Op deze blog gebruik ik uiteraard in het pseudoniem yab, maar in het echte leven ben ik de trotse bezitter van een voornaam die door zowat vijftig procent van de mensen consequent verkeerd wordt geschreven. Niet omdat het zo’n bijzondere naam is (alhoewel er tegenwoordig nog nauwelijks meisjes geboren worden die mijn voornaam of een variant daarvan dragen), maar wel omdat de schrijfwijze afwijkt van de norm. Mijn moeder heeft me ooit verteld dat die afwijkende schrijfwijze te wijten is aan een vergissing van mijn vader bij het aangifte doen van mijn geboorte op het gemeentehuis en dat ze flink boos is geworden toen ze mijn verkeerd gespelde voornaam op het geboortekaartje zag staan.

Zelf heeft die afwijkende schrijfwijze mij nooit gestoord, in tegendeel, ik vond dat het mijn voornaam iets unieks gaf. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik op een dag sollicitatiegesprekken afnam en er iemand voor mij kwam te zitten wiens naam exact op dezelfde wijze werd geschreven. Daar ging mijn gevoel voor uniciteit. Ik moet toegeven dat ik heel even gespeeld heb met het idee om haar niet aan te nemen, maar ze stak zo met kop en schouders boven alle kandidaten uit dat ik mezelf een pad in de korf zou zetten door haar geen job aan te bieden. En zo kwamen we samen in hetzelfde team terecht en werkten we bijzonder prettig samen tot mijn verhuis naar Zwitserland. Toen ik na mijn mislukte Zwitserse avontuur terug keerde naar België, zat zij in een ander team, maar kijk, een paar maanden later stapte ze over naar mijn team en konden we onze prettige samenwerking verder zetten.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde en in de zomer van 2019 scheidden onze wegen opnieuw. Niet dat het een definitief afscheid is, want we werken nog regelmatig samen, maar niet meer voor hetzelfde bedrijf. Bijgevolg zien we elkaar een pak minder dan vroeger. En dat is jammer, want ze is een echte power woman, die een drukke job combineert met een intensief gezinsleven (ze verhuisde onlangs naar een nieuw huis met haar partner, twee jonge kinderen en een pleegkindje en dat allemaal in hetzelfde jaar dat ze van job veranderde).

Dus toen ik een berichtje kreeg met de vraag of ik woensdagavond tijd had om samen in Brussel te dineren, hapte ik meteen toe, zelfs al had ik die middag al een peer coach lunch in mijn agenda staan. Ik reserveerde een tafeltje bij Harvest (momenteel echt mijn favoriete Brusselse restaurant) en we hadden een supergezellige avond. Zoveel zaken om over bij te praten onder het genot van lekker eten en een glas wijn. Fijn om het talent dat ik ooit zelf geselecteerd heb, helemaal tot bloei te zien komen.