Sinds gisteren heeft ons appartementje er een nieuwe inwoner bij. Hij werd eerst een beetje argwanend onthaald door de andere appartementsbewoners. Tobouters hebben namelijk de naam niet gemakkelijk in de omgang te zijn. Gelukkig bleek deze Tobouter nog niet de kwaadste. Al is er geen discussie mogelijk over wie de aanvoerder van het gloednieuwe trio is. 😉
Gisterenavond was ik op mijn gemak mijn tanden aan het poetsen, terwijl mijn vriendje in bed op mij lag te wachten, toen ik plots gemorrel aan de deur hoorde. Ik verwijderde snel de overtollige tandpasta en deed een sprong naar de deur die plotseling openging. Minstens even hard geschrokken als wij: werkmens die de plantjes kwam water geven en zich vergist had van dag waarop we terugkwamen. Jammer, want een paar extra dagen Australië, daar zou ik beslist geen neen tegen zeggen.
Al een geluk dat we niet net in onze blote flikker de chachacha stonden te dansen. 😉
Ik wilde dit weekend vertellen over wat ik vrijdag deed, maar die plannen kwamen in de verdrukking door wat ik zaterdag en zondag deed en niet deed. Toch vind ik dat vorige vrijdag memorabel genoeg was om er toch nog een kleine uiteenzetting aan te wijden.
Mijn belevenissen tijdens de werkdag sla ik gemakshalve over, niemand zal behoefte hebben aan nog eens wat gezeur over vergaderingen. Vrijdagavond was echter andere koek. We startten onze avond met een Mexicaans etentje in de Vera Cruz. Met de bonnen die ik elk jaar toegestuurd krijg voor mijn verjaardag was het een heel voordelig etentje. Zeker omdat we voor één keer de margarita-verleiding konden weerstaan. Niet moeilijk, we wisten immers dat we mojito’s in het vooruitzicht hadden.
Na een portie werkelijk voortreffelijke fajitas trokken we naar de openingsreceptie van de vereniging die op het gelijkvloers van onze appartementsblok huist. De lokalen waren al langer open, maar nu waren ze ongeveer volledig afgewerkt en alle bewoners van het gebouw hadden een uitnodiging gekregen. Jongens, dat was niet zo’n goeie beslissing. We werden bijna omvergestaard. Toegegeven, ik had een niet zo bescheiden décolleté aan, maar ik voelde me bepaald ongemakkelijk onder al die blikken van oude madammekes en meneren. Gelukkig was er de vriendelijke meneer van de radioclub die ons een privérondleiding gaf.
Van de ene rondleiding naar de andere. Na de tegenvallende receptie (geen druppel drank gezien), woonden we een paar straten verder een fijne pre-housewarmingparty bij. Al een geluk dat we zelf een flesje schuimwijn bijhadden, want de rumleverancier liet op zich wachten. 😉 Chic volk komt altijd te laat, nietwaar? Tijdens de rondleiding in het leuke huisje werd ons het geheim van de vastgeketende kelderbewoners verklapt. Handig om de was en de strijk gedaan te krijgen, naar het schijnt.
Toen dan eindelijk de drank samen met twee sympathieke bloggers gearriveerd was, begaf ik mij naar de keuken om met wat kunst- en vliegwerk mojito’s te maken. Help me eraan denken dat ik de volgende keer geschikte mojitoglazen meeneem én mijn eigen stampers. De icecrusher daarentegen bleek een geheel overbodig accessoire te zijn door de aanwezigheid van mini-ijsblokjes in plastic zakjes. Sorry alvast voor het plakkerig achterlaten van je keuken, werkmens.
Het was een supergezellige avond, met toffe gesprekken, nu en dan een nerderig zijsprongetje (ik pleit schuldig), steken boven en onder tafel en jawel, we mochten de sympathieke verovering van Kathleen in het echt bewonderen. We sloten de avond af met een paar spelletjes weerwolven. Duivels koppel Ntone en Greet kunnen in de toekomst, wat mij betreft, by default gelyncht worden. Volgens mij waren ze 75 procent van alle keren weerwolf. En toch bleven de mensen mij maar by default lynchen. Why? Why?
De lamp die boven onze eettafel hangt:
Van deze lampen hebben we er vier (twee in de leefruimte, eentje in de keuken en eentje in de hal):
Dit eenzame spotje hangt in het halletje dat naar de wc en de badkamer leidt:
Dit is de lamp die wel al hadden gekocht voor de slaapkamer, maar die nog steeds niet opgehangen was:
En dit is de lamp in het toilet die voor licht zal zorgen tijdens onze eenzame afzondering aldaar:
Dit is de nieuwe lamp die we in de berging hebben laten installeren ter vervanging van de vorige lamp die te weinig licht gaf:
En last but not least, onze wc-rolhouder!
Bericht van het thuisfront. Onze lampen hangen tegen het plafond! De installateurs zijn zelfs zo vriendelijk geweest een eerder aangekochte lamp én onze toiletrolhouder op te hangen. Ain’t that sweet? Ik ben benieuwd!
Zullen er eindelijk modieuze lampen aan ons plafond hangen. Ik ben benieuwd!
Ruw doorbroken door geboor, geklop en gehamer in het gebouw naast ons. Aaaaaaaargh!
Ik geef eerlijk toe dat ik altijd erg op zie tegen een bijeenkomst van de raad van beheer in ons appartementsgebouw. Meestal wordt zo’n vergadering een klaagfeest over hoe slecht onze bouwheer toch wel niet is en worden al de gebreken (die ik zo langzamerhand al van buiten ken) tot in het oneindige herhaald. Maar hey, als voorzitter heb je bepaalde verantwoordelijkheden die je, hoe graag ook, niet kan ontlopen. Gelukkig viel de bijeenkomst vanavond goed mee. Eén vervelende, meer wel noodzakelijke beslissing moeten nemen die waarschijnlijk onaangename repercussies heeft voor een mede-appartementsbewoner. Iemand die we nogal goed kennen, wat het dubbel vervelend maakt. Maar rationeel gezien was het de juiste beslissing.
Nu goed, ik was blij dat de vergadering erop zat. Deze keer werd het niet overdreven lang gerekt en kwamen we snel tot besluiten. Dingen die je met tegenzin doet, leveren achteraf vaak de grootste voldoening op.
We hebben eindelijk lampen besteld! Nog een vijftal weken wachten en niemand zal ons nog uitlachen met onze ontbrekende armaturen! Wordt met ferme strepen van de todo-lijst geschrapt.
Met twee in bad. Ogen die toevallen door de warmte en de behaaglijkheid. Het deed deugd.