Mijn vriend en ik zijn deze ochtend opnieuw de eersten aan het ontbijt. Nochtans zijn we geen van beiden vroege vogels, maar we halen wel graag het maximum uit onze vakantiedagen. Na opnieuw genoten te hebben van het uitstekende ontbijt vertrekken we aan onze rondrit langs de trulli op het platteland rondom Locorotondo.

Een trullo (meervoud: trulli) is een kalkstenen huis, volledig gebouwd zonder cement, met een kegelvormige dak en soms versierd met primitieve, christelijke of magische symbolen. Trulli zijn heel bijzondere en fotogenieke bouwsels die uniek zijn voor Puglia. In de vijftiende en de zestiende eeuw, toen de trulli ontstonden, behoorde Puglia tot het Koninkrijk Napels dat vrij forse belastingen oplegde. Volgens de legende verplichtten de graven van Conversano, die de scepter zwaaiden over de streek, de inwoners van Puglia om hun huizen zonder cement te bouwen. Op die manier konden de huizen snel afgebroken konden worden wanneer er belastinginners in de buurt waren om het aantal huizen te tellen, waarop de verschuldigde belasting berekend werd. Omdat de bouwers geen cement mochten gebruiken, gaven ze hun bouwsels een zelfdragend kegelvormig dak dat zichzelf letterlijk omhoog hield. Beetje een bizarre theorie, die in mijn oren weinig geloofwaardig klinkt.

We zijn echt onder de indruk van de rust en kalmte van het platteland en de vele trulli die we onderweg tegen komen, sommige prachtig gerenoveerd en gemoderniseerd, andere volledig in verval geraakt. We stoppen om de haverklap om foto’s te maken.

Voor de lunch trekken we naar het mooie, witte dorpje Locorotondo. De steak tartare bij Vinifera vini & affini is heerlijk, alleen valt de sangría tegen. Die hebben we lekkerder gedronken in de Algarve! Na onze lunch nemen we even de tijd om de smalle straatjes van Locorotondo verder te verkennen en zijn onder de indruk van het schitterende interieur van de prachtige Chiesa Madre di S. Giorgio Martire en het prachtige uitzicht op de omgeving.

Van Locorotondo rijden we verder naar Cisternino, alweer een gezellig stadje, dat op deze hete namiddag er bijna uitgestorven bij ligt. Het is duidelijk dat de Italianen in het zuiden van het land verstandiger zijn dan wij en tijdens de heetste momenten van de dag binnen blijven. Wij koelen echter af met een met een heerlijke gelato van Sandrino op een gezellig pleintje. We genieten van het contract van de felroze bloemen en de witte gevels en nemen op ons gemak de schoonheid van dit stadje in ons op.

Na onze rondrit langs de trulli keren we terug naar Casale Ramunno om af te koelen in het zwembad. Na het zwemmen nemen we een douche en wandelen vervolgens te voet naar de witte stad Ostuni. We doen er ongeveer een half uur over om in het historische centrum te geraken. En amai, wat een contrast met onze rondrit en het bezoek aan Locorotono en Cisternino: het is hier bijna over de koppen lopen. Ostuni is duidelijk een toeristische trekpleister.

Alle toffe zaken om iets te eten, lijken al vol te zitten en uiteindelijk belanden we op het terras van Ostuni Bistrot, dat bij nader inzien een te duur geprijsde tourist trap is, waar we eerst met veel égards worden binnen gehaald om vervolgens feestelijk genegeerd te worden. En wie brengt er nu een karaf water om vervolgens de glazen te vergeten! Gelukkig is mijn octopus heel lekker! En de polpette di nonna cecca (vleesballetjes volgens een traditioneel recept) zijn ook de moeite. Minder fan van de pinsa, een lokale variant op pizza, die mijn vriend besteld heeft.

Polpette di nonna Cecca:

Bruschetta:

Pinsa bufalina:

Polpo:

Na het avondmaal slenteren we door de gezellige straatjes van Ostuni vol met de barretjes en souvenirshops. Elke paar meter vind je wel een plekje waar je iets kan drinken, het één al hipper dan het andere. Wij laten de meest toeristische plekken links liggen en belanden bij Vinicolo, een klein wijnbarretje onder een stenen boog met een bijzonder indrukwekkend aanbod wijnen. We proeven er roze prosecco en laten ons vervolgens een lekker glas rode wijn aanraden door de barman. Beide wijnen zijn uitstekend en het is ons dus een raadsel waarom wij de enige klanten van deze bar zijn.

Dat half uur wandelen terug naar Casale Ramunno in de koele avondlucht doet ons echt deugd. We kijken al uit naar de volgende dag!