Onze eerste zaterdag in Ternate was geheel ende volledig gewijd aan relaxen en bijpraten. We ontbeten op ons gemak samen met onze vrienden en genoten van de zon op hun balkon. Ons enige uitstapje in de voormiddag was een wandeling naar de Carrefour om inkopen te doen voor de rest van het weekend. We kochten er werkelijk overheerlijk uitziende verse zeevruchten en octopus. Het vooruitzicht deed me watertanden.

Na een simpele maaltijd ‘s middags met brood, zelfgemaakte confituur, pecorino en heerlijke prosciutto crudo, vertrokken we met onze vriendin en haar twee zonen naar Sacro Monte di Varese. De autorit naar boven was, euh, hoe zal ik het zeggen, behoorlijk spannend. Maar alle lof voor de rijkunsten van onze vriendin die onvervaard de haarspeldbochten en belachelijke smalle straatjes te lijf ging. Ik zou alleszins aan een iets gezapiger tempo de bochten genomen hebben. En mijn, tussen de twee jongens op de achterbank geperste vriend, dacht daar exact hetzelfde over. 😉

Zonder baby zouden we een stuk van de klim naar de top te voet gedaan hebben, maar met een drie maanden oude baby in een kinderwagen, was dat nogal lastig. We moesten ons dus jammer genoeg beperken tot het verkennen van het hoogste puntje van de berg waar de kerk zich bevond. We konden slechts een vluchtige blik op het interieur van de kerk werpen, want daar was net een trouw aan de gang. Vanaf de top van Sacro Monte di Varese hadden we een prachtig uitzicht op de kapellen van de heilige berg en de omliggende omgeving. Wat een plaatje!

Voor de terugweg namen mijn vriend en ik samen met de zevenjarige zoon van onze vriendin de funiculare naar beneden. Onze vriendin en de baby zouden ons met de wagen beneden opwachten aan een bushalte. De uitleg die onze vriendin verschafte over de locatie van de bushalte was nogal onduidelijk, maar hey, zoveel opties om naar beneden te gaan zouden er wel niet zijn, we hadden er alle vertrouwen in. De rit met de funiculare was voorbij in een zucht. Beneden aangekomen leek het echter niet zo duidelijk welke weg we moesten op wandelen. Mijn vriend, afgaande op google maps, meende dat we een bospad moesten nemen, maar onze zevenjarige hield vol dat hij de vorige keer zeker niet die kant was opgegaan. Ik was persoonlijk eerder geneigd de zevenjarige te geloven en drong erop aan om voor de zekerheid nog eens naar onze vriendin te bellen. Mijn vriend beschreef haar het pad dat we wilden nemen en onze vriendin verzekerde ons dat we op de juiste weg waren. Vooruit dan maar.

Hoe verder we echter vorderden op het pad dat mijn vriend gekozen had, hoe meer ik begon te twijfelen. Het pad was echt heel moeilijk begaanbaar en bovendien leidde het ons naar een steile trap omhoog. Het leek me bijzonder vreemd om na de afdaling met de funiculare opnieuw te moeten stijgen. En ik ging ervan uit dat onze vriendin toch echt wel de aanwezigheid van steile trappen en gras zo hoog als onze zevenjarige vermeld zou hebben als bijzonderheid van deze route. Op mijn aandringen stuurde mijn vriend via whatsapp onze locatie door en hoewel onze vriendin eerst bevestigde dat we op de juiste weg waren, kwam wat later het bericht dat we helemaal verkeerd waren gelopen. Iets wat ik al van in het prille begin van onze tocht vermoed had. Gelukkig konden we dankzij googlemaps en Whatsapp coördinaten voor een nieuwe plek afspreken. Hoe deden mensen dat in het pré-smartphone tijdperk? Moraal van het verhaal: we hadden beter naar de zevenjarige geluisterd.

Na deze bijzonder avontuurlijke tocht door de bossen met een zeurende zevenjarige aan de hand vonden we dat we wel een ijsje verdiend hadden. Helaas, de gelateria waar mijn vriendin naartoe wilde was dicht. En de parkeerplaats waar we de auto wilden zetten, stond zo vol dat we ons plan maar volledig afbliezen. We reden terug naar Ternate, alwaar onze vriendin borstvoeding aan de baby gaf en mijn vriend en ik ondertussen met de zevenjarige naar het park wandelden. Daar was er een kraampje dat werkelijk fantastisch lekkere limoen-met-gember-sorbet verkocht. Heerlijk! We smulden van ons ijsje terwijl de zevenjarige ontelbare keren van de glijbaan naar beneden gleed.

Met de zon achter de wolken werd het eensklaps behoorlijk fris en toen onze vriendin ons vervoegde in het park, besloten we niet al te lang meer te blijven. We wierpen nog even een blik op de bijeenkomst van Volkswagen Beetles en keerden dan snel terug naar het warme huis van onze vrienden.

Voor het avondmaal trokken we naar La Scuderia voor authentieke Italiaanse pizza. Ik liet me verleiden door de delicious, een pizza met zo’n naam, dat kon alleen maar geweldig zijn! Helaas, eens te meer bleek dat pizza gewoon mijn ding niet is. Tegen dat je de helft van zo’n pizza verorberd hebt, is dat ding al koud en dat deeg is toch gewoon niet lekker? Ik zou pizza geweldig vinden, mochten enkel de ingrediënten óp de pizza geserveerd worden.

Bij het uitrijden van de parking (we waren met twee wagens gekomen, omdat ons ganse gezelschap niet in één wagen paste), hadden mijn vriendin en ik nog een klein akkefietje door de slechte signalisatie in de parkeergarage. We reden ons vast op een onverhard weggetje dat uitkwam op een gesloten poort. Noodgedwongen moesten we in achteruit terugrijden om de juiste uitgang te kunnen nemen. En de mannen die bovengronds geparkeerd hadden, zich intussen maar afvragen waar we bleven.

Helaas, ook nu was de gelatería waar we dessert wilden gaan eten, gesloten. Het zat ons niet mee vandaag… Speciaal om ons gebrek aan gelato te compenseren stak de gemeente Ternate vuurwerk af in het park bij het Lago di Comabbio. Vanaf het balkon van onze vriendin zagen we de vuurpijlen ontploffen aan de avondlijke hemel. En gelukkig hadden onze vrienden nog een beetje gelato in de diepvries zitten. 😉

Dat alles viel uiteraard in het niets bij dé gebeurtenis van de dag: onze zevenjarige die zijn eerste melktand verloor. Apetrots was hij. 😉