Bij het wakker worden voelde ik me, tot mijn grote opluchting, een pak beter dan gisteren. Ik had nog wat lichte buikkrampen, maar verder leek alles redelijk onder controle te zijn.

Ik keek zelfs uit naar het ontbijt bij El Árbol, waarvan onze vrienden gisteren wat foto’s hadden doorgestuurd toen ik nog in bed lag te bekomen van mijn slechte nacht. En onze vrienden hadden niet overdreven, wat een fantastische ontbijt- en lunchplek! Het was moeilijk kiezen uit de vele lekkere gerechten op de kaart, maar trouwe lezers (zijn die er eigenlijk nog op deze blog?) weten ongetwijfeld dat ik nooit kan weerstaan aan eggs benedict!

Na het ontbijt wandelden we naar Casa Vicens, het eerste belangrijke ontwerp van de jonge architect Gaudí. Casa Vicens was vroeger een buitenhuis, omgeven door een prachtige tuin in het landelijke dorpje Gràcia, inmiddels opgeslokt door het steeds verder uitdijende Barcelona. Het buitenhuis werd later uitgebreid door Joan Baptista Serra de Martinez.

Tijdens mijn vorige bezoeken aan Barcelona was dit huis nog in privéhanden en niet opengesteld voor het publiek. In 2014 verkochten de erfgenamen van de laatste bewoner het huis aan een bank en tussen 2015 en 2017 onderging het geheel een bijzonder grondige renovatie en restauratie. Tijdens de renovatie werd het huis uitgerust met een prachtige moderne trap die het originele huis van Gaudí met de uitbreiding van Joan Baptista Serra de Martinez verbindt.

Het huis zelf was prachtig, vol verwijzingen naar de natuur waar Gaudí zo van hield. Het genie van deze architect blijft me verbazen. Elk detail klopte gewoon. Mijn favoriete kamer was de rookkamer versierd met tegels van papier-mâché in groen, blauw en goud, maar ik was ook erg onder de indruk van het filmpje dat het gedetailleerde restauratieproces toonde en de maquettes die de verschillende fases in het leven van dit bouwwerk illustreerden. Knap!

Alleen jammer dat Casa Vicens tegenwoordig ingeklemd ligt tussen lelijke, zielloze flatgebouwen en er amper nog iets overschiet van de tuin. Hoe prachtig moet dit huis vroeger wel niet geweest zijn, omgeven door het groen en met ramen die uitkeken op de glooiende heuvels. Sidenote: bij mij werkte de audioguide app perfect, bij de rest van mijn gezelschap niet.

Vanaf Casa Vincens wandelden we in de richting van La Pedrera. Onderweg uitkijkend naar een plekje voor een snelle lunch. We belandden opnieuw in een 365 Café, een keten dus. Maar wel een goeie: 365 Café is uitgerust met veel tafeltjes en het aanbod is zeer uitgebreid. We deden eerst een poging om te bestellen via een app, waarvoor reclame gemaakt werd op de tafel, tot bleek dat die app enkel diende voor take-away. Annoying, want dat betekende dat ik aan de toog uit mijn hoofd alle bestellingen opnieuw moest reconstrueren (ik kon ze niet meer terughalen uit de app) en tegelijkertijd mijn beste Spaans moest boven halen om te bestellen.

Uiteindelijk lukte het en iedereen kreeg min of meer wat ze besteld hadden. Al was ik lichtelijk teleurgesteld dat de croquetas koud geserveerd werden. Voorzichtigheidshalve at ik niet te veel (ik had mij ‘s ochtends al wat laten gaan wilde toch niet te veel risico nemen) en bestelde ik opnieuw kamillethee. In mijn hoofd helpt thee met het verteringsproces. 😉

We zetten onze wandeling naar Casa Milá/La Pedrera verder terwijl de lucht steeds grijzer werd. Jammer dat de stralende zon van gisteren ons vandaag wat in de steek liet, want het contrast tussen de kleurrijke schoorsteunen op het dak van La Pedrera en de blauwe lucht had mooie beelden kunnen opleveren. Nu, ook onder een dreigende wolkenhemel blijft een bezoek aan dit bijzondere appartementsgebouw de moeite. Alleen jammer dat de afrastering op het dak zo lelijk is. Had niemand daar een elegantere oplossing voor kunnen verzinnen? Wel bonuspunten voor een klassieke audioguide (versus een te downloaden app) die perfect werkte.

De dag eindigden we met mijn absoluut favoriete huis van Gaudí, Casa Batlló, een huis waar ik echt geen genoeg van kan krijgen. Bij navraag bij de kinderen van onze vrienden vonden zij dit ook het mooiste huis. Save the best for last, al vrees ik dat ik hen een beetje een Gaudí overdaad bezorgd heb. 😉

Tijdens ons bezoek aan Casa Battó begon het helaas te regenen, waardoor we maar heel kort op het dakterras konden blijven. Jammer, want dat leek me een fantastische plek om iets te drinken. Da’s dan voor een volgende keer! Het bezoek aan het huis eindigde met een immersieve ervaring in een rechthoekige ruimte waarbij beelden geïnspireerd op het werk van Gaudí 360 graden rondom ons getoond werden. We werden volledig opgeslokt door een fantastische kleurenpracht. Een werk van mediakunstenaar Refik Anadol. Zeer indrukwekkend en onverwacht!

Daarna werden we via een volledig gerenoveerde majestueuze trap versierd met kettingen in een golvend patroon naar de museumshop in de kelder geleid. Het contrast van het grijs van de kettingen van Japans architect Kengo Kuma met het kleurrijke interieur van Gaudí kon amper groter zijn en toch paste dit ontwerp prachtig bij het geheel door de vloeiende lijnen die de kettingen vormden. Zeer knap gedaan.

We bleven wat langer in de shop rondhangen dan gewoonlijk, omdat er zoveel mooie (maar veel te dure) voorwerpen te koop aangeboden werden. En toen gebeurde het: ik was een mooie op Gaudí geïnspireerde kerstbal aan het bewonderen, die ik voorzichtig aan het lintje vasthield. Terwijl ik aan het overwegen was of de mama van mijn petekindje dit een mooie kerstbal zou vinden om aan haar collectie toe te voegen, besloot de kerstbal zich helemaal uit zichzelf los te maken van het lintje en keihard tegen de grond te smakken. Mijn vriendin (die naast mij stond) en ik waren even helemaal verbouwereerd: daar stond ik met het lintje in mijn hand, terwijl op de grond een kerstbal lag, omgeven door een hoop glitters. Al een geluk dat het ding niet in honderdduizend kleine stukjes uiteen was gevallen!

Ik raapte snel de halfkapotte kerstbal op, moffelde die ergens weg, een beetje uit het zicht, pakte een andere kerstbal en begaf mijn naar de kassa, terwijl ik tegelijkertijd de slappe lach moest onderdrukken. Wat een dwaze gebeurtenis. 😉

Ter compensatie van die overdaad aan Gaudí huizen mochten de tieners wat winkels bezoeken op de prachtige Passeig de Gràcia. De jongedame koos uiteraard voor de Bershka winkel en de jongeheer ging de Lego shop binnen. Aangezien we al snel op de Bershka winkel uitgekeken waren, vervoegden we de jongens in de Lego shop, die echt wel supercool was. Met onder andere legomodellen van de Sagrada Família en figuurtjes die je volledig aan jouw smaak kon aanpassen.

Tijd voor het aperitief! We wandelden net als gisteren via de Passeig de Gràcia naar de Plaça de Catalunya, terwijl ik via Googlemaps een plek zocht om iets te drinken. We belandden bij cocktailbar La Whiskeria (met vooral op whisky gebaseerde cocktails), maar helaas stonden er geen alcoholvrije cocktails op het menu. Dus zochten we verder. Een ander leuk café zat al helemaal vol, maar bij biercafé El Drapaire de la Cervesa Artesana hadden we meer geluk: daar waren we de allereerste klanten, wegens pas open gegaan.

Ok, ik ben zelf geen bierdrinker, maar er stond ook (vrij middelmatige) wijn op de kaart en we vonden een leuke hoge, ronde tafel waar we gezellig met z’n zessen konden zitten. Ik was vergeten ‘s ochtends Black Stories in de rugzak te steken, maar gelukkig heb ik op mijn iphone het spel ‘Wat ben ik?’ staan. Da’s zo’n spel waarbij je de smartphone tegen je hoofd houdt, er een woord of een begrip uit een bepaalde categorie verschijnt en je aan de hand van de omschrijvingen van je medespelers moet raden over welk woord het gaat. Aan de decibels alleen al kon je horen dat iedereen aan onze tafel het een geweldig spel vond. 😉

Tussen de spelletjes door zocht ik via TheFork een restaurant in de buurt. Ik reserveerde een tafel voor zes personen bij El Martinet, niet al te ver wandelen van het biercafé.

Het avondmaal was ok, maar laat ons zeggen dat het ook geen waw-ervaring was. Het was ook bijzonder rustig in El Martinet, al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat het een weekavond was. Ik had de geroerbakte inktvis met groenten besteld, best ok, maar niet meer dan dat. In de Algarve heb ik betere inktvis gegeten. We hadden ook een portie pan con tomate besteld. Tot onze verbazing, bracht de ober ons een broodplankje met getoast brood met daarlangs een volledige, ongesneden tomaat en een teentje knoflook. Do it yourself, dus! Gelukkig lustte iedereen in ons gezelschap look, want ik had behoorlijk genereus de knoflook over mijn broodje geraspt. Best wel lekker met een glaasje cava!

Ik sloot de maaltijd af met een heerlijke tarte tatin en mijn vriend en ik waagden ons aan een lokaal digestief: Ruavieja. De heerlijke kruidenlikeur en de vriendelijke bediening maakten de ietwat middelmatige gerechten mee dan goed. En uiteindelijk is het het gezelschap dat de maaltijd maakt nietwaar!

We eindigden de avond met een spelletje Exploding Kittens en Black Stories op ons appartement. Benieuwd naar wat morgen in petto zal hebben!