Het voordeel van mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe functie als afdelingshoofd is dat ik nu aan drie teamdagen kan deelnemen in plaats van slechts aan eentje. Al moet ik toegeven: ik ben niet zeker of ik in niet-corona-omstandigheden aan alle teamdagen zou deelnemen. Nu zie ik deze dagen als een ideale opportuniteit om de banden met de collega’s wat strakker aan te halen en mijn oor te luisteren te leggen naar wat er zoal leeft.

Aangezien ik de twee eerste dagen van de week al afwezig was, hield ik het op een halve dag. De teamdag was gepland in Mechelen, makkelijk bereikbaar met de trein vanuit Leuven, dus ik moest zelfs niet al te vroeg opstaan. We startten de dag met een drankje op het terras van taverne Oase op de Grote Markt van Mechelen.

Vervolgens wandelden we naar koninklijke manufactuur van wandtapijten De Wit voor een geleid bezoek. Helaas was het niet toegestaan om binnen foto’s te maken van de prachtig gerestaureerde wandtapijten. Heel erg spijtig, want dit bijzondere ambacht verdient het in de kijker geplaatst te worden. Tijdens de weefdemonstratie kregen we zoveel details over het proces te horen dat ik deze hier onmogelijk kan reproduceren. Al weet ik nu wel hoe ik oudere wandtapijten van meer recente kan onderscheiden. Heel veel respect voor de ambachtslieden die ons gewoven erfgoed herstellen. Zij beschikken over een geduld waarop ik alleen maar jaloers kan zijn.

Voor het middagmaal trokken we naar Barbib. In het prachtig gerenoveerde Predikherenklooster kregen we een maaltijd van Tinèlle geserveerd. Heerlijk!

Heel tof: tijdens de lunch kwam een collega die in zwangerschapsverlof is haar baby tonen. Zowel mama als baby straalden. Fijn om kennis te maken met de nieuwe generatie!

Na de lunch nam ik afscheid van mijn collega’s. Er wachtten mij immers een berg ongelezen mails die schreeuwden om een antwoord.

Zelfs al was het maar een halve teamdag, het deed deugd om met de collega’s op te trekken.