Strada di l’Artigiani – 8 juli 2016

De verkoudheid die aan de beterhand leek te zijn, was deze ochtend weer helemaal terug. Ons papierenzakdoekjesverbruik in Corsica klopt echt alle records. Onze zonnebrand viel daarentegen heel goed mee. De grootste roodheid was ondertussen al weggetrokken. Enkel mijn voeten waren echt verbrand. Mijn eigen stomme schuld, want die was ik vergeten in te smeren.

Vandaag sloeg ik mijn ochtendlijke zwempartijtje over. Het zwembad was eigenlijk wat te klein om echt goed te kunnen baantjes trekken. Omdat we geen zin hadden in weer een ontbijt met jams en koffiekoeken, trokken we richting het centrum voor een iets degelijker ontbijt. We hadden ons oog twee dagen geleden al laten vallen op het hotelontbijt van Langley. En jawel, dat bleek een goeie keuze: voor slechts tien euro konden we genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet met alles erop en eraan (ook jams, maar die lieten we links liggen). Er waren zelfs vers geperste smoothies.

Tijdens het ontbijt las ik de nieuwsberichten over de tragische schietpartij op politieagenten in Dallas. Dat het racisme binnen het politiekorps van de VS een grof schandaal is, moge duidelijk zijn. En natuurlijk kan ik het belang van de Black Lives Matter beweging enkel benadrukken. Maar ik betwijfel ten zeerste of zomaar in het wilde weg politieagenten neerschieten, de Amerikaanse samenleving ook maar één stap dichter bij een oplossing zal brengen. Het is duidelijk dat de VS een diep verdeelde samenleving is met vele problemen. Helaas is ook in ons eigen land racisme alomtegenwoordig. En dat terwijl een beetje verdraagzaamheid de wereld zoveel mooier zou maken.

Na een overheerlijk ontbijt vertrokken we op onze rondrit langs de Strada di l’Artigiani, maar niet zonder eerst onze voorraad zonnecrème, aftersun en papieren zakdoekjes aan te vullen bij de plaatselijke apotheker. Omdat ik drie producten kocht, kreeg ik er een gratis strandtas bovenop. Die tas zou beslist nog van pas komen.

Onze eerste stop van de dag was het dorpsplein van Calenzana. We bezochten er de mooie Saint Blaise kerk waarvan de toren los van het schip stond en het Oratoire van de Broederschap van het Heilig Kruis en zagen enkele dappere rugzaktoeristen gepakt en gezakt vertrekken voor hun tocht langs de GR20. In Calenzana start immers de beroemde GR20, de zwaartste GR van Europa. Niet echt aan mij besteed, in deze hitte.

Van Calenzana reden we naar Lumio waar volgens onze gids een fabriek van essentiële oliën stond. We besloten vanuit Calenzana een andere route te nemen dan degene die onze gids voorstelde en een kleine omweg te maken langs een bochtigere weg in de hoop op mooie uitzichten onderweg. We werden niet teleurgesteld! Deze omweg bracht ons ook langs de Zilia bottelarij. Zilia is het water dat we de voorbije dagen gretig gebruikt hadden om ons te hydrateren en waarvan nog tientallen flesjes in de koffer van de wagen lagen. Na een lastige zoektocht vonden we eindelijk de fabriek van essentiële oliën. Jammer, maar de fabriek en de bijhorende winkel bleken in de voormiddag gesloten zijn. We konden dus enkel van buitenaf wat van de heerlijke geuren opsnuiven.

Na het essentiële oliën débacle was het al tijd voor het middagmaal. Het leek ons een goed idee om te lunchen in Algajola, het schattige kuststadje dat we drie dagen geleden links moesten laten liggen wegens tijdgebrek. We vonden een tafeltje op het prachtige terras van restaurant Le Beau Rivage en genoten van het uitzicht op het strand en de ongelooflijk blauwe zee. Mijn slaatje met gegrilde gambas was een schot in de roos en mijn vriend was ook erg tevreden met zijn charcuterieschotel. De Corsicaanse keuken stelt tot nu toe niet teleur.

We besloten Corbara, gekend voor het kunstzinnige aardewerk over te slaan en rechtstreeks verder te rijden naar Pigna. Pigna is het regionale centrum van kunstnijverheid met veel werkplaatsen waar je de ambachtslieden aan het werk kan zien. Pigna is ook erg gekend voor de muziekdozen die er gemaakt worden. Ik overdrijf niet door te zeggen dat het charmante en fotogenieke Pigna ons beider harten veroverde. Pigna is volledig autovrij, met kleine smalle kasseisteegjes om in rond te slenteren en mooie zandkleurige huizen met lichtblauwe luiken. Heel erg mooi en rustgevend. Mijn vriend was in eerste instantie niet laaiend enthousiast toen ik voorstelde om de Strada di l’Artigiani af te rijden, maar Pigna trok hem volledig over de streep.

Natuurlijk kochten we muziekdozen voor onze petekindjes: een uiltje en een paardje. Ben heel erg benieuwd naar hun reactie als ze dit cadeautje in ontvangst nemen! Mijn vriend en ik hadden door de warmte allebei zin in een verfrissend drankje al dan niet vergezeld van een kleine versnapering. ‘t Was ondertussen toch al bijna tijd voor het vieruurtje. We belandden in café U Palazzu (het paleis) dat ons een prachtig uitzicht beloofde. Bij het binnen stappen voelden we ons een beetje in de val gelokt. Het was erg donker binnen en onze ogen, gewend aan de felle zon, hadden moeite om het interieur te onderscheiden. Bovendien stond er midden in de ruimte iemand te strijken. Beetje raar gezicht. Maar toen we verder liepen, kwamen we uit in de mooiste tuin die je je kan inbeelden, met een fenomenaal uitzicht op de omgeving met in de verte de zee. Prachtig!

De vriendelijke dame die ons bediende, raadde ons de huisgemaakte citronnade aan, een heerlijk verfrissende limonade op basis van biologische citroenen. Er was ook een uitgebreid aanbod aan huisgemaakte taarten en natuurlijk mocht het artisanale ijs niet ontbreken. Bij temperaturen van meer dan dertig graden kon ik de verleiding van een ijsje niet weerstaan. Mijn vriend bestelde een brownie. Zowel de drankjes, als de desserts waren ongelooflijk lekker. Al denk ik dat met zo’n uitzicht alles smaakt. Dikke, dikke aanrader.

Volgend halte op onze tocht: glasblazer David Campana. Het atelier van deze glaskunstenaar ligt pal in de winkel waar je zijn creaties kan kopen. We hadden het geluk om hem live aan het werk te zien. Heel boeiend. Jammer genoeg verkocht hij geen kerstballen. De kerstballencollectie van de mama van mijn petekindje zal deze vakantie helaas niet verder aangroeien. Aan de rand van Feliceto stopte we bij Wijndomein Renucci waar we gratis konden proeven van al hun wijnen. De rode wijnen wisten me niet te overtuigen, maar de witte wijn en de zoete dessertwijn gingen vlotjes binnen. We konden het niet laten om twee flesje witte wijn en drie flessen dessertwijn te kopen. Laat ons hopen dat onze valiezen niet te zwaar zijn bij het inchecken in de luchthaven!

Normaal gezien was de laatste halte op de route Occhiatana, maar aangezien we nog een lange weg terug moesten rijden, schrapten we dit dorp. We hebben hier zowaar te weinig uren in een dag!

Voor het avondmaal keerden we terug naar Algajola dat ons ‘s middags zo goed bevallen was. Tripadvisor wees ons de weg naar het terras van La Vieille Cave. We startten de maaltijd met een Concomber Cooler als aperitief (alles klinkt mooier in het Frans). We gingen allebei voor de formule hoofdgerecht + dessert voor 23 euro. Mijn risotto d’asperges et tagliatelles de calamar was fabuleus lekker. Goeie risotto heeft de eigenschap om mij echt blij te kunnen maken. En met de heerlijke Corsicaanse kazen mét vijgenconfituur, werd deze heerlijke maaltijd op gepaste wijze afgesloten.

Ons diner was op tijd gedaan om te kunnen genieten van een spectaculaire zonsondergang vanaf de Citadel. We klommen op de rotsen onder de muren van de Citadel en genoten van het spektakel dat Moeder Natuur ons bood. Een half uurtje later waren we terug in ons hotel en kropen we na een verfrissende douche onder de lakens. Alweer een goed gevulde dag.

Réserve Naturelle de Scandola – 7 juli 2016

Deze ochtend stond de wekker om 7u stipt en een half uurtje later zaten we al aan het ontbijt. En mens moet iets over hebben voor zijn boottochtjes. Tijdens het onbijt met broodjes, koffiekoeken en jams, jams, jams, kregen we gezelschap van een duif die wel op een heel opzichtige manier om broodkruimels kwam bedelen. Alhoewel ik de overtuiging ben toegedaan dat duiven vliegend ongedierte zijn, kon ik moeilijk weerstaan aan de smeekbede van het beest. Die koffiekoeken waren toch zo lekker niet en met de boottocht in het vooruitzicht durfde ik sowieso niet te veel te eten.

De rit naar Galéria verliep bijzonder vlotjes. We namen de snelle route door het binnenland en waren perfect op tijd in het verhuurkantoor. Alleen viel er daar niemand te bespeuren en was de deur op slot. We probeerden een aantal telefoonnumers die op de deur stonden, maar kregen geen gehoor. Toen mijn vriend eindelijk iemand aan de lijn kreeg, kwam de uitbater van het verhuurkantoor net aangefietst. Oef!

Een beetje buiten adem stond de verhuurder ons te woord. Eerst leek het alsof hij geen spoor van onze reservatie kon terugvinden. We vreesden al even dat onze boottocht met een sisser zou aflopen, maar toen vond hij toch het juiste papiertje met onze gegevens erop. Hij gaf ons instructies om alvast naar het kleine haventje van Galéria te rijden en onze spullen al uit de auto te halen.

Tegen dat we alles van de auto op de boot overgeladen hadden, kwam hij aangefietst om ons wat uitleg te geven over de besturing van de boot. Voor mijn vriend wat het de eerste keer dat hij met zo’n vaartuig de zee op zou gaan. Gelukkig klonk het allemaal niet te moeilijk.

Ik had een beetje schrik om zeeziek te worden. Gelukkig wag de zee er op het eerste gezicht vrij kalm uit. En zo vertrokken we met ons bootje naar het natuurreservaat van Scandola, bekend om wille van zijn schitterende rode granietrotsen. Scandola staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en heeft een ongeëvenaarde plantenrijkdom, zeldzaeme vogelsoorten en een overvloed aan onderwaterfauna. We waren nog niet lang aan het varen toen we een mooi kiezelstrandje in het oog kregen. Mijn vriend stuurde onze boot zo dicht mogelijk naar het strand en gooide het anker uit. Een ideale plek om te snorkelen en de onderwaterwereld te bewonderen.

We zwommen eerst aan land en trokken op het strand onze snorkels aan. En jawel, ver moesten we niet van het strand wegzwemmen om de eerste vissen te zien. Op armlengste zwommen ze onder ons door. We maakten onderwaterselfies met de gopro en probeerden zoveel mogelijk vissen in beeld te krijgen. Jammer genoeg moesten we het strandje delen met een Duits koppel met een hond en een groene parasol.

Na dit snorkelintermezzo voeren we verder. De zee werd wilder en ons bootje werd goed dooreen geschud. Een felle windstoot blies mijn hoed pardoes van mijn hoofd, het water in. We slaagden erin het ding uit het water te vissen, maar een kleddernatte hoed op mijn hoofd zag ik niet echt zitten. Tot zover mijn goede intenties om mijn fragiele hoofdhuid te beschermen.

De rotsen van Scandola waren werkelijk prachtig, maar de ruwe zee maakte dat ik mij hoe langer hoe misselijker voelde. Ik stopte meteen met foto’s nemen, want eerdere ervaring leerde dat je daar alleen maar misselijker van wordt. Al had ik wel het gevoel dat de misselijkheid onder controle was. Ik voelde me niet optimaal, maar dit was niets in vergelijking met mijn zeilervaring op de Noordzee.

Mijn vriend liet me ook veel aan het stuur plaatsnemen, dat hielp om de misselijkheid te onderdrukken. Eigenlijk ging alles goed, tot het opeens niet meer goed ging. Het was ongetwijfeld een bijzonder onverstandige beslissing om het bootje even stil te leggen om de rug van mijn vriend van zonnecrème te voorzien. De golf van misselijkheid die me overviel, kon ik niet meer onderdrukken en ik kon niets anders dan mijn maaginhoud aan de vissen prijs geven. De rug van mijn vriend werd de rest van de dag niet meer ingesmeerd. 😉

Na deze onfortuinlijke gebeurtenis leek de misselijkheid af te nemen. Mijn vriend wilde in eerste instantie rechtsomkeer maken naar de haven, maar ik kon hem gerust stellen dat het wel ging. Goofball had me trouwens gezegd dat de beste manier om zeeziekte te overkomen in het water springen is. Dus stelde ik voor om naar het kiezelstrandje terug te keren en daar nog wat te gaan snorkelen. Het middagmaal besloten we daarentegen te laten voor wat het was. ‘t Was toch niet dat ik veel honger had. 😉

En jawel, vanaf het moment dat ik tussen de vissen zwom voelde ik me prima. Van de misselijkheid geen spoor meer. Dezelfde Duitsers van ‘s ochtends waren er trouwens nog steeds.

Op een kleine onfortuinlijke aanvaring met een stekelige plant na deed het snorkelen me deugd. We hoefden ons ook niet te haasten, want we hadden nog meer dan tijd genoeg om vóór 17u terug in de haven te zijn.

De terugvaart viel goed mee. Ik had mijn vriend het fototoestel in handen gegeven en stuurde zelf de boot. Mijn het roer in de hand voelde ik dat de misselijkheid uit bleef. Een kleine overwinning toch wel. Al ga ik toch eens research moeten doen naar middelen tegen de zeeziekte.

Persoonlijk denk ik dat de penetrante geur van de motorbrandstof bijdroeg aan het feit dat ik ziek geworden ben. Dat en het feit dat we het bootje heel even speelbal van de golven gemaakt hadden.

Zo rond 16.30u waren we terug in de haven van Galéria. Om heel eerlijk te zijn, was ik best wel trots op mezelf dat ik het zo lang had uitgehouden op een bootje en maar een heel klein beetje ziek was geweest. We belden de kerel van Tra More e Monti op om hem te laten weten dat we aangekomen waren. Mijn vriend kreeg een verwarde uitleg te horen dat hij bezig was met de douane of zoiets. Al te duidelijk was het niet, maar we waren niet echt gehaast en de zon scheen.

Na een twintig minuten of zo wachten, dook de kerel van de bootverhuur op in een chique moterboot met daarachter op sleeptouw, jawel, de boot van de douane. Blijkbaar had de boot van de douane er onderweg de brui aan gegeven en moesten ze gered worden. Daarna was het gewoon een kwestie van wat formaliteiten afhandelen: check dat de boot in orde was en betalen voor de verbruikte brandstof.

Van de terugrit van Galéria naar Calvi herinner ik me niet zo heel veel meer. Door vermoeiheid overmand lag ik al snel in de armen van Morpheus. Gelukkig is mijn vriend een held en bracht hij mij veilig en wel terug naar Calvi.

Terug op het hotel, merkten we dat een dagje op het water in de volle zon, ondanks alle zonnecrème zijn sporen had nagelaten op onze huid. Mijn vriend had op zijn rug enkele bijzonder interessante rode patronen. Wellicht het gevolg van mijn halfslachtige insmeerpoging alvorens ziek te worden. Nu, de schade viel nog goed mee, er was geen enkele plek echt pijnlijk verbrand. Niets wat niet met wat aftersun te verhelpen viel.

Na een heerlijk lange douche gingen we voor de tweede avond op rij bij U Fanale eten. We hadden geen van beiden veel zin in een lange wandeling naar Calvi. Waarom zouden we het ons moeilijk maken terwijl het beste restaurant van Calvi op een paar stappen van ons verwijderd lag?

Alvorens te vertrekken, stelde ik het fototoestel in voor een timelapse van de zonsondergang. Jammer genoeg was de zonsondergang een pak minder spectaculair dan die van de avond voordien. Al een geluk dat het eten alweer uitmuntend was.

Dit at ik:

Compression De Tomates Aux Epices D’ici Et D’ailleurs, Légumes De Saison Comme Une Salade, Feuilleté À La Tapenade, Crèmeux D’aubergines Légèrement Fumé
Poisson Du Marché Grillé Sur Peau À L’huile D’olive Parfumé Au Fenouil Sauvage, Quinoa Bio Aux Accents De Méditerrannée, Jus De Langoustines Légèrement Crèmé
La Coupe Glacée Aux Deux Parfums

Bij het einde van de maaltijd stelden we vast dat ze het aperitief waren vergeten aan te rekenen. We maakten de bediening hierop attent en kregen als bedankje een overheerlijke limoncello van het huis. Een waardige afsluiter van een memorabele dag.

Back in Belgium!

Jullie zullen ongetwijfeld gemerkt hebben dat het de voorbije weken wat stiller dan gewoonlijk was op deze blog. Mijn vriend en ik zijn immers net terug van drie weken reizen doorheen in het prachtige Corsica. Naar goede gewoonte mogen jullie weer gedetailleerde reisverslagen verwachten. Deze keer zullen de reisverslagen wel iets langer op zich laten wachten dan gewoonlijk, want ik heb tijdens de vakantie geen enkel verslag kunnen uitschrijven. Mijn gebruikelijke taktiek van het schrijven onderweg, kon ik ditmaal niet toepassen. De wegen in Corsica zijn gewoon te bochtig om met een laptop op schoot te schrijven zonder verschrikkelijk misselijk te worden. En ‘s avonds ontbrak de tijd. Ik ben dus huiswaarts gekeerd met een hele hoop ruwe notities, maar omdat het zo’n prachtvakantie was, wil ik deze graag uitschrijven tot volwaardige reisverslagen.

Voor de fans van reisverslagen, nog even geduld, dus.

Calvi – 6 juli 2016

Heerlijk geslapen, maar helaas nog steeds niet verlost van die vervelende verkoudheid. Het ontbijt was een teleurstelling. Het contrast met het overvloedige ontbijt van hotel La Lagune was groot. We kregen een mandje met brood en koffiekoeken aan tafel gebracht en als beleg konden we kiezen uit jams, jams en jams. Nu wil ben ik iemand die nogal van hartig beleg houd, dus met jams, zelfs al is Corsica beroemd voor zijn jams, kan je mij niet zoveel plezier doen.

Na een chocoladebroodje met jam van kastanjes en chocolade trokken we richting de 15de-eeuwse Genuese Citadel van Calvi. Een gedeelte van de citadel wordt nog altijd actief gebruikt door het vreemdelingenlegioen. We liepen een ruimte binnen die wat meer inzicht gaf in de verschillende eenheden van dit bijzondere leger, dat toch wel tot de verbeelding spreekt.

Artisanale ijsjes zijn duidelijk een gegeerd item in Corsica (hoe kan het ook anders met zo’n schitterend warme weer?) en ik kon het niet laten mij alweer een exemplaar te kopen. Veel lekkerder dan die jams bij het ontbijt! Zelfs mijn vriend, die erom bekend staat niet meteen een ijsliefhebber te zijn, liet zich verleiden tot de aanschaf van een citroensorbet. Nadat we ons ijsje opgesmikkeld hadden, liepen we de mooie historische St.-Jean-Baptiste kerk binnen. Corsica is een land doorspekt met prachtige kerken en kapellen die elk het middelpunt vormen van bijzondere tradities. Zo worden in de heilige week, net zoals in Spanje, in gans Corsica processies gehouden waarbij de eeuwenoude heiligenbeelden doorheen de stad gedragen worden en het lijden van Christus wordt uitgebeeld.

Na de kerk was onze godsvrucht nog niet voldaan en bezochten we het mooie Oratoire St.-Antoine. We bewonderden de muurschilderingen en het prachtige beeldhouwwerk. Daarmee vergeleken stelde het zogezegde geboortehuis van de Genuees Christoffel Columbus niet al te veel voor. Een ruïne is nog een te beleefd woord voor die ene stenen boog die duidelijk heropgebouwd was en dan nog is het verre van zeker dat Columbus überhaupt op Corsica geboren is. Oplichterij als je het mij vraagt.

Ondertussen leerden onze smartphones ondat dat het 12.09u was, de perfecte tijd voor een aperitief. We vonden een gezellig tafeltje in de schaduw en bestelden een glas witte wijn en een muscat. Het moet niet altijd Cap Corse zijn! Na deze verfrissende tussenstop, lieten we de citadel achter ons en daalden we af naar de haven om info te zoeken over de boottochten naar het natuurreservaat Scandola. In de haven vonden we zonder moeite een bedrijfje dat boottochten organiseerde. Alleen was de eerstvolgende boottocht volzet. We konden wel een plek reserveren voor de boottocht van 17u, maar voorlopig waren er nog geen andere klanten voor deze tocht ingeschreven. Het vriendelijke meisje noteerde ons gsm-nummer en beloofde ons te bellen om te laten weten of de boottocht al dan niet zou doorgaan.

Ondertussen was het etenstijd en bracht tripadvisor alweer soelaas. Op het terras van Cappucino at ik een portie piepkleine maar lekkere mosselen. We deden snel ons badpak aan op het toilet alhoewel de bediening daar precies niet mee opgezet was aan de verongelijkte blikken te oordelen. We hadden nochtans goed geconsumeerd in hun restaurant.

Om het strand van Calvi te bereiken, moesten we ditmaal geen heksentoeren uithalen, we liepen gewoon verder langs de havenkant en huurden bij de eerste de beste locatie die we tegen kwamen twee strandstoelen en bijhorende handdoeken. Willen jullie wel geloven dat dit voor mij en mijn vriend de allereerste keer in ons leven was dat we zo’n strandstoel huurden? Confortabel was het alleszins, al was het jammer dat ik mijn boek op de hotelkamer had laten liggen.

Fijn om te kunnen zwemmen en relaxen met uitzicht op de prachtige citadel. Onthaasten, wij doen dat gewoon veel te weinig! Rond 16.30u kregen we telefoon dat de boottocht naar Scandola helaas niet door ging wegens te weinig geïnteresseerden. Jammer, maar we lieten het niet aan ons hart komen. Dit bood ons de gelegenheid om nog wat langer op dit mooie zandstrand te blijven. We waren toch al van plan om zelf een boot te huren om de zee op te trekken, de knoop werd nu gewoon wat sneller doorgehakt.

Vlakbij de plek waar we gezwommen hadden vonden we het bedrijfje Tra Mare e Monti die zodiacs verhuurden. Mijn vriend haalde zijn algemeen stuurbrevet boven, zette zijn krabbel onder een contract et voilà de dag nadien zouden we vanuit Galéria met een moterbootje de zee op gaan. Beetje spannend toch wel! De allereerste keer dat mijn vriend en ik alleen met z’n tweetjes op een bootje zouden zitten.

We hadden door het wegvallen van de boottocht opeens een zee van tijd. Op ons gemak slenterden we door de straatjes van Calvi en kochten extra water en droge canistrelli koekjes voor op de boot. En niet te vergeten: een hoedje om mijn snel verbrandende hoofdhuid te beschermen tegen de felle zonnestralen. Ik heb geen hoofd voor een hoed, maar van alle hoofddeksels die ik paste, was de typisch Corsicaanse hoed (jawel mét in koeien van letters ‘Corsica’ erop gedrukt) die ik kocht nog het beste.

Volgens tripadvisor bevond één van de beste restaurants van Calvi zich op een honderd meter van ons hotel. Ideaal! We wandelden op ons gemak terug naar het hotel Saint Erasme dat zich ietwat buiten het historische centrum bevond, wasten het zweet van ons lijf en dirkten ons op voor een gezellig avondje op restaurant. En jawel, ook ditmaal stelde Tripadvisor ons niet teleur. U Fanale was een zeer aangename culinaire ontdekking. Vanaf de perfecte caipirinha als aperitief tot de uitstekende ijscoupe met walnotenijs en grappa als dessert, elk gerecht was een streling voor de smaakpapillen. Dat we vanaf ons tafeltje op het mooie terras konden genieten van een bijzonder spectaculaire zonsondergang boven de Golfe de la Revellata met uitzicht op de vuurtoren waaraan het restaurant zijn naam ontleende, maakte de ervaring compleet.

En dan te bedenken dat deze viergangenmenu ons slechts 28 euro kostte:

Vélouté Crémeux De Moules De L’étang De Diana Au Fenouil, Écume Au Doux Piment
Agneau Braisé Au Vin Blanc Et Aiguilles De Romarin Du Maquis, Pomme De Terre À La Persillade De Chez Nous
Fromage Corse Et Sa Confiture De Figues
La Coupe Glacée ‘U Fanale’

Lichtelijk beschonken keerden we terug naar ons hotel. Benieuwd wat de volgende dag voor ons in petto zou hebben!

Van Lucciana naar Calvi – 5 juli 2016

De dag begonnen met een laatste zwempartij in het fantastische zwembad van Hotel La Lagune. Omdat het ons laatste ontbijt was, permitteerden we ons een glaasje muscat. De verkoudheid die zich met keelpijn had aangekondigd, was nu getransformeerd naar een permanent lekkende neus. Niet plezant, maar met voldoende papieren zakdoekjes viel de situatie onder controle te houden. Aan het ontbijt planden we onze dagtrip met als eindbestemming Calvi. De grootste vraag was wat we onderweg met de laptops en de tablet zouden doen. In de wagen achterlaten of toch maar meenemen? We zorgden dat de tweede rugzak zo leeg mogelijk was, zodat we de laptops daarin konden meenemen. Dat betekende concreet dat we i.p.v. met één fototoestelrugzak met twéé rugzakken op stap zouden moeten. Gelukkig reizen we tegenwoordig met twee lichtgewicht laptops.

De rit van Lucciana naar Calvi zou in één trek 3 uur en 9 minuten duren. Met de geplande tussenstops erbij was het de bedoeling er een dagvullend programma van te maken. De dag voordien was het ons niet gelukt om alles te zien wat we wilden, vandaag kregen we een herkansing. Maar eerst reden we naar een plaatselijke winkel om een paar liter waterflesjes in te slaan. ‘t Was immers dorstig weer!

Onze eerste stop van de dag was de San Michele de Murato. Deze 13de-eeuwse kerk was volgens mijn gids één van de beste voorbeelden van Pisaans-romaanse arcvhitectuur op Corsica. Het afwisselend gebruik van wit kalksteen en groen serpentijn gaf de kerk een heel bijzondere uitstraling. Jammer de kerk enkel in de namiddag open was en we het interieur dus niet konden bezichtigen.

We zetten onze tocht verder naar het prachtige bergdorpje Oletta met huizen die wel tegen de helling geplakt leken. We bezochten er de mooie 18de-eeuwse parochiekerk van St.-André en bewonderden het uitzicht op de Golfe de St.-Florent en de wijn- en olijfgaarden van de regio Nebbio. Heel indrukwekkend was het Mausoleum van Graaf Rivarola, gouverneur van Malta, eenzaam op een heuvel gelegen. Wat een locatie voor een laatste rustplaats!

De rit bracht ons van het ene naar het andere fenomenale uitzicht. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer we onderweg gestopt zijn om van het uitzicht te genieten en foto’s te nemen. In Patrimonio lasten we een korte stop in om de kerk van St.-Martin (gebouwd in 1570) te bezoeken, die gelegen op een heuvel heel de omgeving domineerde. Spijtig genoeg was de kerk afgesloten en konden we het interieur niet bewonderen. Onderweg passeerden we veel wijndomeinen die de mogelijkheid boden om ter plekke wijn te proeven. We besloten de wijnproeverijen links te laten liggen. ‘t Was nog geen middag en de smalle wegen vergden toch een zeker concentratie van onze chauffeur. 😉

In het gezellige stadje Saint-Florent stopten we voor het middagmaal. Onze gids raadde ons Restaurant de l’Europe aan, zogezegd het béste restaurant van heel Saint-Florent. We haalden de twee rugzakken uit de wagen en vonden zonder problemen een leeg tafeltje op het terras van Restaurant de l’Europe. Tot nu toe viel het aantal toeristen dat we onderweg tegenkwamen heel goed mee en ook in de restaurants was het niet meteen vechten om een plaatsje.

We begonnen de maaltijd zoals het hoort: met een Cap Corse, waarna we de degustatiemenu met lokale specialiteiten bestelden. Lekker, maar veel te zwaar. Mijn vissoep werd geserveerd in een aparte terrine waar ik bijna drie soepborden uit kreeg en de cannelloni met brocciu (lokale geitenkaas) was zo zwaar dat het wringen werd om de kastanjetaart er nog bij te krijgen.

Na de maaltijd voelden we allebei de noodzaak aan een kleine wandeling om ons middagmaal te verteren. We liepen langs het haventje en observeerden er de bedrijvigheid alvorens naar het Genuese fort uit de 15de eeuw te trekken. Het fort is in twee fasen gebouwd waardoor de architectuur vrij bijzonder is. Momenteel wordt het fort gebruikt voor tentoonstellingen. We kochten een toegangsticket van 1,5 euro voornamelijk omdat we de architectuur van het fort van binnenuit wilden bekijken. Dat er prachtige luchtfoto’s tentoongesteld werden, was een prettige bijkomstigheid.

Op de terugweg naar de wagen stelde ik aan mijn vriend voor om snorkels te kopen in Saint-Florent. De prachtig blauwe zee en de vele stranden die we onderweg passeerden, nodigden echt uit om de onderwater fauna en flora te bewoneren. We vonden een winkel waar ze allerlei watersportgerief verkochten en lieten ons adviseren over de beste snorkels voor het gebruik dat wij ervan wilden maken. Met onze nieuwe aanwinst liepen we blijgezind terug naar de auto. Mijn vriend opende de koffer om de rugzak van het fototoestel erin te leggen toen bij mij de alarmbellen afgingen. We waren sinds ons bezoek aan Restaurant de L’Europe een rugzak armer. De rugzak met de twee laptops en de tablet, waarvoor we tijdens het ontbijt een hele strategie hadden uitgetekend. Geheel en al mijn fout, want dat was de rugzak die ik had meegenomen uit de wagen. Ik had mijn rugzak langs mijn stoel onder tafel gezet en was hem vervolgens helemaal vergeten.

In een drafje liepen we terug naar het restaurant. We waren één van de laatste klanten die er middagmaal hadden gegeten dus we hadden goede hoop dat het personeel de rugzak gevonden zou hebben. Het geluk was aan onze kant. De rugzak stond gewoon op exact dezelfde plek als waar ik hem had neergezet. Een zware last viel van mijn schouders. Misschien is het toch verstandiger om in het vervolg de laptops in de wagen achter te laten. De kans dat er iemand inbreekt in de wagen is wellicht kleiner dan de kans dat ik de rugzak ergens vergeet.

Opgelucht gooiden we de rugzak opnieuw in de wagen en reden we een paar honderd meter verder naar de Santa Maria Assunta, de oude kathedraal van de regio Nebbio. De prachtige kalkstenen romaanse kerk dateert uit 1140. Voor slechts anderhalve euro konden we het gemummificeerde lijk van de Romeinse soldaat Saint Flor bewonderen. Enigszins bevreemdend om geconfronteerd te worden met het lijk van iemand die al in de derde eeuw overleden was.

We zetten onze road trip verder doorheen de onherbergzame Désert des Agriates. Een prachtig, maar verlaten gebied van zo’n 160 vierkante kilometer waar bijna geen mensen wonen. De temperaturen stegen weer vlotjes boven de dertig graden, tijd voor een zwempartijtje in de Middellandse Zee. We parkeerden onze wagen langs de kant van de weg in een lange sliert van achter mekaar geparkeerde wagens. Een kleine verkleedpartij later (ik begon het omkleden in de wagen steeds beter onder de knie te krijgen) begonnen we aan de afdaling naar het strand van Ostriconi, zo’n dikke twintig minuten van de parkeerplaats. Vanaf de plek waar we onze auto geparkeerd hadden, zagen we het prachtige witte zandstrand liggen omgeven door zandduinen en een poel. De mooiste stranden in Corsica zijn niet altijd makkelijk te bereiken, maar het deed deugd om te kunnen zwemmen in het koele water van de Middellandse zee.

De zon was ondertussen al flink gezakt, maar een hongergevoel hadden we nog niet, na ons copieuze middagmaal. Volgende stop was L’Île Rousse dat in 1758 gesticht werd door Pascal Paoli, die van Corsica 14 jaar lang een constitutionele staat wist te maken, alvorens het onder Frans gezag kwam. L’Île Rousse was een fijn en levendig stadje waar we omwille van onze strakke timing helaas niet veel tijd konden doorbrengen. De zon kwam nog net boven de einder uit toen wij er onze wagen parkeerden. Na even door het centrum gelopen te hebben, besloten we het vlakbijgeleden Isola di La Pietra te bezoeken. Isola di La Pietra is met Corsica verbonden door een pier met een toren en vuurtoren. Het viersterrenhotel op het eiland had een tapasrestaurant, wat ons ideaal leek, aangezien we nog altijd geen honger voelden opkomen. De bediening van het restaurant was echter zo slecht dat we het hielden op een glaasje champagne en een biertje. Die tapas zouden we wel een keertje elders eten.

Natuurlijk waren we ondertussen alweer in tijdsnood gekomen, dus konden we het charante stadje Algajola enkel vanuit de wagen bekijken. Jammer, want het zag er daar zo vlak na zonsondergang erg gezellig uit. Alweer een bezienswaardigheid niet kunnen bezoeken! En dat terwijl de collega’s van mijn vriend niet begrepen hoe hij drie weken kon spenderen op zo’n klein eiland als Corsica. Die collega’s zijn duidelijk nog nooit met mij op reis geweest. 😉

Onderweg belden we naar hotel Saint Erasme in Calvi om te laten weten dat we eraan kwamen. Al een geluk, want de receptie sloot normaalgezien om 22u en wij waren daar pas om 22.09u. De nachtwaker had speciaal had op ons gewacht en het formulier dat we nog moesten invullen lag klaar voor ons. Heel vriendelijk.

We waren uitgeput na deze goed gevulde dag, namen snel en douche en kropen (o originaliteit) vroeg in bed.

Cap Corse – 4 juli 2016

Op vakantie heb ik er altijd veel minder moeite mee om vroeg op te staan dan op een doordeweekse werkdag. Ik wil optimaal van elke vakantiedag genieten en niet te veel tijd verspillen. Terwijl mijn vriend lag te slapen, trok ik al baantjes in het zwembad. Het minder goede nieuws was dat ik de keelpijn en wellicht ook de verkoudheid van mijn vriend overgekregen had. Geen fijn vooruitzicht om de komende dagen al snotterend te moeten doorbrengen.

Na alweer een uitstekend ontbijt begonnen we aan onze rondrit door het schiereiland Cap Corse. Onze eerste halte was het schattige dorpje Erbalunga. Het beperkte aantal vrije plekken op de enige parkeerplaats in gans het dorp deed ons vermoeden dat dit een populaire vakantieplek was. We bezochten eerst de Kerk van Saint Erasme, patroonheilige van de vissers om vervolgens richting de zee te wandelen waar een mooie Genuese toren stond. Het piepkleine haventje van Erbalunga bevond zich aan de voet van de toren. Natuurlijk kon ik het niet laten om mijn voeten in de zee te steken. Lang leve snel drogende havaianas.

Volgende halte op onze tocht: Pietracorbara, een dorpje landinwaarts waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Langs de weg zagen we verscheidene mooie grafkapellen. Deze grafkappellen werden gebouwd door rijke families die hun fortuin in het buitenland vergaard hadden en zijn typisch voor het noorden van Corsica. Je vindt deze monumenten niet alleen op de kerkhoven, maar ook daarbuiten. Vaak op erg mooie plekjes. We stopten even in Pietracorbara voor een blitzbezoek aan de kerk en het bijhorende kerkhof en zetten vervolgens onze tocht langs de kust verder naar het noorden van Cap Corse. Onderweg kwamen we langs de 16-de eeuwe Tour de l’Osse en stopten we meermaals om de prachtige baaien van Cap Corse te fotograferen.

We lunchten in Macinaggio, de grootste toeristenhaven van Cap Corse. Op het terras van U Scalu genoot ik van heerlijke gegrilde gamba’s, terwijl mijn vriend smikkelde van een op houtvuur gebakken pizza. Een simpele maaltijd in de buitenlucht waarvan we allebei genoten. Als aperitief dronken we een Cap Corse, het meest bekende Corsicaanse aperitief.

Opnieuw de hete auto in richting onze volgende bestemming: het strand van Tamarone. Hoog tijd om meer dan onze tenen in de Middellandse zee te steken. Een smalle, bochtige zandweg bracht ons naar het strand. Mijn vriend reed supervoorzichtig met onze vrij nieuwe gehuurde Renault Scenic. Dit in tegenstelling tot de lokale inwoners die met hun oude karretjes goed door vlamden op de toch wel lastige wegen. Er rijden in Corsica trouwens opvallend veel wagens rond die in België wellicht niet meer door de keuring zouden geraken. Nu, dan maakt een kras meer of minder natuurlijk niet veel uit.

Weggedoken achter de deuren van onze huurwagen trokken we snel onze badkledij aan. We vonden wat vriendelijke strandgangers die op onze spullen wilden passen en doken de zee in voor een stevig zwempartijtje. Geweldig! Prachtig strand ook, van waaruit je Italië kon zien liggen. De moeite van de expeditie waard.

Helemaal opgefrist reden we verder naar Barcaggio waar we foto’s maakten van de prachtig kristalheldere baai en het natuurlijk niet konden laten om even pootje te baden. Vanaf het kiezelstrand van Barcaggio hadden we een mooi uitzicht op het Île de la Giraglia. Dit eiland is het noordelijkste deel van Corsica en bevat enkel een 16de-eeuwse Genuese toren en een vuurtoren die tot de jaren 1994 bewoond werd.

Verder naar Tollare, een bijzonder fotogeniek dorp met, jawel, een fantastisch mooie Genuese toren. De avondzon zorgde voor een prachtig licht en ik schoot wel honderd foto’s. In Tollare liepen we een jongetje tegen het lijf dat ons vol trots zijn vangst kwam tonen. Hij was erin geslaagd met zo’n eenvoudig schepnetje een murene op te vissen. We feliciteerden hem met zijn behendigheid.

We zetten onze tocht verder naar Capo Grosso, waar zich volgens onze gids een uitkijkpunt moest bevinden, maar wij zagen ons de weg versperd door een goed beveiligde millitaire installatie. Het uitzicht op Île de la Giraglia was er wel mooi, maar zeker niet uitzonderlijk. De omweg op deze moeilijke wegen eigenlijk niet waard.

Naar Moulin Mattei dan maar, een prachtige oude molen die gerestaureerd werd door drankenproducent Mattei, vooral bekend van de vele likeuren, waaronder Cap Corse. De wandeling naar de molen bleek niet echt geschikt voor flipflops, maar we geraakten er. Het uitzicht was prachtig, de omgeving baadde in het zachte avondlicht en buiten heelder mierenkolonies en ontelbaar veel hagedissen, waren we er helemaal alleen. Als de gelegenheid voor openluchtseks zich voordoet, moet een mens daarvan profiteren, nietwaar?

We reden verder naar Centuri dat we aan onze voeten zagen liggen vanaf Moulin Mattei. Het schattige haventje van Centuri leek ons de perfecte plek om avondmaal te eten. Het aanbod aan restaurants was een beetje overweldigend. Helaas was de ontvangst er zo slecht dat de tripadvisor reviews amper binnen kwamen. Ons oog viel op restaurant Le Langoustier, voornamelijk vanwege het uitzicht. Gelukkig viel het eten ook mee. We aten een lekkere, maar niet uitzonderlijke, zeevruchtenschotel met fiadone (Corsicaanse kaastaart met brocciu) als dessert, terwijl we genoten van onze eerste zonsondergang boven zee in Corsica. Onze trip had ons vandaag van de oost- naar de westkust gebracht. Ik monteerde mijn pas gekochte grijsverloopfilter op mijn lens en trok naar het toilet op het eerste verdiep voor het beste uitzicht op de zonsondergang.

Ondertussen was het al 21.30u en stond er ons nog een rit van één uur en dertig minuten naar ons hotel te wachten. Door de duisternis op de onverlichte Corsicaanse wegen. Missie om gans Cap Corse te bezichtigen: failed.Wellicht was ons programma toch ietwat te vol ofwel stopten we te vaak onderweg.

Om terug te keren naar ons hotel aan de oostkust moesten we de bergketen over die het oostelijke van het westelijke deel scheidt. Smalle kronkelwegen leidden ons doorheen de bergen omhoog. Gelukkig waren er bijna geen andere auto’s op de weg. Onderweg stootten we onverwachts op twee vossen die in het midden van de weg roerloos bleven staan en recht in onze koplichten blikten. Bij de eerste ontmoeting was ik te verbouwereerd om foto’s te nemen, maar bij de tweede ontmoeting had ik mijn telelens binnen handbereik. De vos deed extra moeite om mooi te poseren. Waarvoor dank.

Rond 23.15u waren we pas terug in het hotel. Alweer geen tijd meer over voor een zwempartijtje! Snel het zweet en het zoute water van ons lijf gespoeld en in bed.

Een prachtige dag op Corsica.

Bastia – 3 juli 2016

Opgestaan om 7 uur voor een zwempartijtje in het prachtige zwembad van ons hotel. Op dit vroege uur had ik het zwembad helemaal voor mij alleen. Als ik de gelegenheid heb, probeer ik op vakantie altijd een ochtendlijke zwemsessie in te lassen. En dit fantastische zwembad is de ideale plek om wat baantjes te trekken.

Na een snelle douche ging het richting ontbijt. Het aanbod was redelijk indrukwekkend: Corsicaanse charcuterie (één van de vele specialiteiten van Corsica), Corsicaanse kazen (brocciu is een kaas die wat op mozarella lijkt), scrambled eggs, vers brood, vers fruit, vers fruitsap, yoghurt én crème brûlée! De eerste keer in mijn leven dat ik crème brûlée bij het ontbijt at, maar zo’n schattig klein potje kon ik toch niet aan mij laten voorbij gaan. Zalig trouwens om buiten te kunnen ontbijten. De dag kondigde zich heerlijk warm aan en we hadden er zin in!

Onze huurwagen was al goed opgewarmd. We zetten meteen de airco aan, die zouden we deze trip goed kunnen gebruiken. Ons hotel bevond zich in de omgeving van Étang de Biguglia, een echte lagune ietwat ten zuiden van Bastia. Voor onze eerste dag hadden we een uitstap naar Bastia gepland. We reden het stadscentrum in en parkeerden onze wagen op de Saint Nicolas parking in de volle zon.

We liepen richting het historische stadscentrum en kwamen op een marktje met artisanale producten terecht vlak voor het oude stadhuis. We kuierden op ons gemak rond en kregen al een goed idee van de culinaire lekkernijen die Corsica te bieden heeft. We liepen de St-Jean-Baptiste, de grootste kerk van Corsica, binnen waar de zondagsmis aan de gang was. Veel volk, de Corsicanen zijn blijkbaar goede katholieken. Na een daaropvolgend bezoek aan de Chapelle St-Roch, waar ook een mis aan de gang was, vonden we dat we ons godsvruchtig genoeg getoond hadden. We klommen naar de citadel die dateert uit de 15de eeuw!

De temperatuur had ondertussen vlot de dertig graden bereikt. Tijd om wat bij te taknen! We vonden een fijn terras binnen de citadel en dronken een glas wijn in de zon met uitzicht op de haven van Bastia. Geen betere manier om in vakantiestemming te geraken. We liepen nog wat rond door de smalle straatjes van de citadel en begonnen al uit te kijken naar een fijne plek om te lunchen. Le Perchoir had een mooi terras met uitzicht op de haven en de zee én er stonden mosselen op de menukaart. Helaas bleek bij navraag dat de mosselen op waren. Jammer, maar met calamares kan je mij ook altijd een plezier doen. Mijn vriend ging, surprise, surprise, voor een burger. We sloten de maaltijd af met een typisch Corsicaanse ‘liqueur de myrte’. Het lijkt me dat we op culinair vlak weinig te kort zullen komen, deze vakantie.

We zetten onze wandeling doorheen de smalle straten van de citadel verder. Spijtig genoeg waren de kathedraal en de kerk die we wilden bezoeken gesloten. Dus daalden we weer af via de Jardin Romieu naar de vuurtoren op de havendam met de mooie naam ‘Jetée du Dragon’. Vanaf de vuurtoren sprongen een paar jongens naar beneden het water in. Een niet risicoloze activiteit, want aan de voet van de vuurtoren lagen veel rotsen. Ze moesten zich dus goed afzetten om ver genoeg te springen om de rotsen niet te raken. Elke keer zo’n mager mannetje naar beneden sprong, hield ik mijn hart vast.

Om wat af te koelen, stak ik mijn voeten in het ongelooflijk heldere water van de baai van Bastia. De rotsachtige bodem lag bezaaid met miniscule heremietkreeftjes die het beslist niet konden appreciëren als je hun huisje uit het water tilde. Ik liet ze dan ook verder maar met rust.

Bastia is een leuk stadje, maar op iets meer dan een halve dag hadden we het zowat gezien. We liepen terug naar de wagen met de bedoeling wat rond te rijden in de omgeving. Onderweg naar de wagen kon ik het natuurlijk niet laten om een (artisanaal) ijsje te kopen bij Raugi. Ik bestelde een bolletje châtaigne (kastanjes zijn een veelgebruikt ingrediënt in Corsica) en een bolletje citroensorbet met basilicum. Zo, zo lekker! Mijn vriend, niet bepaald de grootste fan van ijs, kocht een milkshake. Ik heb het gevoel dat ik nog veel ijsjes ga eten, deze vakantie!

Een werkelijk prachtige autorit bracht ons naar Cardo en omgeving. Cardo ligt wat hoger op de bergflank dan Bastia en is ontstaan nog voordat de haven van Bastia gebouwd werd. Deze autorit was meteen een kennismaking met de échte Corsicaanse wegen: smal en heel veel bochten. Mijn vriend moest zijn aandacht echt goed bij de weg houden en bij elke bocht erg voorzichtig zijn om niet op eventuele tegenliggers te rijden. Het was wel degelijk de bedoeling dat ik deze vakantie zelf achter het stuur van de wagen zou plaatsnemen, maar gezien mijn gebrek aan rij-ervaring leek het ons allebei veiliger dat mijn vriend het rijden op zich zou nemen.

We stopten onderweg bij het charmante neoklassieke kerkje van Cardo. Op het pleintje bij de St.-Étienne kerk was een bronnetje waarlangs een kaart stond met uitleg over de wandeling ‘le chemin des Glacières’. We waren aan het overwegen om deze wandeling te doen, toen een vriendelijke oudere man naar ons toe kwam en in Frans met een zwaar accent zei dat het nu te warm was om aan die steile wandeling te beginnen. Hij raadde ons aan de wandeling ‘s ochtends vroeg te doen en heel veel water mee te nemen. We namen zijn advies ter harte en zagen af van de wandeling.

In de plaats daarvan deden we een mini-wandeling doorheen het Corsicaanse struikgewas om op een uitstekende rots te komen van waaraf je een prachtig zicht had op Bastia. De plek was bijzonder inspirerend en helemaal verlaten. Een perfecte plek voor openlucht seks. 😉

We daalden terug af naar Bastia voor het avondmaal. We hadden nog tijd over, dus dronken we iets bij Le Komptoir aan de Quai des Martyrs de la Libération. Mijn eerste kennismaking met muscat petillant, een zeer zoete parelende schuimwijn typisch voor Corsica. Een heerlijk zoet, maar verraderlijk drankje dat vlotjes binnen ging.

We hadden in de loop van de dag gebeld om te reserveren bij restaurant Chez Huguette dat werd aanbevolen door de Michelingids en de Gault Millau en ook in mijn eigen gids lovende kritieken kreeg. We hadden nog wat tijd te doden, dus besloten we onze stoffige voeten opnieuw in het heerlijk frisse water van de Middellandse Zee te steken.

Bij aankomst bij Chez Huguette bleek dat een reservatie niet nodig was geweest. Er was nog meer dan plek genoeg en het werd snel duidelijk dat ons tafeltje met uitzicht op de haven het enige gereserveerde was. Ik wilde ter afsluiting van onze eerst vakantiedag eens gek doen en bestelde als voorgerecht oesters en als hoofgerecht een langouste (kreeft). Dat ze de levende kreeft aan tafel kwamen tonen, verraste mij enigzins, maar zo wist ik natuurlijk wel dat mijn eten supervers was. Aanrader trouwens, dit restaurant. Heerlijk om de avond te zien vallen boven de oude haven van Bastia genietend van een uitstekend avondmaal.

Tijdens het avondmaal hoorden we rondom ons tweemaal een bescheiden gejuich opstijgen: het Franse team had gescoord tegen IJsland. Her en der hingen grote tv-schermen op de terrassen zodat er voor de Franse ploeg gesupperd kon worden. Verder viel er in Corsica niet veel te merken van het EK. Gekleurde spiegelhoesjes in de Franse driekleur of kleurrijk uitgedoste mensen met tricolore pruiken waren we nog niet tegen gekomen.

We rekenden af en liepen terug naar de wagen. Onderweg kocht ik me nog een bolletje citroensorbet bij mijn favoriete ijsjeszaak in Bastia. Tijdens onze wandeling slaagde de Franse ploeg erin nog twee goals te scoren. Al viel er van uitbundige feestvreugde om deze 4-0 niet veel te merken.

Bij aankomst in het hotel lieten we ons plan voor een nachtelijk zwempartijtje voor wat het was. We waren allebei te moe en verlangden naar ons bed. Na de douche om het zweet van de dag van ons lijf te spoelen was het immers al 23.30u. Doodop kropen we in bed. Benieuwd wat de volgende dag ons te bieden zou hebben.

Van Brussel naar Bastia – 2 juli 2016

Zoals altijd brak het moment om op vakantie te vertrekken, sneller aan dan verwacht. Doordat ik de dagen voordien op conferentie was en de vrijdagavond voor ons vertrek tegen een balletje sloeg, moesten we zaterdagvoormiddag onze valies nog maken. Gelukkig ben ik ondertussen een geroutineerde valies-pakker. Meer dan een uur tijd heb ik daar niet voor nodig. Een vakantie naar een warm oord maakt het pakken ook makkelijk: je smijt gewoon een hoop leuke kleedjes, wat ondergoed en een badpak in de valies et voilà.

Ons vliegtuig vertrok pas om 15.35 u, maar omdat we met onze tickets toegang tot de lounge konden verkrijgen, besloten we wat vroeger naar de luchthaven te trekken om in de lounge te lunchen. We namen op ons gemak de trein van 12.09 u die ons bijzonder vlotjes naar de luchthaven bracht. Gelukkig geen pre-check toestanden meer, dus we stonden op een wip en een zucht in de vertrekhal. We hadden echter uit het oog verloren dat dit het eerste weekend van de schoolvakantie was, met als gevolg ellenlange rijen bij de incheckbalies. Nog niet vaak meegemaakt dat we een uur moesten aanschuiven om gewoon de valiezen te kunnen inchecken.

We zagen de tijd die we konden doorbrengen in de lounge gestaag slinken, maar lieten het niet aan ons hart komen. Gelukkig verliep onze passage door security een pak vlotter dan het inchecken. In geen tijd waren we in de lounge. Heel aangename ervaring trouwens, die lounge. Lekker rustig, een ruim aanbod aan eten, drank à volonté én overal stopcontacten om de pc’s en de smartphones op te laden. Wat wil een mens nog meer? Hier gaan we in de toekomst zeker nog gebruik van maken.

De vlucht zelf verliep probleemloos: we hadden bijna even lang aangeschoven om onze valiezen ingecheckt te krijgen, dan de vlucht in zijn totaliteit duurde. Na de landing op de piepkleine luchthaven van Bastia was het en paar momenten bang afwachten of mijn valies van de band zou rollen. Meer dan een kwartier nadat mijn vriend zijn valies in ontvangst had genomen, kon ik eindelijk een zucht van verlichting slaken en kwam mijn valies als één van de allerlaatste de bagageband afgerold.

Na een kleine zoektocht op de parking om de Renault Scenic te vinden die we bij AVIS gehuurd hadden, vertrokken we richting Hotel La Lagune. Wat een bijzonder fijn hotel! Ruime kamer, schitterend zwembad, mooie, rustige omgeving vlak bij het strand. Een goeie start van deze vakantie. We dropten onze valiezen op de kamer en maakten onze eerste wandeling langs de zee. Ik stak meteen mijn tenen in het water van de Middellandse Zee. De avondlijke warmte deed deugd. Dat konden we wel gebruiken na dat bijzonder koude en slechte Belgische voorjaar.

Veel energie om nog ergens naartoe te rijden hadden we niet meer. We beperkten ons voor het avondmaal dus tot het aanbod in ons hotel. Geen uitgebreide menukaart, maar wel verse vis op het menu. De bediening was bijzonder vriendelijk, maar wat chaotisch. We lieten het niet aan ons hart komen en smulden van een lekker verse Saint Pierre om vervolgens mooi op tijd in bed te kruipen.

Yvoire – 9 mei 2016

Ons laatste gezamenlijk ontbijt. Snif. Mijn vriend en ik hadden dit lange Hemelvaartsweekend nog wat langer gemaakt met een extra dag verlof op maandag, maar voor onze vriend en de kinderen was deze maandag een gewone werk- en schooldag. We stonden dus voor dag en dauw op om de kinderen op tijd naar school te brengen. De kinderen toonden vol trots hun school, waarna we afscheid namen met heel veel dikke knuffels. Dit weekend was echt een schot in de roos op elk vlak. Het weer was fantastisch, het klikte heel goed met ons petekindje en de twee andere kinderen, we slaagden erin een dagje door te brengen met onze vrienden uit Meyrin, we leerden mooie nieuwe plekken kennen en aten kaas in allerlei vormen en soorten. Mooie herinneringen die niemand ons nog kan afpakken.

Na de kinderen op school afgezet te hebben, bracht onze vriend ons en al onze bagage naar Nyon. Wij lieten de bagage achter in de lockers van het station van Nyon. Tot onze grote opluchting waren de lockers meer dan groot genoeg om mijn grotendeels lege super size koffer in te krijgen (tja, cadeaus nemen nu eenmaal veel plaats in). Van het station wandelden we naar het vertrekpunt van de ferry naar Yvoire, onze laatste bestemming van het weekend. Spijtig genoeg, zagen we de ferry net vertrekken en bleek bij nadere inspectie de volgende ferry pas anderhalf uur later te vertrekken. Dat zal ons leren niet op voorhand de vertrekuren te consulteren. Nuja, echt gehaast waren we niet. We dronken een theetje en kochten postkaartjes in een winkeltje. Uiteraard verkochten ze daar geen postzegels en moeten we helemaal terug wandelen naar het postkantoor van Nyon dat zich aan de achterkant van het station bevond om postzegels te kopen. Oh well.

Gelukkig waren we mooi op tijd voor de ferry van 10 uur. Samen met een Nederlands koppel waren wij de enige opvarenden. Het weer was helaas omgeslagen. De mooie zon die ons de voorbije dagen zo gul verwarmd had, was weggekropen achter een dikke laag grijze wolken en een frisse regenbui leek niet veraf. We kozen er toch voor om op het bovendek plaats te nemen en weggedoken in onze fleece te genieten van het zich verwijderende uitzicht op Nyon. Een half uurtje later zetten we voet aan wal in Yvoire, een ongelooflijk schattig middeleeuws stadje dat bijzonder fotogeniek is. We liepen door de bijna verlaten straatjes en genoten van de eerste keer met ons tweetjes zijn sinds het begin van het weekend. Hoe fijn het ook is om samen met vrienden dingen te doen, dit extra dagje was de perfecte afsluiter van het lange weekend.

Tijdens onze wandeling liepen we een winkeltje met mooie glazen juwelen binnen. Mijn vriend kocht me een paar mooie helblauwe oorringen. Ze pasten perfect bij mijn outfit van de dag en ik besloot ze aan te houden. De grijsgrauwe wolken wilden nog steeds geen plaats maken voor de zon, dus gingen we voor een uitgebreide lunch. Tripadvisor raadde ons Le Pré de la Cure aan en dit prachtige restaurant bleek een schot in de roos. Die tweede plek in de rangorde van restaurants is meer dan verdiend! (De ober liet wel een steek vallen door mijn vriend een ander gerecht te brengen dan hij besteld had, maar goed, het geserveerde was zeker zo lekker.)

Dit aten wij:

Amuse-bouche
Coque De Magret De Canard Fumé, Féra Du Léman En Tartare Aux Herbettes
Dos De Cabillaud ‘Skrei’ Rôti Au Four Aux Asperges Vertes Et Chips De Chorizo
Carré D’agneau, Macaroni De Légumes, Cromesquis De Pommes De Terre Et Jus À La Sarriette
Plateau Des Fromages De La Ferme Du Noyer
Chocolat, Gingembre, Agrum
Panna Cotta Au Chocolat

Een beetje tipsy verlieten we als allerlaatsten het restaurant en liepen we naar de Jardin des cinq Sens, een prachtige tuin waarin elk gedeelte aan een ander zintuig gewijd was. Heel bijzonder dat je in een tuin aangemoedigd wordt om blaadjes te plukken en tussen je vingers stuk te wrijven om de geuren op te snuiven. Al moet ik zeggen dat de toegangsprijs voor deze tuin wel wat aan de hoge kant is. Voor een gezin van vijf wordt zo’n bezoek al snel een kostelijke affaire en echt kindvriendelijk kan je de tuin ook niet noemen.

Na het bezoek aan de tuin liepen we op het gemak terug naar de aanlegsteiger van de ferry. We moesten nog even wachten op de volgende ferry en maakten daarom nog een kleine wandeling langs de waterkant. De ferry was bij de terugtocht uit Yvoire bijna even leeg als op de heenvaart. Alleen bleek er bij de aanlegsteiger in Nyon nu een gigantisch lange rij mensen te staan aanschuiven om de ferry te nemen. Wellicht allemaal mensen die in Zwitserland werken en ‘s avonds de ferry terug nemen naar hun woning in Frankrijk.

We waren al een dikke vijf minuten stappen van de ferry verwijderd toen mijn vriend zich realiseerde dat hij zijn fleece niet meer bij had. Ik was er zeker van dat hij deze nog bij zich had op de ferry, dus hij moest daar zijn blijven liggen. Meestal overkomen zulke dingen mij (ik ben nogal slordig als het erop aankomt op mijn eigen spullen te letten), dus ik was blij dat het bij hoge uitzondering mijn vriend was die ergens iets was vergeten. Omdat de rij wachtenden bij de ferry zo lang was, schatte ik dat hij een goeie kans had om zijn fleece nog op te halen. Meteen zijn enige kans, want als de ferry zou vertrekken, was er geen enkele mogelijkheid om nog aan de fleece te geraken, we hadden immers een vlucht te halen. Mijn vriend liet alle overtollige ballast bij mij achter en spurtte naar de ferry. Ik liep op mijn dooie gemak terug naar de aanlegsteiger en zag hem even later vanuit de verte zwaaien met zijn fleece. Inderdaad laten liggen op de ferry. Toch wel blij mee, want deze fleece was nog een souvenir uit Chicago.

Terug in het station van Nyon haalden we onze koffers uit de lockers en namen we de trein naar de luchthaven van Genève. Bij aankomst in de luchthaven viel het ons op dat er geen spoor was van extra veiligheidsmaatregelen zoals een pre-check. Volledig begrijpelijk, want zoiets kost geld en laten we eerlijk zijn, zo’n pre-check verplaatst gewoon het risico naar een andere plek. Laat ons hopen dat ze dit in Zaventem ook snel inzien en dat de situatie daar zich weer snel normaliseert.

Op de luchthaven kocht ik chocolaatjes voor mijn collega’s en dronken mijn vriend en ik een smoothie, kwestie van toch iets binnen te hebben, want na ons copieus middagmaal hadden we geen van beiden honger.

En jawel, ook ditmaal liepen we weer een bekende tegen het lijf. De ex-vriendin van de neef van mijn vriend bleek op hetzelfde vliegtuig als wij te zitten. Sterker nog, we namen dezelfde trein richting Leuven. Nadat ze voor haar postdoc naar de USA was getrokken en het uit raakte met de neef van mijn vriend, hadden we haar niet meer gezien. Dus ik was echt wel benieuwd om te horen wat haar in Genève bracht. Bleek dat ze in Lausanne woonde en werkte en nu naar België terug kwam voor een dringende operatie aan haar ogen. We hadden het nooit geweten, maar de kans dat ze op latere leeftijd blind zal worden, is reëel. Van zo’n verhaal moet een mens wel even slikken, zeker als het gegeven heel droog en feitelijk verteld wordt door een verder bijzonder levenslustige en ambitieuze dame. Veel meer dan haar veel succes wensen met de operatie konden we bij het afscheid nemen in Leuven niet echt doen. Zelfs al is deze operatie slechts uitstel van executie, ik hoop van harte dat in de toekomst een oplossing voor haar aandoening gevonden wordt.

Genève – 8 mei 2016

Terwijl mijn vriend en ik heerlijk in ons bed lagen te soezen, was onze vriendin bij het krieken van de dag al onderweg naar de luchthaven. Jammer dat haar business trip overlapte met ons verblijf in Aubonne, maar niets aan te doen. Als de plicht roept… We hadden alleszins het maximum uit onze tijd samen gehaald en uiteraard zullen we in de toekomst nog naar Aubonne terug keren. En op zich gaf haar afwezigheid ons de mogelijkheid onze andere vrienden te bezoeken die in Meyrin wonen.

We namen de trein van Allaman naar Genève alwaar we onze vrienden en hun twee schattige dochters ontmoetten op de afgesproken plek: onder de grote wereldkaart in het station van Genève. Het was een dubbel feestelijke dag: ons weerzien na bijna twee jaar viel samen met de verjaardag van onze vriend. Na dikke knuffels en kussen uitgewisseld te hebben, gingen we op zoek naar lockers in het station van Genève. Mijn vriend en ik hadden uiteraard cadeaus uit België mee, maar het leek ons beter om die voorlopig achter te laten en deze op te pikken na ons bezoek aan Genève. Gelukkig zijn alle grote stations in Zwitserland uitgerust met goed functionerende lockers. Een gemak!

Zondag 8 mei vond de marathon van Genève plaats. We liepen naar het parcours om wat dappere lopers aan te moedigen en een beetje van de feestelijke sfeer op te snuiven. Onze vrienden stelden voor het middagmaal te nuttigen bij Vapiano, een Italiaans fast food restaurant waar je aan de toog je eten bestelt, dat vervolgens ter plekke voor jou bereid wordt (dit geldt niet voor de pizza’s, die mag je gaan halen wanneer je het signaal krijgt dat ze klaar zijn). Mijn risotto was lekker en het was fijn om rustig samen met onze vrienden te eten. Blijkbaar wordt in Genève de Dag des Heren erg serieus genomen, want veel restaurants zijn dicht op zondag en de meeste mensen eten dan thuis. Veel volk was er dus niet, wat maakte dat we op ons gemak konden bijpraten.

Helaas bleek al snel dat de oudste dochter van onze vrienden (4 jaar oud) een beetje ziekjes was. Ze zag bleek en was erg hangerig. Even zag ik onze afspraak helemaal de mist in gaan, maar onze vrienden weten van aanpakken en trokken naar een apotheker voor een medicijn om de symptomen wat te onderdrukken. Omdat de vierjarige wat ziekjes was, zetten onze vrienden haar in de buggy van hun tweejarige dochter. Die dochter weigerde echter consequent op het buggy board te gaan staan, waardoor ze uiteindelijk de hele tijd gedragen moest worden. Niet ideaal om een wandeling langs het meer te maken, maar blijkbaar hebben de meeste ouders goed getrainde armspieren.

Langs het meer liepen we in de richting van de werkplek van onze vriendin. Onze vriendin heeft één van de coolste jobs ter wereld: ze werkt op een research project dat het menselijk brein probeert in kaart te brengen. De kantoren waarin ze werkte, waren ongelooflijk high tech, met veel glas en schitterende architectuur. Not bad, not bad at all!

Na het korte bezoek aan haar werkplek (uiteraard helemaal verlaten op een zondag) liepen we terug naar de mooie botanische tuin van Genève. We vonden een plek op een terras om iets te drinken, maar het self service systeem was nogal verwarrend. Het duurde even voordat we door hadden aan welke toog we moesten zijn voor een drankje. En echt vriendelijk waren ze er ook al niet.

Na ons drankje boden we de kinderen een ritje op de draaimolen in het park aan. De vierjarige leek ondertussen aan de beterhand en welk kind zit nu niet graag op een draaimolen? Ik vroeg de vierjarige op voorhand op welk toestel ze wilde zitten en ging samen met haar het trapje op (het was een draaimolen met twee verdiepingen). Helaas, ze zat nog geen seconde in de vliegende kikker toen ze er alweer uit wilde. Ze was vast van plan te ontsnappen richting haar mama en ik kon haar niet overtuigen om alsnog bij mij te komen zitten. Dus deed ik dan maar alleen een paar rondjes in de kikker (draaimolens zijn saai, geen idee wat ik daar als kind zo leuk aan vond).

Na dit ietwat onfortuinlijk kikkerincident wilde de vierjarige toch samen met haar mama en haar zus op een schildpad plaatsnemen. Tja, kinderen, ze weten soms zelf niet wat ze willen.

Ondertussen werd het tijd voor het avondmaal. We namen de tram terug naar het station van Genève om de cadeautjes op te halen en onze vrienden waren zo vriendelijk om ons voor het avondmaal bij hen thuis uit te nodigen. Een tweede tramrit bracht ons tot in Meyrin en toen konden we eindelijk de cadeautjes open maken! Het speelgoed viel in de smaak bij de meisjes en de pralines van Bittersweet natuurlijk ook. Voor de jarige had ik een exemplaar van Het smelt gekocht. Ik heb het boek zelf niet gelezen, dus geen idee of de hype terecht is, maar goed, een debuterende auteur mogen we wel een duwtje in de rug geven, nietwaar?

We aten samen boterhammetjes (ik kreeg per ongeluk een glas appelsap over me heen, gelukkig zijn havaianas tegen alles bestand) en keken samen met de kinderen gezellig naar Donald Duck en de Chipmunks. Nadat de kinderen te slapen waren gelegd, werden de gesprekken serieuzer. Hét onderwerp van de voorbije dagen en weken was natuurlijk de terreurdreiging in België en dat de aanslagen in Zaventem en Maalbeek de moeilijke balans tussen veiligheid en privacy wel eens naar de verkeerde kant zouden kunnen laten overhellen (man, dat zijn veel werkwoorden in één zin).

We hadden elkaar nog veel te vertellen, maar het was zo stilletjesaan tijd om naar Aubonne terug te keren. Per slot van rekening wachtte ons nog een vrij lange tram- en treinrit. Beide verliepen super vlotjes. Alleen had onze vriend de wandelafstand tussen het station van Allaman en hun huis lichtelijk verkeerd ingeschat. De wandeling van zo’n tien minuten die ons in het vooruitzicht werd gesteld, bleek in werkelijkheid een wandeling van zo’n drie kwartier te zijn. Door de donkere velden, zonder ook maar de minste verlichting. En zo waren we eens te meer blij dat we over smartphones beschikken die ons de juiste weg wijzen en tegelijkertijd gebruikt kunnen worden om ons pad te verlichten. We moesten noodgedwongen het privé-erf van een boerderij oversteken om op de juiste weg te geraken, maar uiteindelijk bereikten we zo rond half twaalf zonder kleerscheuren het huis van onze vrienden. We klopten op het venster van de leefruimte om de kinderen niet wakker te maken en werden door onze vriend langs daar binnen gelaten.

Na hem fijntjes gewezen te hebben op zijn foute inschatting wensten we elkaar goeienacht. De volgende dag (onze laatste dag) moesten we immers vroeg uit de veren voor een bezoekje aan Yvoire.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis