidelijk zichtbaar zijn. We weten niet waar eerst kijken.

Het is 14.30u wanneer we ons bezoek aan Helmcken Falls beëindigen. We hebben ongelooflijk veel geluk. Het begin te regenen net een paar minuten voordat we terug aan onze wagen zijn. Mijn planning mag dan wel niet meer kloppen, qua timing had het moeilijk beter kunnen uitkomen.

Het chocolate chip cookie is ondertussen verteerd en het wordt dringend tijd om onze lege magen te vullen. We moeten echter helemaal terug rijden tot aan de ingang van Wells Gray Provincial Park voordat we enkele eetgelegenheden tegen komen. Het is ondertussen 15.30u. We komen terecht in het uiterst charmante eetcafé Strawberry Moose. Ik eet een rode warp met tonijnsla (de tonijnsla is speciaal voor mij vers bereid) en drink daarbij een strawberry smoothie. Aja! Het weer is weer helemaal omgeslagen en we genieten van een fijn zonnetje op het terras.

We hebben nog een rit van 3u en 30 minuten voor de boeg. Een mooie rit, dat moet ik toegeven met afwisselend regen en zon. Nog nooit zo’n wisselvallig weer meegemaakt. Al is het om de bosbranden in te tomen natuurlijk heel goed dat er wat regen valt. We rijden op prachtige wegen, alleen valt het ons op dat de uitkijkpunten nooit op de mooiste plekken liggen en dat het uitzicht vaak belemmerd wordt door bomen. Beetje jammer.

De rit zelf verloopt verder erg rustig. Er is weinig personenverkeer, maar wel veel vrachtverkeer. Onderweg moeten we onze klok een uurtje verder zetten. We rijden een andere tijdszone binnen. Zo rond 21u zijn we dan eindelijk in Jasper, waar we welkom worden geheten door een mooie regenboog. Een goed begin van onze driedaagse in Jasper National Park!

We checken snel in bij Astoria (de kamer valt op het eerste zicht tegen, klein, warm, donker en niet zo proper). We trekken er ons niet al te veel van aan en gaan half in looppas naar Kimchi House. Ja, ik beken, een bezoekje aan deze Koreaan stond al ingepland lang voordat we het vliegtuig op stapten.

We bestellen een dinner for two en krijgen een rijkdom aan Koreaans specialiteiten voorgeschoteld: Kun Man Doo (gefrituurde dumplings), Woo dong (wonton soep), Bulgogi (heerlijk zoet rundvlees) en spicy dak bulgogi (chicken). Zelfs om 21.30u met razende honger krijgen wij al deze heerlijkheden niet overwonnen. Absolute aanrader, dit restaurant.

Ons hotel daarentegen is geen aanrader. Vooral de badkamer ziet er afgeleefd uit en de jacuzzi nodigt niet meteen uit tot uren weken. Onze kamer heeft ook een heel raar aircosysteem. Er is een aparte draagbare airco die met een slang lucht aanzuigt door het raam. Om de slang te kunnen bevestigen hebben ze een extra plank tussen het schuifraam gestoken met een op maat gezaagd gat. Het gevolg van dit bricoleerwerk is dat het schuifraam niet meer kan gesloten worden, want er zit een buis tussen. En dat zou aanvaardbaar zijn ergens in een lodge in een natuurpark, maar we zitten aan de straatkant in het centrum van de stad met op een paar meter afstand een hele reeks treinsporen (en er rijden heel veel goederentreinen in Canada). De enige manier om het lawaai min of meer buiten te sluiten, is de slang loskoppelen en het venster (enkel glas, onvoorstelbaar) dicht te schuiven. En dan maar puffen. Enfin ja, dit wordt een interessante tripadvisor review om te schrijven.

Nog een kleine ergernis, nu ik dan toch bezig ben, waarom heeft bijna geen enkele hotelkamer een centraal licht? Al de kamers tot nu toe hadden enkel twee lampen op de nachtkastjes naast het bed. Lampen die enkel met een moeilijk te bedienen en slecht vindbare draaiknop aan en uit te zetten zijn. Waarom, Canada, waarom?

Secwepemc Museum en kanovaren op Lac Le Jeune – 27 juli 2015

Zalig geslapen en pas uit de veren om 7u. We worden hier nog langslapers! Ditmaal geen warm buffet bij het ontbijt, maar we hebben de mogelijkheid om à la carte te bestellen. Ik ga voor spiegeleieren en pancakes. Een zeer stevig ontbijt waarmee ik voldoende energie tank voor de rest van de dag. Oja, wat extra fruit mag natuurlijk niet ontbreken.

Lac Le Jeune Resort is volledig omringd door vogelkastjes en vlak aan de ingang hangen verschillende voedersilo’s met zaadjes waaraan overvloedig veel vogels zich te goed doen. Nog een beetje verder liggen zaden in een voederbak waarop massaal veel squirrels en chipmunks afkomen. We voelen ons een beetje onnozel omdat we de dag voordien nog trots tegen de eigenaar zeiden dat we een paar chipmunks gezien hadden. Nu begrijp ik zijn eerder lauwe reactie. De chipmunks lopen je hier letterlijk voor de voeten.

Omdat ik gisteren zo teleurgesteld was dat het Secwepemc Museum en Heritage Park gesloten was, besluiten we vandaag terug te keren. De zon is vandaag gelukkig wel van de partij.

Het museum is interessant, maar het is erg gedateerd. De opstelling is volgens mij in geen 30 jaar meer vernieuwd geweest. En het filmpje dat we te zien krijgen, is overduidelijk overgenomen van een stokoude videotape die al veel te veel keren is afgespeeld. Een update van het ganse museum is meer dan wenselijk. Wel jammer, want het potentieel is er. Misschien zouden andere openingsuren ook al meer bezoekers trekken en inkomsten genereren om aan vernieuwing te doen.

Oja, we komen in het museum wel meer te weten over pater Le Jeune, de man naar wie het meer en onze lodge vernoemd zijn. Eén van de missionarissen die de First Nations kwamen christenen.

Voor het Heritage Park geldt hetzelfde. Hoewel het gras duidelijk nog niet lang geleden gemaaid is, staan de meeste reconstructies van traditionele woningen op instorten. Slechts één reconstructie van een woning is toegankelijk. Het struikgewas in de tuin kan ook wel een snoeibeurt verdragen. Jammer.

We hebben allebei zin in sushi, dus zoeken we via tripadvisor een sushirestaurant in Kamloops. We komen terecht in Sushi Arigato en laten ons verleiden door de all you can eat formule. Hierover kan ik kort zijn. Dikke teleurstelling. Welk zichzelf respecterend Japans restaurant durft je ramen voorschotelen als je udon besteld hebt?

Bij het afrekenen met mijn credit card, hebben we voor de eerste keer het probleem waarvoor Goofball ons had gewaarschuwd. De machine gaf aan dat mijn pincode verkeerd was. Mijn eurocent valt niet direct en ik ben zo dom om nog een tweede keer met dezelfde code te proberen. Gelukkig herinner ik me Goofball’s goeie raad op tijd en rekenen we cash af. We rijden vervolgens naar onze favoriete superstore om geld af te halen en zo het aantal pogingen op mijn credit card te resetten.

Het is nog steeds mooi weer, zij het een beetje aan de frisse kant. Mijn fleece kan ik goed verdragen. We laten ons echter niet doen door een fris briesje en huren een kano om het wildlife van dichterbij te bewonderen. Onze gastheer verzekert ons dat we zeker het symbool van de Canadese 1-dollarstukken zullen tegen komen: de loon, een mooie watervogel met een opvallend zwartwit verenkleed, rode ogen en een heel markante roep.

En we worden niet teleurgesteld. We zien maar liefst drie vrouwtjes met hun jong. Loons zijn normaalgezien vrij schuchtere beesten, maar op Lac Le Jeune zijn ze gewoon aan mensen en laten ze zich makkelijk naderen Ik slaag erin enkele zeer goede close-ups te maken. We zien ook her en der een springende vis, maar door de felle wind zijn het er niet zoveel. Blijkbaar springen vissen het liefste uit het water als het windstil is. Vissen zijn rare beesten.

Het kano varen op zich is ook heel fijn. We genieten van de prachtige wolkenformaties aan de hemel en voelen ons echte jagers op zoek naar wildlife. Na het kanotochtje wandelen we opnieuw naar de beverburcht, maar de bevers hebben duidelijk besloten zich niet aan ons bloot te geven.

Het avondmaal in ons resort is vanavond à la carte. We gaan voor de zalm, aangevuld met groenten uit de saladbar. Uitstekend! Ik kan het niet laten om als dessert nog een exemplaar van die overheerlijke blueberry pie te bestellen.

We sluiten de avond af in de bar van het restaurant. Ik ben zo tevreden over mijn loon-foto’s dat ik dit vier met een glaasje drambuie (en nog eentje om het af te leren).

Een geslaagde dag.

Lac Le Jeune en Kamloops – 26 juli 2015

Opgestaan om 6.30u in de hoop een bever te kunnen spotten. Vlakbij ons hotel is een beverburcht waar volgens de zeer vriendelijke heer aan het onthaal een zestal bevers leven. Bevers zijn vooral ’s nachts actief maar ’s ochtends keren ze na een nachtje bomen omknagen weer terug naar hun burcht. Helaas geen beweging waarneembaar bij de burcht.

Gelukkig krijgen we op onze korte ochtendwandeling heel wat ander wildlife te zien: zeearenden (of zeeadelaars) en chipmunks die verrassend fotogeniek zijn.

Na een stevig ontbijt met veel vers fruit en (natuurlijk) scrambled eggs, besluiten we een wandeling te maken in de omgeving. Het is behoorlijk koud, ongewoon koud voor de tijd van het jaar, zo vertelt onze gastheer. Ik besluit wijselijk om broekkousen aan te doen.

Met de wagen rijden we een kort stuk naar de start van de wandeling en worden nog voor we de wagen geparkeerd hebben meteen al getrakteerd op wildlife. Bij de inrit van de parking zit een marmot ons parmantig aan te kijken. Gewillig laat het beestje zich op de gevoelige plaat vastleggen. We wandelen door een licht glooiend boslandschap. De lucht is zwaar bewolkt en zo nu en dan vallen er een paar druppels uit de hemel. Wij hopen vurig dat de hemelsluizen gesloten blijven.

We hebben nog meer geluk, we spotten twee prachtige herten. Het eerste hert maakt zich snel uit de voeten, maar het tweede hert kijkt ons nieuwsgierig aan. Met een mooi portret als resultaat.

Bijna halverwege de wandeling komen we een dame van rond de vijftig tegen. Ze is vergezeld van drie honden. Het is een aardige dame die duidelijk graag een praatje maakt en we lopen een eindje met haar mee. Ze vertelt dat ze hondentrainer is. Twee van de drie honden in haar gezelschap zijn van haar, de derde hond is een Mechelse scheper van 18 maanden die aan een ouder koppel toebehoort. De scheper is echter een beetje te wild voor het oudere koppel, vandaar dat de aardige dame overdag op de hond past en met hem gaat wandelen om zoveel mogelijk van zijn energie kwijt te geraken.

De dame woont een beetje verderop aan het meer. We komen langs een stuk waar opvallend weinig bomen staan en de bomen die er wel staan zijn duidelijk nog maar een paar jaar oud. De dame vertelt dat een tijd geleden een keverplaag de dennenbomen in deze streek getroffen heeft. Nadat de kevers de bomen aangetast hadden, deed een schimmel de rest. De zieke bomen kregen een blauwachtige schors, vandaar de naam ‘denim pine’.

Op het verste punt van onze wandeling nemen we afscheid van de dame en beginnen we aan het tweede stuk van onze lus. We zijn nog maar een paar meter ver en het begint te regenen. Deze keer meer dan een paar druppels en voor het eerst sinds ik ze kocht in 2012 voor onze fietstocht in Japan komen de nood-regenponcho’s van pas. Voor drie euro het stuk slagen de poncho’s er goed in ons droog te houden. Het regent, maar gelukkig giet het niet. Wildlife zien we niet meer op het tweede gedeelte van de wandeling. Waarschijnlijk allemaal gaan schuilen voor de regen.

Terug op de parking geven we in onze gps het adres in van een pub in Kamloops die onze gastheer heeft aangeraden. De gps waarschuwt ons voor een zware file op de hoofdweg en inderdaad we zien de auto’s in een lange rij aanschuiven. Gelukkig is er een alternatieve route naar Duffy’s pub.

Rond 14u zijn we in Duffy’s pub, een traditionele pub met gigantische tv-schermen waarop geluidloos drie verschillende programma’s spelen. Ik zie poutine onder de hoofding ‘to share’ staan en stel aan mijn vriend voor om deze beroemde Canadese variant op friet met stoofvleessaus eens te proberen. Als je dat ergens moet doen, dan wel een traditionele pub. Mijn vriend bestelt nog een hamburger en ik hou het bij een wonton soep. Een maar minuten later staat de poutine al op onze tafel. Poutine zijn frieten met gesmolten kaas en gravy. Het is niet slecht, maar echt wild word ik er ook niet van en het is vooral heel, heel zwaar. Charme mijn vriend die nog een ganse hamburger moet naar binnen werken. Onze serveerster bevestigt trouwens dat het momenteel uitzonderlijk koud is in Kamloops en omgeving.

Het weer verbetert er niet echt op, dus besluiten we naar een First Nations museum in Kamloops te gaan. Helaas blijkt dit museum, in tegenstelling tot wat verschillende sites (waaronder tripadvisor) beweerden, gesloten te zijn in het weekend. Een museum dat enkel open is van 10 tot 16u op weekdagen. Veel volk kan dat toch niet trekken?

De zon is ons echter goed gezind en we besluiten de Rivers trail te volgen langs de North en de South Thompson River die in Kamloops samenvloeien. We parkeren onze auto op McArthur Island, een eiland met veel sportfaciliteiten. Het wordt al snel te warm voor broekkousen, dus speel ik deze op zo onopvallende wijze uit, ergens op een bankje langs de rivier.

We genieten van de zon op onze huid, maar moeten vaststellen dat het water in de rivieren wel heel laag staat. We komen zelfs langs een boot die gestrand is op een ondiepe plek in de rivier. Met een takel zijn ze aan het proberen de boot los te trekken. We wachten het resultaat van de reddingspoging niet af en wandelen verder. De wandeling is niet uitzonderlijk mooi, maar wel aangenaam. Rond 18u zijn we terug bij onze auto en rijden we opnieuw in de richting van ons hotel.

We hebben na het late en zware middagmaal echter totaal geen honger. Gelukkig brengt een Real Canadian Superstore redding. De winkel is reusachtig en we kijken onze ogen uit. Wat een aanbod! Versgesneden groenten en fruit, sushi, wraps, fruitsappen, chocolade, zaden, noten, yoghurt… allemaal in hoeveelheden een soorten die ik bij ons nog nooit in de winkel heb zien liggen.

We kopen wat gesneden fruit en yoghurt en rijden linea recta naar het hotel. Daar aangekomen wisselen we van kamer. Onze nieuwe kamer ligt twee verdiepingen hoger en heeft uitzicht op het meer. We eten het fruit en de yoghurt gezellig op in de kamer om vervolgens vroeg in bed te kruipen. Een beetje extra slaap in onze fijne queen size bedden zal ons deugd doen.

Van Harrison Hot Springs naar Lac Le Jeune – 25 juli 2015

Wakker om 6u! Uitslapen zit er hier duidelijk niet in. We zijn weer bij de eersten aan het ontbijt en terwijl mijn vriend zijn valies pakte, ging ik stiekem wat fotootjes van de baden maken. Eigenlijk verboden, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand er wakker van ligt als ik wat fotootjes maak als aandenken.

We checken uit en laten dit toch ietwat teleurstellende resort (op de baden na, die waren geweldig) achter ons. We vertrekken met nog een paar druppels, maar daarna stopt het met regenen. De lucht is wel nog zwaar bewolkt, dus het is moeilijk in te schatten hoe lang het droog zal blijven.

Vandaag rijden we naar Lac Le Jeune. Onderweg houden we halt in het piepkleine dorpje Yale. Momenteel slechts 200 inwoners, maar ten tijde van de Fraser Canyon gold rush groeide dit dorp aan tot maar liefst 30.000 inwoners. Allemaal goudzoekers die hun geluk wilden beproeven bij het zoeken naar goud in de Fraser rivier. Het boeiende museum bood een blik op het leven van de goudzoekers met oude foto’s, werktuigen en reconstructies van tentenkampen. Nadat de goudzoekers hun biezen gepakt hadden, was het de beurt aan de (Chinese) spoorwegbouwers van de Canadian Pacific Railroad. Echt leuk museum voor zo’n klein stadje.

Volgende halte op onze route: Hell’s Gate Overpass. Hell’s Gate is een smalle canyon van slechts 34 meter breed waardoor de Fraser rivier zich met bulderend geweld een weg baant. Je kan de kolkende rivier oversteken met een gondola die je naar de andere oever brengt. In de Connections brochure die ik samen met mijn gids als inspiratie gebruikte voor het plannen van deze reis had ik gelezen dat er ook een zipline zou zijn boven Hell’s Gate. Wellicht bedoelden ze daarmee de gondola, want van een zipline viel geen spoor te verkennen. Jammer, want ik zag me al met een rotvaart over de diepe kloof sjezen.

De gondola was iets minder avontuurlijk, maar toch ook plezant. En zeker niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Bij aankomst aan de overkant liepen we over de metalen hangbrug om foto’s te maken van het kolkende water. Behoorlijk indrukwekkend. Er stond ook een stevige wind, die de brug flink deed bewegen.

Het was ondertussen alweer etenstijd (langer in Yale blijven hangen dan gepland). We begaven ons naar de enige eetgelegenheid in de verre omtrek. de cafetaria van Hell’s Gate. Ik bestelde een salmon chowder en mijn vriend een zalmburger. Ik vond de chowder veel te zout. Geen succes. Tijdens het eten zaten we ons af te vragen wat die betonnen constructies beneden in de bedding van de rivier waren. Opwekking van elektriciteit werd al bijna meteen uitgeschakeld.

Gelukkig vonden we het antwoord in het kleine vismuseum. Ten tijde van de aanleg van de Canadian Pacific Railroad kwam op 23 februari 1914 door een ontploffing een hele hoop steengruis in de rivierbedding terecht. De zo al smalle doorgang bij Hell’s Gate werd hierdoor nog lastiger te nemen door de zalmen die elk jaar stroomopwaarts naar hun geboorteplek terugkeren om daar kuit te schieten. Door dit desastreuze ongeval konden veel zalmen de nieuwe hindernis niet overwinnen en stierven ze ter plekke, ondanks pogingen om de zalmen te vangen en ze over de barrière te dragen. De zalmpopulatie is anno 2015 nog steeds niet op hetzelfde peil als voor de ramp.

In de loop der jaren ondernam men verschillende pogingen om de doorgang opnieuw makkelijker te maken voor de zalmen. Er werden ingenieuze systemen bedacht om de zalmen te vangen in grote opvangbakken, ze over te zetten en vervolgens weer vrij te laten aan de andere kant van de barrière. Omdat zalmen echter genetisch geprogrammeerd zijn om tegen de stroom in te zwemmen, zwommen ze terug de bak in waaruit ze net losgelaten waren. Uiteindelijk bood de bouw van fish ways (vistrappen) een oplossing. In de fish ways stroomt het water minder snel en kunnen de zalmen makkelijker stroomopwaarts geraken. In de loop der jaren werden er steeds meer fish ways bijgebouwd.

Als afsluiter van ons bezoek aan Hell’s Gate at ik een bananenfudge-ijsje. Terwijl ik van mijn ijsje genoot, schoot er pijlsnel een chipmunk voorbij. Alweer wildlife om van ons lijstje te schrappen.

Vanaf Hell’s Gate is het drie uur rijden naar Lac Le Jeune. Onderweg krijgen we het ene na het ander fabuleuze landschap voorgeschoteld. We zien tegelijkertijd de temperatuur op de buitenthermometer van de wagen langzaamaan opklimmen. We stoppen verschillende keren onderweg om al de natuurpracht in ons op te nemen. Het valt ons op hoe op vele velden de sproeiers op volle toeren werken om de gewassen van het broodnodige water te voorzien.

Ook opmerkelijk zijn de schijnbaar oneindig lange vrachttreinen, vaak met wagons van twee containers boven mekaar. De treinen zijn zo lang dat de wagons door meerdere locomotieven voortgestuwd moeten worden.

Tijdens onze rit zien we regelmatig in de verte regenbuien hangen, maar wij blijven wonderwel rijden in de zon. Fantastisch.

Zo rond 18.40u komen we eindelijk aan Lac Le Jeune Resort. Een resort gelegen op een landtong tussen met elkaar verbonden meren. We worden ongelooflijk hartelijk welkom geheten en krijgen meteen het aanbod om de dag nadien gratis te upgraden naar een kamer met een mooier uitzicht. Daar zeggen wij natuurlijk geen neen tegen.

Voor het avondmaal schuiven we aan bij het buffet van het hotel. Er is toevallig die avond een grote groep uit Malta in het hotel en wij belanden aan dezelfde tafel als de gids en de chauffeur van de groep. De Maltese gids is duidelijk niet al te opgezet met zijn groep en zit wat te grommelen tegen de chauffeur. We vernemen dat de gids jaarlijks met een groep Lac Le Jeune bezoekt. De chauffeur is een erg aimabele man die in Banff National Park woont. Hij is met pensioen, maar in de zomer rijdt hij groepen rond met de bus. Ik begrijp het niet helemaal, maar dit zou volgens hem een voorwaarde zijn om in het park te mogen wonen.

Het buffet is echt copieus. Zoveel keuze uit warme en koude gerechten. De rosbief is om duimen en vingers af te likken, maar het allerbeste is het dessert. een ongelooflijk heerlijke blueberrie pie.

Niet lang na het avondmaal kruipen we in bed (weer twee aparte queen size bedden op de kamer, mijn vriend deed een klein vreugdedansje bij aankomst), vast van plan om de volgende dag vroeg op te staan om zoveel mogelijk wildlife te spotten.

Harrison Hot Springs – 24 juli 2015

Pech met het weer vandaag. Opgestaan met regen en afgaande op de weerberichten zit er niet veel verbetering aan te komen. We ontbijten uitgebreid met scrambled eggs en veel vers fruit. Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag!

Normaal is regenweer voor mij een serieuze demper op de reisvreugde, maar nu maakt het me niet zoveel uit. We hebben vandaag immers een dagje relaxation in de hot pools ingepland. We trekken onze badjassen aan en trekken op verkenning in de zwembaden van het resort. Er zijn zowel binnen- als buitenzwembaden. We beginnen met het heetste bad binnen, kwestie van goed opgewarmd te zijn. Daarna verkassen we naar buiten. In een heet bad zitten terwijl het regent, is een erg bijzondere belevenis. We genieten.

Rond het middaguur vinden we het welletjes. Mijn vingers beginnen verrassend veel gelijkenis met een rozijn te vertonen en het water bevat niet alleen mineralen, maar ook chloor. Ik maak een afspraak voor een pedicure, want dat is ook alweer van Singapore geleden en ik loop hier meestal met flipflops of sandalen rond. Er is pas om 17u een gaatje in de agenda. Ik stem even af met mijn vriend. Het regent nog altijd (goed om de forest fires te voorkomen!), dus een wandeling of een activiteit op het meer zit er toch niet in. Afspraak geboekt.

Al dat relaxen is duidelijk goed voor het libido, want we hebben een stomende vrijpartij eens we terug op de kamer zijn. Van al dat vrijen krijgt een mens honger. We hebben echter niet veel zin om iets te eten in het resort dat naar onze goesting wat te pompeus is en gedateerd aanvoelt. TripAdvisor brengt ons bij The Hungry Chef. Ik eet een heerlijke falafel wrap en mijn vriend een veel te zware pasta. ’t Is niet dat we nog stevige wandelingen op het programma hebben.

Na de lunch keren we terug naar de kamer. Terwijl het buiten regent typ ik wat aan mijn reisverslagen en tripadvisor reviews. En zo vliegt de namiddag voorbij tot het tijd is voor mijn afspraak bij de pedicure.

Stipt om 17u zit ik met mijn voeten in een teiltje warm water, terwijl ik door het meisje dat mijn voeten onderhanden neemt, aan een spervuur van vragen wordt onderworpen. Of het mijn eerste keer in Canada is, of ik vaak reis, met wie ik reis, of ik kinderen heb, waar ik vandaan kom, waar België ligt, wat voor werk ik doe, of ik huisdieren heb, waar ik woon, wat ik nog ga doen deze trip,… Het meisje vindt al mijn antwoorden ‘awesome’. Ze vertelt dat ze zelf langs de kant van haar vader van Slovaakse afkomst is. Ik vraag of ze Slovaaks kan spreken, maar dat is niet het geval. Ondanks het feit dat haar vader en grootvader vroeger altijd Slovaaks met elkaar spraken, verstaat ze de taal niet. Ze is ook nog nooit in Slovakije geweest. Heel jammer vind ik dat.

Het valt me op dat de meeste Canadezen zich zeer open opstellen naar bezoekers toe. Al kan ik nooit helemaal goed thuis brengen of het welwillende praatje voortkomt uit oprechte vriendelijkheid en interesse dan wel bedoeld is om de fooi te verhogen. En dat vind ik eerlijk gezegd een beetje jammer. Ik ben niet zo’n fan van het systeem met fooien. Liever betaal ik een faire prijs voor de service waarvan de werknemer in kwestie dan een fair aandeel krijgt. Maar goed, ik heb het meisje een mooie fooi gegeven.

Met mooi gelakte teennagels keer ik terug naar de hotelkamer, om mij klaar te maken voor het diner om 19u in The Copper Room. We hebben op voorhand een pakket geboekt waarin een diner was inbegrepen. Iedereen die ik al sprak in het hotel was laaiend enthousiast over dit restaurant, maar dit waren allemaal werknemers van het hotel en dus misschien contractueel verplicht tot enthousiasme.

The Copper Room legt zelfs een dress code op. Flipflops niet toegelaten, awoert! Om mijn kersverse nagellak niet te beschadigen, loop ik op blote voeten tot aan The Copper Room om dan snel enkele meters tot aan onze tafel te wandelen met mijn schoenen aan en ze onder tafel opnieuw uit te schoppen. Gelukkig zijn het tafels met lange tafelkleden.

The Copper Room wil een restaurant op hoog niveau zijn, maar schiet daarin toch te kort mijns inziens. Het ganse concept: live band die klassiekers uit de jaren 60 en 70 speelt, tafeltjes geschikt rond de dansvloer, doet voor mij net iets te gedateerd aan. En het eten was ok, maar eerlijk, ik heb al beter (en goedkoper) gegeten deze trip. Het is allemaal wat fantasieloos. En daar kan zelfs de champagnecocktail en het glas uitstekende witte wijn niets aan veranderen.

De oudjes op de dansvloer laten het echter niet aan hun hart komen en zetten hun beste dansbeentje voor. Ik pleit nog even bij mijn vriend om ons aan een rock’n roll te wagen, maar daarvoor was de rusty nail toch niet straf genoeg.

Na de driegangenmaaltijd sluiten we de dag af in de hot pools. De avond valt, de lichtjes in de tuin gaan aan, het water is heerlijk warm. Fantastisch!

Wanneer we om 22.30u naar bed gaan regent het nog steeds. Hopelijk morgen beter weer!

Van Victoria naar Harrison Hot Springs – 23 juli 2015

Geslapen tot 6.45u en maar één keer wakker. Hoera voor de aparte bedden die duidelijk een belangrijke bijdrage leveren aan onze slaapkwaliteit! Misschien moeten we dat thuis ook invoeren. 😉 Naar goede gewoonte zitten we vroeg aan het ontbijt. Tijdens het verorberen van onze scrambled eggs zien we beelden van bosbranden op de tv passeren. De zomerdroogte laat zijn sporen na. We kunnen alleen maar hopen dat wij op onze trip niet te veel last van bosbranden zullen hebben.

Na het ontbijt trekken we Victoria in. Victoria is een absoluut charmant stadje met een rijke geschiedenis, gelegen aan een mooie haven met veel historische gebouwen. Echt helemaal my cup of tea. We wandelen langs de haven, wuiven naar een grote ferry die de haven invaart en belanden, na gekeken te hebben wanneer er een rondleiding is in de British Columbia Parliament Buildings, in de tuin van het Royal British Columbia Museum, waar we een kleine maar fijne collectie totempalen kunnen bewonderen. Het museum zelf laten we links liggen, we hebben niet zoveel tijd op Victoria en we willen profiteren van het schitterende weer.

Victoria blijkt trouwens helemaal onze cup of tea te zijn, meer dan Vancouver. Heel mooie stad, met statige, oude gebouwen, een interessante geschiedenis en prachtig gelegen aan het water. Jammer dat we deze stad vandaag alweer achter ons moeten laten, ik had hier gerust een paar dagen langer willen blijven.

In de tuin van het museum spot mijn vriend een wasbeer. Beetje bizar om zo’n diertje in het midden van de stad aan te treffen. Veel trekt het zich niet van ons aan. Wat mij de gelegenheid geeft om hem op mijn gemak te fotograferen.

Doordat we een beetje te lang bezig geweest zijn met het fotograferen van de wasbeer, moeten we lopen om de guided tour van 10.30u in de British Columbia Parliament Buildings te halen. Wanneer we daar een beetje puffend aankomen, blijkt er helemaal geen rondleiding te zijn. Vreemd, want ik ben er zeker van dat er nog geen uur geleden stond van wel. Nu, geen probleem, je kan ook zonder rondleiding het gebouw bekijken. Volledig gratis bovendien. Echt de moeite, het interieur is schitterend en je krijgt meer inzicht in de geschiedenis van BC, waar het statige Victoria de hoofdstad van is. De stad Victoria is genoemd naar de Britse Queen Victoria, de toenmalige koningin van British North America. De huidige Queen Elizabeth is trouwens nog steeds koningin van Canada. We werpen een blik op de vergaderzaal van de Legislative Assembly of British Columbia en luisteren stiekem mee naar de uitleg van een als Queen Victoria verklede gids. Aanrader!

We lopen verder naar het gezellige Bastion Square waar allerlei kraampjes staan opgesteld. We nemen even een kijkje in The Bay Centre, een prachtig winkelcentrum van verschillende verdiepingen. We informeren of er zich ergens een drug store in het gebouw bevindt, maar daarvoor is het een beetje te chic. Gelukkig vinden we een huizenblok verder een Shoppers Drug Mart alwaar ik anti-insecten spray koop en een crème om de beten te behandelen, want de muggen hebben mij ondertussen al goed te pakken gehad.

Lunchen doen we op het terras van The Docks in het zonnetje met uitzicht op de haven. We zien zelfs een visser terugkeren van de vangst en op zijn gemak zijn vissen fileren. Ik bestelde Albacore Tuna en mijn vriend de Wild BC Salmon Wellington. Mijn gerecht ziet eruit als een plaatje en het smaakt even lekker als het eruit ziet. Mijn eerste glas BC witte wijn smaakte naar meer, dus kan ik de verleiding om een tweede glas te bestellen niet weerstaan. Mijn vriend gaat voor een tweede biertje. Hij doet zijn best om tegen het einde van de reis alle lokale bieren geproefd te hebben. 😉

Na de lunch zetten we onze tocht verder naar Marquet Square. Een collega die net zoals wij veel reist, heeft mij gevraagd de groeten te doen aan de uitbaters van Wannawafel, een wafel- en ijszaak uitgebaat door een Vlaams koppel dat vele jaren geleden naar Canada gemigreerd is. We stellen ons voor aan de dame die er het meest Vlaams uit ziet. Meteen raak. We hebben een fijn gesprek. Ik eet nog een ijsje op het terras en mijn vriend drinkt een koffie. Jammer dat er net werken in de buurt aan de gang zijn waardoor we de ganse tijd gestoord worden door een bijzonder irritant geluid.

We kijken nog even rond op Marquet Square en lopen dan op het gemak terug naar het hotel. Tijd om te vertrekken naar onze volgende bestemming. We rijden met de auto nog even langs de hoogste totempaal ter wereld en nemen dan noodgedwongen afscheid van Victoria. Dit bezoek was werkelijk veel te kort. We zullen nog eens moeten terugkomen.

Om terug te keren naar het vasteland nemen we de veerboot van Swartz Bay naar Tsawwassen. Een andere route dan op de heenweg, kwestie van niet twee keer dezelfde ferry te nemen. Dit keer hebben we geen reservatie gemaakt en nu gaat alles vlekkeloos. De overtocht is nog mooier dan de vorige. Op een bepaald moment varen we door een smalle vaargeul tussen twee eilanden door. Net voordat we van boord rijden, stap ik nog even uit de wagen om te zien of je vanaf het voertuigendek iets van de haven ziet. Er staat nog iemand naar buiten te kijken en de heer in kwestie beweert enkele minuten geleden orca’s gezien te hebben. Ik betwijfel het, eerlijk gezegd, maar het is mogelijk. Al zie ik natuurlijk helemaal niks.

Van Tsawwassen rijden we door naar Abbotsford. Over Abbotsford heb ik niet veel te vertellen buiten het feit dat ze daar een uitstekende Vietnamees hebben die heerlijke noedelsoep serveert. Hoera voor noedelsoep!

We komen vrij laat aan in Harrison Hot Springs Resort, vooral bekend om wille van de hete baden. Het is een gigantisch resort prachtig gelegen aan de oever van een meer. Onze kamer valt echter op het eerste gezicht tegen. Klein, afgeleefd en niet helemaal proper. We trekken er ons niet al te veel van aan en kruipen linea recta in bed. Vermoeid na een fijne dag.

Van Vancouver naar Victoria – 22 juli 2015

Helaas, een lange nachtrust is mij niet gegund. Om stipt 5u moet ik naar het toilet en kan ik de slaap niet meer vatten door het gekoer en gekras van die stomme duiven. Enfin, het voordeel is dat we stipt om 6.30u aan het ontbijt zitten en dat we nog geen half uur later al onderweg zijn naar de Capilano Suspension Bridge.

Soms loont vroeg opstaan echter niet. We zijn gewoonweg een half uur voor openingstijd (8.30u!) ter plaatse. De gigantische parking is op onze auto na volledig leeg. Een nieuwe ervaring, toch wel. Doordat we zo vroeg zijn, zijn we wel de grote massa voor en kunnen we vrijwel ongestoord genieten van het prachtige regenwoud met de Douglas-fir trees. De majestueuze oude bomen zijn magnifiek. De wandeling over de bruggen tussen de boomkruinen is onvergetelijk.

De wandeling over de Capilano Suspension Bridge zelf is ook een fenomenale ervaring. 137 meter lang en 70 m hoog boven de rivier hangen we te wiebelen. We voelen ons echter geen moment onveilig, wetende dat in de winter van 2006 één van die eeuwenoude dennenbomen (91,4 meter hoog en 93.000 pond zwaar) met zijn volle gewicht op de brug terecht is gekomen zonder dat deze de geest gaf. Het verwijderen van de boom bleek een huzarenstukje. De boom moest heel voorzichtig stukje voor stukje verwijderd worden, om de vermijden dat de restanten van de boom samen met de opruim-crew opeens in de lucht zouden gekatapulteerd worden.

Na de wandeling laten we ons verleiden tot de aanschaf van twee stukken fudge. Heel zoet en smeuïg. Ik durf er niet aan te denken hoeveel calorieën we zo op korte tijd naar binnen gespeeld hebben, maar het was geweldig lekker.

We rijden verder naar Horseshoe Bay waar we rond 11.30u aankomen. Mooi op tijd voor de ferry van 12.50u. We besluiten nog snel iets te gaan eten in Troll’s, een aangename pub in Horseshoe Bay. Mijn zalm is uitstekend, de burger van mijn vriend ook. En de toiletten waren erg proper.

De leuke lunchstop blijkt echter een kapitale fout. We hebben er geen rekening mee gehouden dat we vanuit Horseshoe Bay maar liefst 15 minuten moeten rijden om bij de ferry te geraken. We rijden binnensmonds vloekend het vertrekpunt van de ferry voorbij waar we de auto’s zien aanschuiven. Er is echter geen enkele mogelijkheid om een shortcut te nemen, wij moeten helemaal rond rijden. Tot onze grote frustratie missen we de checkin tijd voor de ferry (12.20u) op vijf minuten na. Door onze eigen domme schuld. Is ons eerlijk waar nog nooit overkomen. Dik balen dat we onze reservation fee kwijt zijn en nog tot 14.30u moeten wachten op de volgende ferry. En we hebben al zo weinig tijd in Victoria. Ik ben vooral boos op mezelf omdat ik de tijd niet strenger bewaakt heb.

Enfin ja, gedane zaken maken geen keer. We schuiven aan in de rij en ik laat me verleiden tot de aanschaf van een bakje blueberries, mijn favoriete fruit, dat hier in Canada in overvloed aanwezig is. Wat op het eerste zicht een klein bakje lijkt, is een gigantische hoeveelheid blauwe bessen. En dat voor maar 5 dollar! We hebben alleszins genoeg proviand voor de overtocht naar Vancouver Island.

Bij het tergend lange wachten op de volgende ferry, merken we dat bij aankomst in Horseshoe Bay beter direct de wachtrij voor de ferry waren ingereden. Er is immers een mogelijkheid om via een voetgangersbrug te voet naar Horseshoe Bay te gaan zonder gigantische omwegen te moeten maken. Dat weten we dan weer voor de volgende keer.

De bluerries hadden mijn humeur al een beetje opgekrikt, de boottocht doet de rest. Onder een stralende zon varen wij naar Victoria, we hebben een tafeltje bemachtigd op het bovenste dek en genieten van de zon op ons gezicht. In de verte kunnen we de skyline van Vancouver bewonderen die langzaam uit het zicht verdwijnt. 1 uur en 40 minuten later rijden we aan wal in Nanaimo op Vancouver Island.

We willen het liefst de snelwegen vermijden om meer van de omgeving te zien, maar zien nergens bordjes die ons naar een scenic route leiden. Punten voor Schotland waar de scenic routes wel altijd mooi aangegeven stonden. We rijden langs Chemainus waar sommige huizen beschilderd zijn met grote muurschilderingen die meer vertellen over de geschiedenis van deze plek. Het is een beetje zoeken naar de huizen met de schilderingen. Sommige straten rijden we wel drie keer op en af voordat we er eentje ontdekken. Mooi initiatief, die muurschilderingen, een plannetje en wat bordjes om aan te geven welke huizen beschilderd zijn, zou nog mooier zijn. In totaal slagen we er toch in zo’n 15 muurschilderingen te ontdekken.

Ons voornemen indachtig om de snelwegen te vermijden, proberen we met de hulp van google maps zo dicht mogelijk de kustlijn van Vancouver Island te volgen. Heel indrukwekkend zijn de grote zagerijen langs de kust. We komen langs mooie plekjes, maar zien ook veel vervallen huizen, met autowrakken en rommel in de tuin. Canada is toch niet zo welvarend als ik gedacht had. En het lijkt erop (voorzichtig geformuleerd, want gebaseerd op mijn eigen waarnemingen) dat het percentage van mensen in armoede heel wat hoger ligt bij de First Nations dan bij de blanke bevolking.

Tegen het avondmaal komen we aan in de Embassy Inn in Victoria, waar we een mooie kamer toegewezen krijgen met twee queen size bedden. Dit tot grote vreugde van mijn vriend die al uitkijkt naar een ongestoorde nachtrust. Naar het schijnt ben ik nogal een onrustige slaper en in smalle bedden gebeurt het al wel eens dat ik ’s nachts mijn vriend per ongeluk een klop of een duw verkoop. Om nog maar te zwijgen van mijn nachtelijke toiletbezoekjes.

We eten sushi als avondmaal bij Sushi Matsuri, een sushizaak uitgebaat door Koreanen. Het smaakt mij geweldig. En ja, ik weet dat sushi niet echt tot de typisch Canadese keuken behoort, maar als er zoveel sushizaken zijn, is he moeilijk om aan de verleiding te weerstaan.

Na het avondmaal lopen we vanaf ons hotel een paar honderd meter verder naar de British Columbia Parliament Buildings. Het is net het begin van het blauwe uurtje en ik positioneer mij met mijn statief naast twee oudere mannen die met gezonde afgunst naar mijn toestel en lens kijken. Ik leef me uit met foto’s te maken van de met gloeilampen verlichte gebouwen tegen een prachtig donkerblauwe achtergrond. Postkaartwaardig.

Het was een vermoeiende dag en de jetlag is nog niet volledig verteerd, dus kruipen we mooi op tijd in bed.

Museum of Anthropology, Queen Elisabeth Park en VanDusen Botanical Garden – 21 juli 2015

Wakker om 5.30u. Er is verbetering in zicht! Het weer is alweer helemaal omgeslagen. Het regent. Al kan ik me voorstellen, gebaseerd op het vele rosse gras dat we gisteren zagen, dat de mensen in Vancouver erg blij zijn met deze paar druppels regen.

Na het ontbijt is het gestopt met regenen, maar we nemen voor de zekerheid toch maar een regenjas mee. We kopen een dagpas voor de bus in de drug store vlakbij ons hotel en nemen de bus naar het UBC Museum of Anthropology. We stappen af op de campus van de University of British Columbia. Die regenjas bleek lichtelijk overbodig te zijn, want de grijze wolken hebben plaatsgemaakt voor een stralend zonnetje. Mooie campus, trouwens, schitterend gelegen in het groen.

Naar goede gewoonte zijn we voor openingstijd bij het museum. Nog tien minuutjes wachten en dan mogen we binnen. Het UBC Museum of Anthropology is een absolute aanrader. Ik ben zwaar onder de indruk van de collectie totempalen. Erg indrukwekkend om tussen de fantastische kunstwerken van de First Nations rond te lopen. Tegelijktijd straalt dit museum iets van schuldgevoel uit. Veel van de schitterende cultuur van de First Nations werd in het verleden verboden. De Canadese overheid voerde een bewuste politiek van assimilatie door kinderen weg te nemen uit hun gezinnen, op internaat te sturen en hen in te prenten dat hun cultuur verkeerd was.

Sommige artefacten in het museum mogen volgens de gebruiken van de First Nations eigenlijk niet tentoongesteld worden, maar dit wordt getolereerd opdat de huidige generatie First Nations kunstenaars kunnen leren van de kunstwerken uit het verleden. Al bestaat hier toch wat controverse over. Tijdens de rondleiding beklemtoont de gids dat het museum veel samenwerkt met First Nations kunstenaars, maar het blijft een lastige evenwichtsoefening.

Wat dit museum verder nog bijzonder maakt, is de open storage ruimte. In het hart van het museum ligt een opslagplaats waarbij alle artefacten achter glas zichtbaar zijn. Vele musea stellen slechts een percentage van hun collectie tentoon. De rest wordt opgeslagen in een depot dat niet toegankelijk is voor bezoekers. Open storage lost dat probleem op. Je kan gans de collectie bekijken, maar er is wel geen uitleg voorzien per object.

We eindigen de rondleiding in de rotonde waar een schitterend kunstwerk pronkt van Bill Reid: De raaf en de eerste mensen uit 1980. Het beeld is een interpretatie van een Haidamythe en stelt de sluwe raaf voor die de mensheid uit een grote schelp de wereld probeert in te lokken. Bill Reid sneed niet alleen veel totempalen hij maakte ook prachtige juwelen met motieven die verwijzen naar de First Nations.

Mijn vriend en ik zijn zo enthousiast over het museum dat we ons ook aansluiten bij de rondleiding van 12.30u doorheen de tijdelijke tentoonstelling ‘Portugal. Heaven, hell and somewhere in between’. Het Museum of Anthrophology ziet zijn missie ruimer dan enkel het tonen van First Nations kunstwerken, het wil volkskunst vanuit heel de wereld tonen door middel van tijdelijke tentoonstellingen. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de Portugese tentoonstelling. Vooral de prachtige poppen uit het figurentheater en de politiek geïnspireerde werken spraken mij aan.

Aangezien het aanbod in het museumcafé ons niet echt inspireerde, besluiten we ons geluk te wagen bij Sage Bistro op een paar minuten wandelen van het museum. Het café bevindt zich op een prachtige locatie met een schitterend uitzicht. Spijtig genoeg waren alle tafeltjes op het terras buiten volzet. We krijgen gelukkig een tafeltje toegewezen vlak aan het raam waardoor we toch van het uitzicht kunnen genieten. We bestellen allebei een visgerecht. Het eten zag er fantastisch uit, maar de smaak is eerder middelmatig. Beide vissen zijn te droog. Onze verwachtingen worden niet ingelost.

Na ons middagmaal keren we terug naar het museum voor een wandeling in de tuin waar twee traditionele First Nations houten bouwsels staan. Eén van de twee is een traditioneel familiehuis waarin we een korte uitleg van een gids krijgen. We merken dat de temperatuur ondertussen flink gestegen is, iets waar we geen van beiden echt op gekleed zijn. Ik kan nog een topje uitspelen, maar mijn vriend zweet zich kapot in zijn jeansbroek.

We nemen de shuttle van het museum terug naar de bushalte van de universiteit en nemen vervolgens de bus naar het Queen Elisabeth Park (die buspas moet renderen, he). Eens in het park realiseren we ons dat we mijn anti-muggenstick kwijt zijn. Waarschijnlijk op de bus uit het zijzakje van het fototoestel gerold. Dikke ramp, want de muggen hebben mij die paar momenten dat ik niet ingesmeerd was al flink te pakken gehad.

Het Queen Elisabeth Park is prachtig. We genieten van het uitzicht op Vancouver (het park bevindt zich op het hoogste punt van Vancouver) en kopen een organische limonade om de dorst te lessen. Heerlijk verfrissend! In het park bevindt zich het Bloedel Conservatory, een grote tropische volière met schitterende vogels en planten. We weten niet waar eerst kijken.

Op wandelafstand van het Queen Elisabeth Park ligt de VanDusen Botanical Garden. Voordat we het park gaan verkennen tanken we even bij op het zonnige terras van Café Truffels. Het is erg warm, wat extra vocht is welkom. Net zoals in de US krijg je in Canada bij elke maaltijd of elk drankje dat je bestelt een gratis glas water (en zelfs refills) aangeboden. Ik zou het enorm appreciëren, mocht deze gewoonte ook ingang vinden in België. De in het groot geafficheerde mimosa die ik bestelde aan de toog, blijkt helaas uitverkocht, dus bestel ik in de plaats een glaasje wijn uit B.C. Correct dat het prijsverschil kwijtgescholden werd, aan de bar had men immers moeten signaleren dat de mimosa uitverkocht was. Het is zo heerlijk op het terras dat we onszelf een schop onder ons gat moeten geven om overeind te komen.

Het Queen Elisabeth Park is mooi, maar de VanDusen Botanical Garden overtreft alles. Zonder overdrijven één van de mooiste botanische tuinen die ik al bezocht heb in mijn leven. Door het iets te lang uitgelopen drankje hebben we eigenlijk te weinig tijd om alles rustig op ons gemak te bezoeken. Een beetje op een drafje volgen we de self guided tour door het park, waarbij het ons opvalt hoe droog alles is. Gelukkig hebben de talrijke eekhoorns (grijze, zwarte en rode) niet al te veel last van de droogte. In de helft van de wandeling komen we een enthousiaste man tegen die ons een foto toont die hij zonet gemaakt heeft van een coyote. Hoe cool zou het zijn om dit beest zelf tegen het lijf te lopen. We schatten de kans daarop niet al te hoog in. Maar kijk, het geluk is aan onze kant, een coyote loopt op zijn dooie gemak over het pas gemaaide grasveld en blijft mooi staan om te poseren voor de foto.

Om 19.45u, een kwartier voor sluitingstijd, beëindigen we onze wandeling. We twijfelen. Echt groot is de honger nog niet omdat we ’s middags vrij laat aten. We besluiten een bus richting de luchthaven te nemen alwaar we onze huurauto moeten ophalen en onderweg te stoppen voor eten. Helaas bij de busstop waar we afstappen zijn niet veel aanvaardbare eetgelegenheden te bespeuren. Dan maar verder naar de luchthaven met de bus en vervolgens de trein. Stom trouwens dat we helemaal terug naar de luchthaven moeten voor de huurwagen. Toen ik de auto boekte voor onze trip via rentalcars.com was dit echter de enige optie. Een verhuurlocatie dichter bij ons hotel behoorde niet tot de mogelijkheden. Slecht gepland, ik geef het toe.

Om 21.15 komen we aan in de luchthaven en handelen we de administratieve rompslomp af die nu eenmaal bij een huurwagen hoort. We maken de fout om niet simpelweg iets te eten op de luchthaven, maar te hopen onderweg iets tegen te komen. Uiteindelijk zitten we om 22u aan tafel bij Chinees restaurant House of Canton, zowat het enige restaurant dat nog klanten wil bedienen op dit uur. Honger is de beste saus, zeggen ze, het eten is simpel, maar de porties zijn groot en het smaakt mij.

Het is nog een kleine uitdaging om onze huurwagen veilig in de parkeergarage van ons hotel te parkeren, maar na dit huzarenstuk tot een goed einde gebracht te hebben, kunnen we om 23u uitgeput in bed kruipen.

Eerste dag in Vancouver – 20 juli 2015

Na een onrustige nacht waarin ik het gekras van duivenpoten op de airco-installatie buiten even aanzag voor het geluid van rondkruipende ratten in onze slaapkamer, werd ik om 4.30u wakker. Natuurlijk slaagde ik er niet meer in in slaap te vallen en was het wachten tot het een aanvaardbaar uur was om op te staan (5.45u). We openden de gordijnen en werden verwelkomd door een stralend zonnetje.

Om 6.30u stipt zaten we aan het continental breakfast van ons Best Western Plus Uptown Hotel. Het ontbijt stelde niet veel voor. Ik beperkte me dan ook tot een soort eierkoek, een banaan en een potje yoghurt. Ook een manier om afwas te besparen: er waren enkel wegwerpborden en -bekers voorhanden. Tss.

De zon die ons bij het opstaan verwelkomde, had helaas na het ontbijt plaats gemaakt voor dikke, grijze wolken. Gelukkig regende het niet en zou het volgens de voorspellingen ook droog blijven. Ons hotel bevond zich een flink eind van het historische centrum van Vancouver, maar we hadden alle tijd om te voet naar ginder af te zakken. Op het gemak wandelden we langs het Science World Museum om uit te komen bij de Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden. Deze tuin zou echter pas om 10u open gaan en het was nog maar 9.30u (vroeg opstaan, heeft soms ook nadelen. Gelukkig lag vlak naast deze ommuurde tuin een tweede Chinese tuin die wel al open was en vrij te bezoeken was.

We liepen op ons gemak rond in de tuin en merkten voor het eerst met eigen ogen op dat BC met droogte kampte. De watersproeiers werkten op volle kracht om al de dorstige planten van water te voorzien.

Om tien uur stipt kochten we een kaartje voor de Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden. Deze tuin was in 1986 de eerste klassieke Chinese tuin in Mingstijl die buiten China werd aangelegd. Om de tuin aan te leggen werden 53 Chinese werklieden naar Vancouver gehaald die de tuin geheel volgens de traditionele technieken aanlegden. Dat wil zeggen dat er enkel traditionele werktuigen gebruikt werden, dat alle gebouwen zonder nagels in mekaar gezet werden en dat geen elektrische hulpmiddelen gebruikt werden. Een knap werkstuk.

Gans de tuin is ingericht volgens de taoïstische principes van yin en yang. Elk venster, elke steen, elke plant heeft een betekenis. Erg knap. Zeker een bezoek waard! Het is de moeite om de gratis gegidste rondleiding te volgen voor een goed begrip van wat je te zien krijgt. We sloten de wandeling af met een kopje Chinese thee en oefenden nog wat op onze kanji (de Japanners hebben de Chinese karakters overgenomen, dus de kanji die een concreet concept voorstellen, zoals mens of water of boek, kunnen wij ook in het Chinees begrijpen).

In de gift shop kochten we nog twee mooie boekjes voor het dochtertje van onze vrienden die we in Chicago gaan bezoeken. Het meisje is Chinees-Belgisch, maar geboren in Amerika. Een boekje met een klassieke Chinese legende geschreven in zowel het Chinees als het Engels leek ons daarom wel geschikt. Het andere boekje was in het Engels, maar ging over haar Chinese sterrenbeeld (paard). Hopelijk zijn de ouders er blij mee. Het dochtertje zelf is nog iets te klein om te kunnen lezen. 😉

Na dit fijne bezoek was het tijd voor de lunch. Het was nog geen twaalf uur, maar door het vroege ontbijt rammelden onze magen al. We lunchten in de Chinese bakkerij/restaurant, New Town. Zo’n typische plek waar je heel snel je eten krijg en vooral niet te lang moet blijven zitten. Mijn noedelsoep met wonton en visballetjes was trouwens uitstekend. Ik denk dat ik een kleine verslaving aan het kweken ben. 😉

Na deze superefficiënte lunch wandelden we verder richtig de haven van Vancouver. Je leest altijd dat Vancouver steeds in de top drie van de meest leefbare steden ter wereld staat, maar op onze wandeling kwamen we verrassend veel bedelaars, mentaal onstabiele mensen, daklozen en verslaafden tegen. We zagen mensen die met hun ganse hebben en houden op straat sliepen en die duidelijk de sporen van een verslaving op hun lichaam droegen. In Leuven hebben we ook wel een paar vreemde snuiters rondlopen die tegen zichzelf praten, maar hier leek het alsof ze een ganse bus met vreemde types afgedropt hadden. Ik schrok er toch wat van. Deze duidelijk zichtbare armoede en miserie, geconcentreerd rond een paar straten, stemde helemaal niet overeen met het beeld dat ik van Vancouver had.

We wandelden via de haven langs Portside Park met als uiteindelijke doel Canada Place. Op de één of andere manier lukte het ons echter niet om vanop de weg waarop wij liepen (Waterfront Road) op Canada Place te geraken. We zaten een niveau onder het plein, maar zagen nergens een mogelijkheid om op het plein te geraken, tenzij ergens via een leveranciersingang. Aan de andere kant was het wel fascinerend om te zien langs welke weg de gigantische cruiseschepen die aanmeren op Canada Place bevoorraad werden.

Op zich stoorde dit helemaal niet, want we kwamen uiteindelijk uit bij het mooie Harbour Green Park. We wandelden langs de mooie esplanade langs het water en lazen met interesse de borden met informatie over de geschiedenis van Vancouver. Een geschiedenis die niet altijd even fraai is. Lees er maar even het trieste verhaal van de Komagata Maru op na. We liepen verder langs het Vancouver Convention Center, twijfelden nog even over een rondvlucht met een watervliegtuig, maar besloten het dan toch niet te doen.

Bij Canada Place vergaapten we ons aan de reusachtige cruiseschepen. We zagen een Disneycruiseschip aangemeerd liggen (zouden die mensen niet gek worden van elke dag naar dezelfde Disney-melodietjes te luisteren?) en waren getuigen van een evacuatie-oefening op een Noors schip. Genoeg alvast om mij te doen besluiten dat zo’n cruise eerder iets is voor de heel verre toekomst.

In het Waterfront Station, een mooi 19-de eeuws gebouw van de Canadian Pacific Railroad kochten we een SIM-kaart voor de gsm van mijn vriend. De SIM-kaart die we van vrienden kregen, bleek helaas niet te passen in zijn gsm. Spijtig. De meneer die ons de SIM-kaart verkocht was erg vriendelijk en hulpvaardig. Terwijl de meneer zijn best deed om de dataconnectie aan de praat te krijgen, kocht ik mij een kale berry crush smoothie (verse boerenkool, aardbeien, frambozen, veenbessensap en appelsap). Kwestie van ook een beetje mee te zijnet de ganse boerenkool hype.

Terug buiten stootten we op een wel heel bijzondere bagpiper. Een moderne interpretatie, zullen we maar zeggen. Vervolgens werd onze wandeling onderbroken omdat ik een cute t-shirt van de Royal Canadian Mounted Police had gespot voor mijn petekindje. Het eerste souvenir is een feit.

Een paar meter verder werd er alweer een pauze ingelast bij de Steamworks Brewing Co. Mijn vriend wilde graag enkele van hun biertjes proeven en een glaasje wijn uit BC zou mij ook wel smaken. Wij zaten buiten op het terras omdat de zon ondertussen met volle kracht was doorgebroken. Een bezoekje aan het toilet gaf mij de mogelijkheid om binnen een blik op de zaak te werpen. Prachtig interieur en gigantisch groot. Plaatselijk gebrouwen bier is duidelijk populair in Canada.

Na deze aangename tussenstop begonnen we aan onze wandeling door Gas Town. De omschrijving in mijn gids had bij mij echter verwachtingen gewekt die niet ingelost werden. Gezellig vond ik dit historische centrum niet echt, daarvoor reden er veel te veel auto’s. We kwamen langs een lange rij souvenirwinkels, wat de authenticiteit niet ten goede kwam. Wat mij niet tegenhield om een een kerstbal te kopen voor de mama van mijn petekindje en een glaasje van de stad Vancouver voor onszelf.

De stoomklok vond ik wel leuk, maar over het algemeen was ik behoorlijk underwhelmed door Gas Town. We liepen terug naar de Harbour Centre Tower die met zijn 177 meter een prachtig uitzicht op de omgeving bood. In de verte konden we Mount Baker zien en gans Vancouver baadde in een prachtig avondlicht. Denk dat ik een paar gig aan foto’s genomen heb. 😉

Na de lift terug naar de begane grond genomen hebben, dachten we snel iets te eten in de Food Court van de Harbour Centre Tower, maar deze bleek maar tot 19u open te zijn. We hadden niet meer veel fut om iets in het centrum te zoeken en besloten de bus naar ons hotel te nemen en daar in de buurt iets te gaan eten. Op de bus bleek dat je enkel met muntstukken kon betalen. Uiteraard hadden wij te weinig muntstukken, omdat we ’s namiddags al ons kleingeld aan de originele bagpiper gegeven hadden. Gelukkig hadden we te maken met een supersympathieke chauffeur die deze twee toeristen met een brede glimlach een gratis ritje aanbood. Ik zie het in België nog niet zo snel gebeuren.

We belandden uiteindelijk in de Hime Sushi, een klein sushirestaurant met heerlijke sushi. We bestelden elk een roll. Ik ging voor de verandering eens voor de vegetarische optie met asperge, komkommer, rode biet,… Verrassend lekker! Na het avondmaal kropen we in bed. Het was nog maar 21u, maar onze pijp was uit.

Een prachtige eerste dag in Vancouver.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis