Donderdag had ik een lunchafspraak met een collega die een paar maanden thuis was met een burn-out. In de namiddag hadden we een overleg gepland met nog een paar andere collega’s, maar omdat mijn collega direct rapporteert aan mij en ik niet vaak de gelegenheid heb om hem te spreken (hij werkt op een andere locatie), wilde ik hem graag alleen zien. Zo’n lunch is een ideale gelegenheid om wat bij te praten in een informele setting. Ondanks mijn niet honderd procent geslaagde eerste kennismaking met Le Comptoir des Galeries, besloot ik naar dat restaurant terug te keren, omdat het er licht en rustig is. Ik wilde een plek waar ik geen moeite moest doen om mijn gesprekspartner te verstaan.
Ik ben de eerste om toe te geven dat ik een beetje sceptisch sta tegenover de huidige burn-out epidemie. Ik denk dat er veel mensen thuis zitten die helemaal geen burn-out hebben en dat dokters vaak niet eens meer de moeite doen om grondig na te gaan wat er iemand scheelt. Het is nu eenmaal makkelijker om snel burn-out als diagnose op een ziektebriefje neer te krabbelen. Dit gezegd zijnde, mijn collega heeft voor de volle honderd procent zeker een burn-out (gehad). Zo eentje waarbij letterlijk het licht uitgaat. Alle klassieke knipperlichten zijn op hem van toepassing: perfectionist, moeite met delegeren, altijd het onderste uit de kan willen halen, dag en nacht met de job bezig,… Je zag het zo aankomen.
En wat ik ook zag aankomen: dat hij vroeger dan aangeraden opnieuw aan de slag zou gaan. Toegegeven, hij is verstandig genoeg om halftijds te werken, maar toch. Gelukkig merkte ik tijdens het gesprek dat hij zich nu beter dan vroeger van zijn eigen valkuilen bewust is. Hij gaf zelf ruiterlijk toe dat hij nog niet volledig genezen is, maar its goede begeleiding ben ik er zeker van dat hij elke dag weer wat beter zal worden. Of hij helemaal terug de oude zal worden, dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Maar misschien is dat ook niet nodig. Niets mis met een beetje meer tijd voor jezelf te nemen. Ik zal niet nalaten hem daar regelmatig aan te herinneren.
we hebben 5 burn-outs op werk momenteel. Vijf in een klein bedrijf met echt wel een cultuur met aandacht voor mensen, nooit overwerk of mails ‘s avonds enz. En er is vroeger al een directielid geweest. En toch twijfel ik er niet aan dat deze mensen echt het licht hebben voelen uitgaan.
We leven echt in een cultuur van zelfopgelegde moeten. Ik rol zo vaak met mijn ogen als ik andere blogs lees. Mensen die 10-15 jaar jonger dan mij zijn…willen precies alles. Bucketlists hier, sportprestaties daar, verhuizen, gezin stichten, … Echt waar, we kunnen niet alles op het zelfde moment willen. In krant stond vorige week nog dat we eens moeten weer leren gewoon lanterfanten en wat aanmodderen. Ik geloof daar zeer sterk in. Nee we hoeven niet allemaal trainen voor een marathon of triatlon enz. En je hoeft geen 35 boeken op een jaar te lezen.
En ja, perfectionisme (op het werk) is moordend.
Ik heb tegenwoordig zelfs geen tijd meer om boeken te lezen, laat staan 35 boeken op een jaar. En het nut van een marathon of triatlon lopen ontgaat mij volledig. Wat niet wegneemt, dat ik mij wel degelijk slecht voel als ik mijn tijd niet nuttig besteed. Ik vind het bijvoorbeeld nog altijd zwak van mezelf dat ik me dit jaar niet opnieuw heb ingeschreven voor een taalcursus. Vroeger volgde ik twee taalcursussen tegelijkertijd!
[…] kozen voor Le Comptoir des Galeries, omdat het daar altijd lekker is en er genoeg plaats is om op een respectabele afstand van de andere klanten te zitten. […]