Een paar dagen voor kerst kreeg ik bericht van onze vriendin uit Italië dat ze de kerstdagen in België zou doorbrengen en of we een gaatje in onze agenda hadden om af te spreken. Ik sprong een gat in de lucht, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik zocht en vond meteen een gaatje: tweede kerstdag paste voor iedereen! Alsof het zo moest zijn.

Dus spoorden mijn vriend en ik op tweede kerstdag richting Berchem station om van daaruit we met de Bluebike naar Wilrijk te fietsen. De zus van onze vriendin was namelijk zo vriendelijk om gastvrouw te spelen. Het was superleuk om de zussen terug te zien (zus nummer drie was ook aanwezig voor de gelegenheid, enkel zus nummer vier ontbrak op het appel). En ik stond er echt van te kijken hoe groot de twee jongens van onze vriendin uit Italië geworden waren. Zo’n vrolijke en sociale jongens. De oudste zoon van onze vriendin (ondertussen al negen jaar) spreekt voornamelijk Italiaans, maar hij verstaat Nederlands perfect en weet zich ook in deze taal uit de slag te trekken, zij het met een dik Italiaans accent. Hij was voor de rest van de avond niet weg te slaan van mijn vriend, die de enige volwassen man in het gezelschap was. De man van onze vriendin was in Italië achter gebleven bij zijn vader, die voor het eerst een kerst als weduwnaar zou doorbrengen. Niet gemakkelijk, uiteraard en begrijpelijk dat hij zijn vader op zo’n moment niet alleen wilde laten.

Onze gastvrouw had voor overdadig veel hapjes gezorgd en haar huis was feestelijk met kerstlichtjes. Zelf doe ik de moeite niet om mijn appartement op te tuigen voor de kerstdagen, maar ik moet zeggen dat het wel iets heeft, al die blinkende kerstdecoratie. Na de hapjes werden we getrakteerd op een lekkere mixed grill met groene boontjes en aardappelgratin. We sloten de maaltijd af met een dessert dat chocolade-overdosis schreeuwde, maar o zo lekker was.

De avond vloog voorbij, want ja, we hadden heel wat om over bij te praten. Helaas moesten mijn vriend en ik nog een stukje fietsen om de laatste trein naar Leuven te halen. We namen dan ook afscheid met de stellige belofte om onze vriendin binnenkort in Italië te bezoeken. En iedereen weet dat ik een vrouw van mijn woord ben!