Genoten van een simpel, maar lekker ontbijt in ons hotel. Mijn vriend en ik zorgen dat we zeker genoeg gegeten hebben, want vandaag staat er een bezoek aan de Caves Ouvertes op het programma. Na twee keer genoten te hebben van de Caves Ouvertes Vaudoises, kijk ik er naar uit de streek rond Genève zelf te verkennen.

Samen met de collega van mijn vriend nemen we de trein naar Satigny om aan onze verkenning van de Geneefse wijndomeinen te beginnen. Tot mijn grote vreugde is het prachtig weer. De zon schijnt volop en de blauwe lucht is getooid met wollige schapenwolken. We genieten van het prachtige uitzicht op de wijnvelden en zetten er de pas in naar onze eerste proeverij.

Onze eerste stop bij Domaine des Charmes valt me echter tegen. Ik vind al de wijnen die ik er proef te zuur. Geen enkele van deze wijnen zou ik aan mijn gasten durven voorschotelen.

Verder naar Domaine des Trois Étoiles, waar de wijn gelukkig veel meer mijn ding is. Ik proef er een werkelijk uitstekende Viognier, die meteen mijn hart steelt. Heerlijk. En niet alleen de wijn is er lekker, ook de prachtige tuin nodigt uit tot hier blijven rondhangen. Her en der zijn schilders aan het werk om het landschap vast te leggen, wat het dromerige gehalte van deze plek nog vergroot. We kopen ons een flesje Viognier en genieten van de omgeving.

We weerstaan de neiging om hier gewoon te blijven, rukken ons los van onze tuinstoel en lopen naar Domaine Les Perrières, waar een gigantisch lange wachtrij ons meteen ontmoedigt. Geen zin om zo lang in de rij te gaan staan om een paar druppeltjes te proeven. Dus wandelen we verder naar Cave Les Crêtets. Deze plek ligt een beetje verstopt en heeft niet zo’n mooi uitzicht, vandaar wellicht dat het hier een pak minder druk is. We raken aan de praat met andere wijnliefhebbers die ons wat tips geven waar de beste wijn te drinken. Ik neem een foto van drie verdwaalde Aziaten. En na nog een paar proevertjes lunchen we hier met een kaasplankje en wat brood. Simpel, maar lekker.

Ik kan de heerlijke Viognier echter niet uit mijn hoofd zetten, dus keren we terug naar Domaine des Trois Étoiles. Ondertussen zijn daar nog een paar andere collega’s van mijn vriend aangekomen, die ik ken van hun bezoek aan FOSDEM. Ondertussen is er massaal veel volk toegestroomd en kost het ons serieus wat moeite om een tafel en wat stoelen te vinden voor onze best wel grote groep (de Spaanse collega heeft een hoop Spaanse vrienden meegenomen en er duikt nog een vriendin op van de collega met wie we samen naar hier gekomen zijn). Uiteindelijk lukt het ons om rond een vrijgekomen tafel wat stoelen te verzamelen. Gebruik makend van een dikke boomstam kan iedereen min of meer zitten. De wijn vloeit rijkelijk, want iedereen trakteert om de beurt op een flesje. Ik geraak eerlijk gezegd na verloop van tijd de tel kwijt van het aantal flessen dat onze groep verzet heeft.

Naarmate de namiddag vordert, wordt het steeds drukker op Domaine des Trois Étoiles en worden de wachtrijen voor de twee enige toiletten steeds langer. Op een gegeven moment heb ik letterlijk meer dan twintig minuten moeten aanschuiven om naar het toilet te kunnen gaan. Al een geluk dat ik op de lange wachtrij geanticipeerd heb, want als het echt dringend was geweest, had ik mij ergens tussen de wijnranken moeten terug trekken.

Tegen zes uur lopen de proeverijen op hun einde. We nemen afscheid van de groep en keren met de trein terug naar Cornavin. Op aanraden van de vriendin van mijn collega trekken we naar het beste Chinese restaurant van Genève, Zhong Tong. Grappig dat mijn vriend en ik hier al twee keer eerder iets gegeten hebben. Ik moet zeggen dat de gerechten mij ditmaal bijzonder goed smaken. De heerlijke scampi zijn om (letterlijk) duimen en vingers van af te likken. We laten ons door de collega overtuigen om nog een flesje wijn bij de maaltijd te bestellen, al betwijfel ik of dat echt verstandig was. Afsluiten doen we met mochi en een decadente colonel, want citroensorbet is goed voor de spijsvertering. 😉

Ik voel dat het zo stilletjes aan tijd wordt om af te sluiten, maar de collega van mijn vriend is in topvorm. En zo belanden we alsnog bij Lord Jim, de favoriete Irish pub van mijn vriend en zijn collega’s om daarna de avond al dansend af te sluiten op de live muziek van coverband de No Names in de Mr Pickwick Pub. Best wel surreëel. Mijn laatste drankje van de dag is een shotje rum. Waarna mijn vriend en ik niets anders kunnen dan vaststellen dat zijn collega zo ver heen is dat hij onmogelijk nog alleen kan thuis geraken.

We wandelen samen met de collega naar Cornavin en nemen daar met ons drieën een taxi om de collega naar zijn appartement te brengen dat een heel stuk buiten het centrum van Genève gelegen is. Na deze goede daad keren we met dezelfde taxi terug naar Cornavin en kruipen we in bed. Wat een dag!