Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.
Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.
Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.
PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.
[…] tot social distancing, maar vandaag is het er dan eindelijk van gekomen: de lang beloofde dankjewel-om-ons-na-de-Ultima-veilig-thuis-te-brengen-lunch! We hadden zelfs chocolaatjes voorzien voor onze dappere […]
[…] jaar werd er in het Concertgebouw van Brugge met tomaten gegooid naar onze minister-president, dit jaar at ik tomaat garnaal terwijl ik gezeten achter mijn pc de prijsuitreiking volgde. Met een […]
[…] kliekje van de Ultimas zet onze lunch–traditie dapper verder. Toegegeven, dit moet de meest verschoven […]
[…] niet lekker waren (met uitzondering van het falafelballetje dat wel lekker was). Neen, dan was de receptie in Brugge twee jaar geleden een pak beter! En doordat ik na de receptie een lift kon versieren met mijn baas terug naar Leuven […]
[…] onze traditie ontstaan als gevolg van een nachtelijke terugrit door de gietende regen van de Ultimas in Brugge naar Leuven houdt nog steeds stand. Het werd meteen een herkansing voor Spago, want de vorige keer moest onze […]
[…] yep, the Ultimas lunch traditie is still going strong! Zalig om samen ‘s middags te kunnen genieten van die eerste warme […]
[…] dat ik al ooit zoveel overuren geklopt heb, maar hey, netwerken is belangrijk en het was van de Ultimas in 2020 geleden dat ik nog eens het Concertgebouw had […]
[…] een onzorgvuldigheid van mijn kant, was ik vergeten dat ons Ultimas-vriendinnengroepje van drie deze namiddag iets zou gaan drinken om te klinken op de grote reis van onze vriendin. […]