Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Brussel om samen met zijn ouders ons te verdiepen in het surrealisme. We startten met een lekker lunch bij Victor Bozar Café. Blijft toch echt een top-plek in Brussel. Elegant interieur, zeer efficiënte bediening en heerlijk eten. Meer moet dat echt niet zijn. Met als extra pluspunt dat je rechtstreeks vanuit het café Bozar kan binnen stappen.

We startten met Histoire de ne pas rire, een zeer boeiende trip door het surrealisme in België. Het werk van dichter Paul Nougé (van wie ik tot mijn scha en schande nog nooit gehoord had) diende als leidraad voor de tentoonstelling. De tentoonstelling was bijzonder goed gestoffeerd, al moet ik bekennen dat ik niet alle informatie tot mij heb kunnen nemen. Dan hadden we twee dagen voor ons bezoek moeten uittrekken.

Wel zeer blij dat ik heb kunnen kennismaken met het werk van twee vrouwelijke kunstenaars: Jane Graverol en Rachel Baes, ex-minnares van Joris van Severen, die zijn dood nooit echt te boven kwam. Hoewel de ideeën van Joris van Severen niet verder van de mijne kunnen liggen, moet ik zeggen dat het werk van Rachel Baes intrigeerde. Een tentoonstelling om duimen en vingers af te likken. En dat vonden wij niet alleen, want het was er behoorlijk druk.

Na al die kunst lasten we een een kort pauze in bij een café aan de overkant van het Victor Bozar café. Kwestie van wat krachten op te doen voor IMAGINE!, de tentoonstelling over honderd jaar internationaal surrealisme in het KMSKB, letterlijk op een paar stappen van Bozar.

Door de verschillende invalshoeken is het moeilijk om te zeggen welke tentoonstelling mij het meeste aansprak. De tentoonstelling in KMSKB had natuurlijk grotere internationale namen en doordat er minder volk was, konden we iets meer op ons gemak van al dat schoons genieten, maar ik moet toch de tentoonstelling die mij liet kennis maken met werk van twee vrouwelijke Belgische kunstenaressen als overwinnaar uitroepen. Zelfs het feit dat het KMSKB kon uitpakken met mijn favoriete werk van Dalí én mijn favoriete werk van Léon Spilliaert kon daar niets aan verhelpen.

Na ons tweede museumbezoek van de namiddag wilde ik graag iets gaan drinken in La Pharmacie Anglaise. Helaas was er geen plaats meer voor ons viertjes. En zo belandden we bij The Red Rabbit in Kilt, waar ze ook lekkere cocktails serveren en een iets schappelijkere prijs. Met een paar knabbels erbij, de perfecte afsluiter van een mooie dag.