Vandaag is de eigenares van onze B&B terug van haar korte vakantie. Voor de gelegenheid heeft ze de ontbijttafels buiten gezet op het gezellige binnenkoertje. Wat mij betreft had ze wel wat langer mogen wegblijven. Wat een spraakwaterval! Die blijft maar doorratelen. Iets waar ik na een paar nachten slecht slapen echt geen behoefte aan heb. En ik heb ‘s ochtends sowieso al weinig goesting in uitgebreide conversaties. Bovendien zitten er overal piepkleine rode spinnetjes op onze tafels. Enfin, ik blijf vriendelijk knikken terwijl onze gastvrouw tips afratelt en mijn gedacht afdwalen.

Op aanraden van de eigenares wandelen we naar de Giardini Margherita, waar zich een gigantische markt uitstrekt over de mooie wandelpaden. De marktkramen puilen uit van de bloemen en geschenken voor moederdag. We slenteren wat rond en de ouders van mijn vriend kopen een geschenk voor de buurvrouw en sleutelhangers voor de kleinkinderen.

We belanden (alweer op aanraden van de eigenares van onze B&B) op een terras bij le Serre dei Giaridini Margherita, waar we iets drinken in de schaduw van enkele prachtige bomen. Het is behoorlijk warm vandaag en rondom ons zijn vele zitplaatsen ingenomen door blokkende studenten. Die serres blijken trouwens een heel boeiend project te zijn, waar nog maar een gedeelte van gerealiseerd is. We lezen de informatieborden en ik ga er naar het toilet in een container.

Voor het middagmaal lopen we een beetje onze neus achterna en zo belanden we op het mooie terras van la Drogheria della Rosa, waar we een prachtige tafel krijgen onder een witte parasol. De baas, die met krukken loopt, komt hoogstpersoonlijk onze tafels goed zetten. We krijgen meteen een glaasje witte wijn en een hapje aangeboden van het huis. Amai, wat een verwennerij.

Onze dienster spreekt met een wel heel bijzonder accent en ik denk even dat ze Nederlandse is, maar het wordt al snel duidelijk dat ze ons gesprek niet verstaat. Dus vraag ik of ze van Scandinavië is. En bingo: ze is Deense.

We delen een overheerlijke vitello tonnato als voorgerechtje. En vervolgens probeer ik voor de eerste keer in mijn leven tortellini in brodo, een lokaal gerecht waarbij de tortellini in een bouillon wordt geserveerd. Alles is superlekker en wanneer we als afsluiter een grappa bestellen, komt de baas hoogstpersoonlijk de fles op tafel zetten. Dus hebben we ons een extra glas uitgeschonken? De vraag stellen is ze beantwoorden.

Omdat het zo warm is, snak ik ernaar mijn wandelschoenen om te ruilen voor flipflops. We lopen dus even langs de B&B om van schoenen te wisselen. Vervolgens bestellen we een taxi voor een bezoek aan het Complesso di San Michele in Bosco. Yep, ons alweer aangeraden door de spraakvaardige eigenares van onze B&B. Terwijl we met de taxi de berg oprijden, zijn we opnieuw blij dat we deze klim niet te voet moeten doen.

De taxi zet ons af bij het ziekenhuis en even zijn we in de war. Waar is de kerk die bij dit ziekenhuis hoort? Waar is de kloostergang met het bijzondere optische effect? Waar is het fabelachtige uitzicht dat ons beloofd is? Op de deuren hangt de boodschap dat vandaag alles gesloten is. Zijn we helemaal voor niks naar hier gekomen? Gelukkig is er googlemaps, die ons leert dat de kerk zich om de hoek buiten ons gezichtsveld bevindt. We wandelen dus een stuk over de parking (aangeduid als privéterrein) om de kerk te vinden.

En waw, wat een prachtige kerk! Alleen al voor de kerk is het de moeite waard om tot hier te komen. Maar het meest bijzondere moet nog komen. In de lange ziekenhuisgang krijgen we een wel heel bijzonder zicht op de Torre degli Asinelli. Hoe verder je je van het raam dat uitkijkt op de toren verwijdert, hoe groter de toren zelf lijkt. Terwijl wij ons van het raam verwijderen, lijkt de toren te groeien. Dit is duidelijk optisch bedrog, maar het effect is echt wel heel bijzonder. En ja, ook in deze gang treffen we een meridiaanlijn aan.

Na dit bijzondere erfgoed in ons opgenomen te hebben, stappen we opnieuw naar buiten om foto’s te nemen van het geweldige uitzicht op Bologna. Echt, deze plek is een must see als je naar Bologna komt. Terwijl wij foto’s nemen van het uitzicht komen er steeds meer jongeren op brommertjes de heuvel op gereden. Het is duidelijk dat dit bij zonsondergang een populaire ontmoetingsplek is voor de lokale jeugd.

We vragen één van de jongeren om een foto van ons groepje te nemen en wandelen vervolgens de berg terug naar beneden. Om 18u heb ik immers een bezoek aan de Torre Prendiparte geregeld. We passeren opnieuw langs de Torre degli Asinelli en de Torre Garisenda, prachtig verlicht door de avondzon. Het blijft toch een bijzonder zicht, die extreem overhellende toren. Ik hoop dat het effectief lukt om de toren te stabiliseren.

Iets voor 18u komen we aan bij de Torre Prendiparte, met zijn 60 meter de tweede hoogste toren van Bologna. We krijgen een fluogeel armbandje om en mogen vervolgens de gids volgen. De toren is in privébezit, waardoor een bezoek alleen mogelijk is op zondagnamiddag.

We beklimmen de houten trappen, die er, als ik eerlijk ben, allemaal wat wankel uitzien en ongetwijfeld op middellange termijn aan vervanging toe zijn. Ik denk dan maar bij mezelf dat de kans dat de trappen het net vandaag zullen begeven wellicht niet zo groot is. Mensen met hoogtevrees: dit is niet een toren die jullie willen beklimmen. De toren is op zich al heel bijzonder: in de loop der eeuwen heeft hij zeer uiteenlopende functies gehad. Hij heeft zelfs dienstgedaan als gevangenis, getuige daarvan de inscripties die de gevangen in de muren hebben gekrast. Je kan twee verdiepingen afhuren als B&B (very inconvenient, want het bed en het toilet bevinden zich op verschillende verdiepingen) en sommige verdiepingen zijn te huur voor privé-evenementen.

Na een stevige klim staan we boven op de toren en waw: wat een uitzicht! Fenomenaal! We zien rondom ons alle torens waarvoor Bologna zo beroemd is en in de verte zijn we het Complesso Monumentale di San Michele in Bosco en het Santuario Madonna di San Luca liggen op hun heuvels. Zo krijgen we meteen een goed overzicht van alle plekken die we de voorbije dagen bezocht hebben.

Voor onze laatste avond heb ik een tafel gereserveerd in Trattoria da Me Nella Torre, want ja, waarom niet deze mooie trip afsluiten met een diner in een toren? Dit restaurant is duidelijk het meest fancy van de trip. We starten met een glaasje schuimwijn en bestellen elk apart een voorgerecht en een hoofgerecht. Geen antipasti om te delen deze keer. En amai, mijn traag gegaard ei met asperges is echt een streling voor de tong en het lamsvlees van mijn hoofdgerecht is supermals.

We eindigen de maaltijd met een glaasje passito, zoete wijn gemaakt van rozijnen. De eerste keer dat ik zulke wijn drink en amai de wijn heeft zijn naam (l’ora felice) niet gestolen… Om duimen en vingers af te likken.

En ja, ook vandaag sluiten we de dag af met ene mooie avondwandeling. We genieten er extra van omdat het onze laatste avond is.