150 jaar vriendschap tussen Belgie en Japan

Soms passeert er op het werk eens een buitenkansje dat ik echt niet kan liggen. Via een collega kreeg ik een uitnodiging doorgespeeld voor http://www.be.emb-japan.go.jp/150jb/en/index.html“>een symposium over de Japanse culinaire cultuur in het kader van 150 Jaar Vriendschap tussen Japan en België. Niet meteen iets waar ik in mijn dagdagelijkse werkzaamheden mee bezig ben, maar hey, het zou onbeleefd zijn om niemand te sturen, he. 😉

Het symposium begon met een authentieke theeceremonie. Enfin ja, de tatami was wel ingeruild voor een gewoon tafeltje, maar verder werd het ritueel volgens de regels van de kunst uitgevoerd. Per drie mochten de aanwezigen plaatsnemen om de ceremoniemeester de groene matcha thee te zien bereiden. Een goed begin, dat zeker, alleen jammer dat terwijl de drie aanwezigen aan de theeceremonie deelnamen, de rest van het publiek er een beetje voor spek en bonen bij zat. Daar had de organisatie toch iets op kunnen vinden.

Daarna kwamen ondermeer de chefkoks van sushizaak Ko’uzi, restaurant Kamo, restaurant Seino, brasserie La Paix en restaurant Nonbe Daigaku. Fantastisch om al deze experts aan het woord te horen over hun grootste passie: de Japanse keuken. Wat mij persoonlijk nog het meest in deze keuken aantrekt, is de puurheid en de nadruk die in deze keuken ligt op de kwaliteit van de ingrediënten. De Japanse keuken lijkt eenvoudig, maar schijn bedriegt.

Hét hoogtepunt van het symposium was het optreden van de Japanse Iron Chef, Kimio Nonaga. Met de nodige flair toverde hij in een handomdraai de mooiste kunstwerkjes op tafel. En al de aanwezigen maar foto’s nemen van deze culinaire hoogstandjes. 😉

Na het symposium was er vlakbij de ambassade nog een kookdemonstratie in restaurant Kokuban. Iets minder geslaagd, want er was zoveel volk dat je amper kon zien wat de chefkoks aan het klaarmaken waren. En op den duur wordt het ook vermoeiend om eerst naar de uitleg in het Japans en vervolgens naar de ganse vertaling in het Engels te moeten luisteren.

De hoge verwachtingen voor de afsluitende receptie werden echter niet geheel ingelost. We konden wel proeven van de bijzondere moderne sushipareltjes van Ko’uzi, maar de hoofdcateraar van de receptie was Les Frères Debekker en laten die nu zowat de hofleverancier van onze eigen evenementen zijn. Weinig verrassingen bij de hapjes dus. Gelukkig konden we wel proeven van verschillende soorten saké.

En de goodie bag mocht er ook zijn. 😉

Contrapunt – Anna Enquist

Contrapunt is het laatste Verborgen Parels boek dat ik las. Titel en cover spraken me niet meteen aan, maar het werd me aanbevolen in mijn allereigenste commentaren, reden genoeg om het boek een kans te geven.

Jammer genoeg klikte het niet echt tussen mezelf en dit boek. Let op, objectief gezien kan ik de krachttoer die dit boek is zeker waarderen. De Goldbergvariaties van Johann Sebastian Bach die als rode draad doorheen het boek verweven zijn en die de pianiste gebruikt om haar grote verdriet te verwerken, de mijmerende herinneringen van de pianiste opgeroepen door de muziek, het verhaal van de rouw van Bach om zijn te vroeg gestorven zoon dat een spiegel lijkt voor het verhaal van de pianiste: al deze elementen worden in een heldere taal met elkaar verbonden. Knap gedaan.

Toch raakte dit boek geen snaar bij mij. Wellicht omdat ik de relatie tussen moeder en dochter moeilijk kon vatten. De relatie leek mij te zeer geïdealiseerd vanuit het standpunt van de moeder en de blik waarmee zij naar haar dochter keek vond ik somsakelig intiem, de afstand tussen beide individuen te klein. Misschien deed de pianiste mij te zeer denken aan mijn eigen moeder die haar wensen en verlangens op mij projecteerde. Een projectie die enkel tot teleurstelling kan leiden.

Conclusie: Van de vijf Verborgen Parels die ik las, is Woesten mijn absolute favoriet.

Pizza.be uitgetest

Update augustus 2016: Het Nederlandse Takeaway.com -in België actief onder de merknaam Pizza.be- heeft ondertussen de activiteiten van sectorgenoot Just Eat in België en in Nederland overgenomen.

Een tijdje geleden vond ik in mijn mailbox het voorstel om de (ondertussen niet meer zo) nieuwe thuisbezorgdienst Pizza.be uit te testen. Tegen zo’n voorstel kon ik natuurlijk moeilijk neen zeggen. Eten is namelijk één van mijn hobby’s. 😉

Pizza.be profileert zich op de markt als rechtstreekse concurrent van Just-Eat.be (de thuisbezorgdienst waar ik meestal mijn bestellingen plaats). Ik was dus wel benieuwd om eens een andere thuisbezorgdienst uit te testen. Na een eerste poging waarbij het me niet gelukt was te vinden waar ik de voucher moest ingegeven (in all fairness, kan ook aan mij gelegen hebben, want de link stond helemaal onderaan op de pagina), ging de bestelling de tweede maal vlekkeloos. Qua gebruiksgemak is de website van Pizza.be vergelijkbaar met die van Just-East.be, al lijkt op het eerste gezicht het aantal restaurants dat hun diensten aanleveren via Just-Eat.be groter te zijn. Logisch wellicht als je er rekening mee houdt dat de concurrent al langer op de markt is.

Ook bijzonder vreemd om onder de link Chinees bestellen in Leuven een allegaartje aan Aziatische restaurants terug te vinden, gaande van sushi, over Thais tot zelfs Indisch. Ik denk dat er slechts twee echte Chinese restaurants in de lijst voorkwamen. Enfin ja, het was wel grappig om via deze link lekker tegendraads een Indische maaltijd te bestellen bij restaurant Everest.

Onze bestelling zag er als volgt uit:

1x Kippensoep € 3,50
1x Hot & sour soep € 4,00
1x Chicken madras, rijst € 11,00
1x Lamb madras, nan € 13,00

De levertijd wisten we niet op voorhand, want de foodtracker op de website werkte niet. Geen idee of dit aan het restaurant of de website lag, want bij onze eerste bestelling bij Pizza.be werkte de foodtracker vlekkeloos en kwam de echte levertijd bijna exact overeen met wat de website op voorhand aangaf. Omdat de foodtracker niet werkte en ik enkel de melding gekregen had dat mijn bestelling aangeboden was aan Everest, besloot ik na vijftig minuten wachten toch maar voor de zekerheid te bellen. Als ik honger heb, heb ik weinig geduld. 😉 Restaurant Everest wist me gelukkig te melden dat onze bestelling onderweg was en binnen tien minuten bij ons appartement zou zijn. In totaal moesten dus een uur wachten op onze bestelling. Voor de volledigheid moet ik erbij vermelden dat we onze bestelling op een zaterdagavond in de kerstvakantie plaatsten, wellicht een erg druk moment voor veel restaurants.

En hoe was het eten zelf? De soep vonden zowel mijn vriend als ik tegen vallen. Veel te waterig van smaak. Net alsof het restaurant gewoon water gekookt had en er dan wat groenten in gesmeten. De beide madras curry’s en de naan waren daarentegen uitstekend. De porties waren royaal én nog lekker warm bij aankomst. Grappig: onze maaltijd werd afgeleverd in een zakje van Just-Eat.be. De restaurants zullen zelf wat moeite hebben om het onderscheid tussen beide diensten te maken. 😉

Het grootste obstakel voor Pizza.be is naar mijn aanvoelen de naam. Door “pizza” in de merknaam te gebruiken, lopen ze wellicht een hoop potentiële klanten mis die zich niet zullen realiseren dat je via deze website ook andere gerechten dan enkel pizza’s kan bestellen. Jammer, want op het concept zelf valt natuurlijk weinig aan te merken.

Long time no see

En dat mag je gerust letterlijk nemen. Ondertussen was het al viereneenhalf jaar geleden dat we onze vriend die in 2011 naar Tokyo verhuisde, nog eens gezien hadden. En het zag er even naar uit dat we nog een paar jaar langer op een reünie zouden moeten wachten, want een eerste poging tot afspraak kon niet doorgaan omdat we toen in Düsseldorf waren.

Door omstandigheden nam onze Belg-in-Japan een latere vlucht naar Japan dan oorspronkelijk gepland en slaagden we er toch in deze avond af te spreken. Op de valreep, want de dag voor zijn terugkeer naar Tokyo. We spraken af aan de kaiten sushi van restaurant Kabuki (die me deze keer wat tegen viel, de rijst was niet goed gekookt en de vis was niet vers, jammer). Onze kameraad was buiten wat grijze haren in zijn baard nog niks veranderd. Nog altijd gepassioneerd door IT security en Japanse vrouwen. 😉 Met een nieuwe job bij een groot internationaal bedrijf in het vooruitzicht keek hij uit naar zijn terugkeer naar Tokyo. Tijdens zijn vorige job is hij er ook in geslaagd zijn passie voor het duiken om te vormen tot een mooie bijverdienste als duikinstructuur. En dat met maar 20 dagen verlof op een jaar!

Some people really make their dreams come true…

IMG_9280[1]

Een geslaagde Italiaanse avond

Gisterenavond hadden we twee bevriende koppels over de vloer voor een avondje gezellig samen eten en drinken in het nieuwe jaar. Omdat de eerste werkweek van het jaar traditioneel erg druk is en ik volop aan het blokken ~~ben~~ zou moeten zijn, wilden we niet te veel energie in het avondmaal stoppen. Aan de andere kant wilden we onze vrienden natuurlijk wel iets lekkers voorschotelen. Helaas, onze vaste traiteur Convento Food was net deze week met welverdiende vakantie.

Ik zat een beetje zonder goede ideeën tot ik ergens een artikel las over Il Pastaio, een nog niet zo lang geleden naar het De Becker Remyplein verhuisd Italiaans restaurant én traiteur. Het aanbod op de site zag er alvast veelbelovend uit. Aan de andere kant bleek het niet zo voor de hand te liggen om onze bestelling geplaatst te krijgen. Na een tiental onbeantwoorde telefoontjes van zowel mijn vriend als mezelf tijdens de openingsuren (ok, de allereerste keer dat ik belde, kreeg ik een anderstalige dame aan de lijn die zich duidelijk niet zeker genoeg voelde van haar Nederlands om mijn bestelling op te nemen, haar Nederlands klonk nochtans prima) stuurde mijn vriend dan maar een mail. Toen deze ook onbeantwoord bleef, belde ik donderdagmiddag nog maar eens. Gelukkig kreeg ik toen wel de uitbater aan de lijn, die uiteraard onze mail nog helemaal niet gezien had, maar gelukkig wel telefonisch onze bestelling bevestigde.

Ezn parcours met hindernissen dus, maar deze frustraties waren snel vergeten toen mijn vriend en ik vrijdagavond onze bestelling gingen ophalen. De antipasti zagen er verrukkelijk uit en waren prachtig gepresenteerd. En ook de lasagne en de tiramisu zagen er veelbelovend uit. En jawel, de antipasti stelden niet teleur en ook de lasagne met zalm, zeewolf, spinazie, de lasagne della casa en de lasagna met vergeten groenten en salsa verde gingen er bijzonder vlotjes in bij onze gasten. Bij dit alles schonken wij natuurlijk een flesje (of twee) Italiaanse wijn. De tiramisu was een waardig dessert om de maaltijd in stijl af te sluiten, vergezeld van een glaasje limoncello gemaakt door de mama van mijn petekindje.

Ons zullen ze beslist nog vaker zien bij Il Pastaio en het voordeel is dat we onze bestelling te voet kunnen afhalen wegens gelegen vlakbij onze woonst!

Twee keer Japans lunchen op één week

Gisterenmiddag was gereserveerd voor de nieuwjaarslunch met mijn teamleden in de Samourai en vandaag genoot ik met één van de weinige collega’s die de treinstaking had durven trotseren van een heerlijk noedelsoepje. En als het aan mij ligt, eet ik morgen opnieuw Japans! (Maar dat zit er helaas niet in, want morgen werk ik thuis. Of wacht, ik kan natuurlijk altijd sushi bestellen via Just eat of Pizza.be.)

Nog een interessante discussie gehad met mijn collega die ook al twee keer in Japan geweest is: dat ze altijd blij was als ze ergens een McDonalds of zo tegen kwam. En een andere collega beaamde dat hij na een reis in Azië altijd blij was om bij zijn moeder stoofvlees met frieten te kunnzn eten. Dat gevoel is mij dus volkomen vreemd. Ik zou er niets mee inzitten om voor de rest van mijn leven drie keer per dag rijst te eten. Afgewisseld met nu en dan noedels, natuurlijk!

IMG_9240[1]

De eerste nieuwjaarsbrief van mijn petekindje

Deze zondag declameerde mijn petekindje (met wat hulp van zijn mama) voor de allereerste keer een échte nieuwjaarsbrief. Alweer een mijlpaal in zijn jonge leventje. Man, wat vliegt de tijd toch. Dat kleine baby’tje van gisteren is nu al een flinke kleuter.

Ik moet zeggen dat ik op voorhand een beetje mijn hart vasthield voor het voorleesmoment. Mijn petekindje is nogal timide en staat niet zo graag in de belangstelling. Maar hij had duidelijk veel geoefend in de kerstvakantie en hij droeg zijn briefje heel flink voor, met gebaren en al. Deze supertrotse meter werd zelfs nog getrakteerd op een encore toen hij heel fier zijn briefje voor een tweede keer opzegde. Dat verdiende een dikke cent voor op de spaarrekening!

Het was trouwens gezellig druk bij de ouders van mijn petekindje, bij wie we te gast waren. Zij hadden naast mezelf en de peter van mijn petekindje ook de meter en peter van hun jongste spruit uitgenodigd. Allen vergezeld van hun partners, natuurlijk. We aten met z’n allen spaghetti en sloten de maaltijd af met een heerlijke apple crumble. Het hoeft niet altijd gecompliceerd te zijn om te smaken.

Voor het archief, de tekst van de allereerste nieuwjaarsbrief van mijn petekindje:

Liefste meter,

(op de melodie van Jingle Bells)
jingle bells, jingle belss,
‘t is een leuke dag!
Zoentje hier, zoentje daar,
‘t is nu ‘t nieuwe jaar! Hey!

Je kapoen.

IMG_9244[1]

Het eerste feest van 2016

Naar goede gewoonte trekken mijn vriend en ik richting mijn ouderlijke woonst om aldaar nieuwjaar te vieren met mijn ouders, mijn broer en zijn vriendin en mijn nonkel en tante (en eventuele neefjes die in het land zijn en nog geen andere plannen hebben).

Na een lange en moeilijke onderhandelingsprocedure slaagden de vriendin van mijn broertje en ikzelf erin de rest van de groep te overtuigen dat de aloude gourmet-formule aan herziening toe was. Dit jaar stond er dus een visbuffet op het menu. Om eerlijk te zijn, ben ik nooit een echt grote fan van gourmet geweest. Je eet te veel vlees en het is in het algemeen zo’n vettige bedoening (om nog maar te zwijgen over de geur van de gourmet die in je haar en kleren kruipt). Dus dikke hoera voor het visbuffet! En dat het gesmaakt heeft, maken onderstaande foto’s wel duidelijk.

Na het visbuffet moest er even een kleine pauze ingelast worden om het eten wat te laten zakken. Hét ideale moment voor discussies over de huidige politieke toestand, de vluchtelingencrisis, onze sociale zekerheid, ons rechtssysteem, de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen en IS. Vredevol is dit nieuwe jaar alvast niet begonnen… 😉

Gelukkig suste een stukje overheerlijke vanille-ijstaart met amarena-kersen de gemoederen wat. En de cognac om de avond af te sluiten, vormde de ultieme vredespijp. 😉

Goodbye 2015, hello 2016!

Niet te geloven dat 2015 er alweer op zit! Op persoonlijk vlak was 2015 een goed jaar met veel vriendschap, liefde en mooie reizen. Toch zal 2015 wellicht de geschiedenis ingaan als het jaar waarin de terrorismedreiging wel heel erg dicht bij huis kwam. Al weiger ik nog steeds mee te gaan in heel de angstpsychose die hier rond gekweekt wordt.

Om 2015 in stijl uit te wuiven, reserveerden we een tafeltje voor twee in restaurant Dumon. Op het laatste nippertje had mijn jongste collega (en dochter van de uitbaters) beslist om samen met een vriendin ook nieuwjaar te vieren in het restaurant van haar ouders. Hoewel het niet meer gelukt was om met z’n vieren aan dezelfde tafel te zitten, gingen we tussen de gangen door geregeld bij elkaar op bezoek en dronken we gezamenlijk ons eerste (maar zeker niet laatste) glas champagne van 2016.

Fantastische avond waarop al dit lekkers op ons bord passeerde:

Champagne met voorproevertjes
**
Cocktail van kreeft – mango – kwarteleitje – mesclunsalade
**
Assortiment oesters – Creuses – Gillardeaux – Fines de Claires
**
Kalfszwezeriken – akkerchampignons – madeira – spinazie pasta – schorseneer
**
Sorbet kalamansi – Yuzu
**
Noordzeetongfilet – garnalen – truffel – Wakkerzeelse aardappel
**
Droomeiland van zoetigheden
**
Koffie en mignardises
**
Champagne

De ideale kerstavond!

Ziet er ten huize yab als volgt uit: aan huis geleverde sushi vergezeld van een glaasje witte wijn, gevolgd door een avondje cinema. Kerstavond moet zowat de rustigste avond van het jaar zijn om naar de cinema te gaan. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Natuurlijk moesten we naar ‘Star Wars: The Force Awakens‘ gaan kijken om met eigen ogen (en een 3D-brilletje op de neus) te kunnen beoordelen of al de positieve buzz rond deze film terecht is. En jawel, J.J. Abrams did it again! ‘The Force Awakens’ is een waardige opvolger voor het eerste deel van de trilogie (over de prequels zwijg ik zedig). Een geweldige, bijna ouderwetse avonturenfilm met adembenemend beeldmateriaal én een plotwending die iedereen naar adem zal doen happen. Er was slechts één scène waarbij ik mijn ‘Suspension of disbelief’-kaart moest bovenhalen. Verder heb ik enorm genoten van deze fantastische reboot van deze grootse sterrensaga van deze en de vorige eeuw. Ik kijk al uit naar de twee volgende films!

PS: Extra pluspunten voor de girl power in deze film!

Yet Another Blog

Life on my side

culinair