Na weken niet meer fysiek op het werk geweest te zijn, spoorde ik vandaag opnieuw naar Brussel. De directe aanleiding was een fotoshoot op de valreep van 2020 met mijn huidige afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken. Bleek dat er immers geen enkele foto bestond waarop we met ons team van vier power women samen figureerden. Dat moest dus hoogdringend en nog vóór het einde van 2020 rechtgezet worden. Al moet ik toegeven dat ik iet of wat gegrommeld heb, omdat ik daardoor met én mijn fototoestelrugzak én mijn laptoprugzak én een statief moest sleuren.

Uiteraard had de trein van 9.04u die ik wilde nemen twintig minuten vertraging, waardoor ik de Teams vergadering om 9.30u noodgedwongen op de trein moest meevolgen. En omdat een ongeluk niet alleen komt, was ik natuurlijk vergeten mijn oortjes mee te nemen. Níet ideaal, gelukkig was het een vergadering waarbij ik niet aan het woord moest komen.

Op mijn bureau in Brussel lag een berg post op mij te wachten. Toch onvoorstelbaar dat er nog steeds papieren facturen en aanmaningen bij ons blijven binnen komen. Ondertussen zou je toch verwachten dat er bij die leveranciers een belletje moet gaan rinkelen zijn over het feit dat hun facturen zo lang onbetaald blijven… Gelukkig zat er bij de post ook een leuke verrassering: een heus aperitiefpakket, bedoeld om samen met alle deelnemers te klinken op het einde van een (virtueel) congres. Het congres in kwestie had eigenlijk al maandagavond plaatsgevonden. Maar hey, dit pakket zal ik ook op een ander moment met plezier degusteren.

Verder was het ijskoud op de bureau, de chauffage was duidelijk op de minimum stand gezet. Terecht uiteraard, want er is dezer dagen nog amper iemand op kantoor. Maar de koude maakte dat het alles behalve ideaal was om geconcentreerd te werken. Rond kwart na twaalf hield ik het dan ook voor bekeken en trok ik met mijn afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken naar de trappen van de St-Michiels en St-Goedelekathedraal voor een coronaveilige fotoshoot op anderhalve meter afstand van mekaar. Ter elfder uren wisten we nog ergens een collega op te duikelen die fotograaf wilde spelen. Het kostte een paar pogingen (zo’n full frame spiegelreflexcamera is natuurlijk iets moeilijker te bedienen dan een smartphone), maar uiteindelijk kwam er een aanvaardbare foto uit de bus.

Mission accomplished. En dus konden mijn collega en ik opnieuw naar Leuven sporen. Al genoeg kou geleden met dat verwarmingsketelincident.

PS: Het was de dag van de fijne verrassingen, want in Leuven werd ook een tof pakketje geleverd…